ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ Α.Θ.Μ. ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ κ. Λ. ΠΑΠΑΔΗΜΟ

Εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,

Σπαράσσεται η καρδιά και θολώνει ο νους μας με όσα συνέβησαν τους τελευταίους καιρούς και εξακολουθούν να συμβαίνουν στον Τόπο μας. Άνθρωποι με αξιοπρέπεια χάνουν, από τη μία στιγμή στην άλλη, τη δουλειά, ακόμη και το σπίτι τους.

Το φαινόμενο των αστέγων, αλλά και των πεινασμένων – φαινόμενο κατοχικών εποχών – παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις. Οι άνεργοι αυξάνονται κατά χιλιάδες μέρα με τη μέρα. Το ίδιο και τα λουκέτα μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Τα νέα παιδιά, τα καλύτερα μυαλά του Τόπου, παίρνουν τον δρόμο της μετανάστευσης. Οι πατεράδες μας δεν μπορούν να ζήσουν, μετά τις δραματικές περικοπές των συντάξεών τους. Οικογενειάρχες και ιδίως οι πιο φτωχοί, οι πολύτεκνοι, οι μεροκαματιάρηδες, βρίσκονται σε απόγνωση, μετά τις αλλεπάλληλες περικοπές των μισθών τους και τους αβάσταχτους νέους φόρους.

Η πρωτόγνωρη καρτερία των Ελλήνων εξαντλείται, η οργή παραμερίζει τον φόβο και ο κίνδυνος κοινωνικής ανάφλεξης δεν μπορεί να αγνοείται πια, ούτε από εκείνους που διατάσσουν, ούτε από εκείνους που εκτελούν τις φονικές συνταγές τους.

Στις δύσκολες και – αναντίλεκτα - κρίσιμες αυτές ώρες, οφείλουμε όλοι να ξέρουμε και να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει το γεγονός ότι η ανασφάλεια, η απόγνωση και η κατάθλιψη έχουν φωλιάσει σε κάθε ελληνικό σπίτι. Ότι προκάλεσαν δυστυχώς – και συνεχίζουν να προκαλούν – ακόμη και αυτοκτονίες, εκείνων που δεν μπόρεσαν να αντέξουν το δράμα των οικογενειών και τον πόνο των παιδιών τους.

Μπροστά σε όλα αυτά, η Εκκλησία της Ελλάδος αξιοποιεί κάθε δυνατότητα αλληλεγγύης. Και είναι θετικό που, μέσα στην τόση καταχνιά, ξεπροβάλλει η ευαισθησία, το φιλότιμο και ο αγνός πατριωτισμός των Ελλήνων. Για να δώσει ένα πιάτο φαϊ, ένα ρούχο, μια ανάσα ζωής στους απελπισμένους. 

Δυστυχώς, όμως. Όπως ξεκάθαρα φαίνεται πλέον, το δράμα της Πατρίδας μας όχι μόνο δεν τελειώνει εδώ, αλλά μπορεί να προσλάβει και νέες ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Ζητούνται, άλλωστε, τις ώρες αυτές, ακόμη σκληρότερα, ακόμη πιο επώδυνα, ακόμη πιο άδικα μέτρα, στην ίδια αδιέξοδη και αποτυχημένη γραμμή του πρόσφατου παρελθόντος μας.

Ζητούνται ακόμη μεγαλύτερες δόσεις ενός φαρμάκου που αποδεικνύεται θανατηφόρο.

Ζητούνται δεσμεύσεις που δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά αναβάλλουν μόνο προσωρινά τον προαναγγελθέντα θάνατο της Οικονομίας μας.

Και υποθηκεύουν, ταυτόχρονα, την εθνική μας κυριαρχία.

Υποθηκεύουν τον πλούτο που έχουμε, αλλά και αυτόν που μπορεί να αποκτήσουμε στα εδάφη και τις θάλασσές μας.

Υποθηκεύουν την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Εθνική μας Αξιοπρέπεια.

Απογοητευμένοι, απελπισμένοι και ανήσυχοι Ελληνες μας ρωτούν και ζητούν υπεύθυνες, ειλικρινείς και πειστικές απαντήσεις.

Ρωτούν τι τους ξημερώνει η επόμενη ημέρα.

Ρωτούν που πάει η Πατρίδα μας.

Ρωτούν τι επιτέλους μπορεί να σταματήσει το δράμα.

Τι μπορεί να ξαναγεννήσει την χαμένη ελπίδα.

Δυστυχώς όμως !

Στη διαμόρφωση των αποφάσεων, οι φωνές των απελπισμένων, οι φωνές των Ελλήνων, αγνοούνται προκλητικά.

Δυστυχώς, σήμερα, οι Έλληνες δεν βρίσκουμε απάντηση ούτε στα όσα έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται, ούτε στα όσα ζητούνται από τους ξένους. Είναι, μάλιστα, τουλάχιστον ύποπτη η εμμονή τους σε αποτυχημένες συνταγές. Και είναι προκλητικές οι αξιώσεις τους σε βάρος της Εθνικής μας κυριαρχίας.

Και αυτό είναι, ίσως, το πιο ανησυχητικό.

Δεν μπορεί, άλλωστε να αγνοείται από κανέναν ότι οι αντοχές των ανθρώπων γύρω μας εξαντλήθηκαν. Όπως εξαντλήθηκαν και οι αντοχές της πραγματικής οικονομίας.

Και βέβαια, δεν μπορεί παρά να υπάρχουν μπροστά μας και άλλοι δρόμοι.

Δρόμοι πνευματικής ανάτασης και οικονομικής ανάταξης.

Δρόμοι δημιουργίας, ελπίδας και προοπτικής.

Δρόμοι ανοικτοί για κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα.

Σε αυτούς τους δρόμους οφείλουμε να πορευθούμε όλοι, με τη συναίσθηση της μετάνοιας.

Ενώνοντας τις αστείρευτες δυνάμεις του Έθνους μας.

Αποκρούοντας, ταυτόχρονα, τους έξωθεν εκβιασμούς και απορρίπτοντας τις θανατηφόρες συνταγές τους.

Έχοντας, πάνω απ’ όλα, ακλόνητη τη βεβαιότητα, ότι με τη βοήθεια του Θεού και την πίστη στις δυνατότητές μας μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Η Ελλάδα του Πολιτισμού, η Ελλάδα της Ιστορίας, η Ελλάδα των Παραδόσεων δεν μπορεί να χαθεί ούτε γιατί κάποιοι το πίστεψαν, ούτε γιατί κάποιοι μπορεί να το θέλουν. Η Ελλάδα μας μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Μπορεί, και πάλι, να τραβήξει μπροστά.

Εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε, 

Αυτόν τον δρόμο αναζητούμε και προσδοκούμε οι Έλληνες σήμερα .

________________________

Η επιστολή απεστάλη σήμερα το πρωί 2/2/2012

ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΑΠΟΣΤΟΛΗ" ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΡ. ΝΕΟΤΗΤΟΣ

Τον χώρο φιλοξενίας αστέγων του Δήμου Αθηναίων στην περιοχή του Ρούφ επισκέφθηκε χθές το βράδυ κλιμάκιο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, για να προσφέρουν τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Ο Γενικός Διευθυντής της ΜΚΟ "Αποστολή" κ. Κ. Δήμτσας, ο Διευθυντής του Γραφείου Νεότητος της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών π. Αντώνιος Καλλιγέρης και νέοι και νέες, στελέχη του Γραφείου Νεότητος, μαζί με τον Πρόεδρο του Κέντρου Υποδοχής Αστέγων του Δήμου Αθηναίων κ. Γ. Αποστολόπουλο, επισκέφθηκαν το Γυμναστήριο στο Ρούφ όπου φιλοξενούνται προσωρινά, λόγω των κακών καιρικών συνθηκών, δεκάδες άστεγοι.

Στους άστεγους προσέφεραν τρόφιμα, ρούχα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, δίνοντας την υπόσχεση πως θα σταθούν δίπλα τους για όσο ακόμη απαιτηθεί.

ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΣΕ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ...

Μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία του ποδοσφαίρου εκτυλίχτηκε χθες στην Αίγυπτο, όπου τουλάχιστον 75 άτομα έχασαν τη ζωή τους και εκατοντάδες τραυματίστηκαν, «Τα αποδυτήρια μετατράπηκαν σε νεκροτομείο!», φώναζε ο προπονητής τερματοφυλάκων της Αλ Αχλί. «Αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο. Είναι πόλεμος! Ανθρωποι πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μας. Δεν υπάρχει ασφάλεια, δεν βλέπω πρώτες βοήθειες, δεν υπάρχουν νοσοκομειακά αυτοκίνητα. Ζούμε τη φρίκη. Η σημερινή μέρα θα μείνει αξέχαστη», κραύγαζε σε τηλεοπτικό δίκτυο ο διεθνής μέσος της Αλ Αχλί, Μοχάμεντ Αμπουτρέικα.

Μόλις ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη του αγώνα, που βρήκε νικήτρια τη γηπεδούχο Αλ Μάσρι (3-1), οπαδοί της άρχισαν να εισβάλουν κατά εκατοντάδες, άλλοι για να καταδιώξουν τους παίκτες της Αλ Αχλί, άλλοι για να επιτεθούν με πέτρες, μπουκάλια και κροτίδες στους οπαδούς της και άλλοι απλώς για να πανηγυρίσουν. Οι λιγοστοί αστυνομικοί παρασύρθηκαν από τη λαοθάλασσα και φημολογείται ότι αρκετοί απ' αυτούς έχασαν τη ζωή τους. Μέσα στον ασφυκτικό συνωστισμό δεκάδες άνθρωποι ποδοπατήθηκαν.

«Οι περισσότεροι τραυματισμοί οφείλονται σε ασφυξία, διάσειση ή βαθιά κοψίματα. Πρόκειται για ατυχέστατο και θλιβερό γεγονός. Βιώνουμε τη μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του αιγυπτιακού ποδοσφαίρου», δήλωσε ο Αιγύπτιος υπουργός Υγείας Χεσάμ Σέιχα. Σύμφωνα με ανταποκριτή του BBC, αρκετοί από τους οπαδούς κρατούσαν μαχαίρια και άλλα αιχμηρά αντικείμενα. Με σημαντική καθυστέρηση, δύο στρατιωτικά ελικόπτερα προσγειώθηκαν έξω από γήπεδο του Πορτ Σάιντ για να βοηθήσουν στη διακομιδή των τραυματιών. Ολα τα νοσοκομεία στη ζώνη του καναλιού του Σουέζ τέθηκαν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ενώ δεκάδες νοσοκομειακά αυτοκίνητα κατέφτασαν στο Πορτ Σάιντ από τις γειτονικές πόλεις. Αναφέρθηκαν τουλάχιστον 47 συλλήψεις ατόμων που ενεπλάκησαν στα επεισόδια.

