22 Μαΐου, 2017

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΔΗΘΕΝ ΑΘΕΩΝ Ο ΛΟΓΟΣ

 

Η άρνηση της υπάρξεως του Θεού είναι μια κοσμοθεωρητική τοποθέτηση πολύ γνωστή.Πολλοί άνθρωποι έχουν, όπως νομίζουν, μια κατασταλαγμένη αντίληψη περί του κόσμου και της ανθρωπίνης υπάρξεως που κεντρικό χαρακτηριστικό της έχει την απόρριψη της ιδέας, ότι υπάρχει ένα ον η μία λογική δύναμη ασυγκρίτως ανώτερη από τον άνθρωπο.

Ο αθεϊσμός, όπως είναι γνωστό, έχει μια πολύ παλιά ιστορία, τόσο παλιά όσο σχεδόν και η ιστορία του κόσμου. Και είναι γεγονός ότι η πνευματική γενικά ατμόσφαιρα κάθε εποχής παίζει το ρόλο της στη κάμψη η την ύψωση του δείκτου του βαθμού της αθεΐας.

Τα θρησκευτικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά και άλλα ιδεολογικά συστήματα και κινήματα κάθε εποχής επηρεάζουν αναλόγως τους ανθρώπους και αυξάνουν η μειώνουν τον αριθμό των αθέων. 

Λ.χ.η εποχή μας με δύο από τα πολλά χαρακτηριστικά της, δηλ. την αλματώδη τεχνολογική ανάπτυξη και την εξωστρέφεια, ευνοεί αθεϊστικάς αντιλήψεις, όπου υπάρχουν βέβαια προδιαθέσεις οφειλόμεναι και εις άλλους λόγους.

Η τεχνολογική ανάπτυξη δημιουργεί την εντύπωση, ότι ο άνθρωπος είναι παντοδύναμος. Η συνεχής κατάκτηση από τον άνθρωπο των φυσικών δυνάμεων που κυριαρχούν στον κόσμο και ειδικότερα στο σύμπαν, ενισχύουν μέσα στο πνεύμα του την ιδέα ότι είναι ικανός για όλα.

Εξ άλλου τα καταπληκτικά επιτεύγματα της επιστημονικής φαντασίας και ικανότητος του ανθρώπου δικαιώνουν σε πολλές περιπτώσεις την αισιοδοξία του για ένα μέλλον που θα ανήκει εξ ολοκλήρου στον άνθρωπο.

Συγχρόνως η ψυχολογική τάση της εξωστρέφειας προσανατολίζει τον άνθρωπο συνεχώς πέρα από τον άνθρωπο. Η κατά τα άλλα ηρωική έξοδος του άνθρωπου αυτού στο χώρο του διαστήματος εκφράζει ψυχολογικά τη διάθεση και την τάση του ανθρώπου να απομακρύνεται από τον εαυτό του.

Η απομάκρυνση και αποξένωση αυτή συντελεί στη μεταφυσική αφυδάτωση του συγχρόνου ανθρώπου που ευνοεί τη δημιουργία και ενίσχυση των αθεϊστικών αντιλήψεων.

Στους βασικούς αυτούς λόγους, την τεχνολογική δηλ. ανάπτυξη και την εξωστρέφεια, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και πολλούς άλλους, όπως λ.χ. την αποθέωση του Sex, τη λατρεία των υλικών αγαθών, την κρίση της ταυτότητος που βιώνει το άτομο, λόγω της μεγάλης εντάσεως και της ταχύτητος με την οποίαν εναλλάσσονται αι καθημεριναί εμπειρίαι και άλλους.

Έτσι και σήμερα οι ψυχολογικές και πνευματικές συνθήκες της ζωής ευνοούν αθεϊστικές τάσεις και αντιλήψεις και γι’ αυτό σήμερα το πρόβλημα της αθεΐας είναι επίκαιρο. 

Και σήμερα υπάρχουν άθεοι και μάλιστα, όπως νομίζουν, με θεμελιωμένη θεωρητικά και πρακτικά την αθεΐα τους με τρόπο που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει.

Εν τούτοις, απ’ ό,τι τουλάχιστον εισηγείται η ψυχολογία του βάθους, σήμερα περισσότερο από άλλοτε τίθεται σε πλήρη αμφισβήτηση η ψυχολογική βάση του αθεϊσμού. 

Γιατί κι’ ο αθεϊσμός, σαν ψυχολογική και πνευματική έκφραση της προσωπικότητος, τοποθετείται αναπόφευκτα, ιδιαιτέρως σήμερα, κάτω από το πρίσμα του ασυνειδήτου.

Όταν αλήθεια χαρακτηρίζει κανείς την αποκάλυψη του ασυνειδήτου και της λειτουργίας του και κυρίως τη μεγάλη επίδρασή του στη ζωή της προσωπικότητος σαν επανάσταση, υπογραμμίζει ακριβώς τη δημιουργία ενός νέου καθεστώτος θεωρήσεως των προβλημάτων της ζωής του ανθρώπου.

Όσο λοιπόν δεν λαμβάναμε υπ’ όψη, (γιατί το αγνοούσαμε) το ασυνείδητο, τη σκοτεινή μά τόσο δραστική πλευρά της ανθρωπίνης προσωπικότητος, ορισμένα προβλήματα μας εφαίνοντο πράγματι σαν καταστάσεις αμετάβλητες και παγιωμένες.

Ο αθεϊσμός, εάν θεωρηθεί σαν μία τελείως συνειδητή λειτουργία της προσωπικότητας, είναι ασφαλώς κάτι πέρα για πέρα αληθινό, αφού, σύμφωνα με το κριτήριο αυτό, ό,τι είναι συνειδητό είναι και το μόνο πραγματικό.

Αλλά ατυχώς για τον αθεϊσμό, όπως και για παρόμοιες εμπειρίες και αντιλήψεις του ανθρώπου, η ανακάλυψη του ασυνειδήτου απέδειξε μέχρι σήμερα, ότι δεν είναι πάντοτε αυθεντικό και γνήσιο ό,τι βιώνει κανείς σαν συνειδητή εμπειρία.

Η αποκάλυψη της λειτουργίας του ασυνειδήτου απέδειξε εσφαλμένες πολλές ιδέες μας και αντιλήψεις για βασικά προβλήματα της ζωής. Και εδώ που τα λέμε, από τη σύγχρονη αυτή επιστημονική πραγματικότητα, δεν μπορεί να εξαιρεθεί όχι μόνο ο άθεος αλλά ούτε και ο σύγχρονος χριστιανός.

Γιατί, όπως φαίνεται, πολλοί από μας που νομίζουμε ότι είμαστε καλοί χριστιανοί, δεν αποκλείεται να συμπεριφερώμεθα σαν άθεοι, αφού μόνη η θεωρητική πίστη δεν κάνει τον άνθρωπο καλό χριστιανό, αν (στο κάτω-κάτω), όπως λέει και ο αδελφόθεος Ιάκωβος, «και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι» (στ. 2, 19) χωρίς όμως να μπορούν να είναι και καλοί χριστιανοί.

Έτσι και ο αθεϊσμός, σε πολλές συγκεκριμένες περιπτώσεις, μπορεί να μη είναι μια γνήσια και αυθεντική εκδήλωση της προσωπικότητος. Γιατί σε κάθε περίπτωση που ακούμε ένα άνθρωπο να ισχυρίζεται, ότι είναι άθεος, πρέπει να διερωτηθούμε τι λέγει άραγε και το ασυνείδητό του.

