ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ;

 

Ποια είναι η Χώρα στην οποία κατοίκησαν και Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων, για να συναντήσουν κατόπιν την θεϊκή μορφή του Ιησού Χριστού, που βάδισε κι Αυτός τα ίδια χώματα που πάτησαν και οι πρόγονοί μας; Ο μεγάλος πανεπιστημιακός δάσκαλος, Παύλος Καρολίδης, αποκαλύπτει αρκετά ιστορικά στοιχεία!.Ένα ιστορικό κείμενο από έναν μεγάλο δάσκαλο,τον Παύλο Καρολίδη (1849-1930).

Μπροστά σε αυτόν τον άνθρωπο σκύβουν πολλοί μελετητές διότι το αριστουργηματικό του έργο αποτελεί ακόμη μοχλό κινητήριας σκέψης πολλών συγχρόνων Ελλήνων. Στην εποχή που γεννήθηκε ο Χριστός το έτος 754 από τη κτήση της Ρώμης, ολόκληρη η Παλαιστί­νη αποτελούσε ανεξάρτητο βασίλειο, που το κυβερ­νούσε η Ιδουμαϊκή δυναστεία. 

Από αυτή τη δυνα­στεία ανέβηκε στο θρόνο ο Ηρώδης, που ονομαζό­ταν Μέγας. Όμως το ίδιο έτος το 754 ο Ηρώδης απέθανε και τότε το Κράτος διαιρέθηκε μεταξύ των δυο παιδιών του Ηρώδη, του Αρχέλαου και του Αντύπα. Η Ιερουσαλήμ όμως αποτελούσε χωριστό κράτος διοικούμενο απ' ευθείας, από τη Ρώμη, με επίτροπο, που αυτή την εποχή ήταν ο Πιλάτος. 

Ο βίος λοιπόν του Ιησού Χριστού συνέπεσε με τον Αρ­χέλαο, τον Αντύπα και τον διάδοχο του Αρχελάου Ηρώδη. Ο Ηρώδης αυτός αποκεφάλισε τον Ιωάννη τον Πρόδρομο και στην εποχή του σταυρώθηκε ο Χριστός.

Η δράση του Χριστού περιορίζεται μέσα στην Παλαιστίνη, από τα Ιεροσόλυμα μέχρι την Κοί­λη Συρία, την Καισαρεία. Έξω από τα όρια της Πα­λαιστίνης μόνο την Τύρο και τη Σιδώνα φαίνεται ότι επισκέφτηκε. Το κέντρο της δράσης του είναι η Γαλιλαία και η χώρα γύρω από την λίμνη Γενησαρέτ, ακόμη δε η Περαία, που σήμερα ονομάζεται Υπε­ριορδανία και η Σαμάρεια.

Οι κυριότερες πόλεις που επισκεπτόταν συχνά ο Ιησούς ήσαν η Ναζαρέτ (από αυτή Ναζωραίος), η Καπερναούμ, η Κανά, η Βισθαϊδά, η Καισαρεία, η Τύρος και η Σιδώνα στη Φοινίκη, η Σαμάρεια, και η Ιερουσαλήμ στην οποία πήγαινε κάθε χρόνο για τη γιορτή του Πάσχα.

Η Παλαιστίνη και οι 12 φυλές του Ισραήλ.  Οι Εβραίοι που αποτελούσαν δώδεκα φυλές, οι οποίες έλαβαν το όνομα τους από τα 12 παιδιά του Ιακώβ, ήλθαν από την περιοχή του όρους Σινά στην Παλαιστίνη και κατάλαβαν με πόλεμο ολόκληρη την Περαία. Γεωργοί και κτηνοτρόφοι εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη, που βρισκόταν στη μια όχθη του Ιορδάνη. Από τις διάφορες φυλές των Εβραίων άλ­λες έμειναν αμιγείς και άλλες αναμείχτηκαν με τους εντόπιους, όμως προ του Σολομώντα δεν κατέβηκαν στη θάλασσα.(1)

Πρέπει να σημειώσουμε ότι οι φυλές του Ισραήλ που κατάλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της Παλαιστίνης και που κατάγονται από τους 12 γυιούς του Ιακώβ, στη διανομή θεωρούνται 13 γιατί οι κα­ταγόμενοι από τον Ιωσήφ δεν αποτελούσαν μια φυλή, αλλά δυο, από τους δυο γιους του Ιωσήφ Μανα­σή και Ευφραίμ. Αλλά και η διανομή της γης δεν έγι­νε σε 13 φυλές, αλλά σε 12, γιατί η φυλή του Λεβή, από όπου καταγόταν και ο Μωυσής και ο αδελφός του Ααρών, επειδή ήταν φυλή ιερέων, δεν είχε τόπο περιορισμένο, αλλά ήταν διασκορπισμένη μεταξύ των άλλων φυλών από όπου και ετρέφετο…

Με την ευκαιρία αυτές τις μέρες, που οι Έλληνες προετοιμάζονται για τα Χριστούγεννα και θα … «ξεμυτίσουν» διάφοροι συγγραφείς, που θα αρνούνται την ιστορικότητα του Ιησού, να αναλύσουμε το βιβλίο του Frederic Lenoir: «Ο Χριστός φιλόσοφος» (μετάφραση: Αιμίλιος Βαλασιάδης, Εκδόσεις Πόλις, Αθήνα, 2010), μέσα στο οποίο ο συγγραφέας του ερμηνεύει από την δική του σκοπιά πολλά και διάφορα πράγματα.

Εμείς, ωστόσο σήμερα, θα σταθούμε στο επάγγελμα του ξυλουργού (ή τέκτονος) που ασκούσε ο Ιησούς, αφού, εν πρώτοις, διαβάσουμε ένα απόσπασμα κριτικής που κάνει για το βιβλίο ο πανεπιστημιακός δάσκαλος Κων. Μπέης:

«… Κατά τη γνώμη μου, τόσο το εισαγωγικό όσο και το τελευταίο κεφάλαιο (ο επίλογος, σε αναφορά με τη συνάντηση του Ιησού και της Σαμαρείτισσας) είναι οι μεγάλες, θα έλεγα οι συναρπαστικές, σελίδες του βιβλίου του Frederic Lenoir για τον Χριστό ως φιλόσοφο. 

Το κύριο μέρος του βιβλίου, καθώς εμπλέκεται περισσότερο σε ιστορικές αναφορές, αν και παρουσιάζει αξιόλογο ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου δεν βρίσκεται στο ίδιο ύψος. Είναι φανερό ότι ο σ. διαθέτει εδραία φιλοσοφική παιδεία, ενώ εξάλλου και ο ίδιος είναι στοχαστικός φιλόσοφος και μπορεί και συναρπάζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη του. Δεν διακρίνεται όμως με τα ίδια προσόντα και όταν κινείται στον χώρο της Ιστορίας, ιδίως των παιδικών χρόνων του Ιησού. 

Είναι φανερό ότι ο σ. δεν είναι ενήμερος του εκτεταμένου συγγραφικού έργου που παρουσίασε και σταθερά εξακολουθεί να ερευνά η γερμανική βιβλιογραφία κατά τους τρεις τελευταίους αιώνες, αναφορικά μ' αυτήν τη θεματική. Ετσι στις σελ. 36 έως 37 της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου παραπέμπει στον Ιώσηπο, αγνοώντας προδήλως ότι τα σχετικά με τον Ιησού χωρία της Ιουδαϊκής Αρχαιολογίας εκείνου αναγνωρίζονται στην εποχή μας ως αυθαίρετες μεταγενέστερες προσθήκες χριστιανών αντιγραφέων. 

Ενδεικτικώς σημειώνω ακόμη ότι ο σ. εμφανίζει τη Ναζαρέτ των χρόνων του Ιησού ως κωμόπολη με περίπου 2.000 κατοίκους, ενώ η επιστημονική ιστορική έρευνα, στηριζόμενη στα δεδομένα των αρχαιολογικών ανασκαφών, τους περιορίζει σε λιγότερους από 200, οι οποίοι, ως πολυπληθείς οικογένειες, διέμεναν σε σπηλιές και πρωτόγονες κατοικίες. Ακόμη, εμφανίζει τον Ιωσήφ ως επιπλοποιό, ενώ, κατά τη σύγχρονη τεκμηριωμένη επιστημονική παραδοχή. 

O ευαγγελικός χαρακτηρισμός του Ιωσήφ με τη λέξη «τέκτων» καλύπτει εννοιολογικώς τον χώρο ανάμεσα στον τεχνίτη και στον ανειδίκευτο εργάτη οικοδόμο, κάτι που γίνεται δεκτό και για τον Ιησού, αναφορικά με τα άγνωστα παιδικά και πρώιμα νεανικά χρόνια του, καθώς η περιοχή της Ναζαρέτ δεν παρήγε καθόλου ξύλο για οικοδομές, μήτε οι πάμπτωχοι κάτοικοί της είχαν ανάγκες για επιπλώσεις. 

Και τούτο, σε αντίθεση προς τη γειτονική Σέπφωρη, που απείχε από τον οικισμό της Ναζαρέτ μόλις πέντε χιλιόμετρα, ήταν δε η πρωτεύουσα της υπό ρωμαϊκή επικυριαρχία ελληνιστικής επαρχίας της Γαλιλαίας. Μια παραδοχή η οποία τεκμηριώνεται επαρκώς από την ιστορικώς βεβαιωμένη πληροφορία ότι, την εποχή εκείνη, ο τοπάρχης Ηρώδης Αντύπας χρηματοδοτούσε αφειδώς εκτεταμένο οικοδομικό οργασμό, απασχολώντας χιλιάδες οικοδόμους, στην προσπάθειά του να εξελληνίσει πλήρως την επαρχία του με ανάκτορα, ελληνιστικούς ναούς, θέατρα, στάδια, εκπαιδευτήρια κ.λπ., 

Eτσι που να θεωρείται πολύ πιθανόν ότι τόσο ο νεαρός Ιησούς όσο και ο Ιωσήφ εργάζονταν εκεί ως ανειδίκευτοι εργάτες. Και ακριβώς εκεί, στη Σέπφωρη, ο Ιησούς θα πρέπει να εθίστηκε και στην τρέχουσα χρήση της ελληνικής γλώσσας…».

Σεβαστές οι απόψεις του παραπάνω συγγραφέα και, ασφαλώς, του κριτικού. Ωστόσο, για το αν ο Ιησούς υπήρξε η όχι τεχνίτης, αυτό επιβεβαιώνεται από την ίδια την Αγία Γραφή, όπου μας διαβεβαιώνει ότι ο Ιησούς ακολούθησε το επάγγελμα του θετού πατρός του Ιωσήφ: «… ουχ ούτός εστιν ο τέκτων, ο υιός της Μαρίας, αδελφός δε Ιακώβου και Ιωσή και Ιούδα και Σίμωνος; και ουκ εισίν αι αδελφαί αυτού ώδε προς ημάς;» (Μάρκ. 6, 3)

Είναι γνωστό άλλωστε ότι μετά το θάνατο του Ηρώδη και ύστερα από ειδοποίηση του αγγέλου η αγία οικογένεια επέστρεψε, όπου εγκαταστάθηκε και πάλι στην φτωχική κωμόπολη Ναζαρέτ. Εκεί μεγάλωνε ο Ιησούς με τους γονείς του ασκώντας το επάγγελμα του ξυλουργού και προετοιμαζόταν για το έργο του σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Πέραν αυτών, όμως, νεότερες ιστορικές, αλλά πρωτίστως αρχαιολογικές έρευνες, αποδεικνύουν το γεγονός ότι ο Ιησούς ακολούθησε το επάγγελμα του θετού πατρός του Ιωσήφ. Κατόπιν όλων αυτών "τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;"