Κατάλοιπα

Κυβερνητικός βουλευτής έβαλε κατά των δυνάμεων ασφαλείας, κατηγορώντας τους επικεφαλής τους ως κατάλοιπα του καθεστώτος του Χόσνι Μουμπάρακ! «Οι άνθρωποι του Μουμπάρακ ακόμα κυβερνούν. Το καθεστώς έπεσε, αλλά οι άνθρωποί του κατέχουν ακόμα τις θέσεις τους. Είναι οι δυνάμεις ασφαλείας που τα έκαναν αυτά ή που επέτρεψαν να συμβούν», κατήγγειλε ο βουλευτής που εκλέγεται στο Πορτ Σάιντ.

Τα υπόλοιπα ματς της αγωνιστικής του αιγυπτιακού πρωταθλήματος ματαιώθηκαν ή διακόπηκαν αυτομάτως σε ένδειξη πένθους. Ωστόσο στο Κάιρο, οπαδοί της Ζάμαλεκ πυρπόλησαν καθίσματα του γηπέδου διαμαρτυρόμενοι για τη διακοπή του αγώνα της ομάδας τους με την Αλ Ισμαϊλίγια.

Η πλέον πολύνεκρη ποδοσφαιρική τραγωδία ήταν εκείνη στη Λίμα (24 Μαΐου 1964), όπου 320 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε αγώνα των εθνικών ομάδων του Περού και της Αργεντινής, όταν διαμαρτυρόμενοι για απόφαση του διαιτητή, οπαδοί της γηπεδούχοι εισέβαλαν ατάκτως στον αγωνιστικό χώρο. Η πιο πρόσφατη ήταν οι 127 νεκροί στην Ακρα (9 Μαΐου 2001) σε αγώνα του πρωταθλήματος της Γκάνα.

Στην Ευρώπη ήταν το «Χίλσμπορο» του Σέφιλντ (15 Απριλίου 1989), όπου 96 φίλαθλοι βρήκαν τον θάνατο, λόγω συνωστισμού, πριν από την έναρξη του ημιτελικού Κυπέλλου Αγγλίας ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Νότιγχαμ.

Ανεπισήμως ως μεγαλύτερη ποδοσφαιρική τραγωδία θεωρείται εκείνη που είχε συμβεί τον Οκτώβριο του 1982 στο «Λουζνίκι» της Μόσχας, στα τελευταία λεπτά του αγώνα της Σπαρτάκ Μόσχας με την ολλανδική Χάαρλεμ (2-0) για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Οι θεατές εγκατέλειπαν τις χιονισμένες εξέδρες, όταν η Σπαρτάκ πέτυχε το δεύτερο γκολ. Πολλοί επιχείρησαν να επιστρέψουν και επακολούθησε θανάσιμος συνωστισμός στα παγωμένα σκαλοπάτια με εκείνους που έβγαιναν. Οι σοβιετικές αρχές ανακοίνωσαν επισήμως 66 νεκρούς, αλλά σύμφωνα με ανεπίσημες πληροφορίες ο αριθμός των αδικοχαμένων ανθρώπων ανήλθε σε 340.

264 ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ ΧΡΩΣΤΑΝΕ 570.219.984€ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Ο Γουαχίντ Ρασπούτ (112.069.470), ο Φράνκ Πόλιο (67.500.000), ο Σέτρα Σολακιά (52.300.000), ο Μαζάν Ντονί (51.100.000), ο Στέφα Αρντιτι (27.700.000), ο Μοχάμ αλ Αλί (27.100.000) και άλλοι παντελώς άγνωστοι στη λίστα με τους 4.152 μεγαλοοφειλέτες

Εντυπωσιακά στοιχεία προκύπτουν από την περιβόητη λίστα οφειλετών του Δημοσίου που δόθηκε στη δημοσιότητα από το υπουργείο Οικονομικών. Η «μαύρη» λίστα, η οποία αποτέλεσε αφορμή για να διεξαχθεί ποινική προκαταρκτική εξέταση μετά τη «διγλωσσία» του πρώην υφυπουργού Οικονομικών Δημήτρη Κουσελά, ο oποίος κλήθηκε να καταθέσει εκ νέου την Παρασκευή στις εισαγγελικές αρχές, περιλαμβάνει τα ονόματα 4.152 μεγαλοοφειλετών του Δημοσίου.

Πρόκειται για φυσικά πρόσωπα των οποίων οι ληξιπρόθεσμες οφειλές αγγίζουν τα 14,877 δισεκατομμύρια ευρώ, όπως: ο επιχειρηματίας-λογιστής Νικόλας Κασιμάτης (έχει χρέη ύψους 952.087.781 ευρώ), ο πολιτικός μηχανικός και εμπλεκόμενος στην υπόθεση της αποκαλούμενης «μαφίας των ακινήτων» Σταύρος Γεωργιτσογιαννάκος (166.657.462 ευρώ) και πολλοί ακόμα.

Οι μηχανισμοί

Χαρακτηριστικά για την «ένδεια» των ελεγκτικών μηχανισμών της χώρας μας και τα ανύπαρκτα αντανακλαστικά τους είναι τα στοιχεία που προκύπτουν σχετικά με τους αλλοδαπούς οφειλέτες του Ελληνικού Δημοσίου. Από διασταυρωμένη έρευνα προκύπτει ότι 264 αλλοδαποί οφείλουν στο ελληνικό Δημόσιο 570.219.984 ευρώ. Άπαντες μάλιστα φέρονται να χαίρουν (όπως και οι ημεδαποί) απόλυτης ασυλίας και τα ποσά τα οποία διακυβεύονται δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα: η μεγαλύτερη οφειλή είναι 112.069.470 και η μικρότερη 153.581 ευρώ.

Στη δεύτερη δεκάδα της λίστας του υπουργείου Οικονομικών και συγκεκριμένα στη 14η θέση βρίσκεται ο  Γουαχίντ Ρασπούτ. Έχει βασικές οφειλές προς το Ελληνικό Δημόσιο 70.412.476 ευρώ που μαζί με τις προσαυξήσεις φτάνουν τα 112.069.470 ευρώ. Aπορίας άξιο είναι βέβαια τι δουλειά έκανε ακριβώς ο Ρασπούτ. Ήταν επιχειρηματίας κι αν ναι, τι είδους επιχείρηση είχε; Ήταν ελεύθερος επαγγελματίας κι αν ναι, με τι ακριβώς ασχολούνταν; Ή μήπως ήταν «μπροστινός» κάποιου ημεδαπού μεγαλοοφειλέτη;

Το εντυπωσιακότερο όμως όλων είναι οι ανύπαρκτοι έλεγχοι των εφοριών στις οποίες υπάγονται οι συγκεκριμένοι ιδιώτες προκειμένου να εισπράξουν τα ληξιπρόθεσμα χρέη. «Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε σε χώρα του εξωτερικού, οι άνθρωποι αυτοί θα είχαν απελαθεί» επισημαίνει υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣΔΟΕ, που γνωρίζει τον τρόπο λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών στη χώρα μας.

Υψηλά ποσά

Αρκετά υψηλά στη δημοσιευμένη λίστα είναι και ο Φρανκ Πόλιο. Οι οφειλές του, μαζί με τις προσαυξήσεις, φτάνουν τα 67.500.000 ευρώ. Ακολουθούν ο Σέτρα Σολακιά με συνολικές οφειλές 52.300.000 ευρώ, ο Μαζάν Ντονί με χρέη 51.100.000 ευρώ, ο Στέφα Αρντιτι (27.700.000 ευρώ) και ο Μοχάμ αλ Αλί (27.100.000 ευρώ).

Αξιο αναφοράς είναι ότι από τους αλλοδαπούς οφειλέτες ελάχιστοι χρωστούν ποσά κάτω από 1.000.000 ευρώ. Για παράδειγμα, ο Μετόντ Ζλατάνοφ οφείλει 992.971 ευρώ, ο Ανγκελ Κονσταντίνο 989.602 ευρώ, ενώ στις τελευταίες θέσεις της λίστας βρίσκονται οι Αντρέ Μακάριου, Ντρίτα Μουράτι και Σβετλ Μπουκίνα, με οφειλές 154.287, 154.539 και 153.581 ευρώ αντίστοιχα.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Ελλάδα

Παρατείνεται το κύμα κακοκαιρίας σε ολόκληρη τη χώρα. Η θερμοκρασία στην Αττική ανεβαίνει την Πέμπτη, ωστόσο σχολεία σε πολλές περιοχές του νομού παραμένουν κλειστά. Κλειστός ο περιφερειακός Πεντέλης, αλυσίδες χρειάζονται σε Πάρνηθα και Κατσιμίδι. Την ίδια ώρα, τα προβλήματα σε άλλες περιοχές της χώρας συνεχίζονται, με χωριά σε Εύβοια και Αρτα να έχουν αποκλειστεί. Κανονικά οι ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες.

Διαμαρτυρία πραγματοποίησαν την Τετάρτη αντιεξουσιαστές έξω από ταβέρνα στην πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου στον Κορυδαλλό, στην οποία ο υπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είχε συγκέντρωση με πολιτικούς του φίλους, εν όψει των εσωκομματικών διεργασιών στο ΠΑΣΟΚ. Αστυνομικές δυνάμεις απέτρεψαν την προσέγγιση των αντιεξουσιαστών στο χώρο, ενώ έγιναν τρεις προσαγωγές ατόμων, οι οποίοι λίγη ώρα αργότερα αφέθησαν ελεύθεροι.

Στην καταγγελία ότι ομάδα 20 ακροδεξιών, που επιβιβάστηκε σε συρμό του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου το περασμένο Σάββατο, φορώντας κουκούλες και κρατώντας ρόπαλα, περνούσε από βαγόνι σε βαγόνι, φωνάζοντας συνθήματα και βρισικές και χτυπούσε τους μετανάστες που βρίσκονταν μέσα στους συρμούς, προχώρησαν εργαζόμενοι στον ΗΣΑΠ. Στην ανακοίνωση που εξέδωσαν επισημαίνουν ότι πρόκειται για δεύτερη φορά που παρατηρείται αυτό το φαινόμενο μέσα σε συρμούς του ΗΣΑΠ.

Στην διακοπή της ηλεκτροδότησης σε 50 οικογένειες στο Νεοχώρι Σερρών (σχεδόν ολόκληρο το χωριό) προχώρησε, εν μέσω πολικών θερμοκρασιών, η ΔΕΗ λόγω μη καταβολής του χαρατσιού για τα ακίνητα. Η διακοπή διήρκεσε περίπου δύο 24ωρα, καθώς λόγω της γενικής κατακραυγής, η ΔΕΗ προχώρησε στην επανασύνδεση της ηλεκτροδότησης.

