ΤΡΙΩΔΙΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

 

Βλέπετε, προσέχετε, αγρυπνείτε, προτρέπει τους υιούς των ανθρώπων ο Υιός του ανθρώπου, ο Λόγος του Θεού. Επισημαίνει επίσης και ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας:

«Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας». (Β΄Κορ., κεφ.στ΄, στ.2) και «Μακάριος ανήρ, ου εστι το όνομα Κυρίου ελπίς αυτού, και ουκ επέβλεψεν εις ματαιότητας και μανίας ψευδείς». (Ψαλμ.λθ΄,στ.5).

Ο Άγιος Παΐσιος γράφει και προτρέπει να ενεργοποιήσουμε το ορθόδοξο φιλότιμο ώστε να πετύχουμε τον σκοπό και ο άγιος Μάρκος ο Ασκητής υποδεικνύει τον τρόπο που οδηγεί στο στόχο. Λέει:  

«Λοιπόν την αρχή της κατά Θεόν ωφέλειάς σου, παιδί μου, οφείλεις να την κάνεις από αυτό το σημείο: πρέπει να μελετάς και να συλλογίζεσαι ακατάπαυστα χωρίς ποτέ να ξεχνάς όλες τις οικονομίες (τις διευθετήσεις και τους μυστηριώδεις τρόπους της θείας βουλής) και τις ευεργεσίες που σού έκανε κι᾿ εξακολουθεί να σού κάνει ο Θεός για τη σωτηρία της ψυχής σου.

Όχι τυλιγμένος από τη λήθη που προκαλεί η κακία η εξαιτίας της ραθυμίας να ξεχνάς τις πολλές και μεγάλες προς εσένα ευεργεσίες Του, και έτσι να περνάς τον υπόλοιπο καιρό σου χωρίς ωφέλιμα έργα και χωρίς ευχαριστία. 

Επειδή οι ακατάπαυστες αυτές ενθυμήσεις των ευεργεσιών του Θεού, κεντούν σαν το σουβλί την καρδιά και την παρακινούν: 

σε εξομολόγηση και δοξολογία, 

σε ταπείνωση, 

σε ευχαριστία, με συντριβή ψυχής 

σε κάθε αγαθή απασχόληση, 

σε προθυμία για να ανταποδώσει τις ευεργεσίες προς τον Θεό με τρόπους και ήθη αγαθά και με όλη την αρετή, που είναι σύμφωνη με το θέλημά Του· και την κάνουν να μελετά πάντοτε τον προφητικό λόγο:«Τι θα ανταποδώσω στον Κύριο για όλα, με όσα μ’ έχει ευεργετήσει;» (Φιλοκαλία, σελ.164).

Ίσως αντιλέξουν τινές, ότι πολλοί οι αντικείμενοι. Πλήθος οι εχθροί του Ιησού και του Τιμίου Σταυρού Του που ζητούν «να θανατώσουν τον δίκαιο και να αφανίσουν το μνημόσυνό Του επί της γης».(Σοφία Σολομώντος, το β΄ανάγνωσμα στο μηναίο, από την εσπερινή ακολουθία του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου)  

Όντως σατανοκίνητοι, αλαζόνες και γόητες, πλανώντες και πλανώμενοι, ενίοτε ισχυροί κατά κόσμον, προσπαθούν να μπερδέψουν, μπερδεμένοι όντες, την μοναδική αλήθεια υπό τον ήλιον, ήτοι την ορθόδοξον διδασκαλίαν και πίστιν των αγίων πατέρων και διδασκάλων, αναμιγνύοντάς την με βορβορώδη σκουπίδια, σαρκική δυσωδία και κτηνώδη ηδονή. 

Χρησιμοποιούν μετά μανίας όλα τα μέσα, ακόμα κι’ αυτήν την σχολική εκπαίδευση, ώστε ει δυνατόν να χτυπήσουν τις ψυχές, τις καρδιές των ελληνοπαίδων ή και των ορθοδόξων γονέων, την κατ’ οίκον Εκκλησία, την ευλογημένη από τον Θεό ορθόδοξη οικογένεια.

Ο τελικός τους στόχος; Μα είναι σαφής. Ο αφανισμός της ορθοδόξου ελληνικής πατρίδος μας. Εν τούτοις, ας πληροφορηθούν οι πάντες ότι υπάρχουν και θα υπάρχουν τίμιοι Έλληνες σε όλες τις τάξεις των ανθρώπων, σε όλους τους κλάδους των εξουσιών. 

