ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΓΕΣΘΗΜΑΝΗ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

Ο Τάφος της Παναγίας (Γεθσημανή).
Ο τάφος της Παναγίας, ανήκει στους Ορθόδοξους από την εποχή που οικοδομήθηκε ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου από τους ισαποστόλους Κωνσταντίνο και Ελένη.

Όπως σημειώνει σύγχρονος αγιοταφίτης ιεράρχης και ιστοριοδίφης… «το σεμνόν τούτο και σεβάσμιον ιερόν προσκύνημα, ανεγερθέν κατά τους χρόνους της παλαιάς αρχαιότητος… υπενθυμίζει τας κατακόμβας της διωκόμενης Εκκλησίας των μαρτύρων της πίστεως και δια μέσου των αιώνων μάλλον διετηρήθη ανέπαφον, εκτός ελαχίστων ανακαινίσεων και μεταβολών».

Ο τόπος όπου βρίσκεται κτισμένο «της Θεοτόκου το άγιο τέμενος». Ο ναός μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως μια ταπεινή κρύπτη που εσωτερικά όμως αποκαλύπτει μια ξεχωριστή μεγαλοπρέπεια.

Καταπληκτικός παραλληλισμός με το Πανυπερευλογημένο πρόσωπο της Θεοτόκου. Δεσπόζουν εντός του Ναού το Πανάγιο Θεομητορικό μνήμα και η Θαυματουργή εικόνα της Ιεροσολυμήτισσας.

Η τελευταία κατοικία της Παναγιάς

Στην τελευταία κατοικία της Παναγίας, στην Έφεσο, υπάρχει μια μυστηριακή, υπέρλαμπρη μικροσκοπική μονή, μόλις έξι χιλιόμετρα μακριά από τον φημισμένο αρχαιολογικό χώρο της ξακουστής ελληνικής πόλης του παρελθόντος.

Στον χώρο αυτόν πιστεύεται ότι πέρασε τα τελευταία της χρόνια η Παρθένος, σε ένα μικρό πέτρινο σπίτι που έχτισε ο Άγιος Ιωάννης. Ένα σπίτι που σήμερα αποτελεί μονή των καθολικών αλλά και των μουσουλμάνων, καθώς το Κοράνι αποδέχεται την αγιότητα του προσώπου της Παναγίας.

Η οικία της Παναγίας ανακαλύφθηκε και αναγνωρίστηκε ουσιαστικά (αν και όχι τυπικά, από το Βατικανό) τον 19ο αιώνα, μετά τα οράματα μιας Γερμανίδας μοναχής, που υπέδειξαν τον συγκεκριμένο χώρο.

Η Άννα Κατερίνα Έμμεριχ πιστεύεται ότι έβλεπε εικόνες από τη ζωή της Παναγίας και μεταξύ αυτών περιέγραψε την τελευταία της κατοικία, χωρίς η ίδια να έχει πάει ποτέ στην Έφεσο.

Η ακρίβεια των περιγραφών της οδήγησε ιερωμένους να ταξιδέψουν στα νότια παράλια της Τουρκίας και εκεί να αναγνωρίσουν το συγκεκριμένο σπίτι. Η αναγνώριση του συγκεκριμένου οικήματος ως η οικία όπου έζησε η Παναγία.

Συνάδει δε  και με την προφορική παράδοση των ορθόδοξων χριστιανών του κοντινού χωριού Κιρκιντζέ (απόγονοι των πρώτων Εφέσιων χριστιανών που εκδιώχθηκαν στη Μικρασιατική Καταστροφή) οι οποίοι είχαν ονομάσει τον χώρο Παναγία Καπουλού.

Από τότε χιλιάδες πιστοί του Χριστιανισμού και του Ισλάμ προσέρχονται να προσκυνήσουν, πολλές φορές έχουν αναφερθεί «θαύματα» στον συγκεκριμένο χώρο, ενώ στις 15 Αυγούστου, κατά την εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου, συμβαίνει το σπάνιο φαινόμενο να συνυπάρχουν σε κοινή λειτουργία ορθόδοξοι, καθολικοί και μουσουλμάνοι!

Τη μονή έχουν επισκεφτεί Πάπες, με τελευταία επίσκεψη αυτή του Πάπα Βενέδικτου του 16ου το 2006. Μια ενέργεια που «πιστοποίησε» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την τεράστιας σημασίας ιστορικότητα του χώρου. 

Ο χώρος αποτελεί σημαντικό αξιοθέατο, ιδιαίτερα προσεγμένο και φυλασσόμενο διαρκώς από την τουρκική αστυνομία...

Ταφή, Ανάστασις, Ανάληψις της Θεοτόκου.

Η θέσις, της Υπεραγίας Θεοτόκου, μέσα εις την ιστορία της σωτηρίας μας, είναι σημαντικοτάτη. Και τούτο διότι εστάθη το όργανον της σωτηρίας μας.

Είναι εκείνη η οποία έδωσε τον εαυτόν της, να γίνει κλίμακα για να κατέλθει ο Θεός στη γη, και ταυτοχρόνως γίνεται κλίμακα για να ανέλθει ολόκληρη η ανθρωπότητα στον ουρανό.

Έτσι ο Θεός δια της Θεοτόκου, γίνεται άνθρωπος και οι άνθρωποι δια της Θεοτόκου γίνονται θεοί. Να λοιπόν ότι η θέσις της υπεραγίας Θεοτόκου, είναι σημαντικοτάτη εις την ιστορία της σωτηρίας.

Εις εκείνο το θαυμαστό όραμα του Ιακώβ με την κλίμακα που εστηρίζετο ο Θεός εις την κορυφήν, η κλίμακα αυτή δεν προϋποθέτει μόνον, την κάθοδον του Θεού, αλλά και την άνοδο του Ιακώβ, δηλαδή την άνοδο των ανθρώπων.

Έτσι, η Θεοτόκος κατέχει κεντρικοτάτη θέση μέσα στην σωτηρίαν μας και συνεπως και στην λατρεία μας. Ολόκληρος ο Άυγουστος είναι αφιερωμένος εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Σημειώσατε ότι δεν έχουμε λίγες Θεομητορικές εορτές μέσα εις τον λειτουργικόν χρόνον.

Αλλά την κορυφή των Θεομητορικών εορτών την κατέχει εορτή της Κοίμησις της Θεοτόκου, αυτή που εορτάζουμε στις 15 Αυγούστου. Είναι μια εορτή κατά την οποία εορτάζουμε την Κοίμηση, την ταφή, την Ανάσταση και την Μετάσταση της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Αυτά τα τέσσερα χαρακτηριστικά στοιχεία. Όταν ρίξουμε μια ματιά στην ορθόδοξο εικονογραφία μας, θα δούμε κατά έναν θαυμαστό τρόπο να ιστορούνται αυτά τα τέσσερα χαρακτηριστικά.

Βεβαίως αφότου άρχισαν οι αιρέσεις, πότε να στρέφονται εναντίον του προσώπου του Κυρίου μας Ιησού, πότε εναντίον της Θεοτόκου, η Εκκλησίας μας επαγίωσε πλέον μέσα στις εικόνες.

Όπου μας προσφέρει για να διδαχθούμε το δόγμα όσο και για να τιμήσουμε τα πρόσωπα αυτά, τον Κύριον Ιησούν και την Υπεραγία Θεοτόκο, οι εικόνες εφεξής έχουν πλέον όχι μόνον ιστορικόν χαρακτήρα, ιστορική διάσταση αλλά και δογματική διάσταση. Έτσι βλέποντας την εικόνα της Κοιμήσεως, βλέπουμε τα εξής: 

Την Υπεραγίαν Θεοτόκον νεκράν επάνω εις ένα κρεβάτι. 
Γύρω της είναι οι Απόστολοι.

Σε μια θεία δόξα που δεν ανήκει στον παρόντα κόσμο, γι’ αυτό και οι αγιογράφοι, αγιογραφούν αυτό το σημείον κατά έναν τρόπο που να δίδεται η εντύπωσις ότι πρόκειται για κάτι το εξωκοσμικόν, βρίσκεται ο Ιησούς Χριστός.

Κρατάει στα χέρια του την ψυχή της μητέρας Του, της Υπεραγίας Θεοτόκου, την οποία οι αγιογράφοι πάρουσιάζουν ως ένα νήπιο. Με αυτό το νήπιο θέλουν να δείξουν την ψυχή της Παναγίας. Άγγελοι δορυφορούν τον Χριστόν μέσα στην θεία Του δόξα, που κρατά στα χέρια του την ψυχή της μητέρας Του. Αυτό αποτελεί τον ουρανόν.

Κάτω εις την γην οι Απόστολοι, κλαίουν, αλλά το κλάμα τους είναι συγκρατημένο. Είναι ένα κλάμα λύπης, γιατί έχασαν την μητέρα του Κυρίου τους, αλλά και χαράς διότι είναι ο πρώτος άνθρωπος, αληθινά άνθρωπος, όχι θεάνθρωπος ο οποίος ανέρχεται δεδοξασμένος στον ουρανό.

Αυτά βλέπουμε αγαπητοί μου την εικονογραφία της Κοιμήσεως. Αλλά πώς έχουν τα πράγματα έτσι, και πως βρέθηκαν οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, αφού κατά την παράδοση η Θεοτόκος εκεί εκοιμήθη.

Έλαβε ειδοποίησιν από τον Υιόν της, ότι θα απέλθει μέσα εις τρεις ημέρες. Σημειώσατε ότι αυτά που σας λέγω, δεν τα αναφέρει η Αγία Γραφή, αλλά τα αναφέρουν Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Όπως ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο άγιος Μόδεστος Ιεροσολύμων, ο άγιος Ανδρέας Κρήτης, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Καθώς και ο άγιος Γερμανός αρχιεπίσκοπος Κων/πολεως, και άλλοι οι οποίοι όχι απλώς τα σημείωνουν αλλά πλέκουν και το εγκώμιον εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον.(Η συνέχεια αύριο)