Την κατάθεση στη Βουλή του πλήρους φακέλου της προκαταρκτικής έρευνας του Αρείου Πάγου για τους δύο οικονομικούς εισαγγελείς Γρηγόρη Πεπονή και Σπύρο Μουζακίτη ζητά ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας Θανάσης Τσούρας.

Κόσμος

Τυχερός -για τους άλλους- έγινε ένας Έλληνας που διαμένει σε χωριό της Ισπανίας. Όλοι οι κάτοικοι του χωριού αγόρασαν πριν από λίγο καιρό ένα λαχείο, το οποίο κέρδισε 722 εκατομμύρια ευρώ. Όλοι; Όχι. Ο Κωστής Μητσοτάκης είναι ο μοναδικός που δεν αγόρασε λαχνό.

Ένα φέρι μπόουτ με τουλάχιστον 350 επιβαίνοντες βυθίστηκε ανοικτά των νησιών της Παπούα-Νέας Γουινέας, επιβεβαίωσαν κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Δεκάδες άτομα έχουν διασωθεί. Αν και η πρωθυπουργός της Αυστραλίας έκανε λόγο για μεγάλο αριθμό θυμάτων, η πληροφορία αυτή δεν έχει επιβεβαιωθεί ακόμα από τις Αρχές και την εταιρεία, στην οποία ανήκει το πλοίο.

Τριήμερο εθνικό πένθος στην Αίγυπτο για τα αιματηρά επεισόδια σε αγώνα ποδοσφαίρου που στοίχισαν τη ζωή σε τουλάχιστον 74 άτομα κήρυξε το κυβερνών Ανώτατο Συμβούλιο Ενόπλων Δυνάμεων της Αιγύπτου. Διαδηλώσεις κατά της αστυνομίας σχεδιάζουν να πραγματοποιήσουν την Πέμπτη φίλαθλοι, αντιδρώντας για την αδυναμία των Αρχών να εμποδίσουν τη βία. Έκτακτη σύσκεψη του Υπουργικού Συμβουλίου και του Κοινοβουλίου.

Εύρημα που ρίχνει φως στο πώς (πρέπει να) φαινόταν η Τζιοκόντα του Λεονάρντο ντα Βίντσι όταν ζωγραφίστηκε «πανηγυρίζει» το Μουσείο Πράδο της ισπανικής πρωτεύουσας: Το μουσείο ανακάλυψε πως αντίγραφο του διάσημου πίνακα που είχε στη συλλογή του φιλοτεχνήθηκε πιθανότατα παράλληλα με τον αυθεντικό από μαθητή του μεγάλου ζωγράφου, και οι συντηρητές υποστηρίζουν πως δίνει περισσότερα στοιχεία για τον εμβληματικό πίνακα.

Τουλάχιστον 70 άνθρωποι σκοτώθηκαν και πάνω από 150 τραυματίστηκαν στην Αίγυπτο σε επεισόδια που ακολούθησαν το τέλος ποδοσφαιρικού αγώνα στο Πορτ Σάιντ. Οι αρχικές αναφορές μιλούσαν για πέντε νεκρούς, αλλά ο αριθμός τους αναθεωρήθηκε δραματικά προς τα πάνω από το υπουργείο Υγείας. Τα επεισόδια έγιναν μεταξύ οπαδών των ομάδων Αλ-Μασρί και Αλ-Αχλί, που έληξε 3-1. Οπαδοί της Αλ-Μάσρι πέταξαν πέτρες, βεγγαλικά και μπουκάλια τραυματίζοντας παίκτες και άλλους θεατές. Οι ποδοσφαιριστές μεταφέρθηκαν γρήγορα στα αποδυτήρια, αλλά οι χιλιάδες θεατές άρχισαν να συμπλέκονται άγρια...

Οικονομία

Η κυβέρνηση σε συνεργασία με την τρόικα εξετάζει να συμπεριλάβει στη διαδικασία του PSI και τα ομόλογα ειδικού τύπου που δόθηκαν σε εργαζόμενους αντί αποζημίωσης απόλυσης και ειδικότερα αυτά που δόθηκαν σε εργαζόμενους της πρώην Ολυμπιακής Αεροπορίας, σύμφωνα με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτη Λαφαζάνη, ο οποίος που κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή, ζητώντας να εξαιρεθούν από τη διαδικασία οι εργαζόμενοι του ομίλου της πρώην ΟΑ.

Σημεία σύγκλισης για τα εργασιακά θα αναζητήσουν ΓΣΕΕ και εργοδοτικοί φορείς, κατά τη δεύτερη συνάντηση των κοινωνικών εταίρων, με διευρυμένη ατζέντα αυτή τη φορά, την Πέμπτη το πρωί και ενώ οι πιέσεις της τρόικας για μειώσεις μισθών και οδυνηρές ανατροπές για τους εργαζόμενους παραμένουν έντονες. Τονίζοντας την κρισιμότητας της κατάστασης, ο Δ. Δασκαλόπουλος αναφέρει στην πρόσκληση ότι «εν όψει του νέου γύρου των διαπραγματεύσεων τής κυβέρνησης με την τρόικα, οι προθεσμίες εξαντλούνται και οι ευθύνες των κοινωνικών εταίρων μεγαλώνουν».

Η κυβέρνηση και οι ιδιώτες πιστωτές που εκπροσωπεί το IIF έχουν καταλήξει, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις σε συμφωνία πάνω στους βασικούς άξονες του σχεδίου ανταλλαγής ομολόγων και ειδικότερα στο μέσο επιτόκιο, τη χρονική διάρκεια των νέων τίλων και τα πρόσθετα κίνητρα που θα δοθούν στους ομολογιούχος υπό τη μορφή μίας ρήτρας που θα συνδέεται με το ΑΕΠ. Το ζητούμενο, πλέον, είναι τι στάση θα ακολουθήσει τελικώς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και αν θα συμμετάσχει στο PSI, καθώς από τη συμμετοχή της θα προκύψει όφελος για την Ελλάδα ύψους τουλάχιστον 12 δισ. ευρώ.

Αθλητισμός

Λίγες ώρες μετά το πρώτο του γκολ στο ντεμπούτο του μάλιστα με την φανέλα της ΚΠΡ, ο Τζιμπρίλ Σισέ είχε έντονο φραστικό επεισόδιο μέσω twitter με οπαδό της Λάτσιο που του έστειλε ένα ξακάθαρα ρατσιστικό μήνυμα.

Η Βαλένθια κράτησε την Μπαρτσελόνα στο 1-1 στον πρώτο μεταξύ τους ημιτελικό για το Copa del Rey που έγινε την Τετάρτη στο «Μεστάγια». Οι «νυχτερίδες» προηγήθηκαν στο 27' με τον Ζόνας, οι Καταλανοί ισοφάρισαν στο 35' με τον Κάρλες Πουγιόλ και στο 56' έχασαν πέναλτι με τον Μέσι.

Με το που ανέπνευσε τον αγγλικό αέρα ο Τζιμπρίλ Σισέ αναγεννήθηκε! Ο Γάλλος σταρ σκόραρε στα πρώτα 12 λεπτά της καριέρας του στην ΚΠΡ και τη βοήθησε να αποσπάσει ισοπαλία 2-2 από την Αστον Βίλα.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε. ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ

Από 21 μέχρι 25 Ιανουαρίου 2012 ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης κ. Ιγνάτιος Σωτηριάδης, Σύμβουλος της Αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μετέβη, με την ευλογία και άδεια του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιταλίας και Μελίτης κ. Γενναδίου, στην Αρχιερατική Περιφέρεια της Monza, ως προσκεκλημένος του γνωστού φιλορθόδοξου και φιλέλληνα κληρικού της Ρωμαιοκαθολικής Αρχιεπισκοπής του Μιλάνου π. Ριχάρδου Pontani.

Εκεί είχε την ευκαιρία να ομιλήσει σε Ιταλικό κοινό για το νόημα και τη σημασία της Χριστιανικής ενότητας στα πλαίσια της Ενωμένης Ευρώπης, που ευνοεί τη συνάντηση και το διάλογο των Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών ως παράγοντες κοινωνικής συνοχής, η οποία διαταράχθηκε με τα Σχίσματα των Εκκλησιών και τις εχθροπραξίες μεταξύ των Χριστιανών κατά τον ρου της Ιστορίας.

Επίσης συναντήθηκε με ομάδα εφήβων της ενορίας Πέτρου και Παύλου του Muggiò και τους μίλησε για την Ορθόδοξη Εκκλησία και πίστη σε μια εποχή που διεξάγεται επίσημος θεολογικός διάλογος μεταξύ των Χριστιανικών Εκκλησιών. Στο τέλος της ομιλίας τέθηκαν ενδιαφέρουσες ερωτήσεις και δόθηκαν οι αρμόζουσες απαντήσεις.

Στα πλαίσια της επίσκεψής του στην πόλη του Muggiò, ο π. Ιγνάτιος έγινε δεκτός στο υπό ανακαίνιση Δημαρχείο της πόλης από τον Εντιμολογιώτατο Δήμαρχό της κ. Pietro Stefano Zanantoni, με τον οποίο αντάλλαξε ενδιαφέρουσες απόψεις για την οικονομική, πνευματική και πολιτιστική κρίση Ελλάδας, Ιταλίας και, γενικότερα, της Ευρώπης.

Ομιλία του Πανοσιολογιωτάτου επίσης πραγματοποιήθηκε στην ενορία της Αγίας Ιουστίνης στο προάστειο Affori του Μιλάνου, όπου έγινε αναφορά στην Ευρωπαϊκή πραγματικότητα και, ιδιαίτερα, στην οικονομική και πνευματική κρίση που μαστίζει τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες που αναζητούν στη Χριστιανική Πίστη τις αξίες και τις αρχές για την οικοδόμηση της αυριανής Ευρώπης, της Ευρώπης της σημερινής ανήσυχης νεολαίας. Ο ναός της Αγίας Ιουστίνης είναι γνωστός στον κόσμο της Τέχνης, γιατί εκεί φυλάσσεται με περηφάνια αντίγραφο της περίφημης «Παναγίας των Βράχων» του Leonardo da Vinci, που βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι.

Κατά τη μετάβασή του στην πόλη του Μιλάνου, ο π. Ιγνάτιος ξεναγήθηκε στην περίπυστη Αμβροσιανή Βιβλιοθήκη από το φιλέλληνα και φιλορθόδοξο κληρικό Επιμελητή της Δρα Αλβέρτο Rocca και με συγκίνηση περιεργάστηκε περγαμηνούς κώδικες και εικονογραφημένα χειρόγραφα της Ελληνικής αρχαιότητας και της ύστερης βυζαντινής περιόδου. Επίσης είχε την ευκαιρία να θαυμάσει το φημισμένο πίνακα του Sandro Botticelli “Μυστική Γέννηση» με την ελληνική επιγραφή, που αυτό τον καιρό εκτίθεται στην πλούσια Πινακοθήκη της Αμβροσιανής Βιβλιοθήκης κατόπιν ευγενικής παραχώρησης της Εθνικής Πινακοθήκης του Λονδίνου.

