Αγαπητέ Επισκέπτη του Ιστολογίου,
Εχθές κατ’ εντολή του Οικουμενικού
η Αρχιγραμματεία του Φαναρίου, εξέδωσε Ανακοινωθέν προσπαθώντας να μαζέψει τα ασυμμάζευτα
που εδημιούργησε ο Οικουμενικός ερχόμενος στην Ελλάδα. Τα γραφόμενά τους με ένα
επαρχιώτικο τρόπο μας δείχνουν το πόσο ανειλικρινείς είναι.
Το μόνο που
κατάφερε ο Οικουμενικός είναι να
δημιουργήσει πρόβλημα εκ του μη όντος, έτσι ώστε να ασχοληθεί και το
Κοινοβούλιο με τα καμώματα του κ. Βαρθολομαίου (βλέπε επερώτηση του πρώην
Προέδρου της Βουλής κ. Απόστολου Κακλαμάνη για την άρση των κληροδοτημάτων από
την Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων προς τον Ελληνικό Δημόσιο).
Λυπούμεθα διότι εξετέθη ο «Οικουμενικός»
πολύ, πάρα πολύ, και ανεπανορθώτως διότι έπραξε εκείνο που τον εσυμβούλευσαν οι
κάθε παρατρεχάμενοί του για την εκλογή Μητροπολίτη της Ιεράς Μητροπόλεως
Ιωαννίνων.
Ως Κανονολόγος ο «Οικουμενικός» θα έπρεπε να τηρεί απαρασάλευτα τους
Ιερούς Κανόνες και να θυμάται πάντα όχι όποτε τον βολεύει ότι: Ουδείς
Ι. Κανών επιτρέπει την επέμβασιν εις Εκκλησίαν Αυτοκέφαλον και ότι ουδεμίαν
διοικητικήν εξάρτησιν έχει.Επειδή ο «Οικουμενικός» και οι συν
αυτώ πιστεύουν ότι αυτά που λέγουν και γράφουν είναι σοφά θα τους θυμίσουμε τι
είχε πει ο Μακαριστός Μητροπολίτης Κοζάνης κυρός Διονύσιος σε κάποια συνεδρία
τον Ιανουάριο του 1963 προς τους ομιλήσαντες:
«.......Όσα ακούσαμεν είτε παρά
των εισηγητών, είτε παρά των αγορητών, ήσαν όντως μελετημένα και σοφά, ας επιτραπή
όμως να είπω ότι ακριβώς αυτή η πολλή σοφία και γνώσις πρέπει να μας εμπνέη
φόβους και να μας εμβάλλη είς σκέψεις.Ας μην φοβηθώμεν να ομολογήσωμεν, ότι
μέσα είς τα πολύ ανθρώπινα και πολύ σοφά, τα οποία συζητούνται εδώ σήμερα, ουδέ
ηκούσθη λόγος τις ευαγγελικός, αλήθείας τις κατά το πνεύμα και την παράδοσιν της
Εκκλησίας». Ας μην μας πουν λοιπόν οι του
Φαναρίου ότι είναι πιο σοφοί από τον Μακαριστό Κοζάνης!!!!
Π.ΒΟΙΩΤΟΣ
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
*Δημιουργήθηκε από Π. ΒΟΙΩΤΟ- 24/6/2014
Σοβαρότατον πρόβλημα προμηνύεται
ότι θα αντιμετωπίσει η Αυτοκέφαλη Εκκλησία μας. (από το 1850). Το σοβαρότατον αυτό Εθνικοθρησκευτικό
εκκλησιαστικό πρόβλημα έγκειται στην, από το Φανάρι, κατάφορη παραβίαση και τον
ευτελισμό των δικαιωμάτων του χορηγηθέντος Αυτοκεφάλου της Ορθοδόξου Εκκλησίας
μας. και αφ' ετέρου στην εν συνεχεία, ως φημολογείται Σατανική μεθόδευση με
υπόγειες διαδρομές στην πλάτη της Εκκλησίας και της Πολιτείας, περαιτέρω
συρρίκνωση του ήδη χορηγηθέντος Εκκλησιαστικού Αυτοκεφάλου, με κίνδυνο μάλιστα προκλήσεις
και Εθνικής ζημίας.