Πρόκειται περί πραγματικού αθέου η απλώς περί ενός ανθρώπου που βασανίζεται ασυνείδητα από το θρησκευτικό πρόβλημα; Η ψυχολογία του βάθους, με τα πορίσματά της που αναφέρονται στη λειτουργία και τη δραστηριότητα του ασυνειδήτου, αποδεικνύει πειστικά ότι:

 Ένας άθεος, όσο πιο μαχητικός είναι στην υποστήριξη των αντιλήψεών του, τόσο πιο έντονα προβάλλει το θρησκευτικό του προβληματισμό, δηλ. τη βαθειά μά απωθούμενη στο ασυνείδητο πίστη του.

Ο Γιούνγκ μετέφερε την αρχή της εναντιοδρομίας του Ηρακλείτου στη ψυχολογία και υπεγράμμισε ότι, όταν μία ψυχική λειτουργία η δραστηριότης φθάσει στο άκρο της, η μεταστροφή της στην αντίθετη ροή είναι η πιο πιθανή συνέχεια της πορείας της.

Όσο πιο πολύ μάχεται κανείς το Θεό, κι όσο πιο πολύ υποστηρίζει, ότι δεν πιστεύει στο Θεό, τόσο πιο γρήγορα πορεύεται προς συνάντηση του Θεού. Γιατί η έντονη αθεϊστική αντίδραση δείχνει καθαρά ότι το κύριο πρόβλημα που απασχολεί το ασυνείδητο είναι το θρησκευτικό πρόβλημα.

Όπως παρατηρεί ο αμερικανός ψυχολόγος Allport στο βιβλίο του «Το άτομο και η θρησκεία του», «αντιδρών τόσον βιαίως εναντίον της θρησκείας ο ένθερμος άθεος, προδίδει εις την πραγματικότητα ένα βαθύ ενδιαφέρον προς τον θρησκευτικόν τρόπον ζωής».

Ο δε επίσης αμερικανός ποιμαντικοψυχολόγος Waterhouse υποστηρίζει ότι «Ως επί το πλείστον οι αντιδραστικοί άθεοι και αγνωστικισταί είναι παραδείγματα μιας διαδικασίας επιστροφής εις τον Θεόν, η οποία κατέστη συγκεχυμένη ήδη κατά την εκκόλαψιν».

Έτσι ένας άθεος και μάλιστα μαχητικός πρέπει να αντιλαμβάνεται εύκολα, ύστερα από την αποκάλυψη της λειτουργίας του ασυνειδήτου από τη ψυχολογία του βάθους, ότι ο αθεϊστικός του αγώνας δεν εκφράζει αυτά που πράγματι πιστεύει και κατά βάθος αποδέχεται άλλα στο δραματικό του διάλογο με τον «άγνωστο Θεό».

Είναι γεγονός ότι ένας άθεος απορρίπτει, έστω με μία πλούσια επιχειρηματολογία, την ύπαρξη και την παρουσία του Θεού μέσα στα πλαίσια μιας δραματικής πάλης με τον εαυτό του και το Θεό.

Γιατί άλλωστε είναι αλήθεια ότι, στη περίπτωση που είναι κανείς βέβαιος για κάτι που πιστεύει, δεν αγωνίζεται με φανατισμό για να το αποδείξει. Δεν αγωνίζεται με τον τρόπο που θεμελιώνει αδιάσειστα την υποψία, ότι υποστηρίζει κάτι στο οποίο δεν πιστεύει.

Κι οι πιο πολλοί άθεοι μας δίνουν κατά τρόπο πληθωρικό την υποψία ότι δεν πιστεύουν σ’ αυτό που υποστηρίζουν. Η αθεΐα τους δεν είναι αυθεντική, δεν είναι αληθινή. Όταν λ.χ. οι άθεοι οργανώνουν και ιδρύουν «Λέσχη Αθέων», υπογραμμίζουν ότι θέλουν να ασχολούνται με ένα πρόβλημα που δεν το έχουν λύσει.

Οι συνάξεις στη λέσχη αυτή και οι συζητήσεις τονίζουν χαρακτηριστικά, ότι ο αγώνας των αθέων είναι ένας διάλογος με το Θεό, που τους έχει τυλίξει τρυφερά στα δίχτυα της αγάπης Του.

Όταν ο Απόστολος Παύλος επήγε για πρώτη φορά στην Αθήνα, εντυπωσιάστηκε, όπως γνωρίζουμε, από το πλήθος των βωμών και των αγαλμάτων των διαφόρων θεών με τα οποία οι Αθηναίοι είχαν γεμίσει τους δρόμους της πόλεώς τους.

Και ο Γερμανός βιογράφος του Παύλου Holzner, σχολιάζων στο βιβλίο του την εντύπωση αυτή του Αποστόλου των Εθνών, σημειώνει ότι την εποχή αυτή, όταν έβγαινες από ένα αθηναϊκό σπίτι, δεν εσήμαινε ότι έβγαινες στο δρόμο, άλλα ότι έμπαινες στη περιοχή ενός Θεού.

Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο και σήμερα και πάντοτε, όταν ένας άθεος βγαίνει έξω από τον εαυτό του για να πολεμήσει το Θεό, σημαίνει αυτό ότι εισέρχεται στη περιοχή του αληθινού Θεού που τον περιμένει να διαλεχθούν με αγάπη και ειρήνη.

Κατά τον ψαλμωδό, μόνο ένας άφρων, ένας άμυαλος μπορεί να ισχυρισθεί ότι δεν υπάρχει Θεός. «Είπεν άφρων εν καρδία αυτού ουκ έστι Θεός».

Κάθε άλλος άνθρωπος, που παίρνει τη θέση του αθέου, προβάλλει απλώς την οξύτητα του θρησκευτικού του προβληματισμού. Δεν είναι πράγματι ένας άθεος αλλά ένας παρεξηγημένος από τον ίδιο τον εαυτό του πιστός.

Η πληροφορία αυτή της ψυχολογίας του βάθους είναι ασφαλώς πολύ χρήσιμη στο σύγχρονο άθεο που θα ήθελε να επωφεληθεί καλόπιστα από τα πορίσματα της ψυχολογίας αυτής για να συνάντηση το Θεό που τόσο βαθειά παραδέχεται και πιστεύει!

Η αθεΐα. Το καύχημα της εποχής μας. 
Νυξ αφεγγής τοις απίστοις, Χριστέ, τοις δε πιστοίς φωτισμός. 

Αθεΐα! Τίτλος μεγάλος και καύχημα για τον σημερινόν άνθρωπο. Όποιος τον αποχτήσει (και για να τον αποχτήσει, φτάνει να χειροτονηθεί μοναχός του άπιστος),γίνεται παρευθύς στα μάτια των άλλων σοφός, κι' ας είναι αμόρφωτος, σοβαρός, κι' ας είναι γελοίος, επίσημος κι' ας είναι αλογάριαστος, υπεράξιος κι' ας είναι ανάξιος, επιστήμονας κι' ας είναι κουφιοκέφαλος.