Τέλος, στις 24 Ιανουαρίου, αφού η νεανική χορωδία της Ρουμανικής ενορίας της πόλης της Monza έψαλε τον Ακάθιστο Ύμνο στα ιταλικά μέσα στον ιστορικό Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, όπου φυλάσσεται το ιστορικό στέμμα του Ιταλικού Βασιλείου, με ενσωματωμένο ένα από τα καρφιά του Τιμίου Σταυρού, ο π. Ιγνάτιος είχε τη μεγάλη τιμή να ομιλήσει με θέμα: «Παρελθόν και Μέλλον της Ευρώπης υπό το φως του Ευαγγελίου”. Στην ομιλία του ο Πανοσιολογιώτατος αναφέρθηκε στην Ευρωπαϊκή Ιστορία ως πηγή γνώσης της Ευρωπαϊκής πραγματικότητας, που ένωσε αλλά και διαίρεσε τους χριστιανικούς λαούς της Γηραιάς Ηπείρου, κι έκανε έκκληση για μια πνευματική ένωση της Ευρώπης μέσα στο πνεύμα του Ευαγγελίου, σύμφωνα με την εσωτερική συνεχή μεταμόρφωση που μόνο ο Ιησούς Χριστός δύναται να επιφέρει.

Πριν αναχωρήσει από την Ιταλία, ο π. Ιγνάτιος επισκέφθηκε την ιστορική  μονή του Αγίου Βενεδίκτου του Seregno, της οποίας ο λόγιος και φιλόξενος νέος ηγούμενος, π. Λέων Κισκίνης, τυγχάνει Έλληνας.

ΕΙΜΑΣΤΕ EΛΛΗΝΕΣ… ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ

Σ’ αυτές τις πράγματι κρίσιμες στιγμές που διέρχεται η χώρα, οφείλουμε νηφάλια να σταθμίσουμε τα δεδομένα που διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα και με βάση αυτά να προσαρμόσουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Αναμφίβολα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν εγκαίρως είχαμε πράξει αυτά που καλούμαστε τώρα να αποδεχθούμε κάτω από σαφώς δυσμενέστερες συνθήκες. Τα «αν» όμως ακυρώνουν τα «να» τα οποία χρειάζεται αυτή η χώρα για να γυρίσει σελίδα και να κοιτάξει στο μέλλον. Να προχωρήσει και να κοιτάξει μπροστά, όπως το απαιτεί η ιστορία της και το έχει ανάγκη η γενιά που έρχεται να διορθώσει τα δικά μας λάθη.

Τώρα, περισσότερο από ποτέ, η Ελλάδα χρειάζεται ηγέτες που ρεαλιστικά και με επίγνωση του εθνικού τους χρέους θα τραβήξουν μια κόκκινη γραμμή από το παρελθόν, θα μιλήσουν με ειλικρίνεια και θάρρος στους πολίτες για την επόμενη ημέρα και κυρίως θα δημιουργήσουν ένα νέο συλλογικό όραμα το οποίο θα περικλείει εκτός των άλλων την περηφάνια και την αξιοπρέπεια που ανέκαθεν συνόδευε στα δύσκολα τους Έλληνες. Από αυτό το όραμα όμως δεν μπορεί να απουσιάζει το φιλότιμο, η φαντασία και η δημιουργικότητα που μας έκαναν να ξεχωρίζουμε στις επιχειρήσεις και στο εμπόριο. Πάνω απ’ όλα όμως πρέπει να ξαναβρούμε το πείσμα που θα μας κρατήσει «ζωντανούς».

Αυτό που μας κράτησε «ζωντανούς» μετά την Μικρασιατική καταστροφή. Το ίδιο πείσμα που μας «συντήρησε» κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής και μας κράτησε όρθιους μετά τον πόλεμο και την τραγωδία του εμφυλίου πολέμου. Αυτό το πείσμα που μετά τη επτάχρονη δικτατορία δημιούργησε ένα νέο πολιτικό πολιτισμό και μας έφθασε να περάσουμε το κατώφλι της ΕΟΚ και να γίνουμε μέλη της μεγάλης Ευρωπαϊκής οικογένειας. Αυτό το πείσμα μαζί με την περηφάνια, το φιλότιμο, τη φαντασία και τη δημιουργικότητα χρειαζόμαστε για να ξεφύγουμε απ’ τη μιζέρια και την ανυποληψία στην οποία έχουμε περιέλθει.

Να σφίξουμε τα δόντια και να δουλέψουμε για να ανακτήσουμε τη δύναμη που απαιτούν οι δύσκολες μέρες που μας περιμένουν. Να μείνουμε ενωμένοι ώστε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες που θα παρουσιασθούν. Και να σταματήσουμε μοιρολατρικά να θρηνούμε για όσα έγιναν. Μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνο αν υπερβούμε τους εαυτούς μας και γίνουμε εμείς το μέλλον που θέλουμε να φέρουμε για τα παιδιά μας. Η Ελλάδα επέζησε και με χειρότερες καταστάσεις από το μνημόνιο. Κι αυτό γιατί οι Έλληνες είχαν πίστη και όραμα. 

Αυτό είναι σήμερα το ζητούμενο. Κι αυτό προϋποθέτει εμπνευσμένους πολιτικούς ηγέτες που θα μπουν μπροστά και θα αναλάβουν υπεύθυνα και χωρίς κομματικούς λαϊκισμούς την ανασυγκρότηση της χώρας. Να ακούσουμε αυτούς που μας δυσαρεστούν και να κλείσουμε τ’ αυτιά μας σ’ αυτούς που μας παραπλανούν με υποσχέσεις. Φθάνουμε στο τέλος και έχουμε μια-ίσως τη τελευταία- ευκαιρία για ένα καινούριο ξεκίνημα.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΣΥΝΟΡΟ 

ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ (1945-1949)

Η απελευθέρωση της Μακεδονίας, μετά την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής των δυνάμεων του Άξονος, περιέπλεξε περισσότερο το ήδη περίπλοκο Μακεδονικό Ζήτημα˙ εκτός των παλαιών εκατέρωθεν διεκδικήσεων και των συνακόλουθων προστριβών, οι τρεις χώρες που είχαν μοιρασθή το 1913 τα εδάφη της γεωγραφικής Μακεδονίας, ευρέθηκαν το 1945 σε δύο στην αρχή αντίπαλα πολιτικά και στρατιωτικά στρατόπεδα και τρία χρόνια αργότερα, σε τρία στρατόπεδα. 

Η Ελλάς, η οποία εντάχθηκε στη σφαίρα επιρροής των Δυτικών Συμμάχων και δέχθηκε βρετανικά στρατεύματα για την απελευθέρωσή της, ευρέθηκε αντιμέτωπη με τη Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία, οι οποίες εντάχθηκαν στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης και απέκτησαν κομμουνιστικά καθεστώτα με τη βοήθεια των σοβιετικών στρατευμάτων. Η Ελλάς, ύστερα από πενταετή σχεδόν εμφύλια σύρραξη, η οποία διεξήχθη κατά το τελευταίο και πιο σκληρό της στάδιο στην ελληνική Μακεδονία, απέκτησε φιλελεύθερους συνταγματικούς και κοινοβουλευτικούς θεσμούς και κατέστη μέλος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ). Η ένταξη της Ελλάδος στη Βορειοατλαντική Συμμαχία εξασφάλισε στη χώρα την προστασία των Δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων, η δε προστασία αυτή διαμορφώθηκε κατά το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του 1940, εποχή σκληρών δοκιμασιών και δεινών για τη χώρα.

Η Μακεδονία εμφανίζεται αυτή την περίοδο των ελληνικών αλγών να κατέχει δεσπόζουσα θέση όχι μόνο μεταξύ της Ελλάδος, της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και μεταξύ δύο κόσμων διαφορετικών, οι οποίοι διεξήγαν σκληρό ιδεολογικό και πολιτικό πόλεμο μεταξύ τους, ο οποίος ήταν δυνατό να εξελιχθή σε πολεμική αναμέτρηση. Στην ελληνική Μακεδονία υπήρχε το βαλκανικό σύνορο του Δυτικού Κόσμου με τον Ανατολικό Κόσμο˙ εκεί συναντούνταν και συγκρούονταν η φιλελεύθερη δημοκρατία με τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, η ελεύθερη οικονομία με τον κρατικό σοσιαλισμό. Στην πρώην σερβική Μακεδονία και τότε «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας» πλάσθηκε ένα νέο έθνος και το κράτος του με κομμουνιστικά ρητορικά σχήματα της εποχής, ενώ στην ελληνική Μακεδονία δοκιμάσθηκε σκληρά η αντοχή του εθνικού κράτους των Ελλήνων να εξουδετερώσει την επιβουλή των βορείων γειτόνων του και των εγχώριων αρνητών της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της ελεύθερης οικονομίας.

Η εμφύλια σύρραξη στην Ελλάδα και η επιβολή των κομμουνιστικών καθεστώτων στις χώρες προς βορράν της Ελλάδος, στο πλαίσιο του αρχόμενου Ψυχρού Πολέμου, καθόρισαν τις εξελίξεις στη Μακεδονία. Στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια από την πλευρά της κεντρικής ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβικής Κυβερνήσεως να διασφαλισθή στο καθεστώς του νέου πολιτικού μορφώματος σαφής και αδιαμφισβήτητος προσανατολισμός προς τη Γιουγκοσλαβία. Φιλοβουλγαρικά στοιχεία του καθεστώτος απομονώθηκαν και εξουδετερώθηκαν πολιτικά, προωθήθηκαν δε σε όλες τις καίριες θέσεις στυλοβάτες του γιουγκοσλαβισμού. Ακόμη και στο ζήτημα της γλώσσας, στην ειδική επιτροπή που συστάθηκε για να εκπονήσει τους γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες της σλαβομακεδονικής γλώσσας, καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια να εξαιρεθούν βουλγαρόφιλοι ή Βούλγαροι λόγιοι από την επιτροπή, ώστε η νέα εθνική γλώσσα να απομακρυνθή από τη βουλγαρική γλώσσα όσο το δυνατόν περισσότερο. Στη θερμοκοιτίδα του κομμουνιστικού καθεστώτος του νέου πολιτικού μορφώματος και με την αμέριστη συνδρομή της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβερνήσεως της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας, αναπτύχθηκε το νέο έθνος των Μακεδόντσι.

