Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΗΣ

 

Η χριστιανή μητέρα σήμερα! Η ορθόδοξη μητέρα σήμερα γιορτάζει ! Αυτή που ενέπνευσε ποιητές να την υμνήσουν, μουσικούς να την μελοποιήσουν, ζωγράφους να την απεικονίσουν σε έργα τέχνης ….

«Ω, πόσο αξιοθαύμαστες είναι οι γυναίκες των χριστιανών» θα ομολογήσει με δέος ο Λιβάνιος για την μητέρα του  μαθητού του Χρυσοστόμου,  κατανοώντας τον ρόλο της χριστιανής μάνας στον κόσμο.

Λοιπόν, «δώστε μου, μητέρες Χριστιανές και μπορώ να   αναμορφώσω τον κόσμο»!  Θαύμαζε ο σοφός άντρας τις χριστιανές για τη σωφροσύνη τους, για την σιωπή τους, για την σεμνή εμφάνισή τους, για την αρχοντιά τους, τη γενναιότητά τους .

Είχαν δύναμη που την αντλούσαν από το Θεό , τίποτα δεν στεκόταν εμπόδιο στο υπέρτατο καθήκον τους ως μητέρες: ούτε χηρεία ούτε φτώχεια, ούτε πολυτεκνία , ούτε πένθος, ούτε δύσκολοι σύζυγοι, ούτε ατίθασα παιδιά .

Τέτοιου είδους δυσκολίες είχαν οι μητέρες των τριών Ιεραρχών, η  Αγ. Μόνικα, η  Αγ. Υπομονή  και άλλες πολλές γνωστές σε μας και άγνωστες Αγίες μητέρες.

Όλα αυτά που για έναν απλό άνθρωπο φαντάζουν σταυροί ασήκωτοι, γι’ αυτές ήταν ευκαιρίες για εντονότερη επικοινωνία με τον Θεό Πατέρα, ήταν καταιγίδες που με υπομονή καρτερούσαν να κοπάσουν και να απολαύσουν την επερχόμενη λιακάδα .   

Μα  η ορθόδοξη μητέρα μπορεί να αναμορφώσει τον κόσμο; Θα επαναλάμβανε άραγε ο Λιβάνιος τα παραπάνω λόγια του για τις μητέρες της εποχής μας ; Υπάρχει ελπίδα αναγέννησης; Για να συμβεί κάτι τέτοιο οφείλει η ορθόδοξη μητέρα να πράττει και ορθόδοξα . Το κάνει ;

Ας μεταφερθούμε στον προαύλιο χώρο ενός σχολείου. Εκεί περιμένουν οι μανούλες να παραλάβουν τους μικρούς μαθητές. Η εμφάνισή τους προσωρινά σε ξεγελά. Νομίζεις ότι οι μαθήτριες βγήκαν από τις τάξεις τους πριν χτυπήσει το κουδούνι.

Τα ενδιαφέροντά τους;

Πού πήγαν το πρωί για καφέ, σε ποιο γυμναστήριο θα πάνε το απόγευμα, ποια κομμώτρια θα τις χτενίσει για το Σαββατόβραδο. Όταν πια τελειώσουν με τα δικά τους βάζουν στην κουβέντα  και  τα παιδιά τους.

Παραπονιούνται για το χρόνο που χρειάζονται τα παιδιά για να διαβάσουν, για τη δασκάλα που δίνει πολλή δουλειά για το σπίτι, για τον σύζυγο και τα παιδιά που θέλουν κάθε μέρα φαγητό…   

Τα μικρά θέλουν συνέχεια αγκαλιές, απαιτούν νανούρισμα ή ανάγνωση παραμυθιών  πριν από τον ύπνο. Άσε τα δρομολόγια… Όλη μέρα τρέχουν. Φροντιστήρια, κολυμβητήρια, χοροί, δραστηριότητες….Κουράζονται οι μανούλες να πηγαινοφέρνουν τα παιδιά τους σε εξωσχολικές ασχολίες .

Ολόκληρο το απόγευμα το περνούν εκτός σπιτιού με την ελπίδα ότι οι φροντιστές, οι γυμναστές και οι κάθε είδους παιδαγωγοί θα μεταμορφώσουν το αγγελούδι τους σε ταλαντούχο άνθρωπο. 