Δεν μιλώ για τον άνθρωπο που έχει πόθο να πιστέψει, μα δεν μπορεί, με όλο που κατά βάθος πάντα η αιτία της απιστίας είναι η περηφάνεια, αυτή η οχιά, που κρύβεται τόσο επιτήδεια μέσα στον άνθρωπο, που δεν μπορεί να την καταλάβει. Όπως και νάναι, οι άνθρωποι που αγωνίζουνται και πολεμάνε με τον άπιστο εαυτό τους, έχουνε όλη τη συμπόνεσή μας.

Γι' αυτούς παρακαλούμε, όσοι πιστεύουμε, να τους βοηθήσει ο Θεός να πιστέψουνε, όπως έκανε σε κείνον τον πατέρα που είχε άρρωστο το παιδί του, και παρεκάλεσε τον Χριστό να το γιατρέψει. Και Κείνος του είπε: «Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά σε κείνον που πιστεύει».

Και τότε ο πατέρας του παιδιού έκραξε με δάκρυα: «Πιστεύω, Κύριε. Βοήθει μου τη απιστία», δηλαδή «έχω πόθο να πιστέψω, κι' εσύ, Κύριε, δυνάμωσέ τον». Οι άπιστοι, για τους οποίους μιλούμε, δεν είναι τέτοιοι.

Όχι μονάχα δεν κλάψανε ποτέ, για να ανοίξουνε με τον πόνο και με τη συντριβή την κλεισμένη πόρτα, την πόρτα της μετανοίας, όπως έκανε εκείνος ο δυστυχισμένος πατέρας που γράφει το Ευαγγέλιο. 

Αλλά μήτε συγκινηθήκανε ποτέ τους, μήτε αισθανθήκανε καμιά πίκρα για την απιστία τους, μήτε νοιώσανε πως έχουνε γι' αυτό καμιά ευθύνη, κανένα φταίξιμο.

Όλο το φταίξιμο είναι του Θεού, που δεν φανερώνεται μπροστά τους να τους πει: «Ελάτε, ψηλαφήσετέ με, πιάστε με, μιλείστε μαζί μου όπως μιλάτε μεταξύ σας, αναλύσετέ με μέ τη χημεία σας, κομματιάστε με το μαχαίρι της ανατομίας σας, ζυγίστε με, μετρείστε με, ικανοποιήσετε τις άπιστες αισθήσεις σας, χορτάσετε τ' αχόρταγο λογικό σας!».

Αυτοί οι αυτοτιτλοφορούμενοι άπιστοι, σε καιρό που επιδείχνουνε την εξυπνάδα τους, φουσκωμένοι από τον κούφιον αγέρα της περηφάνειας κι' από την πονηρή ευστροφία του μυαλού τους, δεν είναι σε θέση οι δύστυχοι, να νοιώσουνε πόσο ανόητοι και στενόψυχοι φαίνουνται σε κείνους που πιστεύουνε.

Γιατί, για να πιστέψουνε, ζητάνε κάποιες αποδείξεις που κάνουνε τον πιστό να τους ελεεινολογεί για την περιορισμένη αντίληψη που έχουνε για το πνεύμα και για τα πνευματικά ζητήματα. 

Ο πιστός ξέρει πολύ καλά ως που μπορούνε να φτάξουνε οι διαλογισμοί του άπιστου, γιατί, κι' αυτός, σαν άνθρωπος, τους έχει εκείνους τους λογισμούς, τους λογισμούς της σάρκας, τους λογισμούς τούτου του κόσμου.

Ενώ ο άπιστος είναι ανύποπτος για όσα έχει μέσα του ο πιστός, και για ό,τι βρίσκεται παραπέρα από την πρακτική γνώση του, δηλαδή για τα μυστήρια που είναι κρυμμένα από τα μάτια του, και που γι' αυτό θαρρεί πως δεν υπάρχουνε.

Κι' από την ανοησία του κορδώνεται, και μιλά με καταφρόνεση για κείνους που είναι σε θέση να νοιώσουνε τη βαθύτερη σύσταση του κόσμου, ενώ αυτός ο δυστυχής είναι τυφλός και κουφός, και θαρρεί πως τα' ακούει όλα και πως τα βλέπει όλα.

Ο πιστός έχει πνευματικά μάτια και πνευματικά αυτιά, καθώς και κάποια «υπέρ αίσθησιν». Ο άπιστος πώς να πάρει είδηση από κείνον τον μυστικόν κόσμο μόνο με τα χονδροειδή μέσα που έχει, δηλαδή με τις σωματικές αισθήσεις; 

Πώς να πιάσει τα λεπτά κι' αλλόκοτα μηνύματα εκείνου του κόσμου, αφού ο δυστυχής δεν έχει τις κεραίες που χρειάζουνται για να τα πιάσει; 

Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του, με τον τρόπο που γνωρίζει μονάχα αυτός, για το τι είναι σε θέση να νοιώσει ο πιστός, και τι μπορεί να νοιώσει ο άπιστος:

Λαλούμε, λέγει, τη σοφία του Θεού που είναι μέσα σε μυστήριο, και που είναι κρυμμένη, τη σοφία που την προόρισε ο Θεός, πριν από τους αιώνες, για δόξα δική μας, και που δεν τη γνώρισε κανένας από τους άρχοντες τούτου του κόσμου (δηλ. τους σοφούς της κοσμικής σοφίας), και που ξεσκεπάζει αυτά που, κατά τη Γραφή, δεν τα είδε μάτι.

Και που δεν τ' άκουσε αυτί, και που δεν ανεβήκανε στην καρδιά κανενός ανθρώπου, εκείνα που ετοίμασε ο Θεός για κείνους που τον αγαπούνε. Αλλά σε μας τα φανέρωσε ο Θεός με το Πνεύμα του το άγιο. Επειδή, το άγιο Πνεύμα όλα τα ερευνά, και τα βάθη του Θεού.

Γιατί, ποιος άνθρωπος γνωρίζει το μέσα του ανθρώπου, παρά μονάχα το πνεύμα του ανθρώπου που είναι μέσα στον άνθρωπο; Έτσι και τα μυστήρια του Θεού δεν τα γνωρίζει κανένας παρά μονάχα το Πνεύμα του Θεού.

Κι' εμείς δεν επήραμε το πνεύμα του κόσμου (δηλ. τη φιλοσοφία και την κοσμική γνώση), αλλά το Πνεύμα του Θεού, για να γνωρίσουμε όσα χάρισε σε μας ο Θεός.

Κι' αυτά (τα χαρίσματα) δεν τα εκφράζουμε με τα λόγια που διδάσκεται η ανθρώπινη σοφία, αλλά με λόγια που διδάσκει το άγιο Πνεύμα, μιλώντας σε πνευματικούς ανθρώπους με πνευματικόν τρόπο.

Πλην, ο άνθρωπος που έχει την σαρκική γνώση (τον ορθολογισμό), δεν παραδέχεται όσα διδάσκει το Πνεύμα του Θεού, γιατί τα νομίζει για ανοησίες, και δεν είναι σε θέση να καταλάβει πως ανακρίνεται πνευματικά.

Ο πνευματικός όμως άνθρωπος, ανακρίνει κάθε άνθρωπο, ενώ αυτός από κανέναν δεν ανακρίνεται». Η απιστία υπήρχε πάντα. Μα σήμερα, με την αποτρόπαια ματαιοδοξία που μας τρώγει, την επιδείχνουμε σαν να μας δίνει τη μεγαλύτερη αξία.