Είναι αυτοί οι εργάτες του Πνεύματος που, με την Άκτιστον Χάριν του Σωτήρος Ιησού Χριστού, αντιστέκονται με όλα τα υγιή και νόμιμα μέσα, κυρίως όμως με την προσευχή και την μετάνοια προς την Υπεραγία Θεοτόκο, την υπέρμαχο Στρατηγό του γένους των ορθοδόξων Ελλήνων. 

Ως έντιμοι, γνωρίζουν εκ πείρας τον λόγο του Παρακλήτου που λέει: «είδον τον ασεβή  υπερυψούμενον και επαιρόμενον ως τας κέδρους του Λιβάνουκαι  παρήλθον, και ιδού ουκ ην, και  εξεζήτησα αυτόν, και ουχ ευρέθη ο τόπος αυτού». (Ψαλμ. λστ΄,στ.35-36)

Αλήθεια, που να βρίσκονται όλοι εκείνοι οι εχθροί του Θεανθρώπου Μεσσία Ιησού στο πέρασμα των αιώνων; Ανήκουν στη λήθη και στο ανάθεμα της Ιστορίας. Ακοίμητος μάρτυρας της αληθείας αυτής ο Πανάγιος Τάφος του Αναστάντος Χριστού, που κατά ομολογία και των επιστημόνων είναι ζωντανός.

Και«…τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διικνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών…», και μαρτυρεί ότι ο Ιησούς είναι στα δεξιά του Θεού. Το σημείο τούτο αποτελεί απόδειξη τρανότατη ότι τα σχέδια των υβριστών του Θεανδρικού προσώπου του Μεσσίου θα αποδειχθούν και πάλι καταγέλαστα.

Τόνιζε με νόημα ο Άγιος Παίσιος: «Να ‘ξερες πόσες φορές τύλιξε ο διάβολος τη γη με την ουρά του για να την καταστρέψει… Δεν τον αφήνει ο Θεός….του χαλάει τα σχέδια». Κατά τον ίδιον τρόπον συμβαίνει και σήμερα όπως και χθες, καθώς και αύριο. Οι εχθροί του Ιησού θα αποτύχουν.«Το εσφαγμένο Αρνίο εξήλθε νικών και ίνα νικήσει». (Αποκ. Ιωάννου). 

Εν τούτοις, συ ορθόδοξε: «φύλασσε ακακίαν και ίδε ευθύτητα, ότι εστίν εγκατάλειμμα ανθρώπω ειρηνικώ· οι δε παράνομοι εξολοθρευθήσονται επί το αυτό, τα εγκαταλείμματα των ασεβών εξολοθρευθήσονται». (Ψαλμ.λστ΄,στ.37-38)

Μετάφραση: Να προσπαθείς να είσαι άκακος και απονήρευτος και να βλέπεις πάντα τον ευθύ δρόμο της αρετής, διότι ο πράος άνθρωπος αυτήν την αγιότητα θα αφήσει πίσω του, την οποία και θα θυμόμαστε τιμώντας τη μνήμη του. 

Οι παράνομοι όμως θα εξολοθρευθούν όλοι μαζί και μαζί τους θα χαθούν ο, τι θα έχουν αφήσει πίσω τους οι ασεβείς, πλούτη, φήμη και απόγονοι. Ευλογημένοι Χριστιανοί, παρακαλώ σας. 

Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου. Αγιαζόμενοι ημέραν εξ ημέρας, σπέρνοντες τους στάχυας των αρετών, των εντολών του Χριστού, εν δάκρυσιν, μέλλει εν αγαλλιάσει θεριούμεν με αποκορύφωμα την λαμπροφόρο Ανάσταση.

Γνωστόν εστί τοις πάσι, η Αλήθεια, ο Χριστός, ελευθερώνει, φωτίζει, στηρίζει στο αγαθόν. «Γνώσεσθε την Αλήθειαν, ότι αυτή ελευθερώσει ημάς». Η κοινωνία μας μετά των συνανθρώπων ας γίνεται εν αγάπη ανυποκρίτω και ειλικρινή μετανοία.

Αυτός που αναγεννάται εξ αγάπης και δι’ αγάπης είναι αληθώς ο κοινωνών με τον Τριαδικόν Θεόν διά Ιησού Χριστού. Τότε όντως ο άνθρωπος υπάρχει όχι ως μονάδα-άτομο.

Αλλά ως μέλος τίμιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μετέχων της Ακτίστου Χάριτος, βουτηγμένος στην αγία κολυμβήθρα των ορθοδόξων Μυστηρίων, ενωμένος παντού και πάντοτε με την ευχαριστηριακή κοινότητα των ορθοδόξων πιστών.

Ως κληρονόμος Θεού, συγκληρονόμος Χριστού, κοινωνός των αγίων Αγγέλων, συγκοινωνός των αγίων, έως ότου: «οι πάντες καταντήσωμεν εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού». (Προς Εφεσ.,κεφ.δ΄,στ.13)

ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ!

Ταῖς ἐξ ἔργων καυχήσεσι, Φαρισαῖον δικαιοῦντα ἑαυτὸν κατέκρινας Κύριε, καὶ Τελώνην μετριοπαθήσαντα, καὶ στεναγμοῖς ἱλασμὸν αἰτούμενον, ἐδικαίωσας· οὐ γὰρ προσίεσαι, τοὺς μεγαλόφρονας λογισμούς, καὶ τὰς συντετριμμένας καρδίας, οὐκ ἐξουθενεῖς.

Διὸ καὶ ἡμεῖς σοὶ προσπίπτομεν, ἐν ταπεινώσει τῷ παθόντι δι' ἡμᾶς· Παράσχου τὴν ἄφεσιν καὶ τὸ μέγα ἔλεος. (Δοξαστικό των Αίνων της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου).

Αιώνες τώρα οι άνθρωποι στρέφουν τα μάτια στον ουρανό και ζητούν βοήθεια ώστε να αντέξουν την τραγωδία της ζωής. Αιώνες τώρα για τους πολιτισμούς όλων των ιστορικών περιόδων μέχρι και τη δική μας, ο Θεός απαιτεί συμμόρφωση και διαρκή επαλήθευση της αφοσίωσης των ανθρώπων με έργα.

Τα έργα είναι η απόδειξη, το διαβατήριο εισόδου στην Θεϊκή αγκαλιά, όπου και πάλι ελλοχεύει ο διαρκής κίνδυνος της παράβασης και η αυτονόητη συνέπεια.  Το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων δεν απετέλεσε διαδικασία ξαφνική και απροετοίμαστη.

Το ανθρώπινο γένος, όπως και το κάθε βρέφος, έπρεπε να περάσει από περίοδο παιδαγωγίας, μέχρι η ωριμότητα να επιτρέψει μια σχέση αντάξια της ανέκφραστης αγαθοσύνης και φιλανθρωπίας του Δημιουργού και της αρχέγονης ποιότητας του ανθρώπου.

Η περίοδος της Παλαιάς Διαθήκης αποτελεί την έναρξη της λείανσης της ανθρώπινης φύσης, μετά την παραμόρφωσή της, εξαιτίας της προπατορικής αποτυχίας.

Σε έναν ακατέργαστο νου, σε μια σκοτισμένη ανθρώπινη ύπαρξη, έρχεται η θεϊκή δικαιοσύνη και τα ζεύγη «υπακοή στις εντολές-ευλογία», «παρακοή-τιμωρία» επιστρατεύονται για να ανασύρουν τον άνθρωπο από την απόλυτη αγριότητα και την απόλυτη σύγχυση ανάμεσα σε όλα τα κενά της ύπαρξής του. 

Κατά την Κυριακή, του Τελώνου και του Φαρισαίου, στεκόμαστε πάνω στο σύνορο, πάνω στη λεπτή γραμμή μετάβασης από το τελευταίο στάδιο της παιδαγωγίας στο πρώτο βήμα βίωσης της πληρότητας της σχέσης ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο.

Ο Φαρισαίος είναι συνεπής. Ακολουθεί κατά βήμα το δρόμο που του υποδείχθηκε για να λύσει την προσωπική ου τραγωδία. Το αίτημά του είναι ένα και σεβαστό:Ζητά να δει πρόσωπο Θεού. 

Και επικαλείται τις προδιαγραφές που του υποδείχτηκαν από τις πρώτες μέρες της ζωής του: Έργα. Η τραγωδία όμως δεν λύνεται, διότι πάντα τα έργα θα είναι μικρότερα των προδιαγραφών.

Αυτή η χίμαιρα της τελειότητας, που ταλανίζει και θα συνεχίσει να ταλανίζει εκατομμύρια ανθρώπων παραμένει πάντα άπιαστη, αφήνοντας και τον πιο φιλότιμο άνθρωπο εκτεθειμένο στο κενό ανάμεσα σ΄ εκείνον και σ΄ ένα Θεό που διαρκώς ζητάει και με τίποτε δεν ικανοποιείται. 

Ο Φαρισαίος σήμερα κραυγάζει για να μην ακούει μια εσωτερική φωνή που τον φέρνει και πάλι απολογούμενο για τις ελλείψεις του. Ο Φαρισαίος στην πραγματικότητα στήνει το δικό του δικαστήριο. Και ενώ μοιάζει να δικαιώνει τον εαυτό του με τα έργα του, βιώνει ξανά το έλλειμμα.

Αναζητά παρηγοριά. Και αυτήν του την προσφέρει ένας Τελώνης, τον οποίον κατά βάθος ευγνωμονεί που υπάρχει, διότι έτσι έχει να επικαλεστεί τουλάχιστον έναν χειρότερό του σε έργα. Τα πάντα λίγα και πάντα ανεπαρκή έργα. 

Το δοξαστικό παρουσιάζει τον Κύριο να κατακρίνει την αυτοδικαίωση του Φαρισαίου. Ο Κύριος όμως του καινούργιου κόσμου που εγκαινιάζει ο Χριστός δεν δικάζει.Η κατάκριση που αναφέρει ο ύμνος αποτελεί ουσιαστικά και αυτοκαταδίκη.

Στον καινούργιο κόσμο, οι πυξίδες που οδηγούν στην θεϊκή αγκαλιά έχουν αλλάξει.Δείχνουν δρόμο καινούργιο, δρόμο αποδοχής της ανθρώπινης ανεπάρκειας, δρόμο αποδοχής της Πατρικής αποδοχής με φανερές τις πληγές από τις πτώσεις.

Ο Τελώνης στενάζει, όχι από φόβο, ούτε από κρυφή ενοχή. Στενάζει, διότι είδε την αλήθεια, την αλήθεια του. Ο Τελώνης είναι ο γενναίος πνευματικός άνθρωπος που δεν φοβήθηκε την αποδοχή της αποτυχία του και δεν την απέκρυψε από τα μάτια του και από τα μάτια του Θεού.

Ο Τελώνης δεν απώθησε την συντριβή. Ο Τελώνης παραδίδεται σε μια άλλη δικαιοσύνη, τη δικαιοσύνη του ιλασμού. Χτυπά την πόρτα της καρδιάς του Θεού και όχι του δικαστηρίου Του. 

Βλέπουμε αυτή την αντιδιαστολή και ξέρουμε πως η υπόθεση της σωτηρίας μας «παίζεται» με άλλους όρους. Ο Χριστός μάς τους φανέρωσε: Ο Θεός μας καλεί να αποφασίσουμε: 

Θα αναζητήσουμε την δικαίωση στην αυτοθέωσή μας και θα περιφέρουμε τα θλιβερά ράκη των…κατορθωμάτων μας; Τότε Εκείνος αποσύρεται και μας αφήνει σε μια αδιέξοδη δικαίωσή, με τη βίωση μιας διαρκούς έλλειψης.  

Αν όμως παραδώσουμε συντετριμμένη την καρδία μας και μαζί με αυτήν, την συντετριμμένη ιδεατή και φαντασιακή αυτοεικόνα μας, θα βιώσουμε μια δικαίωση, αδιανόητή βέβαια για τα μέτρα μιας ανθρώπινης δικαιοσύνης αλλά στηριγμένη σ ένα Θεό αγάπης και ελέους.

Το Τριώδιο είναι περίοδος ανατροπής. Σε εποχές όπου ο κόσμος έχει καταστήσει «επιστήμη» την απώθηση της ενοχής και την μετατόπιση ευθυνών, εκείνο μας καλεί σε συνάντηση με την αποτυχία των σχεδιασμών και την διάψευση των ουτοπιστικών επιδιώξεών μας.

Εκπαιδευθήκαμε να μας «έχουμε» για πολλά, την πολυπόθητη γαλήνη όμως συνεχίζουν την βρίσκουν οι πράοι και ταπεινόφρονες. Διότι πηγή γαλήνης είναι Εκείνος που αποκάλυψε την ταπείνωση, ταπείνωση μέχρι σταυρού.

Και τα βήματα Του μπορούν μόνον να ακολουθήσουν όσοι με αποφασιστικότητα εγκαταλείπουν τις λεωφόρους της μεγαλοστομίας, της έπαρσης και μοιραία της καταφρόνιας προς τον ασθενέστερο, τον λιγότερο προικισμένο, τον πεσμένο.

Όσο ο κόσμος αρνείται τον Γολγοθά της αυτοσυντριβής, θα ανεβαίνει έναν άλλον Γολγοθά, πικρότερο από εκείνον, Γολγοθά χωρίς τέλος, χωρίς αναπαμό, χωρίς Ανάσταση.

Είθε η ζύμη, της Ορθοδοξίας, να ζυμώσει όλο το φύραμα, δηλαδή όλον τον κόσμο και να εκπληρωθεί έτσι ο λόγος του Κυρίου: «…και γενήσεται μία ποίμνη, εις ποιμήν» ή κατά τον άγιο Πορφύριο: «ίνα ώσι εν». 

ΚΑΛΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!