Είναι σίγουρες ότι είναι όλα αυτά ωφέλιμα για τα παιδιά τους;

Έχουν ελέγξει την ποιότητα των συνομηλίκων των παιδιών τους, με τους οποίους περνούν περισσότερη ώρα απ’ ό,τι μαζί με τους γονείς ;   

Κάνουν σωστά;

Μήπως με το να τα διώχνουν από το σπίτι απαλλάσσονται από τη φασαρία;

Μπορούν να κάνουν πιο ήρεμες τις δουλειές τους καθώς και να προετοιμαστούν για την εργασία τους. 

Μήπως οι πολύωρες δραστηριότητες αποδεικνύουν  την δική τους έλλειψη ;

Έχουν διάθεση να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, έχουν κουράγιο, έχουν την αισιόδοξη και ελπιδοφόρα χαρά του Χριστού; 

 Ή μόνο γκρινιάζουν και παραπονιούνται;

Νοιώθουν αδικημένες , πως όλα   τα κάνουν μόνες τους .

Ο Άγιος Παϊσιος συνιστά: αν ζούσαν πιο απλά , θα ήταν πιο ξεκούραστες κι αυτές ,θα χαίρονταν και τα παιδιά.  Και με αυτή τη συμπεριφορά να πλεονάζει αφήνουν πολλές χαρές και ευτυχισμένες στιγμές να περνούν απαρατήρητες.

Πριν χρόνια συμβούλεψε μια μητέρα την άλλη: «τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα , φρόντισε να ευχαριστηθείς και να ζήσεις την κάθε ηλικιακή τους φάση».

Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό;

Γιατί να είναι πάντα κουρασμένη η σημερινή μητέρα ;

Δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι πλασμένη για πολλά και μεγάλα : ότι κρύβει πολλή δύναμη ακόμα κι αν δεν είναι μυϊκή.

Πρότυπό της η κάθε μητέρα, η κάθε γυναίκα δηλαδή που μεγαλώνει παιδί, είτε το γέννησε, είτε το υιοθέτησε, πρέπει να έχει την Παναγία μας  Εκείνη έζησε μέσα στη σιωπή των Αγίων, έγινε δούλη και υπηρέτησε το σχέδιο του Θεού ενώ παράλληλα υπήρξε βασίλισσα επίγεια και επουράνια.

Ας αναλογιστούμε την τιμή που δίνεται στην γυναίκα να είναι συνεχιστής του έργου της δημιουργίας του Θεού. Ας μην ξεχνάμε επίσης, κάτι πολύ δύσκολο για τη μάνα ότι τα παιδιά είναι του Θεού και σαν τέτοιας άξιας καταγωγής πρέπει να τα μεγαλώσουμε.

Mε πόση προσοχή κι φροντίδα αναλαμβάνουμε τη φύλαξη ενός ξένου παιδιού! Ανησυχούμε αν θα είμαστε ικανοποιητικοί στο έργο μας για την ελάχιστη ώρα που μας το έχει εμπιστευθεί μία φίλη , μία συγγενής.

Πριν καιρό είχαν πάει στο σπίτι  κάποιας άλλης οικογένειας να παίξουν κάποιοι φίλοι των παιδιών. Πάνω στο παιχνίδι ένα μικρούλι παραπάτησε στις σκάλες και χτύπησε την πλάτη του. Σε πόσο δύσκολη θέση βρέθηκα!

Εφόσον τα πρόσεχα, δεν το έσπρωξε κάποιο άλλο, πώς έγινε; Το αποτέλεσμα δεν άλλαζε.  Ο προβληματισμός μου εντοπίζεται στο ότι  ανησύχησα επειδή ήταν ένα ξένο παιδί. Μήπως το δικό μας παιδί δεν χτυπά ή μήπως δεν το τραυματίζουμε με τη συμπεριφορά μας;

Δεν υπάρχουν φορές που βγάζουμε όλο το πάθος του θυμού μας, που το προσβάλλουμε χωρίς καμία διάκριση, που υποτιμούμε τις δυνατότητές του. Το ταπεινώνουμε λες και μας ανήκει, ακόμα κι όταν έχει ενηλικιωθεί . Σαν να είναι αντικείμενο για ατομική μας χρήση.

Το συγκρίνουμε με συνομηλίκους του που νομίζουμε ότι είναι πιο χαρισματικοί! Τέτοιες συμπεριφορές είναι απόλυτα γνωστές σε μας και τα παιδιά μας. Δεν είναι εύκολο να αναλογιστούμε ότι τα παιδιά δεν μας ανήκουν και ακόμα πιο δύσκολο ότι τα παιδιά ανήκουν στο Θεό!  