Όποιος έχει πίστη στον Θεό και στην αλήθεια που φανέρωσε, είναι καταφρονεμένος, σαν στενόμυαλος κι' ανόητος, και τραβά πάνω του όλα τα περιγελάσματα.

Λογαριάζεται για "βλαμμένος" από τον πολύν κόσμο, μάλιστα από τον κόσμο που ξέρει να τα καταφέρνει στη ζωή, να «πετυχαίνει», να βγάζει λεφτά, να καλοπερνά, να μη δίνει πεντάρα για τίποτα, κατά το ρητό που λέγει: «Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν».

Για τούτο, χρειάζεται να έχει θάρρος και να περιφρονά την εκτίμηση του κόσμου και το υλικό συμφέρον του, όποιος λέγει πως έχει πίστη στον Θεό. Ενώ εκείνον που καυχιέται πως δεν πιστεύει σε τίποτα,

α').Τον έχει ο κόσμος σε μεγάλη υπόληψη και σεβασμό, μάλιστα όσο περισσότερο άπιστος λέγει πως είναι, τόσο περισσότερη είναι η εκτίμηση και ο σεβασμός που φανερώνει ο έξυπνος και σοβαρός κόσμος στο πρόσωπό του. Ο τέτοιος άνθρωπος είναι συνοφρυωμένος, με λίγα και βαρειά λόγια, αράθυμος κι' απότομος, «θετικός άνθρωπος», « γερό μυαλό».  

β').Όλα του έρχουνται βολικά, και δεν σκοτίζεται, δεν στενοχωριέται για τίποτα. Δεν έχει ευθύνες και ζαλούρες: Εδώ κάτω, λέγει, είναι η Κόλαση κι' ο Παράδεισος. Η ζωή είναι για να την απολαβαίνουνε οι έξυπνοι. Οι κοιμισμένοι κι' οι αφιονισμένοι ας πεθάνουνε».  

Εξ άλλου, δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να κάνεις τον άπιστο! Πατάς ένα μονάχα κουμπί, κι' όλα σου έρχονται βολικά.  Ο διάβολος είπε στον Χριστό: Πέσε, προσκύνησέ με, και θα γίνουνε οι πέτρες ψωμιά, «οι λίθοι άρτοι».

Λέγει λοιπόν ο έξυπνος : «Να κάθεσαι, άνθρωπος με τετρακόσα μυαλά, να χάνεις τον καιρό σου με χαζομάρες, σαν τις γρηές, με θεούς, με κόλαση και με παράδεισο, με καντήλια, με θυμιατά, με δισκοπότηρα, με παπάδες και με καλόγρηες!

Και σε ποια εποχή; Στην εποχή μας, που η επιστήμη στέλνει ανθρώπους στους πλανήτες! Ακούς, φίλε μου, βλακεία που έχει αυτός ο κόσμος;».

Αυτά λένε για τους πιστούς οι έξυπνοι και οι τιμημένοι τούτου του κόσμου, και τους χειροκροτούνε οι πολλοί, που τους έχουνε για φρόνιμους σε όλα, επειδή δεν κυνηγάνε ίσκιους, αλλά έχουνε μυαλό γερό, και επιτυχαίνουνε σε ότι καταπιαστούνε.

Ναι! Επιτυχαίνουνε, γιατί, μ' έναν λόγο, η απιστία είναι «η πλατεία πύλη και ευρύχωρος οδός», που δεν πιστεύουνε πως είναι «η απάγουσα εις την απώλειαν», όπως είπε ο Χριστός, αλλά «εις την επί γης ευδαιμονίαν».

Ενώ η πίστη είναι «η στενή πύλη και τεθλιμμένη οδός», που δεν πιστεύουνε πως είναι «η απάγουσα εις την ζωήν», αλλά «εις την επί γης δυστυχίαν και περιφρόνησιν».

«Πολλοί εισίν οι εισερχόμενοι διά της πλατείας πύλης» κατά τον λόγο του Κυρίου, «και ολίγοι εισιν οι ευρίσκοντες την στενήν πύλην». Όλοι οι άπιστοι λένε πως αν βλέπανε ένα θαύμα, θα πιστεύανε. Μα η πίστη δεν έρχεται με τη βία, αλλά με τη συγκατάθεση της ψυχής.

Γι' αυτό σε όσους ζητάνε θαύμα για να πιστέψουνε, δεν δίνεται, κατά τον λόγο που είπε ο Χριστός στους Φαρισαίους: «Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον επιζητεί και σημείον ου δοθήσεται αυτή»..

Αλλά και θαύμα να δει ένας άπιστος, η υπερηφάνεια δεν τον αφήνει να πιστέψει, για να μη φανεί ευκολόπιστος και καταφρονεθεί.

Η ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΘΕΩΝ
Οι άθεοι χαρακτηρίζονται από μεγάλη αντιφατικότητα σε αυτά που πιστεύουν. Φάσκουν και αντιφάσκουν διαρκώς, «φσκοντες εναι σοφο μωρνθησαν» Ρωμαίους 1: 22.

Λέγουν οι άθεοι για παράδειγμα :

–«Δεν πιστεύουμε ότι η Μητέρα του Ιησού συνέλαβε χωρίς σπέρμα» !

–«Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει ανάσταση νεκρών»

–«Δεν πιστεύουμε ότι ο άρτος και ο οίνος κατά την Θεία Λειτουργία γίνονται Σώμα και Αίμα Χριστού»

–«Δεν πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πολλαπλασίασε τους άρτους και τα ψάρια και τα έκανε πολλά». Και άλλα πολλά λέγουν οι άθεοι ότι δεν πιστεύουν…

Και λέγουν ότι δεν πιστεύουν διότι δεν καταλαβαίνουν…

Να δούμε όμως οι άθεοι καταλαβαίνουν αυτά που πιστεύουν ;

Τι άραγε πιστεύουν και ειρωνεύονται εμάς τους Χριστιανούς;

Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ
«Ίδο παρθνος ν γαστρ ξει κα τξεται υἱόν, κα καλσουσι τ νομα ατο ᾿Εμμανουλ, στι μεθερμηνευμενον μεθ᾿ μν Θες» Ματθαίος 1:23

Οι άθεοι γελούν ειρωνικά όταν διαβάζουν στο Ευαγγέλιο ότι η Παρθένος Μαρία γέννησε τον Ιησού ! 

Ότι μία Παρθένος χωρίς σπέρμα γέννησε τέκνο !

Υπάρχει όμως και μία ΑΛΛΗ Παρθένος που γέννησε χωρίς σπέρμα και την οποία την δέχονται οι άθεοι! 

Ποία είναι αυτή η άλλη Παρθένος;  

Η Γή είναι. Ο πλανήτης μας χωρίς σπόρους γέννησε ζωή ! 

Το πρώτο δέντρο Ελιάς για παράδειγμα εμφανίστηκε χωρίς να υπάρχουν κουκούτσια Ελιάς για να φυτευθούν!

Οι άθεοι πιστεύουν ότι η Παρθένος Γη γέννησε χωρίς αιτία, χωρίς σπέρμα, από μόνη της, τυχαία ζωή! 

Πιστεύουν επίσης οι άθεοι ότι η ύλη και η ενέργεια προήλθαν τυχαία χωρίς αιτία από το Παρθένο Χάος !