Στην ελληνική Μακεδονία η κυβέρνηση της χώρας είχε να αντιπαλαίσει με κολοσσιαία προβλήματα. Το διοικητικό αυτό διαμέρισμα της Ελλάδος -ιδίως το δυτικό του τμήμα- υπήρξε από τις περιοχές της Ευρώπης που υπέστησαν τις μεγαλύτερες καταστροφές κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Χωριά ερειπωμένα, από τα οποία ο πόλεμος είχε παρασύρει τη ζωή τους, φάνταζαν άδεια κελύφη σ' έναν τόπο ερημωμένο. Οι πόλεις του τόπου είχαν χάσει και αυτές σημαντικό μέρος του πληθυσμού τους. Η Θεσσαλονίκη απώλεσε μια ολόκληρη κοινότητα, την Εβραϊκή, η οποία αριθμούσε πριν από τον πόλεμο σχεδόν 50.000 ψυχές˙ έπεσε θύμα μιας από τις πιο αποκρουστικές απόπειρες ριζικής εξαλείψεως μιας από τις αρχαιότερες κοινότητες της Ευρώπης, η οποία ελάμπρυνε τον πολιτισμό της γηραιάς ηπείρου. Μετά το κτύπημα αυτό, η αρχαία Εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης δεν ανέκτησε ποτέ την επίζηλη θέση της στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας.

Η απελευθέρωση της ελληνικής Μακεδονίας από τους κατακτητές δεν έφερε την ποθούμενη ασφάλεια της ζωής, της τιμής και της περιουσίας που εξασφαλίζει η ευνομούμενη πολιτεία, την οποία ευαγγελίζονταν εκείνοι που ομιλούσαν στο όνομα του λαού και που αγωνίζονταν για την απελευθέρωσή του. Η περίοδος από την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής τον Οκτώβριο του 1944 έως την άνοιξη του 1945, όταν εγκαταστάθηκαν στην περιοχή οι νόμιμες αρχές της χώρας, αποτέλεσε διάστημα έντονης ανησυχίας και ανασφάλειας. Ήταν η περίοδος που έμεινε γνωστή ως «Εαμοκρατία», επειδή ο τόπος είχε τεθή υπό τον έλεγχο του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Τι θα έπρατταν οι σύμμαχοι και συναγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, οι Σλαβομακεδόνες αυτονομιστές και οι Γιουγκοσλάβοι πάτρωνές τους, που εμφανίζονταν όλο και πιο συχνά, όλο και πιο προκλητικά στα σλαβόφωνα χωριά της περιοχής; Η ίδρυση και η λειτουργία σχολείων σε σλαβόφωνα χωριά για τη διδασκαλία της σλαβομακεδονικής με τη χρήση της κυριλλικής γραφής προκαλούσαν σοβαρά ερωτηματικά ως προς τις προθέσεις των στελεχών του ΚΚΕ που επέτρεψαν αυτήν τη δραστηριότητα. 

Ακόμη σοβαρότερα ερωτηματικά ανέγειραν οι ολοένα συχνότερες εμφανίσεις Σλαβομακεδόνων αυτονομιστών ενόπλων στους ορεινούς όγκους της περιοχής, ιδίως στα όρη Βίτσι και Καϊμακτσαλάν. Το ΚΚΕ διαβεβαίωνε, διά των δημοσιογραφικών του οργάνων, ότι επρόκειτο για αγωνιστές της Αντιστάσεως, τους οποίους καταδίωκαν ομάδες δεξιών ενόπλων, αλλά οι διαβεβαιώσεις αυτές δεν έπειθαν όλους τους κατοίκους της υπαίθρου, που ήσαν σε θέση να διαπιστώσουν ότι οι φερόμενοι ως αγωνιστές ήσαν θύτες παρά θύματα και ότι παρουσιαζόταν πλέον ως απόστολοι και κήρυκες του μακεδονισμού της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Δεν άργησαν να εμφανισθούν και τα πρώτα θύματα αυτών των «διωκομένων» Σλαβομακεδόνων, μεταξύ των εκπροσώπων της ελληνικής κεντρικής εξουσίας.

Ανάλογα ερωτηματικά προκαλούσαν στις ελληνικές Αρχές τρεις ακόμη πτυχές των προθέσεων του ΚΚΕ και των κομμουνιστικών καθεστώτων εκείθεν των βορείων ελληνικών συνόρων, α΄) η απόκρυψη βαρέος οπλισμού του ΕΛΑΣ μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρ. 1945) και η κατά καιρούς ανακάλυψη από τις αρχές κρυπτών τέτοιου οπλισμού, β΄) η συστηματική και αθρόα φυγάδευση μαχητών του ΕΛΑΣ -μετά τη Βάρκιζα- σε στρατόπεδα που διατέθηκαν από τις όμορες κομμουνιστικές χώρες, ιδίως στο στρατόπεδο Μπούλκες της γιουγκοσλαβικής Βοϊβοδίνας και γ΄) η αυξανόμενη δράση στους ορεινούς όγκους της ελληνικής Μακεδονίας ομάδων ενόπλων, τους οποίους τα δημοσιογραφικά όργανα του ΚΚΕ παρουσίαζαν ως διωκόμενους αγωνιστές της Αντιστάσεως που κατέφευγαν στη νόμιμη «αυτοάμυνα» εναντίον των διωκτών τους.

Τα κρυμμένα και αποκαλυπτόμενα όπλα, οι φυγαδευόμενοι στις γειτονικές κομμουνιστικές χώρες πρώην αντάρτες του ΕΛΑΣ και οι ομάδες Αριστερών ενόπλων στα ορεινά συγκροτήματα της ελληνικής Μακεδονίας συνδέονταν με ορισμένες αναπόδραστες πραγματικότητες της περιοχής την εποχή αυτή, δηλαδή τους πρώτους μήνες μετά την ήττα του ΕΛΑΣ στην Αθήνα και τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Μία τέτοια πραγματικότητα ήταν η εμφάνιση ομάδων Δεξιών ενόπλων, οι οποίες δρούσαν κυρίως στα χωριά της περιοχής. Στόχοι και θύματά τους ήσαν πρώην Ελασίτες και γενικώς Αριστεροί. Οι Δεξιοί ένοπλοι δρούσαν με την ανοχή και των κρατικών αρχών ή και ως συνεργάτες των αρχών, ενίοτε δε αποτελούσαν ένα είδος εξουσίας, υποκατάστατο της σκιώδους και ανίσχυρης κρατικής εξουσίας. Ήσαν οι ίδιοι ή συγγενικά τους πρόσωπα θύματα του ΕΛΑΣ κατά την περίοδο της Κατοχής και της Εαμοκρατίας, όταν δεν ήσαν απλώς καιροσκόποι που επικαλούνταν υποτιθέμενες εις βάρος τους εγκληματικές πράξεις Αριστερών.

Η απουσία ισχυρής κρατικής εξουσίας στην περιοχή και ιδίως στην ύπαιθρο ευνοούσε τη δράση τέτοιων αρνητών της εννόμου τάξεως: Η κεντρική κυβέρνηση της χώρας, ακόμη και όπου ήταν σε θέση να διατηρεί ισχυρές κατασταλτικές δυνάμεις, αντλούσε το απαραίτητο ανθρώπινο δυναμικό από τους κάθε είδους αντιπάλους της Αριστεράς, αφού οι Αριστεροί αποκλείονταν από τις Υπηρεσίες του κράτους, ιδίως μάλιστα από τα Σώματα Ασφαλείας. Οι κρατικές αρχές ήσαν αναγκασμένες, εξαιτίας του νέου διχασμού της χώρας, να στηρίζονται για την επιβολή του νόμου και την τήρηση της τάξεως σε στοιχεία που υπονόμευαν την έννομη τάξη και την επάνοδο στην πολιτική ομαλότητα˙ αθέλητος συνεργός αυτών των Δεξιών υπονομευτών της τάξεως και της πολιτικής ομαλότητας αποδείχθηκαν οι Αριστεροί ένοπλοι, τους οποίους εστήριζε το ΚΚΕ. 

Από την πλευρά του, το ΚΚΕ δεν είχε τη δυνατότητα να καταδικάσει τη δράση των Αριστερών ενόπλων, πολλοί από τους οποίους ήσαν οι χθεσινοί ήρωες της Αριστεράς. Εν τέλει, την έκρυθμη κατάσταση και τη συνεχιζόμενη πολιτική ανωμαλία, ιδίως στην ύπαιθρο, συντηρούσαν οι βραχυπρόθεσμες ανάγκες της κυβερνήσεως όσο και του ΚΚΕ. Επρόκειτο για επικίνδυνο αδιέξοδο πολιτικό, από το οποίο μόνο μία ισχυρή κυβέρνηση θα ήταν σε θέση να εξαγάγει τη χώρα, με την αποτελεσματική καταδίωξη όλων των αρνητών της τάξεως και του νόμου και την επίσης αποτελεσματική φύλαξη των βορείων συνόρων της χώρας. Την ανίσχυρη κυβέρνηση, που είχε κάθε συμφέρον να επιδιώκει την πολιτική εξομάλυνση μετά τη συντριβή της Δεκεμβριανής Στάσεως, δε βοηθούσε το ΚΚΕ, το οποίο, υπό το βάρος της πρόσφατης στρατιωτικής και πολιτικής ήττας του, έδειχνε να μη διαθέτει σαφείς και πειστικούς πολιτικούς στόχους.

Ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, με τις περγαμηνές του ανυποχώρητου και συνεπούς Κομμουνιστού ηγέτη που είχε εγκλεισθεί από τους κατακτητές στο στρατόπεδο του Νταχάου, θα μπορούσε ίσως να συμβάλει στην πολιτική εξομάλυνση, αν το ΚΚΕ ήταν ελεύθερο από τις εξαρτήσεις που είχαν δημιουργηθή κατά τη διάρκεια της Κατοχής και αν ο ίδιος διέθετε σαφείς πολιτικούς στόχους. Τα στελέχη του ΚΚΕ που είχαν διοικήσει το κόμμα έως την έλευση του Ζαχαριάδη από την εξορία, είχαν δημιουργήσει δεσμούς εξαρτήσεως από τους Γιουγκοσλάβους κυρίως Κομμουνιστές, πολλά δε από αυτά τα στελέχη είχαν οδηγηθή στην πεποίθηση ότι και η Ελλάς θα ακολουθούσε την οδό που επέλεξαν οι βόρειοι γείτονες της χώρας. Μία «σοβιετική» Ελλάς σε μια «σοβιετική» Βαλκανική, υπό την προστασία της Σοβιετικής Ενώσεως, δεν εθεωρείτο ευσεβής πόθος αλλά εφικτή επιδίωξη από πολλά ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ. Όπως ήδη προαναφέρθηκε, την επιδίωξη αυτή ενθάρρυναν ιδίως οι Γιουγκοσλάβοι Κομμουνιστές για λόγους που έγιναν αργότερα αντιληπτοί.