Αν καθημερινά μας περνούσε αυτή η σκέψη έστω για μια στιγμή, το σίγουρο είναι ότι θα ήμασταν πιο καλές μητέρες και θα είχαμε τα λιγότερο πληγωμένα παιδιά.   Τότε  κι ο θυμός μας θα ήταν  σαν το ανοιξιάτικο χιόνι που πέφτει πυκνό, λιώνει όμως γρήγορα. 

Να τα βλέπουμε καθημερινά σαν εικόνες Θεού. Να τους διδάσκουμε την αγάπη του Θεού όχι με λόγια αλλά με το να είμαστε ευγενείς και αξιαγάπητες Αγ . Νικόλαος Καβάσιλας .

Η στοργή και η αγάπη των γονέων είναι απαραίτητα στοιχεία για την ψυχική ισορροπία των παιδιών. Πολλά είναι τα παραδείγματα έμπρακτης ένδειξης αγάπης της μητέρας προς τα παιδιά.

Ήταν κάποτε μία μητέρα μονόφθαλμη. Αγαπούσε πολύ τον μοναχογιό της και ευχαριστιόταν να τον βλέπει να προοδεύει. Έκανε οποιαδήποτε ταπεινωτική, αλλά τίμια δουλειά προκειμένου να τον μεγαλώσει και να τον σπουδάσει.

Εκείνος όμως από μικρός ντρεπόταν για τη μητέρα του, απέφευγε να την πλησιάζει ώστε να μην καταλάβει κανείς ότι είναι γιος της. Την θεωρούσε αηδιαστική στην όψη.

Τα χρόνια πέρασαν, το παιδί παντρεύτηκε και απέκτησε δύο παιδιά . 

Η μητέρα του ποτέ δεν είχε δει τα εγγόνια της . Κάποια μέρα της ήρθε επιθυμία να τα δει .Ο γιός με τη θέα της μητέρας του άρχισε να φωνάζει και να την διώχνει με άσχημο τρόπο. Εκείνη ήρεμη του απαντά: Συγνώμη κύριε , φαίνεται πως μου έδωσαν λάθος διεύθυνση και έφυγε .

Αργότερα ο γιός περνώντας από το πατρικό του σπίτι, περισσότερο από περιέργεια παρά από ενδιαφέρον, παρακινήθηκε να επισκεφθεί την μητέρα του. Οι γείτονες τον ενημέρωσαν ότι είχε πεθάνει λίγες μέρες πρωτύτερα, είχε όμως αφήσει ένα γράμμα για εκείνον.

Το γράμμα έγραφε :

Αγαπητό μου παιδί, συγνώμη που ήρθα απρόσκλητη στο σπίτι σου και τρόμαξα τα παιδιά σου.

Συγνώμη για κάθε φορά που σε ντρόπιαζα με την εμφάνισή μου.

Να ξέρεις ότι πάντοτε θα σ’ αγαπώ και ποτέ δε σου κράτησα κακία.

Να γνωρίζεις όμως πως όταν ήσουν πολύ μικρός έπαθες ένα ατύχημα και έχασες το ένα σου μάτι .

Είμαι λοιπόν πολύ περήφανη που μπόρεσες να δεις τον κόσμο με την βοήθειά μου, καθώς σου έδωσα το μάτι μου.   

Σου εύχομαι να είσαι πάντοτε ευτυχισμένος !

Η μητέρα σου.

Παρόλα τα πολλά τέτοιου είδους παραδείγματα , εντοπίζονται και αντίθετες καταστάσεις,καθώς  σήμερα υπάρχει έλλειψη στοργής και ενδιαφέροντος εκ μέρους των γονέων για τα παιδιά.

Λείπει η μητέρα από το σπίτι ατέλειωτες ώρες και ξένες γυναίκες μεγαλώνουν τα παιδιά της, με αποτέλεσμα να ισχύει η παροιμία « όποιος δεν έχει μία μάνα έχει χίλιες κουβερνάντες ».

Γεροντας Παϊσιος

Λείπει από τα παιδιά η τήρηση κανόνων και η επιβολή τους από τους γονείς. Η παιδαγωγία είναι μια διαδικασία επίπονη και όχι πάντα καρποφόρα.

Ο Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός επιμένει στη χριστιανική ανατροφή των παιδιών από τους γονείς. Οι γονείς, αναφέρει είναι σαν το δέντρο . Όταν ποτίζεται ο πατέρας και η μητέρα με νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνες και καλά έργα φυλάγει ο Θεός τα παιδιά.

Όταν όμως ξεραίνονται οι γονείς από τις αμαρτίες θανατώνει ο Θεός τα παιδιά και τα βάζει μαζί με τους γονείς στην κόλαση. Οπότε είναι απαραίτητη η παιδαγωγία και η κατά Χριστόν καθοδήγησή τους.

Ποτέ να μην ξεχνάμε την ιστορία του ιερέα Ιλί της Παλαιάς Διαθήκης , ο οποίος κατακρίθηκε από το Θεό επειδή δε συνέτιζε τους ζωηρούς γιούς του , που έπαιρναν από τους άρτους της προθέσεως. Το γεγονός αυτό μας διδάσκει ως προς την παιδαγωγική που πρέπει να εφαρμόζουμε στα παιδιά μας.

Να συστήνουμε κανόνες προς εφαρμογή, να τιμωρούμε τα λάθη και οι ποινές που προτείνουμε να έχουν συνέπεια. Σίγουρα αυτή δεν είναι μια ευχάριστη διαδικασία, όμως είναι απαραίτητη για να υπάρξουν καρποί γλυκείς. Ακόμα και ο αρχαίος τραγικός Ευριπίδης συμφωνεί ότι: εκ γαρ πατρός και μητρός όστις εκπονεί σκληράς δίαιτας , οι γόνοι βελτίονες .(480-406). 

Το πιο εύκολο για μια μητέρα είναι να μην μαλώσει για τις ζημιές , για το αν θα φάει το φαγητό του το παιδί αντί για το γλυκό του πρώτα, για το διάβασμά τους, για την Κυριακή που δεν θέλει να πάει εκκλησία, για τη δουλειά που δεν επιθυμεί να συνεχίσει επειδή δεν έχει ηγετική θέση, για την ελεύθερη σχέση που θέλει να έχει εκτός γάμου, για τον σύζυγο που χωρίς λόγο δεν αντέχει και θέλει να χωρίσει.

Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερους λόγους είναι η ορθόδοξη μητέρα υπεύθυνη να συμβουλέψει τα παιδιά της, όταν είναι μικρά με νουθεσίες ενώ όταν μεγαλώσουν, με θερμές προσευχές προς τον Θεό .

Αυτές τα αγκαλιάζουν και τα ασφαλίζουν όπως η κουβέρτα που τυλίγαμε γύρω τους όταν ήταν μικρά.  Όσο κι αν αυτό την στενοχωρεί, της χαλάει τη διάθεση και καταστρέφει την καλή αλλά υλική  τους σχέση η μητέρα αντιδρά στις αρνητικές εκδηλώσεις της συμπεριφοράς των παιδιών της .

Αυτό όμως που την ενδιαφέρει είναι να διαμορφώσει χαρακτήρες κι ας τσαλακωθεί κι ας χάσει από τη λάμψη της ατάραχης και ήρεμης παρουσίας .

  

Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος διαπιστώνει:  Αυτοί που πίνουν τα πικρά φάρμακα, στην αρχή ανέχονται κάποια αηδία και κατόπιν αισθάνονται την ωφέλεια. Γι’ αυτό και πρόσθεσε τα εξής· «κάθε παι­δαγωγία στην αρχή δεν φαίνεται να προξενεί  χαρά, αλλά λύπη».

Σωστά είπε, «δεν φαίνεται»· διότι η παιδαγωγία δεν προξενεί λύπη, αλλά μόνο φαίνεται ότι προξενεί· «Ύστερα όμως ανταμείβει με καρπούς ειρηνικούς εκείνους που ασκήθηκαν με αυτήν· και οι καρποί αυτοί είναι η δικαιοσύνη». Δεν είπε ‘με καρπό’, αλλά «με καρπούς», για να παρουσιάσει το πολύ πλήθος.

Σε άλλο σημείο συμβουλεύει ο Άγιος Ιω. ο Χρυσόστομος:

Δεν θα έχεις κατορθώσει τίποτα το σπουδαίο, αν έχεις μάθει το παιδί σου κάποια τέχνη η την αρχαία φιλοσοφία, με την οποία θα κερδίσει ενδεχομένως χρήματα. Το σπουδαίο θα είναι αν το έχεις διδάξει την τέχνη να περιφρονεί τα χρήματα.

Αν θέλεις να το κάνεις πλούσιο, έτσι να το κάνεις. Γιατί πλούσιος δεν είναι όποιος έχει ανάγκη από πολλά χρήματα ή εκείνος που έχει όλα τα αγαθά, αλλά εκείνος που δεν έχει ανάγκη από τίποτα. Αυτό να διδάξεις το παιδί σου. Αυτό να του μάθεις. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος πλούτος.

Μην κοιτάζεις, πως θα το κάνεις να προκόψει - με την έννοια βέβαια, που το κοσμικό φρόνημα θεωρεί την προκοπή - γιατί έτσι θα το καταντήσεις φιλόδοξο. Φρόντισε καλύτερα να του μάθεις πως να περιφρονεί, σε τούτη εδώ τη ζωή, την ανθρώπινη δόξα. 

Έτσι μπορεί να γίνει και πιο ένδοξος και πιο σπουδαίος. Αυτά δεν τα διδάσκεται κανείς από δάσκαλο, ούτε του τα μαθαίνει καμιά τέχνη. Αυτά είναι πράγματα που τα μαθαίνει κανείς ζώντας σύμφωνα με το νόμο του Θεού. 

Μην φροντίζεις μόνο, να ζήσει το παιδί σου πολλά χρόνια εδώ στη γη. Φρόντισε να αξιωθεί να ζήσει την ατέλειωτη και αιώνια ζωή.Ιωάν. Χρυσόστομος.Πρακτικά όμως πώς θα οδηγήσουμε τα παιδιά μας στον ασφαλή δρόμο του Θεού; Ο παιδαγωγός οφείλει να εμπνέει και να δίνει το παράδειγμα. 

Η ορθόδοξη μητέρα σήμερα ζει και την καμαρώνουμε και μέσα από τους καρπούς της.

Την βλέπουμε στην εκκλησία τακτικά, με τη σεμνή της εμφάνιση, με τα παιδιά της να την ακολουθούν και να την στολίζουν. 

Μέσα στο ναό τους δίνει τόσα μαθήματα!Τα διδάσκει τον τρόπο που μπαίνουν στον ναό, την ησυχία, ακόμα κι αν λόγω του μικρού της ηλικίας τους δεν το εφαρμόζουν, εκείνη καταφέρνει να τους το περάσει.

Τους δείχνει τον τρόπο προσκύνησης των εικόνων, τους συμβολισμούς των κεριών π.χ λέει στο παιδί: έλα να ανάψουμε ένα κεράκι για εκείνο τον άρρωστο γείτονα. Αμέσως η ψυχούλα του ευαισθητοποιείται και πρέπει να είναι έτοιμη  για καταιγίδα ερωτήσεων.

Προχωρώντας και η ίδια στο μυστήριο της Θ. Κοινωνίας του μιλάει για την προετοιμασία που απαιτείται για μια τέτοια εμπειρία. Πάντα μιλά με σταθερότητα, σοβαρότητα και απευθύνεται σε ανήλικο με λόγια που το κάνουν να νοιώθει αρκετά μεγαλύτερο και σίγουρα υπολογίσιμο.

Ζητάει η ίδια συγχώρεση από τα παιδιά . Είναι μια κίνηση που σε καμιά περίπτωση δεν θα εκμεταλλευτούν τα παιδιά, αλλά θα παρακινηθούν να κάνουν το ίδιο.

Το σπίτι της ορθόδοξης μητέρας πρέπει να είναι προεικόνιση εκκλησίας. 

Μαζί με τα παιδιά θα ανάψουν το καντήλι, θα θυμιατίσουν το σπίτι, θα ψάλλουν έναν ψαλμό. Κάποια φορά θα τους αναθέσουμε να ραντίσουν το σπίτι με αγιασμό, ίσως όταν αντιλαμβανόμαστε ότι επικρατεί γκρίνια ή τσακωμοί ανάμεσά τους.

Αμέσως αυτά κατανοούν την σοβαρότητα της κατάστασης και σπεύδουν να πολεμήσουν τον αόρατο εχθρό. Μαζί θα ζυμώσουν το πρόσφορο για τη λειτουργία ή τους άρτους για τη γιορτή του παιδιού.

Θα οργανώσει μια προσκυνηματική εκδρομή με τα παιδιά της, ώστε να τα ευχαριστήσει  κάποια φορά που δεν τους επέτρεψε να πάνε σε άπρεπους χώρους . Μέσα από τέτοιου είδους βιωματικές δράσεις χωρίς να πιέζεται πράττει ορθόδοξα.

Αν τα παιδιά έχουν από νωρίς τέτοια ερεθίσματα, τα ίδια αργότερα σου υπενθυμίζουν τις πνευματικές σου υποχρεώσεις. π.χ στη γιορτή του αδελφού μου έφτιαξες πρόσφορο, για μένα δε θα φτιάξεις ; ή γιατί ψάχνεις τόση ώρα  λ.χ για το πορτοφόλι σου και δεν τάζεις μια φανουρόπιτα ;

Ωριμάζουν λοιπόν γονείς και παιδιά αβίαστα και αφήνονται σ’ αυτό που με τον καιρό μαθαίνουν πως είναι το θέλημά Του . Νιώθουν τη σιγουριά που έχει το βρέφος στο καροτσάκι του … Δεν ξέρει πού το πηγαίνουν όμως έχει την πεποίθηση ότι ο οδηγός του το αγαπά και θέλει το καλό του .

Μεγάλη λοιπόν η ευγνωμοσύνη που χρωστάμε στις μητέρες για όσα μας έχουν προσφέρει, για τους κόπους , τις θυσίες , τον ακατάπαυστο μόχθο και την αγωνία. 

Κυρίως όμως χρωστάμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για την ορθόδοξη διδασκαλία, για την πίστη και την ΑΛΗΘΕΙΑ την οποία  μας πρόσφεραν που αποτελεί τον μεγαλύτερο θησαυρό. 

 Ας μείνεις  πιστή,  μητέρα στην ορθοδοξία  και στην ορθοπραξία  γιατί περιμένουμε πολλά από εσένα , σε εσένα έχουμε στραμμένα τα βλέμματά  μας και τις ελπίδες μας .   

Γεωργίου Βερίτη "Μάνα γλυκυτάτη"

(΄Απαντα ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις ΔΑΜΑΣΚΟΣ, Αθήναι, 1968

Θέ μου, να κάμω σε Σένα θερμή προσευχή!

Θέ μου, η αγάπη Σου ας είν΄ πιο βαθιά, πιο γλυκιά για τη Μάνα!

Μέσα της κάμε ν΄ απλώνεται πάντα η δική Σου γαλήνη,

και στις πληγές της καρδιάς της η χάρη Σου βάλσαμο ας γίνη.

Μάνα γλυκύτατη, Μάνα ουρανόσταλτη, ατίμητη Μάνα!

δε σε θαμπώνουν απάτες εσένα κι΄ονείρατα πλάνα.

Πάνω στο χρέος ακοίμητη εσύ, νύχτα - μέρα σκυμμένη,

τ΄άπειρο ακούς μέσ΄τα χάη μια - μια τις στιγμές να σημαίνη.

Τόσο η ψυχή σου είν΄απλή, που μιλά με τ΄αμίλητα πλάσματα,

κι ούτε γελιέσαι ποτέ μ΄όσα φτιάνει το ψέμα φαντάσματα.

Μάνα, η στοργή σου μεγάλη κι΄απέραντη όσο η πλάση!

Ποιός θα μπορέση ως βαθιά την καρδιά σου ποτέ να διαβάση;

Μάνα, η στοργή σου πασίχαρη σαν τις αχτίδες του ήλιου,

μέσ΄στη χαρά του χρυσού προσκαλεί μαγικού σου βασίλειου.

Πώς με βελούδινα δάχτυλ΄αγγίζεις τους πόνους μας και τους γλυκαίνεις

Μάνα γλυκύτατη, όλα τα βάσανα συ τ΄απαλαίνεις!

Πάνω απ΄το λίκνο μας σκύβοντας, άγγελε - ώ τη χαρά σου!

τα μεταξένια σου απλώνεις φτερά, τα μεγάλα φτερά σου.

Ω το γλυκό, τρυφερό σου, μανούλα, κι΄ολόθερμο φίλημα,

στου βρεφικού μας ονείρου τ΄αθώο κι΄απλό παραμίλημα!

΄Ω, πώς πονάς όταν βλέπεις εμάς στο κρεββάτι του πόνου,

και στους δικούς μας κινδύνους, καλή, πόσα φίδια σε ζώνουν!