Και ενώ πιστεύουν οι άθεοι ότι το Χάος και η Γή γέννησαν χωρίς κάποιος να προκάλεσε τις γεννήσεις αυτές, τολμούν και ειρωνεύονται εμάς τους πιστούς που δεχόμαστε ότι η Παρθένος γέννησε χωρίς σπέρμα όχι από μόνη της τυχαία, αλλά «ερθη ν γαστρ χουσα κ Πνεματος Αγου» Ματθαίος 1: 18.

Είναι ή δεν είναι αντιφατικοί οι άθεοι ;
Τι είναι περισσότερο απίστευτο….να δέχεται κάποιος ότι υπάρχει Δημιουργός που έκανε την Παρθένο Γή και την Παρθένο Μαρία να γεννήσουν ;

Ή να δέχεται κανείς ότι η Παρθένος Γή γέννησε χωρίς αιτία, χωρίς κάποιος να προκάλεσε την παρθενική γέννηση ; Ας εξετάσουν οι άθεοι τις αντιφατικές και παράλογες διδασκαλίες τους και μετά να κρίνουν τις υπέρλογες (και όχι παράλογες) διδαχές της Εκκλησίας!

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ
«Πς θεωρν τν υἱὸν κα πιστεων ες ατν χ ζων αἰώνιον, κα ναστσω ατν γ τ σχτ μρ» Ιωάννης 6: 40.

Οι άθεοι επίσης δεν αποδέχονται ότι κάποιος που πέθανε μπορεί να αναστηθεί. 

Οι ίδιοι όμως πιστεύουν ότι το σύμπαν αναστήθηκε από την ανυπαρξία του Χάους μόνο του !!!

Χωρίς κάποιος να το φέρει σε ύπαρξη !

Δέχονται οι άθεοι ότι ήρθε σε ύπαρξη (από μόνο του !) 

Κάτι που πριν δεν υπήρχε…. και δεν δέχονται ότι δύναται να αναστηθεί (με την δύναμη του Θεού ) κάποιος που υπήρχε πριν και πέθανε!!!

Ο σπόρος του σιταριού σαπίζει μέσα στο χώμα (πεθαίνει) και ξαναζεί ως στάχυ….και οι άθεοι λέγουν ότι δεν μπορεί να ξαναζήσει κάτι που πέθανε!!! Είναι παράλογοι ή δεν είναι ;

Ο ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΧΘΥΩΝ
«Κα κελεσας τος χλους νακλιθναι π τος χρτους, λαβν τος πντε ρτους κα τος δο χθας, ναβλψας ες τν ορανν ελγησε, κα κλσας δωκε τος μαθητας τος ρτους, ο δ μαθητα τος χλοις. κα φαγον πντες κα χορτσθησαν, κα ραν τ περισσεον τν κλασμτων δδεκα κοφνους πλρεις. ο δ σθοντες σαν νδρες σε πεντακισχλιοι χωρς γυναικν κα παιδων» Ματθαίος 14: 19-21.

Μειδιούν οι άθεοι στο άκουσμα του θαύματος του πολλάπλασιασμού των άρτων και των ιχθύων!

Δεν βλέπουν τον ένα σπόρο σίτου πόσοι σπόροι γίνεται;

Το θαύμα του πολλαπλασιασμού γίνεται κάθε έτος στα χωράφια και δεν κάνει εντύπωση στους αθέους!

Μπορούν οι άθεοι από την ΝΕΚΡΗ ύλη να φτιάξουν ένα σπόρο σίτου που να μπορεί να πολλαπλασιάζεται ;;; 
Δεν μπορούν!

ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ
«Εσθιντων δ ατν λαβν ᾿Ιησος τν ρτον κα εχαριστσας κλασε κα δδου τος μαθητας κα επε· λβετε φγετε· τοτ στι τ σμ μου· κα λαβν τ ποτριον κα εχαριστσας δωκεν ατος λγων· πετε ξ ατο πντες· τοτο γρ στι τ αμ μου τ τς καινς διαθκης τ περ πολλν κχυνμενον ες φεσιν μαρτιν» Ματθαίος 26: 26-28.

Οι άθεοι δεν πιστεύουν ότι δύναται ο άρτος και ο οίνος να μεταβληθούν σε Σώμα και Αίμα Χριστού. 

Δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ένα στοιχείο μεταβάλλεται σε άλλο. 

Ας παρατηρήσουν οι άπιστοι τα πρόβατα που βόσκουν.

Τι βόσκουν τα πρόβατα ; Χορταράκι του Θεού βόσκουν. Και τι γίνεται το χορτάρι ; 

Το χορτάρι μεταβάλλεται σε κρέας και παχαίνουν τα πρόβατα. 

Μεταβάλλεται επίσης σε μαλλί! Χημικές διεργασίες! 

Θα απαντήσουν…..

Βρε ανόητοι των ανοήτων…..η επιστήμη περιγράφει πολλά φαινόμενα αλλά δεν τα εξηγεί πως ακριβώς γίνονται…αλλά πάντως γίνονται !

Πάρτε βρε άθεοι χορτάρι και αν μπορείτε στα εργαστήριά σας κάντε το κρέας να δώσετε στους πεινώντες !

Πάρτε χορτάρι και κάντε το μαλλί και φτιάξτε ρούχα για τους γυμνούς! 

Μπορείτε ;

Δεν μπορείτε….

Δεν είστε εσείς όπως ο Θεός των Χριστιανών!

Μερικοί άθεοι αλλά και Προτεστάντες λέγουν :

Αν ο οίνος μεταβάλλεται σε αίμα Χριστού να τον εξετάσουμε στο εργαστήριο να δούμε τι ομάδα αίματος είναι ο Χριστός !!!

Άφρονες άθεοι και αιρετικοί Προτεστάντες! «Κα βαπτισθες ᾿Ιησος νβη εθς π το δατος· κα δο νεχθησαν ατ ο ορανο, κα εδε τ Πνεμα το Θεο καταβανον σε περιστερν κα ρχμενον π᾿ ατν» Ματθαίος 3:16. «κα φθησαν ατος διαμεριζμεναι γλσσαι σε πυρς, κθισ τε φ᾿ να καστον ατν, κα πλσθησαν παντες Πνεματος Αγου» Πράξεις 2:3-4.

Όπως το Άγιον Πνεύμα φάνηκε σαν περιστέρι και σαν φωτιά, χωρίς να είναι περιστέρι ή φωτιά, έτσι και το Σώμα και το Αίμα του Ιησού φαίνονται με τις αισθήσεις (όραση, γεύση, αφή, όσφρηση) ως άρτος και οίνος αλλά δεν είναι άρτος και οίνος μετά την μεταβολή - είναι Σώμα και Αίμα Χριστού.

«Η γρ σρξ μου ληθς στι βρσις, κα τ αμ μου ληθς στι πσις. τργων μου τν σρκα κα πνων μου τ αμα ν μο μνει, κγ ν ατ. καθς πστειλ με ζν πατρ κγ ζ δι τν πατρα, κα τργων με κκενος ζσεται δι’ μ» Ιωάννης 6:55-57

Αυτό είναι ένα πολύ σπουδαίο χωρίο στο οποίο συντρίβεται η αίρεση η διδάσκουσα ότι ο Ιησούς Χριστός έδωσε σύμβολα στους μαθητές του. Ο ίδιος ο Ιησούς λέγει ότι η σάρκα του είναι ΑΛΗΘΙΝΗ ΤΡΟΦΗ και το αίμα του ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΟΤΟ. Αυτό σημαίνει ότι η σάρκα του τρώγεται αληθινά και το αίμα του πίνεται αληθινά όχι με συμβολική έννοια !

Καμία αληθινή τροφή και κανένα αληθινό ποτό δεν το τρώμε και το πίνουμε συμβολικά αλλά αληθινά. Αν μία τροφή δεν τρώγεται αληθινά τότε δεν είναι αληθινή τροφή αλλά συμβολική.

Το Σώμα όμως του Ιησού και το τίμιο Αίμα του είναι αληθώς βρώσις και πόσις! Μάλιστα ο Ιησούς Χριστός προσθέτει την φράση « τργων με», δείχνοντας και με αυτή την φράση ότι πράγματι το Σώμα και το Αίμα του τρώγονται.

Επιπλέον η φράση « τργων με» δείχνει και κάτι άλλο. Μας δείχνει ότι τρώγοντας την σάρκα και πίνοντας το αίμα του Ιησού κοινωνούμε όχι απλώς με την σάρκα και το αίμα του Θεανθρώπου, αλλά με ολόκληρο τον Θεάνθρωπο.

Και αυτή η κοινωνία, η θεία κοινωνία είναι σωτήρια. Διότι το σώμα και το αίμα του Χριστού είναι ενωμένα με την θεία φύση του. Γι αυτό ο Ιησούς είπε:

«Αμν μν λγω μν, ἐὰν μ φγητε τν σρκα το υο το νθρπου κα πητε ατο τ αμα, οκ χετε ζων ν αυτος. τργων μου τν σρκα κα πνων μου τ αμα χει ζων αἰώνιον, κα γ ναστσω ατν ν τ σχτ μρ» Ιωάννης 6:53-54.

Αυτή ακριβώς η υποστατική ένωση της θείας και της ανθρώπινης φύσης εν τω προσώπω του Ιησού Χριστού είναι που μας ωφελεί όταν τρώμε την σάρκα και πίνουμε το αίμα του Χριστού.

Διαφορετικά δεν θα είχε νόημα να την φάμε την σάρκα και να πιούμε το αίμα, αν ήταν σκέτο αίμα και σκέτη σάρκα. Θα ήταν κανιβαλισμός. Οι κανίβαλοι τρώνε αδιακρίτως σκέτη σάρκα και σκέτο αίμα ανθρώπων.

Εμείς οι Ορθόδοξοι τρώμε σάρκα και αίμα υποστατικώς ενωμένα με την Θεότητα. «Τ πνεμ στι τ ζωοποιον, σρξ οκ φελε οδν» Ιωάννης 6:63. Η σάρκα του Χριστού από μόνη της, όπως κάθε άλλη ανθρώπινη σάρκα δεν ωφελεί, δεν σώζει.

Η σάρκα του Χριστού η υποστατικώς ενωμένη με την Θεότητά του, σώζει – « επεν ον ατος ᾿Ιησος· μν μν λγω μν, ἐὰν μ φγητε τν σρκα το υο το νθρπου κα πητε ατο τ αμα, οκ χετε ζων ν αυτος» Ιωάννης 6:53.

Το να έχει κανείς ζωή εν εαυτώ είναι ασφαλώς ωφέλεια. Αφού λοιπόν « σρξ οκ φελε οδν» τότε πώς όταν την τρώμε θα έχουμε «ζων ν αυτος» ;

Θα έχουμε ζωή όχι εξ αιτίας αυτής καθ’ εαυτής της σάρκας μόνης, αλλά δια της θείας φύσεως της ενωμένης με την σάρκα. 

Και ας αφήσουν οι αιρετικοί Προτεστάντες την αποσπασματική παράθεση εδαφίων της Γραφής !«Λβετε φγετε· τοτ μο στι τ σμα τ πρ μν κλμενον· τοτο ποιετε ες τν μν νμνησιν» Α΄Κορινθίους11:24

Ο Χριστός λέγει τούτο «στι»=είναι το σώμα μου, όχι τούτο «συμβολίζει» το σώμα μου. Άλλωστε πως είναι δυνατόν ο άρτος που τεμαχίζεται, να συμβολίζει το σώμα του Ιησού το οποίο δεν τεμαχίστηκε στον Σταυρό ; «γνετο γρ τατα, να γραφ πληρωθ, στον ο συντριβσεται ατο» Ιωάννης 19:36.

Ο άθεος πιστεύει στα πάντα, εκτός από την Αλήθεια!
Είναι αλήθεια τελικά ότι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι λένε ότι δεν πιστεύουν στον Θεό πιστεύουν σε οτιδήποτε, αρκεί να έρχεται σε αντίθεση με την διδασκαλία της Εκκλησίας.

«
ταν κάποιος παύσει ν πιστεύει στ Θε, δν σημαίνει τι δν πιστεύει, λλ τι πιστεύει σ τιδήποτε...».(Γ. Τσέστερσον) Άραγε πόσο αληθινή είναι η παραπάνω φράση; Μπορούμε να το διαπιστώσουμε παρατηρώντας την ζωή των ανθρώπων αυτών.

Οι αυτοαποκαλούμε άθεοι είναι οι άνθρωποι αυτοί που ενώ από την μία απορρίπτουν την ύπαρξη του Θεού, από την άλλη πολύ εύκολα αποδέχονται την ύπαρξη παράλληλων κόσμων, την ύπαρξη εξωγήινων ή φαντασμάτων, την δυνατότητα του ανθρώπου να αποκτήσει δυνάμεις υπέρ του λογικού διαμέσου της «αυτοσυγκέντρωσης» κτλ.

Όμως δεν θα μείνουμε σ’ αυτά. Δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι δηλώνουν άθεοι δεν δέχονται τους λόγους των Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας αλλά από την άλλη μεριά δέχονται με ευκολία τους λόγους του οποιουδήποτε ο οποίος κατηγορεί την Εκκλησία.

Είναι αλήθεια τελικά ότι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι λένε ότι δεν πιστεύουν στον Θεό πιστεύουν σε οτιδήποτε, αρκεί να έρχεται σε αντίθεση με την διδασκαλία της Εκκλησίας. 

Το θέμα δεν είναι να πιστεύσουν με το ζόρι στον Αληθινό Θεό, το θέμα είναι να μην αυτοξεφτιλίζονται με το να αποδέχονται γελοίες θεωρίες περί της ζωής και της ζωής μετά την ζωή από ανθρώπους που το μόνο τους κίνητρο είναι τα χρήματα και η αναγνωρισιμότητα-δόξα του κόσμου.

Πως είναι δυνατόν να λες ότι δεν πιστεύεις σε κάτι για το οποίο εκατομμύρια μάρτυρες δώσανε το αίμα τους και από την άλλη να πιστεύεις σε κάτι για το οποίο ακόμα και οι δημιουργοί του το εγκαταλείπουν πρόθυμα με την πρώτη δυσκολία που θα αντιμετωπίσουν;

Η Εκκλησία του Χριστού είναι το σχολείο μέσα στο οποίο ο άνθρωπος μαθαίνει να διαβάζει την Ζωή, μαθαίνει να βλέπει την Αλήθεια, μαθαίνει να ακούει και να σκέφτεται Ορθόδοξα. Εάν απορρίπτει κάποιος την Εκκλησία του Χριστού απορρίπτει και την Αλήθεια περί του Θεού και της Ζωής.

Εάν κάποιος απορρίπτει τον Θεό από την ζωή του, δεν απορρίπτει το παράλογο, απορρίπτει την λογική και το υπέρλογο. Ο άθεος που υποστηρίζει ότι δεν πιστεύει στον Θεό επειδή η διδασκαλία περί του Θεού δεν στηρίζεται λογικά, αποδεικνύει την Αλήθεια περί του Θεού.

Εάν μπορούσαμε να κατανοήσουμε τον Θεό 100% τότε τί Θεός θα ήταν; Εάν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τα πάντα γύρω από τον Θεό, τότε δεν θα ήταν κάτι το «ανώτερο» από εμάς.

Δυστυχώς όμως πολλοί άνθρωποι θέλουν έναν Θεό ο οποίος να έχει αδυναμίες, ελαττώματα, ώστε να δικαιολογούν και τις δικές τους ανομίες.  Θέλουνε έναν Θεό ο οποίος να έχει πάθη ώστε να ευλογεί τα πάθη τους.

Ο Τριαδικός Θεός των Ορθοδόξων Χριστιανών δεν είναι ένας τέτοιος Θεός προς απογοήτευσή τους. Δηλαδή δεν είναι ο Θεός των παθών και της εμπάθεις αλλά ο Απαθής Θεός ο οποίος είναι Αγάπη.

Γι’ αυτό και βρίσκουν καταφύγιο στους Δώδεκα θεούς του Ολύμπου, στον Σατανισμό, στην μαγεία και σε κάθε τί το οποίο θα επιδοκιμάζει τα ανθρώπινα πάθη και θα «ευλογεί» την καλλιέργειά τους.

Λες άνθρωπε ότι δεν πιστεύεις στον Θεό των Ορθοδόξων…τουλάχιστον μην πιστεύεις σε ανοησίες που δεν τιμούν την ανθρώπινη φύση σου και τον λογικό σου νου.

Ο «ιός της αθεΐας» που πλήττει αυτή την εποχή με ιδιαίτερη ένταση και σε πολλά, δυστυχώς, μέτωπα τη βυθισμένη σε έναν απελπιστικό ζόφο Ελλάδα.Όπως κάθε ιός, έτσι και ο «ιός της αθεΐας» συνοδεύεται από πολλές παρενέργειες.

Οι παρενέργειες αυτές για μας τους Έλληνες δεν εκδηλώνονται μόνο σε κοινωνικό, αλλά και σε εθνικό επίπεδο, αφού η Ορθοδοξία ως παραδοσιακό θρησκευτικό μας φρόνημα αποτελεί στοιχείο της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας.

Τις παρενέργειες του «ιού της αθεΐας» σε κοινωνικό επίπεδο μπορούμε να τις επιβεβαιώσουμε, εάν πλησιάσουμε με κριτική διάθεση ένα πρόβλημα που μας αγκυλώνει όλους σήμερα.

Είναι κοινή η διαπίστωση ότι η ελληνική κοινωνία βιώνει μια βαθιά κρίση αξιών. Κάτι ανάλογο συμβαίνει, βέβαια, ευρύτερα και στις άλλες κοινωνίες σε παγκόσμιο επίπεδο. Βλέπουμε όλοι με συνοφρύωση τη σαπίλα και τη διαφθορά που επικρατούν μέσα στην κοινωνία μας.

Τις βλέπουμε να απλώνονται καθημερινά σαν γάγγραινα και, ανήμποροι να αντιδράσουμε, παρατηρούμε απλώς το αποκαρδιωτικό αυτό φαινόμενο της σήψης σε όλους τους θεσμούς της κοινωνίας μας.

Βλέπουμε ακόμα -και αυτό μας πονάει περισσότερο- τα παιδιά μας να μη μας σέβονται πια, όπως τουλάχιστον σεβόμασταν εμείς τους γονείς μας. Τα βλέπουμε να πυρπολούν τις αξίες και τα ιδανικά με τα οποία μεγαλώσαμε εμείς.

Και αναρωτιόμαστε: Μα, γιατί έγιναν έτσι αυτά τα παιδιά, αφού τους τα δώσαμε όλα με αφθονία; Τα σπουδάσαμε, τα μάθαμε ξένες γλώσσες, τα βάλαμε σε μια τροχιά να ζήσουν καλύτερα από μας. Δεν είναι παράλογο να συμπεριφέρονται έτσι;

Τόση πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας και να παρουσιάζει ο σημερινός κόσμος αυτά τα ηθικά χάλια; Θλίψη και απογοήτευση ! Όπου και να κοιτάξουμε στη σημερινή κοινωνία, η θέα της είναι και μια μαχαιριά στην καρδιά μας.

Ναι, είναι αλήθεια πως τα δώσαμε όλα στα παιδιά μας, για να τα κάνουμε καλύτερα από μας. Τους τα δώσαμε όλα, εκτός από ένα: Τη «σκυτάλη», όπως ακριβώς την παραλάβαμε από τα χέρια των γονέων μας.

Και ξέρουμε όλοι τι είχε επάνω της αυτή η «σκυτάλη» που παραλάβαμε. Είχε ανάγλυφα χαραγμένη επάνω της την πίστη στον Θεό, από την οποία πηγάζει ο σεβασμός σε πολλές άλλες αξίες της ζωής.

Τα σπίτια και οι καρδιές των ανθρώπων εκείνης της παλιάς καλής εποχής στην οποία μεγαλώσαμε είχαν Θεό μέσα τους, γι’ αυτό και οι οικογένειες ήσαν πιο σφιχτά δεμένες και οι σχέσεις των ανθρώπων πιο ζεστές.

Οι άνθρωποι εκείνοι, παρά την αγραμματοσύνη και τη φτώχεια τους, μας ανατρέφανε πιο σωστά από ό,τι ανατρέφουμε εμείς σήμερα τα παιδιά μας, διότι μας μπολιάζανε με ιδανικά και αξίες πάνω στον κορμό της πίστης στον Θεό.

Αφού, λοιπόν, δεν δώσαμε στα παιδιά μας τη «σκυτάλη», όπως ακριβώς την παραλάβαμε, πώς να γίνει σωστά το «αγώνισμα της σκυταλοδρομίας», ώστε τα παιδιά μας να τρέξουν στον ίδιο με εμάς διάδρομο αξιών, για να δώσουν πάρα πέρα τη «σκυτάλη» σωστά στους απογόνους τους;

Αν θελήσουμε να αναλύσουμε προσεκτικά τον «εκτροχιασμό» μας από τις «ράγες» στις οποίες μας είχαν βάλει οι γονείς μας, θα επισημάνουμε τις εξής σπουδαίες λεπτομέρειες:

Το κακό ξεκινάει από τη στιγμή που καταφέραμε να μάθουμε λίγα γράμματα, ώστε να ξεφύγουμε από την αγραμματοσύνη των γονέων μας και την ταλαίπωρη μοίρα τους. Με τα γράμματα αρχίσανε σιγά-σιγά να ανοίγουν τα μάτια του μυαλού μας. 

Ήλθαμε σε επαφή με πολλούς ανθρώπους, συζητήσαμε μαζί τους, ανταλλάξαμε σκέψεις και κάπου κόλλησε το μυαλό μας σε μια καινούργια θωριά του κόσμου. Δεν έχει σημασία ποιος μας υπέβαλε τη θωριά αυτή.

Το άσχημο είναι ότι η καινούργια κοσμοαντίληψή μας, για να μπορέσει να λειτουργήσει, έπρεπε να κλείσει προηγουμένως πολλές «πόρτες» μέσα στην καρδιά μας. Και αυτό κάναμε. Αρχίσαμε να κλείνουμε μέσα μας διάφορες «πόρτες» που είχαν μείνει ανοιχτές από τότε που φεύγαμε από το σπίτι μας.

Τον πιο δυνατό «πάταγο» από όλες τις «πόρτες» τον έκανε η «πόρτα» του Θεού, που την κλείσαμε στην καρδιά μας βγάζοντας από πάνω μας τον Σταυρό, τον οποίο μας είχαν φορέσει τα ευλογημένα χέρια των γονέων μας.

Την «πόρτα» του Σταυρού την κλείσαμε ως κάτι το ασύμβατο πια με τη μόρφωσή μας, λες και ο Σταυρός μάς εμπόδισε να μορφωθούμε και να γίνουμε αυτό που είμαστε μέχρι σήμερα.

Στη συνέχεια, για να δώσουμε τεκμήρια της αληθινής αποστασίας μας από τον Θεό, αρχίσαμε να πολεμάμε αυτό που πιστεύαμε πρωτύτερα ή να χλευάζουμε, σαν τις πονηρές αλεπούδες του γνωστού μύθου του Αισώπου.

Ως οπισθοδρομικούς εκείνους που εξακολουθούσαν να πιστεύουν στον Θεό και δεν θέλησαν να «κόψουν» και αυτοί την «ουρά» τους για να γίνουν όμοιοι με εμάς. Δεν μείναμε ασφαλώς εκεί. 

Έπρεπε να πάρουμε αποφάσεις και για τα παιδιά μας. Αφού, λοιπόν, μας δρακούλεψαν άλλοι στην αθεΐα, για να κινούμαστε στην ίδια συχνότητα σκότους με τα παιδιά μας, τα δρακουλέψαμε κι αυτά ή τα αφήσαμε να διολισθήσουν στον ίδιο βρυκόλακα.

Έτσι κάναμε και εμείς το χρέος μας απέναντι στα παιδιά μας. Ρίξαμε μέσα στις καρδιές τους τον δικό μας τον «σπόρο», όχι όμως όπως τον παραλάβαμε από τους γονείς μας, αλλά «γενετικά μεταλλαγμένο», αφού δεν είχε Θεό μέσα του ο σχετικός «σπόρος».

Και τι «φύτρα» περιμέναμε να μας βγάλει ετούτος ο «σπόρος»; Ή, για να το πω με τα λόγια του μακαριστού Μητροπολίτη Πρεβέζης Μελετίου, «τι άλλο μπορούσαμε να περιμένουμε από αυτά τα παιδιά, όταν τα διδάσκουμε ότι ο άνθρωπος έρχεται από το τίποτε και πηγαίνει στο πουθενά;».

Δεν επαληθεύεται στην περίπτωση αυτή η γνωστή παροιμία που προσδιορίζει τη συγκομιδή του θερισμού με βάση το είδος και την ποιότητα της σποράς; 

Δεν λέει με τη σοφία του ο λαός μας πως θερίζουμε ό,τι σπέρνουμε;

Βλέπουμε, λοιπόν, καθαρά ότι η μετάβαση από την κοινωνία των πατεράδων μας στην κοινωνία τη δική μας και των παιδιών μας γίνεται μέσα από μια σχέση αντίστροφης αναλογίας ανάμεσα στη γνώση και στην πίστη στον Θεό.

Όσο μεγαλώνει, δηλ., η γνώση, τόσο μικραίνει η πίστη στον Θεό. Όχι, διότι με τη γνώση ανακάλυψε ο άνθρωπος την πλάνη του για τον Θεό, αφού η γνώση δεν έχει πρόσβαση στον χώρο της μεταφυσικής.

Αλλά διότι με τη γνώση έγινε πιο αλαζόνας ο σύγχρονος άνθρωπος και πίστεψε ότι έχει την αυτάρκεια που του χρειάζεται, για να κόψει τον «ομφάλιο λώρο» που τον συνέδεε με τον Θεό.

Βλέπουμε καθαρά ότι η μετάβαση από την κοινωνία των πατεράδων μας στην κοινωνία τη δική μας και των παιδιών μας γίνεται μέσα από μια σχέση αντίστροφης αναλογίας ανάμεσα στη γνώση και στην πίστη στον Θεό

Την ίδια, όμως, σχέση αντίστροφης αναλογίας παρατηρούμε και ανάμεσα στη γνώση και στην ηθική ποιότητα του σημερινού κόσμου, αφού, όσο μεγαλώνει η γνώση, τόσο πιο σκληρός και απάνθρωπος γίνεται ο κόσμος.

Για να επαληθευθεί, έτσι, η προφητεία του Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος έλεγε ότι «το κακό θα έλθει από τους γραμματιζούμενους, που δεν έχουν πίστη στον Θεό».

Δεν βιώνουμε σήμερα την επαλήθευση της προφητείας του Κοσμά του Αιτωλού, καθώς βλέπουμε να ισοπεδώνονται τα πάντα γύρω μας από την «μπουλντόζα» της αθεΐας, που τη χειρίζονται μορφωμένοι άνθρωποι;

Κουβαλάμε, λοιπόν, σήμερα μέσα μας μια γνώση αλλοτριωμένη από την αληθινή της φύση και αποστολή, μια γνώση θεοκτονική, που μετασχηματίζεται τελικά σε έναν αφασικό αμοραλισμό.

Ο οποίος σπρώχνει διαρκώς την κοινωνία μας στον κατήφορο ενός αλλόκοτου κόσμου, που φαίνεται ανήμπορος να αντιδράσει, μολονότι βλέπει καθημερινά ότι βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στο τέλμα.

Ανάλογες είναι οι παρενέργειες του «ιού της αθεΐας και σε εθνικό επίπεδο. Όσο είναι ακόμα καιρός, εάν δεν θέλουμε να μετράμε τις «πληγές» του «εκτροχιασμού», πρέπει να βάλουμε ξανά τον «συρμό» στις «ράγες» του.Πρέπει να «ξαναχτίσουμε» με τα ίδια μας τα χέρια αυτό που εμείς «γκρεμίσαμε».

Αλλιώς οι «καταπατητές» του «οικοπέδου», που το καμαρώνουμε 5.000 τώρα χρόνια, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, θα «χτίσουν» επάνω σε αυτό το δικό τους «οικοδόμημα», που θα «αγκυλώνει» τη θωριά μας, όπως συμβαίνει και με την Άγια-Σοφιά.

Καθώς τη βλέπουμε να προβάλλει ως μουσουλμανικό τέμενος. Όπως και να έχει, όμως, το πράγμα, η κατάντια ενός ξεπεσμού δεν μπορεί να αποτρέψει την κρίση της Ιστορίας, που είναι πάντα αμείλικτη για τους κάθε λογής «Εφιάλτες».


Τομέας Ενημέρωσης: Voiotosp.blogspot.gr
 ------------------
Τελευταία μεγάλη Δημοσκόπηση-Ευροβαρόμετρο
το 2010 δίδει τα κάτωθι αποτελέσματα:

 



Δεν υπάρχουν σχόλια: