ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ ΤΟ ΔΟΓΜΑ

 

Η Γερμανία έχει επιβάλλει με αφορμή την Ελλάδα την πολιτική λιτότητας, η οποία υπόσχεται ελάχιστη επιτυχία, μεγάλο ρίσκο και σίγουρη οδύνη – έχοντας οδηγήσει τον πλανήτη στην καταστροφική ύφεση του 1930 και στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.«Ότι και να συμβεί με την Ελλάδα στο μέλλον, το αποτέλεσμα είναι καθαρό: η λιτότητα ως δόγμα είναι ισχυρότερη από ποτέ. Είναι αδιάφορο εάν οι συνέπειες της είναι καταστροφικές, ενώ οι μέθοδοι επιβολής της μοιάζουν όλο και περισσότερο με σοβιετικές, εάν όχι με εθνικοσοσιαλιστικές.

Επίσης φαίνεται πως είναι αδιάφορο το ότι, κανένας δεν την υπηρετεί πλέον με ευχαρίστηση – γεγονός που ισχύει και για την ενωμένη Ευρώπη ή το ευρώ. Είναι δυστυχώς η μοναδική ιδέα που έχει απομείνει στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή – δεν υπάρχει πλέον καμία άλλη και οδηγεί στην οικονομική κατοχή».

Ανάλυση:Χωρίς καμία αμφιβολία, η λιτότητα είναι η σημαντικότερη πολιτική ιδέα της εποχής μας – παρά το ότι πρόκειται για μία ιδέα που δεν στηρίζεται από καμία οικονομική θεωρία, δεν έχει καμία τεκμηριωμένη επιτυχία στο ενεργητικό της, ενώ η εφαρμογή της οδήγησε στη μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική καταστροφή του τελευταίου αιώνα.

Ουσιαστικά βέβαια πρόκειται για μία απλούστατη ιδέα η οποία, στην καθημερινή ζωή, δεν είναι καθόλου ασαφής – ενώ αποτελεί την παλαιότερη συνταγή αντιμετώπισης κρίσεων στον πλανήτη.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη «συνταγή», όταν δεν έχει κανείς αρκετά χρήματα, είναι υποχρεωμένος να περιορίζει τα έξοδα του (δημοσιονομική πειθαρχία) – όταν μία επιχείρηση δεν παράγει κέρδος πρέπει να αλλάζει τη δομή της (μεταρρυθμίσεις), να απολύει μέρος του προσωπικού της, να μειώνει τις αμοιβές των εργαζομένων της κοκ.

Δεν εντυπωσιάζει λοιπόν το γεγονός ότι, η ιδέα μεταφέρθηκε από την καθημερινή ζωή στη δημόσια – στην οικονομική πολιτική των κρατών. Εν τούτοις, αυτό συνέβη για πρώτη φορά, σε συνθήκες Δημοκρατίας, τη δεκαετία του τριάντα – αφού δεν ήταν γνωστή στους οικονομολόγους των προηγουμένων αιώνων, επειδή τότε δεν υπήρχαν κοινωνικά συστήματα ασφάλισης και προστασίας των εργαζομένων.

Τα προβλήματα των κρατών επικεντρώνονταν σε ορισμένους σπάταλους βασιλείς ή άλλου είδους ηγεμόνες, οι οποίοι χρηματοδοτούσαν τις σπατάλες τους επιβάλλοντας φόρους – οπότε ήταν εύλογος ο υποχρεωτικός περιορισμός των δαπανών τους, εάν και όταν οι λαοί εξεγείρονταν εναντίον τους (κάτι που θυμόμαστε από τη γαλλική επανάσταση).

Στη δεκαετία του τριάντα όμως, μετά το κραχ των χρηματιστηρίων, οι δημοκρατικές πλέον βιομηχανικές χώρες αποφάσισαν τη μείωση των δαπανών του προϋπολογισμού τους – στις Η.Π.Α. ο τότε πρόεδρος, στη Γερμανία ο καγκελάριος, στη Γαλλία η κεντρική τράπεζα και στην Ιαπωνία ο πρωθυπουργός, ο οποίος ουσιαστικά μιμήθηκε με ενθουσιασμό τις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες, θέλοντας να ανήκει σε αυτές.

Οι τυπικές ηθικές εκφράσεις της εποχής ήταν αυτή του αμερικανού προέδρου, σύμφωνα με την οποία Δεν μπορούμε να επιτύχουμε την ευημερία του Έθνους μας μέσω της σπατάλης«, καθώς επίσης του γερμανού καγκελαρίου, ο οποίος είπε: «Χωρίς πόνο δεν θεραπεύεται κανείς.