Πόσες φορές σου τρυπάμε, φτωχή, την καρδιά με μαχαίρι,

και πόσες άλλες σηκώσαμε απάνω σου βέβηλο χέρι!

Πόσες φορές σ΄ανεβάσαμε απάνω σε ξύλον οδύνης,

δίχως εσύ και μια λέξη πικρή παραπόνου ν΄αφήνης!

Κ΄ώ, πόσες άλλες φορές στου φρικτού Γολγοθά μας τα σκότη

μόνη σου κλαις, σ΄ένα θρήνο βουβό, τη χαμένη μας νιότη!

΄Ολα μας ταμαθες, Μάνα γλυκύτατη, ατίμητη Μάνα,

και με της Πίστης μας τ΄άγιο μας έθρεψες κ΄άφθαρτο μάννα.

΄Ενα κομμάτι χτυσάφι μας έκρυψες μέσα βαθιά μας,

να μπουμπουκιάσουν οι ανθοί λαχταράς του καλού στην καρδιά μας.

Μάνα! πού βρήκες την τόση στοργή, την αγάπη την τόση;

Μέσ΄στην ψυχή σου απ΄το χέρι του Πλάστη μας έχει φυτρώσει!

Μάνα, που πήρες απ΄ όλα τα πλάσματ΄ ανώτερο θρόνο,

άφθαρτη μένει κι΄ ανέγγιχτ' η δόξα σου μέσα στο χρόνο.

Μεσ΄στην αγκάλη σου, ώ θαύμα! κρατάς το Θεό μας, Μητέρα,

κι΄ είσαι απ΄τη γη κι΄απ΄τους κόσμους των άστρων, εσύ, ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ!!!

Γιορτή της Μητέρας: Απόδοση τιμής στη μητρότητα θεωρείται η Γιορτή της Μητέρας. Οι μητέρες τιμώνται τη δεύτερη Κυριακή κάθε Μαΐου, ως εκ τούτου φέτος λέμε «χρόνια πολλά»  σήμερα .

Ο εορτασμός στις ΗΠΑ άρχισε από τον 20ο αιώνα και δεν συνδέεται με τις γιορτές για τη Μητέρα που προυπήρξαν σε διάφορες χώρες από αρχαιοτάτων ετών.

Η αρχή για τον εορτασμό έγινε το 1908, όταν η Άννα Τζάρβις έκανε μια σχετική τελετή για τη μητέρα της σε εκκλησία της Δυτικής Βιρτζίνια.

Η εκστρατεία της για καθιέρωση εορτής της μητέρας είχε αρχίσει από το 1905, ένα χρόνο μετά το θάνατο της μητέρας της, η οποία υπήρξε ακτιβίστρια υπέρ της ειρήνης και περιέθαλπε τραυματισμένους στρατιώτες του αμερικανικού εμφυλίου.

Η κόρη της θέλησε να τιμήσει το έργο της και να καθιερώσει ειδική μέρα. Ωστόσο αρχικά η Γερουσία των ΗΠΑ, το 1908 απέρριψε το αίτημα να καθιερωθεί επίσημα ο εορτασμός.

Η Τζάρβις πάντως παρότι «πρωταγωνίστησε» στις προσπάθειες για την καθιέρωση της γιορτής, διαφωνούσε με την εμπορική διάσταση που άρχισε σταδιακά να δίνεται στη γιορτή και παρακινούσε τους ανθρώπους να γράφουν γράμματα αγάπης στις μητέρες τους και όχι να αγοράζουν υλικά αγαθά.

Μάλιστα, η γιορτή της Μητέρας αρχικά συνδέθηκε με τα γαρύφαλλα.

Η Τζάρβις ωστόσο διαφώνησε με την πώληση γαρυφάλλων από την οργάνωση των γυναικών που είχαν παιδιά στον πόλεμο, θεωρώντας ότι γίνεται για εμπορικούς λόγους και συνελήφθη για διατάραξη ησυχίας.

Στην Ελλάδα η γιορτή της μητέρας συνδέθηκε με την εορτή της Υπαπαντής (2 Φεβρουαρίου). Τότε η ορθόδοξη εκκλησία γιορτάζει την Παναγία με τον Ιωσήφ που πηγαίνουν τον 40ήμερο Ιησού στο Ναό για ευλογία.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΗΤΕΡΕΣ!