Υπάρχουν οι ανθρώπινες αδυναμίες που αν δεν επισημανθούν, αρχίζει ο άνθρωπος σκαλοπάτι-σκαλοπάτι να εγκαταλείπει τον εαυτό του και να υποδουλώνεται σε οδυνηρές καταστάσεις. Όταν δεν υπάρχει εσωτερική αντίσταση, πολλές φορές ο άνθρωπος κατέρχεται και βυθίζεται σε αξεπέραστο σκοτάδι της νύχτας.
Καμμιά σεληνιακή αχτίδα δεν φωτίζει. Όταν φτάσει ο άνθρωπος σ΄ αυτό το πέσιμο που βαθύτερο δεν είναι άλλο, τότε γεννιέται μέσα στην καρδιά η επιθυμία της εξιλεώσεως, η ανάγκη της λυτρώσεως. Η ψυχή στην έσχατη απόγνωση deprofundisκράζει στον Θεό της.
Είμαστε αδύνατοι και ποτέ ακίνδυνα δεν μπορούμε να παίζουμε με την αμαρτία. Με διάφορα προσχήματα απομακρυνόμεθα από το Θεό και τις εντολές του. Αποδεσμεύουμε τον εαυτό μας από το φόβο του Θεού και η νομιζόμενη αποδέσμευση οδηγεί στη χειρότερη μορφή αιχμαλωσίας. Υπάρχει όμως η άπειρη αγάπη του Θεού.
Και μέσα στην αναζήτηση της λυτρώσεως η αγάπη του Θεού συγκαταβαίνει, για να ανεβεί ο άνθρωπος «ενδεδυμένος στολήν λαμπράν».Σ΄ όλα τα αδιέξοδα υπάρχει η διέξοδος της μετανοίας και αναθεωρήσεως. Υπάρχει ο δρόμος της επιστροφής στο Θεό.
(Την επόμενη Κυριακή η συνέχεια, Κυριακή της Απόκρεω)
«Η νομιμοποιημένη ευθανασία προσφέρει στους γιατρούς τις δυνατότητες ενός δήμιου» δήλωσε σε Ρωσικό Πρακτορείο ειδήσεων ο εκπρόσωπος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας
στην Ευρώπη, Επίσκοπος Βιέννης και Αυστρίας κ. Ιλαρίωνας.
«Η νομιμοποίηση της ευθανασίας θα ανοίξει εκείνη την πόρτα όπου οι γιατροί θα γίνονται επαγγελματίες δολοφόνοι, όπως ο Αμερικάνος Παθολόγος Τζάκ Κεβορκιάν (υπερασπιστής του δικαιώματος για την ευθανασία, επονομαζόμενος ως και «Δρ. Θάνατος») και ο Βρετανός Παθολόγος Χάρολντ Σίπμαν (υπάρχουν υποψίες ότι δολοφόνησε 215 ασθενείς)» τόνισε ο Επίσκοπος Ιλαρίωνας.
Ακόμη ο Επίσκοπος Ιλαρίωνας υπενθύμισε, ότι σύμφωνα με την θρησκευτική έννοια η οποία επιβεβαιώνεται από την παράδοση πολλών αιώνων, το καθήκον του ιατρού είναι η θεραπεία της αρρώστιας και η διατήρηση της ζωής του ασθενή, και όχι η διακοπή της ζωής του, αναφέροντας τα λόγια από τον όρκο του Ιπποκράτη «Θα χρησιμοποιήσω τη θεραπεία για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά την δύναμη και την κρίση μου, αλλά ποτέ για να βλάψω και να αδικήσω. Ούτε θα δίνω θανατηφόρο φάρμακο σε κάποιον που θα μου το ζητήσει, ούτε θα του κάνω μια τέτοια υπόδειξη».
«Ο γιατρός εκείνος που συμβάλει στον θάνατο ενός ασθενή, ακόμη και αν αυτό συμβεί με την συναίνεση και την παράκληση του τελευταίου, ο γιατρός αυτός αναλαμβάνει τον ρόλο του δήμιου. Έτσι εξαφανίζετε εκείνο το ηθικό κριτήριο, το οποίο κατά την διάρκεια πολλών αιώνων έκανε το επάγγελμα του γιατρού αξιότιμο, και χάρις αυτό ο ασθενής εμπιστεύθηκε την ζωή του στον γιατρό» συνέχισε ο Επίσκοπος Βιέννης και Αυστρίας κ. Ιλαρίωνας.
Σύμφωνα με τον Επίσκοπο Ιλαρίωνα, με την ευθανασία συνδέεται μια ακόμη ηθική σύγκρουση – η σταδιακή γήρανση του πληθυσμού παγκοσμίως, ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης.
Έτσι σ΄ αυτή την περίπτωση, τονίζει ο Επίσκοπος, «όσο υψηλότερος θα είναι ο μέσος όρος της ηλικίας του πληθυσμού μιας χώρας, τόσο μεγαλύτερο οικονομικό βάρος θα πέσει στους ώμους του κάθε νέου ανθρώπου της χώρας αυτής, διότι θα πρέπει αναγκαστικά να πληρώνουν όλο και μεγαλύτερους φόρους, για την συντήρηση μιας διαρκώς αυξανόμενης στρατιάς ηλικιωμένων».
«Σ’ αυτή την περίπτωση η ευθανασία μπορεί να φανεί ιδιαίτερα δημοφιλής και ως ένας εύκολος τρόπος, ώστε να απαλλαγούν από την ανάγκη να δαπανούν πόρους για την συντήρηση των ηλικιωμένων. Τελευταία υπενθυμίζουν όλο και πιο συχνά το «δικαίωμα στον θάνατο» και την δυνατότητα «να φύγει ο άνθρωπος με αξιοπρέπεια» τόνισε ο Επίσκοπος.
Ακόμη ο Επίσκοπος Ιλαρίωνας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ανέφερε την βασική διαφορά απόψεων, σχετικά με την ευθανασία και την αυτοκτονία, μεταξύ της Χριστιανικής παράδοσης και του κοσμικού φιλελεύθερου ανθρωπισμού.
Σύμφωνα με τον φιλελεύθερο ανθρωπισμό, «ο κάθε άνθρωπος είναι κυβερνήτης της ζωής του, επομένως εάν κάποιος βαρέθηκε την ζωή του, έχει το δικαίωμα να την διακόψει».
Ωστόσο, στην Χριστιανική παράδοση «άρχοντας της ζωής και του θανάτου, αναγνωρίζεται μόνο ο Θεός».
«Ως εκ τούτου, η ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί την αυτοκτονία ως ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα, έτσι και την ευθανασία την καθιστά στο ίδιο επίπεδο με την αυτοκτονία και την δολοφονία, ανάλογα στο αν συμμετέχει ο ίδιος ο ασθενής» δήλωσε ο Επίσκοπος Ιλαρίωνας.
Τέλος ο Επίσκοπος Ιλαρίωνας τόνισε πως «ένας άθρησκος άνθρωπος φοβάται τις σκέψεις σχετικά με τον θάνατο, καθώς και την ασθένεια που θα το οδηγήσει στον θάνατο, θεωρώντας πιο ευνοϊκό αποτέλεσμα για τον εαυτό του, τον αιφνίδιο θάνατο».
«Ενώ οι Χριστιανοί αντιθέτως προσεύχονται να απαλλαχτούν από τον αιφνίδιο θάνατο, και θεωρούν μεγάλη ευλογία να είναι σε θέση να προετοιμαστούν για τον θάνατο τους, κάτι που θεωρούν σημαντικό στάδιο, για την πνευματική ζωή του καθενός» είπε κλείνοντας ο κ. Ιλαρίωνας.