Η λιτότητα όμως δεν είχε μόνο «ηθικές ρίζες» αλλά, επίσης, καταναγκαστικές, προερχόμενες από τον κανόνα του χρυσού – όπου εκείνες οι χώρες, οι οποίες κάλυπταν τα νομίσματα τους με τα αποθέματα χρυσού που διατηρούσαν, δεν είχαν άλλη δυνατότητα από τον περιορισμό των δαπανών τους, όταν λόγω της ύφεσης μειώνονταν τα φορολογικά τους έσοδα. Δεν μπορούσαν δηλαδή να αυξήσουν την ποσότητα χρήματος, τυπώνοντας πληθωριστικά χαρτονομίσματα, οπότε περιόριζαν αναγκαστικά τα έξοδα τους.

Τα οικονομικά αποτελέσματα αυτής της πολιτικής ήταν καταστροφικά. Στις Η.Π.Α. αυξήθηκε η ανεργία από το 8% στο 30% μέσα σε δύο μόλις έτη, στη Γερμανία χάνονταν καθημερινά χιλιάδες θέσεις εργασίας, στη Γαλλία η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε κατά 25%, ενώ η Ιαπωνία, η οποία εφάρμοσε πολύ πιο αυστηρά τη λιτότητα, βυθίστηκε στη μεγαλύτερη ύφεση της ιστορίας της σε περιόδους ειρήνης – βιώνοντας μία τρομακτική οικονομική κατάρρευση.

Το ίδιο καταστροφικά ήταν και τα πολιτικά αποτελέσματα – όπου στη Γερμανία ανήλθε στην εξουσία το μοναδικό κόμμα που τοποθετήθηκε εναντίον της λιτότητας, το εθνικοσοσιαλιστικό υπό τον Χίτλερ, ενώ στην Ιαπωνία ο στρατός δολοφόνησε τον πρωθυπουργό, αναλαμβάνοντας πραξικοπηματικά τη διακυβέρνηση της χώρας.

Στη Γαλλία, η κεντρική τράπεζα μείωνε κάθε χρόνο τις στρατιωτικές δαπάνες, οπότε δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την επίθεση του γερμανικού στρατού – ο οποίος είχε εξοπλισθεί από την τότε κυβέρνηση, για να τονωθεί η ανάπτυξη.

Οι αιτίες της αποτυχίας της πολιτικής λιτότητας:Αργότερα, μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπου πέθαναν πάνω από 60 εκ. άνθρωποι, οι οικονομολόγοι ανέλυσαν το πρόβλημα – αναζητώντας τις αιτίες της καταστροφής, μέσω της νεκροψίας του οικονομικού πτώματος.

Οδηγήθηκαν λοιπόν στα κατωτέρω τέσσερα βασικά συμπεράσματα, όσον αφορά τα καταστροφικά αποτελέσματα της πολιτικής λιτότητας σε περιόδους κρίσεων – κατά τη διάρκεια των οποίων πρέπει το κράτος να αυξάνει τις δαπάνες, για να μπορέσει να κινηθεί ξανά η οικονομία:

(α).Η Μεγάλη Ύφεση (depression) μετά το χρηματιστηριακό κραχ του 1929, δημιουργήθηκε επειδή τόσο οι επιχειρήσεις, όσο και τα νοικοκυριά προσπαθούσαν ταυτόχρονα να μειώσουν τα χρέη τους (ύφεση ισολογισμών).

Το γεγονός αυτό, το οποίο βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα, είχε σαν αποτέλεσμα να μην ξοδεύει κανείς χρήματα ούτε για κατανάλωση, ούτε για επενδύσεις – οπότε η ζήτηση μειώθηκε σε όλους τους τομείς, οι επιχειρήσεις έκλειναν η μία μετά την άλλη, η ανεργία κλιμακωνόταν κοκ. Όταν δε περιόρισε τις δαπάνες του και το δημόσιο, τότε η καταστροφή ολοκληρώθηκε – η οικονομία βυθίστηκε στο σκοτάδι, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον.

(β).Η ουτοπική, λανθασμένη εντύπωση που επικράτησε τότε (όπως στην Ελλάδα μέχρι σήμερα), σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι ζούσαν πάνω από τις δυνατότητες τους στο παρελθόν ή δεν ήταν τόσο εργατικοί, όσο θα έπρεπε, οπότε ήταν ηθική και δίκαιη η «τιμωρία» τους, ενέτεινε την κρίση – επειδή όταν οι επιχειρήσεις δεν έχουν πελάτες ή οι άνθρωποι εργασία, δεν υπάρχει καμία απολύτως διέξοδος από το τούνελ, είτε είναι ηθική και δίκαιη μία κοινωνία, είτε όχι.

(γ).Ο κανόνας του χρυσού είχε υιοθετηθεί για να δημιουργήσει σταθερότητα – αφαιρώντας από τους δημαγωγούς πολιτικούς τη δυνατότητα να τυπώνουν απεριόριστες ποσότητες χρημάτων, για να «δωροδοκούν» την εκλογική τους πελατεία. Στην περίοδο όμως της ύφεσης, οδήγησε την οικονομία στο χάος – αφού δεν επέτρεπε την ενεργή ώθηση της, για να μπορέσει να λειτουργήσει ξανά.

(δ).Σε καθεστώς δικτατορίας, μπορεί κανείς να εξαθλιώσει τους ανθρώπους, εμποδίζοντας τους να εξεγερθούν – κάτι που όμως δεν συμβαίνει στα σύγχρονα δημοκρατικά κράτη, στα οποία η συνεχής λιτότητα οδηγεί σε μαζικές διαμαρτυρίες, σε κοινωνικές αναταραχές, στην πολιτική αστάθεια και στον εξτρεμισμό.

Με βάση τα παραπάνω οι οικονομολόγοι, υπό τον Keynes, θεώρησαν πως μετά τη σωστή διάγνωση είχαν βρει την κατάλληλη θεραπεία– τεκμηριώνοντας πως ένα κράτος που σε εποχές κρίσεων μειώνει τις δαπάνες του, λειτουργεί ανεύθυνα. Απλούστατα, θα πρέπει το δημόσιο να ξοδεύει πολύ περισσότερα χρήματα, για να κινηθεί ξανά η οικονομία– ξεφεύγοντας από τον καθοδικό σπειροειδή κύκλο του διαβόλου.

Αυτό ακριβώς εφάρμοσαν πάρα πολλά κράτη, μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, όπως οι Η.Π.Α., η Μ. Βρετανία, η Ιαπωνία, η Ελβετία κοκ. διογκώνοντας τους ισολογισμούς των κεντρικών τραπεζών τους (γράφημα), καθώς επίσης διασώζοντας τις τράπεζες, με την επένδυση μεγάλων ποσών χρημάτων.

Εν τούτοις, αυτό συνέβη σε ολόκληρο τον πλανήτη μόλις για ένα έτος – αφού ξαφνικά η Ευρώπη, στα τέλη του 2009 με εντολή της Γερμανίας και με αφορμή την Ελλάδα, άλλαξε κατεύθυνση εντελώς (υπενθυμίζουμε πως ακριβώς τότε η Ελλάδα οδηγήθηκε στο ικρίωμα). Έτσι ξεκίνησε το μεγαλύτερο οικονομικό πείραμα στην παγκόσμια ιστορία – η πολιτική λιτότητας εκ μέρους μίας ολόκληρης ηπείρου.

Ο συλλογικός παραλογισμός:  Επρόκειτο αναμφίβολα για μία δραματική συλλογική απόφαση, συνοδευόμενη από έναν περίεργο ενθουσιασμό όλων των συμμετεχόντων – οι οποίοι τοποθετήθηκαν από κοινού, υποκινούμενοι από τη γερμανική κυβέρνηση, εναντίον μίας απολύτως επιτυχημένης στρατηγικής, από το σχετικά πρόσφατο παρελθόν.

Οι Ευρωπαίοι τάθηκαν δηλαδή υπέρ μίας οικονομικής πολιτικής, η οποία υποσχόταν μικρή έως μηδενική επιτυχία, μεγάλο ρίσκο και σίγουρη οδύνη  ενώ ήταν σε πλήρη αντίθεση με όλα τα οικονομικά εγχειρίδια, έχοντας οδηγήσει τον πλανήτη στην καταστροφή του 1930 και στον αιματηρό δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Οι δήθεν και οι πραγματικές αιτίες ήταν οι εξής:

(α).Η πρώτη αιτία της αλλαγής αυτής, ενάντια στα συμφέροντα του υπόλοιπου πλανήτη, καθώς επίσης ενάντια στο συλλογικό συντονισμό κυβερνήσεων και κεντρικών τραπεζών που απαιτούσε η έξοδος από την κρίση, φαίνεται πως ήταν μία πρόσφατη οικονομική μελέτη – σύμφωνα με την οποία οι στοχευμένες περικοπές στους εθνικούς προϋπολογισμούς, θα οδηγούσαν σε ανάπτυξη.

Ο λόγος που θα προκαλούταν ανάπτυξη ήταν το ότι, αυτού του είδους οι περικοπές θα δημιουργούσαν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους επενδυτές οι οποίοι στη συνέχεια θα δάνειζαν πιο εύκολα τα κράτη, ενώ θα εξαγόραζαν τις υγιείς πλέον επιχειρήσεις του δημοσίου, στα πλαίσια της γερμανικής νεοφιλελεύθερης αντίληψης περί της ιδιωτικοποίησης των πάντων.

(β).Η δεύτερη αιτία ήταν επίσης μία οικονομική μελέτη – σύμφωνα με την οποία όταν το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ υπερβαίνει το 90%, τότε η οικονομία δεν έχει καμία δυνατότητα επιστροφής στην ανάπτυξη. Βέβαια, η μελέτη αυτή τεκμηριώθηκε αργότερα πως στηριζόταν σε λανθασμένους υπολογισμούς – οπότε δεν ήταν εύλογο να την εμπιστευθεί κανείς.

Εν τούτοις, η λογική της θα μπορούσε να μην είναι εσφαλμένη – ενώ, σε συνδυασμό με την πρώτη μελέτη, δημιούργησε την εντύπωση πως η πολιτική της δημοσιονομικής επέκτασης (αύξηση της ποσότητας χρήματος, των δημοσίων δαπανών κλπ.), ήταν μεν σωστή, αλλά μόνο εάν τα κράτη δεν  είχαν συσσωρεύσει μεγάλα χρέη (με βασικό κριτήριο την Ιαπωνία, το δημόσιο χρέος της οποίας συνεχίζει να αυξάνεται ακατάπαυστα, πλησιάζοντας το 250% του ΑΕΠ).

(γ).Η τρίτη αιτία τώρα, η οποία δεν αναφέρεται πουθενά, ήταν και είναι η κρυφή διαπίστωση της Γερμανίας, σύμφωνα με την οποία η πολιτική του μερκαντιλισμού που υιοθέτησε από το 2000 μαζί με το μισθολογικό dumping, της εξασφάλιζε τεράστια πλεονάσματα στον προϋπολογισμό της, εν μέσω κρίσεων και εις βάρος των εταίρων της – κάτι που φυσικά δεν αποκάλυψε, όταν υποκίνησε ολόκληρη την Ευρώπη να αλλάξει πολιτική ξαφνικά, στα τέλη του 2009, σχεδιάζοντας μυστικά την οικονομική κατοχή της.

Στο παρακάτω γράφημα φαίνεται πόσο αυξάνονταν τα πλεονάσματα της Γερμανίας διαχρονικά (μαύρη καμπύλη, αριστερή στήλη), ενώ μειώνονταν παράλληλα τα αντίστοιχα της Γαλλίας (ανοιχτή καμπύλη, δεξιά στήλη) – με αποτέλεσμα ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής της Γερμανίας στην Ευρωζώνη, η Γαλλία, να βυθιστεί στα ελλείμματα, παρά το ότι η παραγωγικότητα των εργαζομένων της είναι υψηλότερη από την αντίστοιχη της Γερμανίας.

Ολοκληρώνοντας, εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή, όπου η Γερμανία προσπαθούσε να βρει τρόπο να εκμεταλλευθεί τη διαπίστωση της, η οποία θα της έδινε τη δυνατότητα να ανεξαρτητοποιηθεί σταδιακά από τις Η.Π.Α. αναλαμβάνοντας την ηγεσία της Ευρώπης, μέσω της πολιτικής λιτότητας και σε πλήρη αντίθεση με ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη, εμφανίσθηκε στο προσκήνιο η Ελλάδα

Η νέα ελληνική κυβέρνηση ισχυρίσθηκε πως η προκάτοχος της είχε παραποιήσει τις στατιστικές, οπότε το έλλειμμα ήταν πολύ υψηλότερο ενώ το δημόσιο χρέος είχε εκτοξευθεί στα ύψη, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η χώρα να χρεοκοπήσει. Η Γερμανία, ως εκ θαύματος, είχε βρει τον «από μηχανής Θεό» της στο πρόσωπο της Ελλάδας – ο πρωθυπουργός της οποίας αφενός μεν δεν μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως οξυδερκής αφετέρου μάλλον εξυπηρετούσε άλλου είδους σχεδιασμούς.

Πιο κάτω αναφερόμεθα στην απίστευτη αυτή αλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής κατά 180 μοίρες, με την υιοθέτηση της καταστροφικής λιτότητας  η οποία οδήγησε, μεταξύ άλλων, την Ελλάδα στο χάος και τη Γερμανία στο θρόνο της Ευρώπης.

Το ευρώ, το οποίο είχε υιοθετηθεί για να εγγυάται την οικονομική σταθερότητα, αποδείχθηκε πως ήταν ένας μηχανισμός αστάθειας και αποσύνθεσης – επειδή δέσμευε καταστροφικά τα κράτη, χειρότερα από ότι ο κανόνας του χρυσού στο παρελθόν

«Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι για να κερδίσει κανείς ένα παιχνίδι: ο ένας είναι να βελτιώσει τις δικές του επιδόσεις, ενώ ο άλλος να αποδυναμώσει τις επιδόσεις των αντιπάλων του. Εν τούτοις, υπάρχει και ένας τρίτος τρόπος – να αλλάξει εντελώς τους κανόνες του παιχνιδιού, προσαρμόζοντας τους αφενός μεν στα δικά του πλεονεκτήματα, αφετέρου στα μειονεκτήματα των άλλων».

 

Ανάλυση: Η Γερμανία προσπαθούσε να βρει τρόπο να εκμεταλλευθεί τη διαπίστωση της, σύμφωνα με την οποία η οικονομία της τρέφεται από την κρίση της Ευρωζώνης – οπότε, εάν η ύφεση συνεχιζόταν, θα μπορούσε να ανεξαρτητοποιηθεί σταδιακά από τις Η.Π.Α., αναλαμβάνοντας την ηγεσία της Ευρώπης.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, κατά την οποία αναζητούσε τρόπο να επιβάλλει την καταστροφική για τους εταίρους της πολιτική λιτότητας, σε πλήρη αντίθεση με ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη, εμφανίσθηκε στο προσκήνιο η Ελλάδα – στα τέλη του 2009, όπου θυμόμαστε πως η Ευρωζώνη άλλαξε ξαφνικά πορεία.

Η νέα ελληνική κυβέρνηση ισχυρίσθηκε ενδοτικά πως η προκάτοχος της είχε παραποιήσει τις στατιστικές, οπότε το έλλειμμα ήταν πολύ υψηλότερο – ενώ το δημόσιο χρέος είχε εκτοξευθεί στα ύψη, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η χώρα να χρεοκοπήσει.

Η Γερμανία λοιπόν, ως εκ θαύματος, είχε βρει τον «από μηχανής Θεό» της στο πρόσωπο της Ελλάδας – ο πρωθυπουργός της οποίας αφενός μεν δεν μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως οξυδερκής αφετέρου μάλλον εξυπηρετούσε άλλου είδους σχεδιασμούς.

Συνεχίζοντας, η Γερμανία προσπάθησε να πείσει πως η αλλαγή πορείας κατά 180 μοίρες που επέβαλε, υιοθετώντας την πολιτική λιτότητας, οφειλόταν αφενός μεν στις δύο τότε οικονομικές μελέτες (ανάκτηση της εμπιστοσύνης των αγορών, αδυναμία ανάπτυξης όταν το χρέος ως προς το ΑΕΠ υπερβαίνει το 90%), σε συνδυασμό με την υπερχρέωση πολλών κρατών, αφετέρου στην Ελλάδα.

Εν τούτοις, δεν υπήρχε κανένα ιστορικό παράδειγμα επιτυχίας της λιτότητας σε εποχές κρίσης, όπως ισχυριζόταν η πρώτη μελέτη – ενώ η δεύτερη αποδείχθηκε πως στηριζόταν σε λανθασμένους υπολογισμούς.
 

Όσον αφορά δε την Ελλάδα, αφενός μεν ήταν πολύ μικρή, σε σχέση με το ΑΕΠ της Ευρωζώνης (2,5%), αφετέρου ο ρυθμός ανάπτυξης της δεν ήταν διαφορετικός, από τον αντίστοιχο της Γερμανίας έχοντας επιδεινωθεί μόνο μετά τα μνημόνια.

Τέλος, σε σχέση με το ύψος του χρέους, το οποίο εμποδίζει εκ φύσεως τη λήψη επεκτατικών μέτρων εκ μέρους του δημοσίου, η λύση δεν είναι ασφαλώς η λιτότητα – αλλά η διαγραφή μέρους του, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού τομέα.

Περαιτέρω, εκτός από τη διαπίστωση, σύμφωνα με την οποία η Γερμανία τρεφόταν από την κρίση, ακολούθησαν ορισμένες κακές εκπλήξεις το 2009 οι οποίες έκαναν τη ζωή των πολιτικών πολύ δύσκολη. Ειδικότερα τα εξής:

Η βόμβα των τραπεζών:Κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, η οποία συνοδεύθηκε από το κραχ των χρηματιστηρίων, οι Ευρωπαίοι ήταν ακόμη υπερήφανοι, παρατηρώντας την κατάρρευση του αμερικανικού τραπεζικού συστήματος – θεωρώντας πως ο κύριος ένοχος της βιβλικής καταστροφής ήταν οι Η.Π.Α. και τα ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης, με τα οποία είχαν μολύνει ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη.

Σταδιακά όμως ανακάλυψαν πως οι ευρωπαϊκές τράπεζες ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση, η οποία δεν έχει ακόμη εξομαλυνθεί λόγω κυρίως της έκθεσης τους σε κρατικά ομόλογα τα οποία, αμέσως μετά την υιοθέτηση του ευρώ, θεωρούταν ως απόλυτα ασφαλή, εγγυημένα από την κεντρική τράπεζα.

Η διαδικασία που ακολουθούταν ήταν ο όσο το δυνατόν μεγαλύτερος δανεισμός των τραπεζών από την ΕΚΤ, με χαμηλά επιτόκια, μέσω του οποίου αγόραζαν τεράστιες ποσότητες κρατικών ομολόγων, εισπράττοντας τη διαφορά – η οποία, στην περίπτωση της Ελλάδας, υπερέβαινε ακόμη και το 3%.

Επρόκειτο λοιπόν για ένα απολύτως σίγουρο εγχείρημα, έως ότου βέβαια ξέσπασε η κρίση – όπου διαπιστώθηκε πως οι τράπεζες είχαν στα θεμέλια τους μία γιγαντιαία βόμβα.

Ο κανόνας του ευρώ:Η επόμενη κακή έκπληξη ήταν η διαπίστωση, σύμφωνα με την οποία το ευρώ είχε ένα κρυφό μέχρι τότε χαρακτηριστικό: δέσμευε τα κράτη που το είχαν υιοθετήσει πολύ πιο βίαια, από ότι ο κανόνας του χρυσού.

Με απλά λόγια, δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν καμία από τις γνωστές μεθόδους καταπολέμησης των κρίσεων – ούτε την υποτίμηση του νομίσματος, ούτε τη μείωση των επιτοκίων, ούτε τη νομισματική επέκταση, με το τύπωμα νέων πληθωριστικών χρημάτων (μέσω του οποίου μειώνονται ουσιαστικά και τα χρέη).

Επομένως, οι πολιτικοί της Ευρωζώνης ήταν μόνο τυπικά υπεύθυνοι για τις οικονομίες των χωρών τους – αφού στην πραγματικότητα δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα σε περιόδους κρίσης, εκτός από τις κενές δηλώσεις με λόγια χωρίς νόημα. 

Στα πλαίσια αυτά το ευρώ, το οποίο είχε αρχικά υιοθετηθεί για να εγγυάται την οικονομική σταθερότητα, αποδείχθηκε πως ήταν ένας καταστροφικός μηχανισμός αστάθειας και αποσύνθεσης – δημιουργώντας αυτόματα κρίσεις, λόγω της υποχρέωσης όλων των χωρών να ακολουθούν την ίδια νομισματική πολιτική, είτε σε περιόδους κρίσεων, είτε στα έτη της ανάπτυξης.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, το ευρώ εμπόδιζε την αντιμετώπιση αυτών των κρίσεων, ενώ η μοναδική χώρα που είχε κατ’ ανάγκη ανακαλύψει τις καταστροφικές του ιδιότητες ήταν η Γερμανία – λόγω του κόστους της ένωσης της με την ανατολική της πλευρά, η οποία απαιτούσε πάρα πολλά χρήματα (πάνω από 2 τρις € συνολικά).

Ως εκ τούτου, η χώρα είχε υιοθετήσει πρώτη την εσωτερική υποτίμηση από το 2000 εις βάρος των άλλων, τη λιτότητα, το μισθολογικό dumping, καθώς επίσης το μερκαντιλισμό – με απώτερο στόχο τη χρηματοδότηση της ένωσης της από τους εταίρους και εμπορικούς συνεργάτες της.

Έτσι βρέθηκε αυτόματα σε πολύ καλύτερο σημείο από όλα τα άλλα κράτη, με αποτέλεσμα να τρέφεται από την κρίση τους με συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό μετά το 2008 – προσπαθώντας ταυτόχρονα να μειώσει την έκθεση της (τραπεζικά δάνεια κλπ.) στις άλλες χώρες.

Στο σημείο αυτό είναι ίσως σκόπιμο να τονίσει κανείς πως οι Γερμανοί, σαν λαός, δεν είναι ούτε ικανοί, ούτε έξυπνοι, ούτε εργατικοί – γνωρίζουν όμως τα ελαττώματα τους και τα εξισορροπούν, εκμεταλλευόμενοι όσο καλύτερα μπορούν τα ελαττώματα των άλλων.

Για παράδειγμα, δεν επιτρέπουν σε καμία ξένη επιχείρηση να εδραιωθεί στη χώρα τους, αφού οι καταναλωτές δεν αγοράζουν τα προϊόντα της, χωρίς να πρέπει να τους το πει κανένας – ενώ οι δικές τους επιχειρήσεις επεκτείνονται παντού, γνωρίζοντας πως δεν θα αντιμετωπίσουν μία τέτοια συμπεριφορά από τα υπόλοιπα κράτη.

Συνεχίζοντας, το ευρώ είχε μία ακόμη πιο καταστροφική ιδιότητα, συγκριτικά με τον κανόνα του χρυσού – δεν επέτρεπε την έξοδο καμίας χώρας που το είχε υιοθετήσει, εγκλωβίζοντας τες στην κυριολεξία. Η εναλλακτική δυνατότητα του είναι το άλμα στο κενό, το οποίο μπορεί να αποδειχθεί αυτοκτονικό – επειδή το παλαιό νόμισμα της κάθε χώρας έχει πάψει πλέον να υπάρχει.

Ο μύθος της κρίσης δημοσίου χρέους:Συνοψίζοντας, το Σεπτέμβριο του 2009 οι κορυφαίοι πολιτικοί της Ευρώπης βίωσαν έναν πραγματικό εφιάλτη – ευρισκόμενοι δεμένοι χειροπόδαρα σε ένα τραίνο ενός Λούνα Παρκ που κατέβαινε με συνεχώς αυξανόμενη ταχύτητα από την κορυφή προς τις σπειροειδείς στροφές, ενώ στα θεμέλια του ήταν θαμμένη μία τραπεζική βόμβα μεγατόνων, απειλώντας να εκραγεί ανά πάσα στιγμή.

Όμως, εκείνη ακριβώς τη στιγμή όπου οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ήταν ανήμποροι να κάνουν οτιδήποτε, εμφανίσθηκε η Ελλάδα ως ο από μηχανής Θεός  προσφέροντας τους την ευκαιρία:

(α).να βαφτίσουν αυθαίρετα την πανευρωπαϊκή τραπεζική κρίση σε κρίση δημοσίου χρέους, έτσι ώστε να διατηρηθούν οι τράπεζες στο απυρόβλητο,

(β).να διασώσουν τις τράπεζες από την έκθεση τους στα κρατικά ομόλογα, μεταφέροντας τις ζημίες τους στους φορολογουμένους Πολίτες (Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία, Γερμανία, Γαλλία, Κύπρος κλπ.),

(γ).να τοποθετήσουν την Ελλάδα στη δίνη του κυκλώνα, ενοχοποιώντας την για τις αμαρτίες, τα τεράστια λάθη και τις παραλείψεις όλων των άλλων – έτσι ώστε να κρυφτούν τα πραγματικά προβλήματα της Ευρωζώνης πίσω από τη χώρα μας, καθώς επίσης

(δ).να σταματήσει η Γερμανία την πολιτική δημοσιονομικής επέκτασης, την οποία ακολουθούσαν όλες οι άλλες χώρες, υιοθετώντας την πολιτική λιτότητας – με απώτερο στόχο την οικονομική κατοχή ολόκληρης της ηπείρου μας.

Η σκόπιμα λανθασμένη διάγνωση:Εν πρώτοις, είναι τεκμηριωμένο πλέον πως η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε επαίσχυντα, στυγνά, τόσο από τις Η.Π.Α., όσο και από τη Γερμανία, εξυπηρετώντας παράλληλα αρκετές άλλες χώρες – οι οποίες δεν θα μπορούσαν διαφορετικά να διασώσουν τους τραπεζικούς τους τομείς (Γαλλία, Γερμανία), καθώς επίσης να καταπολεμήσουν τη συνδυασμένη κρίση ακινήτων (Ισπανία, Ιρλανδία, Ολλανδία κλπ.).

Η αιτία τώρα που η Ελλάδα καταδικάσθηκε στο ρόλο της Ιφιγένειας, η ευκαιρία μάλλον που δόθηκε σε όλες τις άλλες χώρες, ήταν η διεφθαρμένη, παραδοσιακά ανίκανη πολιτική της ηγεσία, συμπεριλαμβανομένων των συνδικαλιστών οι περισσότεροι από τους οποίους ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν πραγματικά για την πατρίδα και τους Πολίτες της.

Αναλυτικότερα, η διάγνωση της ευρωπαϊκής κρίσης ήταν τουλάχιστον για δύο λόγους εντελώς εσφαλμένη – σκόπιμα φυσικά:

(α).Η κρίση δεν δημιουργήθηκε στο δημόσιο τομέα, αλλά στον ιδιωτικό  μέσω των τραπεζών, καθώς επίσης των υπερβολών (φούσκες) στις τιμές των ακινήτων, στις περισσότερες χώρες. Μόνο στην Ελλάδα και στην Ιταλία το δημόσιο χρέος ήταν υψηλό, ενώ η Ελλάδα, σε αντίθεση με την Ιταλία, είχε έναν υγιέστατο τραπεζικό τομέα – ο οποίος χρεοκόπησε μετά την υπογραφή του PSI.

Την ίδια στιγμή, αυτοί που πλήρωσαν το τίμημα δεν ήταν εκείνοι που διασκέδασαν με το πάρτι πλουτίζοντας – αφού οι τράπεζες διασώθηκαν με εκατοντάδες εκατομμύρια, ενώ τα χρηματιστήρια στηρίχθηκαν με τεράστια ποσά, με εξαίρεση ξανά την Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά όμως, εκατομμύρια θέσεις εργασίας χάθηκαν, μειώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις, ιδιωτικοποιήθηκαν πολλές δημόσιες εταιρείες σε εξευτελιστικές τιμές, ενώ περιορίσθηκε σημαντικά το κοινωνικό κράτος.

(β).Ο βασικός υπαίτιος της υπερχρέωσης πολλών χωρών δεν ήταν το ότι ζούσαν πάνω από τις δυνάμεις τους, οπότε έπρεπε να πληρώσουν το τίμημα της λιτότητας, αλλά το ευρώ – το οποίο προκάλεσε την αύξηση των χρεών τους, ενώ δεν επέτρεπε την καταπολέμηση της κρίσης μετά την εμφάνιση της.

Κυριότερο θύμα ήταν η Ελλάδα, ενώ κανένας δεν ανέφερε πως το ακριβότερο πρόγραμμα διάσωσης όλων των εποχών δεν έφτασε ποτέ στη χώρα μας – κατευθυνόμενο σχεδόν κατά 90% στις ευρωπαϊκές τράπεζες.

Σε κάθε περίπτωση, το σύστημα του ευρώ δεν λειτουργεί χωρίς την δημοσιονομική και πολιτική ένωση της Ευρωζώνης – οπότε, η επόμενη κρίση που νομοτελειακά θα ξεσπάσει, θα προκαλέσει ένα κύμα χρεοκοπιών το οποίο, ξεκινώντας από την Ευρώπη, θα καταστρέψει ολόκληρο τον πλανήτη.

Όσον αφορά δε την πολιτική λιτότητας, δεν συνιστά καμία θεραπεία και δεν είναι κανένα φάρμακο – αντίθετα, επιδεινώνει την αρρώστια, δηλητηριάζοντας ανεπανόρθωτα με τα φάρμακα της το δύστυχο ασθενή.

Το υποκατάστατο της εθνικής ανεξαρτησίας είναι η σκληρότητα – την οποία επιβάλλουν οι δανειστές στις χώρες που μετατρέπουν σε προτεκτοράτα τους. Η πολιτική λιτότητας που τη συνοδεύει, το δόγμα του χάους δηλαδή, είναι καταστροφικό – ενώ τα δάνεια που δίνονται για τις διασώσεις των κρατών, δεν ωφελούν καθόλου.

Εν τούτοις, φαίνεται πως έχει επικρατήσει στην Ευρώπη, επειδή εξυπηρετεί τα μέγιστα τη Γερμανία – αποτελώντας το μοναδικό οικονομικό δόγμα της εποχής μας.

Τα αποτελέσματα όμως, τα οποία δεν θα αργήσουν να φανούν, ενώ δεν θα είναι μόνο οικονομικά, αλλά πολιτικά και κοινωνικά επίσης, θα είναι κάτι περισσότερο από καταστροφικά – εάν δεν αλλάξει αμέσως πορεία η Ευρώπη, προτού ξυπνήσουν τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Όπως φαίνεται, το κατάλαβε τόσο η Γαλλία, όσο και η Ιταλία όχι όμως η Ισπανία, ο πρωθυπουργός της οποίας φαίνεται πως συνεργάζεται με τη Γερμανία, με στόχο τη σταθεροποίηση της θέσης του.