Και τούτο θα συμβεί αν δεν δοθεί
εγκαίρως η δέουσα προσοχή και η Εθνικοκανονική αντιμετώπιση ενός «ερμαφρόδιτου»
Εκκλησιαστικού Διοικητικού συστήματος έξω και πέρα από τα Κανονικά και Εθνικά
δίκαια που ταλανίζει εδώ και χρόνια, ως μη όφειλε, την Αυτοκέφαλη ορθόδοξη
Εκκλησία μας και το Κράτος μας. Την ταλαιπωρία αυτή της Εκκλησίας και της
Ελληνικής Πολιτείας έφερε η από το 1928 εκδοθείσα αντικανονική και επιζήμια
Εθνικά Πατριαρχική Πράξη., η οποία από την έκδοση της αποτελεί την πέτρα του
όλου εκκλησιαστικού σκανδάλου και επιτρέπει στο Σατανά να χορεύει «τσάμικο»
εφευρίσκοντας κάθε φορά και τα ανάλογα με τις καταστάσεις Σατανικά τερτίπια σε
βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας και του Ελληνικού Κράτους.
Το ερμαφρόδιτο του
διοικητικού εκκλησιαστικού αυτού συστήματος συνίσταται, στο ότι, στο πνευματικό
Κανονικό διοικητικό εύρος του Κανονικού Αυτοκεφάλου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας,
συνυπάρχουν, κατά λίαν αντικανονικό τρόπο πέντε Εκκλησιαστικές Διοικήσεις:
Των Αθηνών, της Κρήτης, των Δωδεκανήσων, του Αγίου Όρους, και σε όλον αυτόν τόν
αντικανονικό κανιβαλισμό και το κακό συναπάντημα, της ανοησίας της Επιτροπικής
διοίκησης των Επαρχιών των Μητροπόλεων της Μακεδονίας και της, Θράκης.
Και δεν έφταναν όλα αυτά, τώρα λέγεται, ότι το πολλάκις και νυν χαϊδεμένο
Φανάρι μεθοδεύει την περαιτέρω συρρίκνωση της Εκκλησίας μας δημιουργώντας εν
αγνοία της Εκκλησίας και της Ελληνικής Πολιτείας, όλως αυθαίρετα, Αρχιεπισκοπές
εντός του Ελλαδικού χώρου, με απώτερο σκοπό την υπαγωγή της Εκκλησίας της
Ελλάδος στο Φανάρι, με το ότι αυτό συνεπάγεται.
Η χορήγηση του ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ σε μια
Ορθόδοξη αδελφή Εκκλησία, κατά το Κανονικό Δίκαιο και την Ορθόδοξη Εκκλησιολογική
ορολογία, σημαίνει ότι η αδελφή αυτή Εκκλησία του Κράτους είναι ανεξάρτητη από
την Πατριαρχική δικαιοδοσία, και από την προστασία των Θείων και Ιερών Κανόνων,«κέκτηται
εκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν, και ασκεί ολοκληρωτικήν πνευματικήν διοίκηση εντός
των Κρατικών γεωγραφικών αυτού ορίων και ουδεμία άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία δύναται
να επεμβαίνει εις τα εσωτερικά, ζητήματα μιας, άλλης Εκκλησίας», (ΘΗΕ, τόμος 9ος
σελ. 951). Υπό το βάρος αυτό των Κανονικοεθνικών δικαίων, ήτοι: «... τοις
πολιτικοίς και δημοσίοις τύποις, και των εκκλησιαστικών πραγμάτων η τάξις
ακολουθείτω», (Καν. 17ος της Δ' Οικ. Συνόδου).
Ο Οικουμενικός θρόνος υποχρεώθηκε
να χορηγήσει το Κανονικό ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ
στην
Εκκλησία του τότε Βασιλείου της Ελλάδος, όταν τούτο περιχαρακώθηκε με εθνικά
και διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα, μετά την παλιγγενεσία του 1821, με το
Κανονικό πλέον δικαίωμα η Εκκλησία μας να επεκτείνει την πνευματική και
διοικητική της εξουσία σε όλο το γεωγραφικόν του τότε Ελληνικού
Κράτους, όπως ήδη έχει αναφερθεί ανωτέρω. Κάτω από αυτές τις Νομοκανονικές προϋποθέσεις
ο Συνοδικός Πατριαρχικός Τόμος του 1850 αναφερόμενος στις ρητές και κατηγορηματικές διατάξεις του ως άνω
17 Ιερού Κανόνα της Δ' Οικ. Συνόδου, οτι δηλαδή τις πολιτικές αλλαγές
υποχρεωτικά ακολουθούν και οι Θρησκευτικές, χορήγησε στην Εκκλησία του Ελληνικού
τότε Βασιλείου το ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ άνευ ουδεμιάς εκκλησιαστικής δεσμεύσεως:«...Επί ταύτη τη βάσει ανέκαθεν η του
Χριστού Εκκλησία, ήτοι αι σεπταί Οικουμενικαί Σύνοδοι... ωρίσαμεν τη δυνάμει
του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος, όπως η τε αγία ημών Πίστις διατηρηθή
εσαεί αλώβητος και οι Κανόνες των θείων Πατέρων απαραβίαστοι και
απαρασάλευτοι... δια του παρόντος Συνοδικού Τόμου... η εν των Βασιλείω της
Ελλάδος Ορθόδοξος Εκκλησία υπάρχει του λοιπού Κανονικώς αυτοκέφαλος... διοικούσα
τα της Εκκλησίας κατά τους θείους και ιερούς Κανόνας».
Στην ίδια ακριβώς Κανονική αυτή
γραμμή του Πατριαρχικού Συνοδικού Τόμου του 1850 κινήθηκαν και οι
μετέπειτα Πατριαρχικές, Συνοδικές Πράξεις που ακολούθησαν, του 1866
και 1882,
με τις παραχωρήσεις των Ιωνίων Νήσων, και της Θεσσαλίας και Ηπείρου. Η αμαρτωλή
Πατριαρχική Συνοδική Πράξη του 1928, αν και τονίζει με έμφαση ότι: «Ακλόνητον
την βάσιν της, Κανονικής τάξεως έχουσα και διαφυλάττουσα η Αγία του Χριστού Εκκλησία
εν τη της εκκλησιαστικής διοικήσεως
οικονομία...», εν τούτοις είναι εντελώς έξω και πέρα από την Κανονικόεθνική
διοικητική τάξη, όταν προς τούτο έσφαλε καίρια, (γιατί άραγε;), από
Κανονικής επόψεως, ως προς την παραχώρηση των επαρχιών Μακεδονίας και Θράκης,
φαλκιδεύοντας ταυτόχρονα, κατάφορα με την Φαναριώτικη διαλεκτό της τα εκκλησιαστικά
δικαιώματα ενός Νομοκανονικά χορηγούμενου ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ αδελφής Εκκλησίας κυρίαρχου Κράτους.
Δηλαδή, με τη Συνοδική αυτή Πράξη
του 1928
ο Οικουμενικός θρόνος, «γυμνή τη κεφαλή», αγνοεί, ετσιθελικά και
συμφεροντολογικά, τις ρητές, κατηγορηματικές και απαραχάρακτες διατάξεις των
Θείων και ιερών Κανόνων, τα Εθνικά δίκαια ενός κυρίαρχου Κράτους και της Αυτοκέφαλης
Εκκλησίας του, την Πατριαρχική Πράξη του Συνοδικού Τόμου του 1850 και τις
Πατριαρχικές Αποφάσεις του 1866 και 1882, και χορηγεί τις Επαρχίες Μακεδονίας
και Θράκης με το «Σόλοικον» σύστημα διοίκησης της «Επιτροπείας». Δηλαδή
κατά τον παραλογισμόν του «αποφασίζομεν
και διατάσσομεν» δηλώνει, όλως ανερυθρίαστα έναντι των Εθνικόκανονικών ισχυόντων
ότι: «...η διοίκησις εν τις επί μέρους των επαρχιών τούτων να διεξάγηται εφεξής
επιτροπικώς υπό της πεφιλημένης
αγιωτάτης αδελφής Εκκλησίας της Ελλάδος». Η διοίκηση υπό «επιτροπίαν»
χορηγείται μόνο σε ένα πλήθος ανθρώπων που δεν έχουν Νόμους και Δικαιοσύνη. Επ' αυτού ο Πλάτων είναι λίαν σαφής
και κατηγορηματικός: «ου γαρ οίον τε ανθρώπους άνευ νόμων και
δίκης ζην. Όταν ουν ταύτα τα δύο εκ του πλήθους εκλίπη, ότε νόμος και η δίκη,
τότε ήδη εις ένα αποχωρείν την επιπροπίαν τούτων και φυλακήν» (Πλάτων
Νόμοι). Δηλαδή, κατά την ως άνω Πατριαρχική Πράξη του Φαναρίου το
1928 η Εκκλησία μας, η Εκκλησία του Χριστού, η Εκκλησία της Ελλάδος
είναι ένα «ξέφραγο αμπέλι;»
Δεν είναι περιχαρακωμένη με Δόγματα
(=Εκφράσεις Ορθοδόξου Πίστεως), με Εκκλησιολογία (περί Εκκλησίας Ορθόδοξη
διδασκαλία και κήρυγμα), με αμετάθετους και απαραχάρακτους Κανόνες (=το καθόλου εκκλησιαστικό Δίκαιο), και με εκκλησιαστικούς Νόμους. Δηλαδή, κατά το Οικουμενικό
Πατριαρχείο, στο Ελληνικό Κράτος και την Εκκλησία του ισχύει το «μπάτε
σκύλοι αλέστε...;», και για το λόγο αυτό θέλει, μεταξύ των πολλών άλλων
να «αποσχίσει από την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος Μητροπόλεις από τα Δωδεκάνησα,
να τις υπαγάγει στο Πατριαρχείο με το καθεστώς της ημιαυτονομίας, όπως της
Κρήτης; Με την σκεπτόμενη απόφασή του αυτή, της ημιαυτονομίας, αλλά και της
διοικήσεως «επιτροπικώς» των Επαρχιών Μακεδονίας και Θράκης, ο Οικουμενικός
θρόνος πέραν της καταπάτησης των Θείων και Ιερών Κανόνων, περιπίπτει και στο
σοβαρό Κανονικό παράπτωμα της «εισπήδησης
στα εσωτερικά άλλης αδελφής Εκκλησίας», κάτι που, κατά τα ανωτέρω, απαγορεύουν
λίαν αυστηρώς οι Θείοι και ιεροί Κανόνες και αυτό τούτο το εκκλησιαστικό ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ. Και
Eυλόγως τίθεται το βασανιστικό ερώτημα: Αν και κατά πόσον, η απόσχιση των
Μητροπόλεων της Δωδεκανήσου για την δημιουργία «ημιαυτόνομης Εκκλησίας», η «υπό
επιτροπείαν» διοίκηση που Εντέλλεται ο Οικουμενικός θρόνος των Επαρχιών
Μακεδονίας Θράκης, και δεν ξέρει κανείς τί άλλο μπορεί να σκεφθεί για να πλήξει
την Εκκλησία μας και την Πολιτεία μας, αν όλα αυτά έχουν Εθνικό. Εκκλησιολογικό
και Nομοκανονικό κύρος και ισχύ. Εν προκειμένω πρέπει να τονιστεί με
έμφαση, ότι vαι μεν το Ελληνικό Κράτος συμπεριέλαβε την Πράξη του 1928
στο άρθρ.3του Συντάγματος, αλλά με τις διατάξεις μόνων των Κανονικών και
Εθνικών Όρων που προβλέπει ένα εκκλησιαστικό ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ.
(ν.3615/1928) Απόδειξη, επ' αυτού, αποτελεί ο εν ισχύει ν.590/77, «Καταστατικός
Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος», όπου, λόγω του ότι η Πατριαρχική Πράξη, που
εκδόθηκε μετά από δύο μήνες του ν. 3615/1928 του Ελληνικού Κράτους και,
εν αγνοία και της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας του, πρόστεσε οκτώ (8) ακόμη όρους,
λίαν σαφώς τους αγνοεί και αναφέρεται μόνον:
α)Στη
συγκρότηση της Διαρκούς, Ιεράς Συνόδου (ΔΙΣ)
β)Στη σύνθεση και αρμοδιότητες της Ιεράς Συνόδου της
Ιεραρχίας
γ)Στα της
εκλογής Μητροπολιτών ολοκλήρου της Επικράτειας, του Ελληνικού Κράτους (v.590/1977
άρθρ. 23-24).
Δεν είναι ποτέ δυνατόν να αποδεχθεί
ένα Κυρίαρχο Κράτος, και εν προκειμένω το ένδοξο Ελληνικό Κράτος, ότι έχει
αμφισβητούμενα Εθνικά ΣΥΝΟΡΑ, ούτε και
περιορισμούς του εκκλησιαστικού ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ της Εκκλησίας του βάσει του οποίου η Αυτοκέφαλη αυτή
Εκκλησία της Ελλάδος δικαιούται και οφείλει να εκτείνει την εκκλησιαστική
πνευματική διοίκησή της σε όλο το γεωγραφικό μήκος και τo πλάτος της Κρατικής
κυριαρχίας, γιατί «Τους επισκόπους εκάστου έθνους ειδέναι χρη τον εαυτοίς πρώτον, και
ηγείσθαι αυτόν ως κεφαλήν»(Καν.ΛΔΑγ. Αποστόλων). Kατόπιν των όσων εξετέθησαν ανωτέρω
συνάγεται αβίαστα, ότι η φημολογούμενη αυτή πανταχόθεν απαράδεκτη πρόσφατη
ενέργεια του Φαναρίου και η Πράξη του 1928 πάσχουν σοβαρώς, από Κανονικοεθνική
έποψη, διό και τα διφορούμενα εκείνα σημεία τους που θα προκαλέσουν
θρησκευτικές και Εθνικές τριβές αποσαφηνίζονται με τον εκκλησιαστικό νόμο του
Κράτους 590/77 «Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας», και συνεπώς, με τα όσα
αντικανονικά και Αντεθνικά αναφέρουν σχετικά τις ημιαυτόνομες Εκκλησίες και την
«Επιτροπικήν
συνδιοίκησιν» των Επαρχιών Μακεδονίας και Θράκης, αλλά και με όσα Εθνικά
και θρησκευτικά επιζήμια «εν κρυπτώ και παραβύστω» μεθοδεύει σε βάρος των
Εθνικοθρησκευτικών δικαίων ενός Κυρίαρχου Κράτους και σε μιά αδελφή Αυτοκέφαλη
Εκκλησία του, θα πρέπει να προσέξουμε πολύ και να λάβουμε, ευθύς αμέσως, τα
κατάλληλα Εθνικοθρησκευτικά μέτρα, πριν είναι αργά, γιατί το Φανάρι μεθοδεύει,
υπούλως, την αναμόρφωση του ισχύοντος Εθνικοθρησκευτικού καθεστώτος σε Αιγαίο
και Μακεδονία Θράκη.
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ, γιατί
είναι ορατός ο κίνδυνος, από ενδεχομένη αδράνεια εκ μέρους της Εκκλησίας και
της Πολιτείας, να προκληθεί σοβαρή ΕθνικοΘρησκευτική ζημιά. Οι Θείοι και Ιεροί
Κανόνες, απώτερο σκοπό έχουν, να εξασφαλίζουν την Τάξη και την Ειρήνη μεταξύ
των Ομόδοξων Εκκλησιών, γιατί ο Θεός που πιστεύουμε, δεν είναι, «Θεός
ακαταστασίας, άλλα (τάξεως και) ειρήνης» (Α' Κορ. 14,33), και ακριβώς οι Ιεροί
Κανόνες προβλέπουν και τις περιπτώσεις εκείνες που θα προκύψουν, όταν μια
Επαρχία προσαρτάται Εθνικά σε μια άλλη Αυτοκέφαλη αδελφή Εκκλησία, και ορίζουν,
επακριβώς, και με πλήρη σαφήνεια τα δικαιώματα
και τις υποχρεώσεις ότι:«... τοις πολιτικοίς και δημοσίοις τύποις,
και των εκκλησιαστικών παροικιών η τάξις ακολουθείτω» (Καν. ΙΖ΄,Δ'Οικ. Συνόδου).Ερμηνεύοντες
τον Ιερό αυτό Κανόνα οι μεγάλοι Βυζαντινοί Κανονολόγοι: Ζωναράς. Βλάσταρις και
Αριστηνός ορίζουν: «... ό δε λέγει τούτον στην... ει δε βασιλεύς πόλιν εκ νέου εκαίνισεν,
ή και αύθις καινίσοι, ου φιλονεικησεί περί αυτής ο γειτνιάζων Επίσκοπος και...
υπό την παροικίαν αυτού ποιήσαι ταύτην επεγκαλέσει, αλλά τοις πολτικοίς και
δημοσίοις τύποις ακολουθήσει, ώστε εκείνη της επαρχίας ή παροικίας τον
επίσκοπον ταύτην υφ' αυτόν έχειν, εις ην αύτη εναπεγράφη και υπετέθη τελείν ...
Μονονουχί τούτον των Πατέρων λεγόντων, ότι, επεί τη βασιλική εξουσία
αντιπίπτειν ου δεδυνήμεθα, τοις τυπουμένοις παρά των βασιλέων, εν τούτοις
ακολουθείτω και η εκκλησιαστική τάξις». (Σύνταγμα Θείων και Ιερών Κανόνων, Γ. Ράλλη-Μ Ποτλή, τόμ. Β' σελ
258-263). Συγκεκριμένα σχετικά με την πέτρα του όλου σκανδάλου, Πατριαρχική
Πράξη του 1928 θα πρέπει να λεχθούν και τα εξής ιστορικώς αξιοσημείωτα. Ότι
την ύπουλη αυτή Πράξη του Οικουμενικού Θρόνου, ως έχει, η Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη
Εκκλησία της Ελλάδος δεν την αποδέχτηκε από την αρχή, παρά μόνον «ως
προσωρινή λύση Οικονομίας, και τούτο προς χάριν του Πατριαρχείου».
Επ’ αυτού ο Αρχιεπίσκοπος τότε ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ στηριζόμενος στις διατάξεις των Θείων και Ιερών Κανόνων
εισηγείται στα μέλη της Ιεράς Συνόδου, ότι πρέπει αυτές οι Μητροπόλεις,
Μακεδονίας - Θράκης, να «διακόψουν κάθε δεσμό με το Πατριαρχείο»,
αλλά διότι τότε ο Οικουμενικός Θρόνος διήρχετο κρίση, και έπρεπε οπωσδήποτε να
προστατευθεί, ζήτησε να εγκρίνουν την «κατ’ Οικονομίαν προσωρινήν λύσιν». χωρίς βεβαίως τούτο, ποσώς, να βλάψει,
ούτε στο ελάχιστον, το AΥTOKEΦΑΛΟΝ της. Εδώ
η Εκκλησία της Ελλάδος στήριξε με γενναιότητα το ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ της και ως
αδελφή Εκκλησία χαρίστηκε, «προσωρινά», στο Πατριαρχείον μας. Και τώρα το Φανάρι ξεχνά αυτή και άλλες
θυσίες της αδελφής Ελλαδικής Εκκλησίας και απεργάζεται, χωρίς εντροπή, την
συρρίκνωση της; Δηλαδή, κατά την σοφία του λαού, «...εκεί που μας χρωστάγανε, μας
παίρνουν και βόδι!!».
«Ελήλυθεν
λοιπόν η ώρα», να βροντοφωνάξουμε, στο κάθε τυχάρπαστο και ύποπτο
μειωμένου Ορθοδόξου φρονήματος και στους κολαούζους του που επιβουλεύονται την ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑ της
Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και τα Εθνικά μας Κανονικά δίκαια. Οι Άγιοι Πατέρες μας
καλούν να τους βροντοφωνάξουμε με στεντορείαν φωνή, ότι εμείς οι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ Έλληνες Χριστιανοί γι' αυτή την Αυτοκεφαλία
της Εκκλησίας μας και τα Εθνικά δίκαια της Πολιτείας μας, έχουμε φωνές
αγίων Πατέρων και απαραχάρακτες διατάξεις θείων και Ιερών Κανόνων, αλλά
και «πολιτικούς
και δημόσιους τύπους», και οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί και να τους
προστατεύουμε «ως κόρην οφθαλμού», αλλά και να φροντίζουμε για την πιστή
εφαρμογή τους, (ΒΕΠΕΣ, Τομ. 2ος
σελ 180).
«Αλλότριες φωνές τυχάρπαστων
δαιμονικών σαλταδόρων» δεν γνωρίζουμε, και τις αποστρεφόμαστε μετά βδελυγμίας και
αγανακτήσεως, οποθενδήποτε και αν προέρχονται. Η Εκκλησία του Χριστού, πορεύεται
και θα πορεύεται με γνώμονα πάντα την Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Κανονική Τάξη και
Πράξη, υποχρεούμενη όμως «εν ταυτώ», να υπεραμύνεται,
σθεναρώς, των Νομοκανονικών Κυριαρχικών πνευματικών διοικητικών δικαιωμάτων του
Αυτοκέφαλου της επί ολοκλήρου του γεωγραφικού ΕΥΡΟΥΣ του κυρίαρχου Κράτους, όσο και αν «εκκλησιαστικές Ηρωδιάδες. με μειωμένο
Ορθόδοξο Φρόνημα. μαίνονται και ταράττονται», γιατί η Ορθόδοξη Πίστη
και η Κανονική Τάξη και Πράξη πάντοτε φανερώνουν τον βαθύτατο χαρακτήρα της
ζωής. της Μιάς, Αγίας, Καθολικής, και Αποστολικής Εκκλησίας του Θεάνθρωπου
Σωτήρα Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