Χωρίς σαφείς μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους, το ΚΚΕ φαινόταν να ακολουθεί αμφίρροπη πολιτική ˙ τις διακηρύξεις του υπέρ της πολιτικής ομαλότητας υπονόμευαν οι ενέργειες πολλών από εκείνους που δρούσαν ως μέλη του και ομιλούσαν εξ ονόματός του. Οι Αριστεροί ήρωες της Κατοχής και εν συνεχεία «εκδικητές», που εμφανίζονταν ως ηγέτες ενόπλων ομάδων στην ελληνική Μακεδονία όπως και οι Σλαβομακεδόνες ένοπλοι σύντροφοί τους που χρησιμοποιούσαν το έδαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας ως ορμητήριο των επιδρομών τους στην Ελλάδα, κάθε άλλο παρά την πολιτική εξομάλυνση προήγαν. Μια ισχυρότερη ηγεσία του ΚΚΕ, με σαφείς πολιτικούς στόχους και χωρίς εξαρτήσεις από το εξωτερικό, θα επεδίωκε ίσως να χαλιναγωγήσει τους «ήρωες» και τους «εκδικητές» της Αριστεράς, οι οποίοι πρόσφεραν με τη δράση τους όλα τα επιχειρήματα που χρειάζονταν οι πολιτικοί αντίπαλοι του ΚΚΕ για να εξηγήσουν πειστικά στην ελληνική και την ξένη κοινή γνώμη ότι δεν ήσαν αδικαιολόγητα τα κατασταλτικά μέτρα της Κυβερνήσεως εναντίον των Αριστερών αρνητών της νομιμότητας.

Ο φαύλος κύκλος των εκατέρωθεν προκλήσεων και επιθέσεων είχε ως συνέπεια να αυξάνεται διαρκώς η έκταση και η κλίμακα της βίας στην ελληνική ύπαιθρο, ιδίως δε στη Μακεδονία. Τα ορεινά συγκροτήματα στα σύνορα της χώρας με τις βόρειες κομμουνιστικές χώρες, τα όρη του Γράμμου, του Βιτσίου, του Καϊμακτσαλάν και της Ροδόπης, έγιναν φρούρια των Αριστερών Ανταρτών, απόρθητα στην αρχή από τις στρατιωτικές δυνάμεις που είχε στη διάθεσή της η Ελληνική Κυβέρνηση. Τα «φρούρια» αυτά των Αριστερών αρνητών της ελληνικής κρατικής νομιμότητας ήσαν τα πρώτα που δημιουργήθηκαν μετά την Απελευθέρωση και τα τελευταία που έπεσαν ύστερα από πέντε χρόνια.

Ο σκληρός ανταρτοπόλεμος που διεξήγαγε το ΚΚΕ εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων, δηλαδή εναντίον των παλαιών κομμάτων που συνιστούσαν το Κέντρο και τη Δεξιά της εποχής, ο πόλεμος αυτός που καθιερώθηκε να ονομάζεται «Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος», άρχισε ουσιαστικά το φθινόπωρο του 1943, όταν το ΚΚΕ διά του ΕΛΑΣ επιχείρησε και εν πολλοίς επέτυχε να θέσει εκτός μάχης ανταγωνιστικές αντιστασιακές οργανώσεις, όπως η ΠΑΟ στη Μακεδονία. Πήρε τη μορφή επιχειρήσεως από το ΚΚΕ για τον έλεγχο της χώρας, από την αποχώρηση των γερμανικών στρατιωτικών δυνάμεων έως τη συντριβή του ΕΛΑΣ στην Αθήνα και τη Συμφωνία της Βάρκιζας, παρουσίασε εν συνεχεία ύφεση έως το φθινόπωρο του 1946, για να ενταθή κατόπιν και να εξελιχθή σε σκληρή ιδεολογικοπολιτική και στρατιωτική αντιπαράθεση έως το θέρος του 1949 και την οριστική ήττα του ΚΚΕ. 

Η σκληρή αυτή εμφύλια σύρραξη άρχισε με την προβολή του ΚΚΕ στο εθνικό προσκήνιο ως αξιόπιστης και συνεπούς πατριωτικής πολιτικής δυνάμεως και τερματίστηκε με την αμφισβήτηση της αξιοπιστίας του ως πατριωτικής δυνάμεως και την πολιτική του απομόνωση, με αντίστοιχη συνέπεια τη μακρόχρονη αχρήστευση της Αριστεράς γενικά ως αξιόπιστης πολιτικής δυνάμεως και την υπερβολική ενίσχυση της Δεξιάς. Η εμφύλια σύρραξη στην Ελλάδα συνδέθηκε με τον αρχόμενο τότε Ψυχρό Πόλεμο και επηρεάστηκε από αυτόν αλλά δεν υπήρξε συνέπειά του. Η ελληνική Μακεδονία ευρέθηκε στο επίκεντρο της σκληρής αναμετρήσεως, κυρίως διότι στην αναμέτρηση αναμείχθηκε ενεργώς η Γιουγκοσλαβία, η οποία αφενός εστήριξε πολιτικά τον μακεδονισμό και τις αλυτρωτικές βλέψεις της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας και αφετέρου ενίσχυσε πολιτικά αλλά και με πολεμικό υλικό το ΚΚΕ και τον ανταρτικό στρατό του. Η ανάμιξη της Γιουγκοσλαβίας πρωτίστως και της Βουλγαρίας δευτερευόντως επηρέασε εν πολλοίς τόσο τη μορφή που προσέλαβε η εμφύλια σύρραξη όσο και τη διάρκεια της έκβασής της.

Η ιδεολογικο-πολιτική και στρατιωτική αναμέτρηση στην ελληνική Μακεδονία είχε σοβαρές συνέπειες στη φυσιογνωμία του τόπου˙ συνέβαλε αποφασιστικά στην ιδεολογική τροπή των Προσφύγων προς τη Δεξιά και των Σλαβομακεδόνων προς την Αριστερά αντίστοιχα, καθώς και στη δημογραφική υποχώρηση των Σλαβομακεδόνων. Οι Πρόσφυγες, οι οποίοι έως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εστήριζαν γενικώς τη Βενιζελική παράταξη αλλά και την Αριστερά, μετακινήθηκαν κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου προς τη Δεξιά. Οι Σλαβομακεδόνες, αντιθέτως, μετακινήθηκαν κατά την ίδια περίοδο προς την Αριστερά για δύο κυρίως λόγους: α΄) επειδή οι Κομμουνιστές Αντάρτες χρησιμοποιούσαν τους παραμεθόριους σλαβομακεδονικούς θυλάκους της χώρας ως ερείσματά τους και β΄) εξαιτίας της γειτνιάσεώς τους με το κομμουνιστικό καθεστώς της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Αυτές οι ιδεολογικο-πολιτικές μετακινήσεις, στις οποίες συμπεριλαμβανόταν και η μετακίνηση του κυρίου όγκου των Βλάχων προς τη Δεξιά, ήσαν συγκυριακές και αλληλένδετες με την έννοια ότι ήσαν εν πολλοίς συνέπεια της μετακινήσεως των Σλαβομακεδόνων προς τον μακεδονισμό και τον Κομμουνισμό. Σοβαρότερη και μονιμότερη συνέπεια της εμφύλιας αναμετρήσεως στην περιοχή ήταν η δημογραφική υποχώρηση των Σλαβομακεδόνων. Σε διάστημα δέκα ετών, από την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ως το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, οι παραδοσιακοί σλαβόφωνοι θύλακοι της ελληνικής Μακεδονίας παρουσίασαν σοβαρή μείωση του πληθυσμού τους, ορισμένοι μάλιστα εγκαταλείφθηκαν εξ ολοκλήρου και ερήμωσαν. Δεν ευσταθούν οι τότε καταγγελίες της Γιουγκοσλαβικής Κυβερνήσεως εναντίον της ελληνικής, ότι η τελευταία διεξήγαγε συστηματική εθνοκάθαρση˙ δεν ευσταθούν, φυσικά, και μεταγενέστερες απόψεις που στηρίζονται στις καταγγελίες αυτές. 

Τόσο οι καταγγελίες όσο και οι απόψεις που προέκυψαν από τις καταγγελίες περί ηθελημένης εθνοκαθάρσεως συνιστούν μέσα και όπλα στον τότε ιδεολογικό αγώνα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας και της διαδόχου της για τη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας και φυσιογνωμίας του λαού της. Η αποψίλωση του πληθυσμού των σλαβοφώνων θυλάκων της ελληνικής Μακεδονίας υπήρξε μία από τις συνέπειες του πολυετούς Εμφυλίου Πολέμου στην Ελλάδα. Οι Σλαβομακεδόνες της Ελλάδος αναγκάσθηκαν να απομακρυνθούν από τη χώρα εξαιτίας των επιλογών της ηγεσίας τους, η οποία κατά το μεγαλύτερο μέρος της Κατοχής ταυτίσθηκε με τη Βουλγαρία και εν συνεχεία έσπευσε να ταυτισθή με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας για να λησμονηθή η βουλγαροφιλία της.

Η πρώτη μαζική διαρροή Σλαβομακεδόνων από την ελληνική Μακεδονία προς τη Γιουγκοσλαβία παρατηρήθηκε αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος, τον Οκτώβριο του 1944, όταν τα δύο σλαβομακεδονικά τάγματα του ΕΛΑΣ, στο Βίτσι και στο Καϊμακτσαλαν αντιστοίχως, απείθησαν στη διαταγή της διοικήσεως να μετακινηθούν στα ενδότερα και έσπευσαν να περάσουν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Ακολούθησε διαρροή Σλαβομακεδόνων προς την ίδια κατεύθυνση, τα επόμενα δύο έτη, ως συνέπεια των συγκρούσεων ανάμεσα στα αποσπάσματα της Χωροφυλακής και τις ομάδες Δεξιών ενόπλων από το ένα μέρος και ομάδες Αριστερών ενόπλων από το άλλο καθώς και διαφυγή, την ίδια περίοδο, Σλαβομακεδόνων, που κατηγορούνταν για συνεργασία με τις Αρχές Κατοχής. Μαζικότερη διαρροή Σλαβομακεδόνων σημειώθηκε κατά την περίοδο των πολεμικών συγκρούσεων της τελευταίας φάσεως του Εμφυλίου Πολέμου, για το λόγο κυρίως ότι οι συγκρούσεις αυτές διεξήχθησαν στους σλαβόφωνους θυλάκους εν πολλοίς της ελληνικής Μακεδονίας. 

Οι Σλαβομακεδόνες της Ελλάδος ήταν, στο τελευταίο και πιο αιματηρό στάδιο της εμφύλιας αναμετρήσεως, η μόνη εφεδρεία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος (ΔΣΕ), των Ανταρτών δηλαδή που διέθετε το ΚΚΕ και εκ των πραγμάτων δεν ήσαν αυτοί που είχαν τα περισσότερα θύματα στις μάχες. Επίσης, τα παιδιά των Σλαβομακεδόνων αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών του Παιδομαζώματος, που διενήργησε η ηγεσία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος το 1948 και τα οποία κατεύθυνε στις τότε κομμουνιστικές χώρες. Τέλος, Σλαβομακεδόνες αποτελούσαν την πλειοψηφία των ηττημένων Ανταρτών του ΔΣΕ που αποχώρησαν από την Ελλάδα το θέρος του 1949, ύστερα από τη συντριβή του ΔΣΕ στο Βίτσι και στον Γράμμο. Η επιπολάζουσα βουλγαροφιλία στους σλαβόφωνους θυλάκους της ελληνικής Μακεδονίας έως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και εν συνεχεία η μετάλλαξη της βουλγαροφιλίας σε μακεδονισμό, στη μήτρα του κομμουνισμού, συντήρησαν και επιδείνωσαν την εχθρική στάση μερίδας των Σλαβομακεδόνων της Ελλάδος απέναντι στο εθνικό κράτος των Ελλήνων επί μισό αιώνα. 

Η μερίδα αυτή των Σλαβομακεδόνων της Ελλάδος, η οποία ποτέ δε συμβιβάστηκε αληθινά με το εδαφικό καθεστώς που είχε δημιουργήσει ο δεκαετής πόλεμος στη νότια Βαλκανική Χερσόνησο από το 1912 έως το 1922, υπονόμευσε τη θέση ολόκληρης της κοινότητας των Σλαβομακεδόνων της χώρας, αφενός δυσχεραίνοντας την ενσωμάτωσή της στην ελληνική Μακεδονία, με την προβολή της Βουλγαρίας και εν συνεχεία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας ως αληθινής πατρίδας των Σλαβομακεδόνων και αφετέρου καθιστώντας την εθνικώς επιλήψιμη στα μάτια εκείνων των εκπροσώπων της ελληνικής εξουσίας που εθεωρούσαν την άρνηση ή τη βραδύτητα των Σλαβομακεδόνων να ενσωματωθούν στην Ελλάδα ασφαλή δείκτη ελλείψεως ελληνικού εθνικού φρονήματος. Την ίδια εποχή -είναι απαραίτητο να υπομνησθή- οι αρχές των εθνικών κρατών γενικώς έδειχναν ανάλογη δυσφορία απέναντι σε όσους υπονόμευαν την εθνική ομοιογένεια με τις πράξεις ή και τη στάση τους . Πριν να επικρατήσει γενικώς η αρχή του σεβασμού της γλωσσικής ή της θρησκευτικής ετερογένειας, η αφομοίωση των ετερογλώσσων τουλάχιστον κοινοτήτων εθεωρείτο θεμιτός εθνικός στόχος, η δε ολοκλήρωσή της επίτευγμα μείζονος σημασίας. Το ομοιογενές εθνικό κράτος, μάλιστα, σφυριλατήθηκε διά πυρός και σιδήρου πρώτα στη Δύση και κατόπιν στην Ανατολή, ιδίως δε σε χώρες όπως η Ισπανία, η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία και οι ΗΠΑ.

Από την άλλη πλευρά των συνόρων, οι Κομμουνιστές αρχιτέκτονες του νέου πολιτικού μορφώματος και του έθνους που θα εστέγαζε, έπλασαν το νέο έθνος από τα περισσεύματα των ήδη διαμορφωμένων εθνών της περιοχής και από στοιχεία της ιστορίας και του πολιτισμού της περιοχής, τα οποία διεκδίκησαν από τους γείτονές τους και τα οικειοποιήθηκαν με το φανατισμό του νεοφωτίστου. Οικειοποιήθηκαν κυρίως στοιχεία της ιστορίας και του πολιτισμού των Βουλγάρων και των Σέρβων αλλά και των Ελλήνων. Ήταν αναπόδραστη μάλλον αυτή η «επιδρομή» στις εθνικές ιστορίες των γειτόνων, όπως αναπόδραστη ίσως ήταν και η αναζήτηση ευκλεών προγόνων στο απώτατο παρελθόν, αφού η παλαιότητα των καταβολών ενός έθνους εθεωρείτο καθοριστικό στοιχείο της παρουσίας του στο διεθνές στερέωμα και των διεκδικήσεών του. Το νέο έθνος, το έθνος των Μακεδόντσι, δεν πρωτοτύπησε φυσικά σε κανέναν τομέα της εθνοπλασίας, αλλά ακολούθησε δρόμους και διαδικασίες καθιερωμένες από τα γειτονικά του έθνη.

Μεγαλύτερη, ωστόσο, σημασία για το νέο έθνος από το αναζητούμενο ένδοξο παρελθόν του είχε το επερχόμενο -ακόμη ενδοξότερο- μέλλον του. Με τα ανεπιθύμητα περισσεύματα των γειτονικών εθνών, τους αποσυναγώγους παρίες των γειτόνων του, το νέο έθνος στο λαμπερό κομμουνιστικό του όχημα θα έτρεχε ασυγκράτητο προς την ευημερία και τη δόξα. Το νέο έθνος και το πολιτικό του μόρφωμα είχαν την «αποστολή» να ενώσουν την κατακερματισμένη χώρα, τη Μακεδονία, και να «απελευθερώσουν» τα αδελφά τμήματα του έθνους που «κατείχαν» διά της βίας η Ελλάδα και η Βουλγαρία. Οι Μακεδόντσι, ο νέος περιούσιος λαός της Νότιας Βαλκανικής Χερσονήσου, χρειάζονταν και αυτοί αλύτρωτους αδελφούς που περίμεναν να έρθει η ώρα του λυτρωμού τους. Ήταν μια «αποστολή» αυτός ο αλυτρωτισμός του νέου πολιτικού μορφώματος και του έθνους του που, όπως αναμενόταν, ενοχλούσε την Ελλάδα περισσότερο από τη Βουλγαρία, η οποία ήταν υποχρεωμένη να ανέχεται -έως το 1948 και την καταδίκη της «ρεβιζιονιστικής» κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας από τη νεοσύστατη Κομινφόρμ- τη διάδοχη διεθνή κομμουνιστική οργάνωση της Κομιντέρν, τα μεγαλοϊδεατικά φληναφήματα των αρχιτεκτόνων του νέου πολιτικού μορφώματος.

Από τη σκοπιά της Ελλάδος, η συγκεκριμένη «αποστολή» του νέου έθνους των Μακεδόνων δεν αποτελούσε απλώς ενόχληση για τη λεηλασία του πολιτισμού και της ιστορίας των αρχαίων Μακεδόνων, αλλά συνιστούσε απειλή κατά της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδος. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας ήταν η αιχμή του δόρατος μιας ισχυρής χώρας, της Γιουγκοσλαβίας, η οποία εστήριζε την αλυτρωτική κομπορρημοσύνη του νέου έθνους και του πολιτικού μορφώματος που το εστέγαζε. Άλλωστε, τόσο το έθνος όσο και το πολιτικό μόρφωμα ήταν γιουγκοσλαβικής - κομμουνιστικής συλλήψεως. Η απειλή αυτή εναντίον της Ελλάδος έγινε ιδιαίτερα αισθητή όταν η Γιουγκοσλαβία του Τίτο και η Βουλγαρία του Δημητρώφ φάνηκαν το 1947, στη Διάσκεψη του Μπλεντ, να συμφωνούν στο ζήτημα του μέλλοντος της Μακεδονίας. Η συμφωνία έφερε στη μνήμη των Ελλήνων την εξίσου απειλητική για την Ελλάδα συμμαχία της Σερβίας και της Βουλγαρίας το 1912, πριν από τη σύναψη της Ελληνοβουλγαρικής Συμμαχίας του ιδίου έτους.

Η απειλή αυτή των Γιουγκοσλάβων και των Βουλγάρων Κομμουνιστών είχε ήδη αρχίσει να διαφαίνεται από το φθινόπωρο ακόμη του 1944, ευθύς μετά την αποχώρηση των στρατευμάτων της Γερμανίας από τη νότια Βαλκανική τον Οκτώβριο του ίδιου έτους. Εκδηλώθηκε τότε προσπάθεια των Σλαβομακεδόνων της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας να εκβιάσουν την προσάρτηση στο νέο πολιτικό μόρφωμα της βουλγαρικής Μακεδονίας, αλλά αντέδρασαν οι Βουλγαρομακεδόνες, οι οποίοι σχημάτισαν δική τους μονάδα, τη «Μακεδονική Ταξιαρχία» της Μακεδονίας του Πιρίν και ανέτρεψαν τα σχέδια των Σλαβομακεδόνων.

Το ΚΚΒ και το Πατριωτικό Μέτωπο, το κομμουνιστοκίνητο απελευθερωτικό κίνημα δηλαδή που κατέλαβε την εξουσία στη Βουλγαρία το Σεπτέμβριο του 1944, ανησυχούσαν από αυτές τις ενέργειες και τις προθέσεις των Σλαβομακεδόνων της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας για ευνόητους λόγους. Ο ίδιος ο Τίτο φαίνεται πως δεν ενέκρινε τέτοιες βεβιασμένες ενέργειες, που θα μπορούσαν να βλάψουν τις σχέσεις και τις προοπτικές συνεργασίας μεταξύ των δύο κομμουνιστικών κομμάτων. Επήλθε ως εκ τούτου ένας εύθραυστος συμβιβασμός μεταξύ των δύο μερών. Οι Βούλγαροι Κομμουνιστές ανέλαβαν την υποχρέωση να παράσχουν διοικητική αυτονομία στη Μακεδονία του Πιρίν, δηλαδή τη βουλγαρική Μακεδονία, οι δε Σλαβομακεδόνες υποσχέθηκαν πως δε θα εκβιάσουν την ένωση της Μακεδονίας του Πιρίν με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Η βουλγαρική Μακεδονία, φυσικά, δεν απέκτησε την υποσχεθείσα αυτονομία, καθεστώς που θα διευκόλυνε την απώλεια της επαρχίας και την προσάρτησή της στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Η προφανής δυσκολία προσαρτήσεως της βουλγαρικής Μακεδονίας στη γιουγκοσλαβική έγινε προσπάθεια να ξεπεραστεί με τη σύσταση βουλγαρογιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας, αλλά και αυτή η λύση δεν επιτεύχθηκε, επειδή μια τέτοια ομοσπονδία θα ήταν εκ των πραγμάτων ετεροβαρής και θα ισοδυναμούσε με προσάρτηση της Βουλγαρίας από τη Γιουγκοσλαβία. Η τελευταία επιδίωκε να συμπεριληφθή η Βουλγαρία ως μία από τις ομόσπονδες Δημοκρατίες της χώρας, ενώ η Βουλγαρία αντιπρότεινε να ιδρυθή ομοσπονδία των δύο χωρών σε ισότιμη βάση, ώστε να διατηρήσει η Βουλγαρία την ανεξαρτησία της και να αποφύγει την απορρόφησή της από την καθ' όλα ισχυρότερη Γιουγκοσλαβία. Έγινε προσπάθεια να βοηθήσει ο Στάλιν να διευθετηθή η διάσταση απόψεων, αλλά οι διαπραγματεύσεις απέβησαν άκαρπες. Δεν καρποφόρησαν εν τέλει ούτε καν οι ταυτόχρονες προσπάθειες για την υπογραφή βουλγαρογιουγκοσλαβικής συνθήκης συμμαχίας, η οποία θα διευκόλυνε την ομοσπονδία των δύο χωρών.

Ακολούθησε η βουλγαρογιουγκοσλαβική διάσκεψη κορυφής του Μπλεντ, τον Αύγουστο του 1947, κατά την οποία κατεβλήθη προσπάθεια να επιλυθή και το ζήτημα των σχέσεων μεταξύ των τμημάτων της Μακεδονίας και των δύο χωρών. Οι Γιουγκοσλάβοι απαίτησαν να δοθή στους Βουλγαρομακεδόνες του Πιρίν το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως, ουσιαστικά δηλαδή να ενώσουν την επαρχία αυτή της Βουλγαρίας με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας, αλλά οι Βούλγαροι αντιπρότειναν τη σύσταση βουλγαρογιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας. Αποφασίσθηκε εν τέλει να προηγηθή η ίδρυση αυτής της ομοσπονδίας καθώς και η παραχώρηση πολιτιστικής αυτονομίας στους Βουλγαρομακεδόνες, για να ακολουθήσει, το Νοέμβριο του ίδιου έτους, σύμφωνο φιλίας μεταξύ των δύο χωρών.

Μετά τη Συμφωνία του Μπλεντ ακολούθησε έντονη πολιτιστική και προπαγανδιστική διείσδυση των Σλαβομακεδόνων της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας στη βουλγαρική Μακεδονία, διείσδυση που προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια μεταξύ των Βουλγάρων. Αυτή η δυσαρέσκεια εκδηλώθηκε εντονότατα μετά τη ρήξη της Κομινφόρμ με τη Γιουγκοσλαβία. Οι Βούλγαροι Κομμουνιστές, μεταξύ των άλλων, κατήγγειλαν τους Γιουγκοσλάβους συντρόφους των ότι επιδίωκαν να προσαρτήσουν τη βουλγαρική Μακεδονία στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας πριν από την ίδρυση της προβλεπόμενης από τη Συμφωνία του Μπλεντ Ομοσπονδίας. Μετά τη ρήξη του Ιουνίου του 1948 και την ανοιχτή καταγγελία της Συμφωνίας του Μπλεντ από τους Βουλγάρους Κομμουνιστές, οι οποίοι έσπευσαν να διακηρύξουν ότι « η ίδρυση ομοσπονδίας των Νοτίων Σλάβων καθώς και η τελική ένωση της περιοχής του Πιρίν με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι εφικτές μόνον σε συνάρτηση με μια Γιουγκοσλαβία πιστή στο κοινό σοσιαλιστικό και δημοκρατικό διεθνές μέτωπο», τερματίστηκε ταυτόχρονα και ένα ιδιότυπο κράτος εν κράτει των Σλαβομακεδόνων της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας στη βουλγαρική Μακεδονία, έπαυσε δε κάθε συζήτηση από την πλευρά της Βουλγαρίας για την «ένωση» της Μακεδονίας.

Τη ρήξη της Γιουγκοσλαβίας με την Κομινφόρμ δέχθηκε με ανακούφιση η Ελλάς, επειδή αποσοβήθηκε η δημιουργία ομοσπονδίας Νοτιοσλάβων. Απετράπη και η προσάρτηση της βουλγαρικής Μακεδονίας στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Δεν τερματίστηκε βέβαια η προπαγάνδα του κομμουνιστικού καθεστώτος της Γιουγκοσλαβίας για την επικείμενη «απελευθέρωση» της «Μακεδονίας του Αιγαίου» και την ένωσή της με τη μητρόπολη της «Νέας Μακεδονίας», τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας, αλλά η προπαγάνδα αυτή ήταν ουσιαστικά άσφαιροι πυροβολισμοί από την πλευρά ενός καθεστώτος απομονωμένου πλέον από τη μητρόπολη του υπαρκτού σοσιαλισμού, τη Σοβιετική Ένωση και υπό διωγμόν. Φυσικά δεν εξέλιπε η απειλή εναντίον της ελληνικής Μακεδονίας, αλλά η απειλή αυτή πλέον δεν ήταν σοβαρή. Πραγματική και σοβαρή απειλή αποτελούσε το πολιτικό μόρφωμα και το έθνος του από το 1944 έως το 1948, από την ίδρυση του μορφώματος έως τη ρήξη της Γιουγκοσλαβίας με την Κομινφόρμ, όταν παρέμενε ανοιχτό το ενδεχόμενο να ενωθούν η Γιουγκοσλαβία και η Βουλγαρία σε μία ομοσπονδία Νοτιοσλάβων και να προσαρτηθή η βουλγαρική Μακεδονία στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Η ρήξη μεταξύ της Γιουγκοσλαβίας και της Κομινφόρμ εμείωσε δραστικά την απειλή κατά της ελληνικής Μακεδονίας και για το λόγο ότι ήλθε να προστεθή ως ένα ακόμη σοβαρό χτύπημα εναντίον του κομμουνιστικού στρατού των Ανταρτών στην Ελλάδα. Δεν αληθεύει η θέση της ελληνικής κομμουνιστικής ηγεσίας ότι η ρήξη της Γιουγκοσλαβίας με την Κομινφόρμ και η συνακόλουθη ρήξη του ΚΚΕ με το κομμουνιστικό καθεστώς της Γιουγκοσλαβίας υπήρξαν από τα κύρια αίτια της ήττας των Ελλήνων Ανταρτών το 1949. H ρήξη στις σχέσεις του ΚΚΕ με το καθεστώς του Τίτο επέσπευσε την ήττα, αλλά δεν την προκάλεσε. Ο ανταρτικός στρατός του ΚΚΕ, αλλά και το ίδιο το ΚΚΕ, ηττήθηκαν πρώτα ηθικά και πολιτικά, απομονώθηκαν και οδηγήθηκαν το θέρος του 1948 σε αδιέξοδο, από το οποίο δεν είχαν οδό διαφυγής. Άλλωστε, ακόμη και μετά τη ρήξη στις σχέσεις του ΚΚΕ με το ΚΚΓ, οι Γιουγκοσλάβοι επεδείκνυαν απέναντι στους Έλληνες Αντάρτες ανοχή, καθώς την πλειονότητα των Ανταρτών από το 1948 και εξής αποτελούσαν οι Σλαβομακεδόνες της Ελλάδος.

Στην ελληνική Μακεδονία και για το μέλλον τμήματός της διαδραματίσθηκε η τελευταία πράξη του δράματος του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. Όταν οι ανταρτικές δυνάμεις του ΚΚΕ αναγκάσθηκαν το 1948 να περιορισθούν στη Βόρειο Ελλάδα, η κομμουνιστική ηγεσία της χώρας επιδίωξε να κυριεύσει και να κρατήσει υπό τον έλεγχό της στην περιοχή μία τουλάχιστον πόλη, για να την καταστήσει έδρα της Προσωρινής Κυβερνήσεως που είχε σχηματίσει με Πρωθυπουργό το Μάρκο Βαφειάδη. Ο στόχος να καταληφθή μια πόλη στην περιοχή, που είχε υιοθετηθή από το προηγούμενο έτος, προσέλαβε χαρακτηριστικά αναγκαίου αντικειμενικού στόχου από το 1948, όταν οι Κομμουνιστές αντάρτες περιόρισαν τη δράση τους ουσιαστικά στη Βόρειο Ελλάδα. Η Καστοριά, η Φλώρινα και η Έδεσσα υπήρξαν στόχοι των Κομμουνιστών Ανταρτών και φρούρια του Εθνικού Στρατού, πόλεις στις οποίες δοκιμάσθηκε η επιθετική δύναμη των Ανταρτών και η αντοχή του Στρατού.

Κατά την τελευταία αυτή πράξη του δράματος στην ελληνική Μακεδονία έκανε την εμφάνισή του και «χορός» νέων και νεανίδων που επρόσφερε ένα από τα πιο θλιβερά επεισόδια της εμφύλιας συρράξεως, το Παιδομάζωμα. Παιδιά της σχολικής ηλικίας, αλλά και νήπια και έφηβοι, απήχθησαν και εσύρθησαν εκείθεν των συνόρων από τους Αντάρτες για να σωθούν από τα δεινά του πολέμου, σύμφωνα με την ηγεσία του ΚΚΕ, για να αποτελέσουν μελλοντική εφεδρεία των Ανταρτών, σύμφωνα με την Ελληνική Κυβέρνηση. Την ίδια εποχή, άλλα παιδιά μεταφέρθηκαν από τις ελληνικές αρχές, με τη μέριμνα της Βασίλισσας Φρειδερίκης, σε ειδικές παιδουπόλεις στο εσωτερικό της χώρας, για να αποφύγουν τα δεινά του πολέμου και να τύχουν της δέουσας περιθάλψεως τα ορφανά και ακηδεμόνευτα παιδιά.

Η μεταγωγή σχεδόν 30.000 παιδιών από την Ελλάδα, ιδίως δε από την ελληνική Μακεδονία, για φιλανθρωπικούς όσο και για ανομολόγητους αλλά ευδιάκριτους λόγους αφενός εσκλήρυνε ακόμη πιο πολύ τον ιδεολογικο-πολιτικό πόλεμο μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών, αφετέρου δε ενίσχυσε την αναπόδραστη αποψίλωση των Σλαβομακεδόνων της Ελλάδος. Η μεταγωγή εκτός Ελλάδος και ο εκμακεδονισμός πολλών χιλιάδων σλαβομακεδονοπαίδων κατάφεραν σοβαρό πλήγμα στη δημογραφική εξέλιξη των Σλαβομακεδόνων της χώρας, ενίσχυσαν δε τον αλυτρωτισμό του νέου έθνους των Μακεδόντσι και του κρατικού του μορφώματος. Τα μεταχθέντα Σλαβομακεδονόπαιδα, όπως θα φανή στο οικείο κεφάλαιο, έγιναν -όπου και εάν τους παρέσυραν οι χείμαρροι του πολέμου- φανατικοί κήρυκες του μακεδονισμού. 

Στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας όσο και στη Διασπορά, στο Νέο Κόσμο και στην Ωκεανία, τα Σλαβομακεδονόπαιδα της μεταγωγής του 1948 υπήρξαν από τους πιο σκληρούς πυρήνες του αλυτρωτικού μακεδονισμού, ευάλωτα συναισθηματικά θύματα της ηγεσίας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας και των αποστόλων του μακεδονισμού. Η Ελλάδα, η οποία δεν είχε τη δυνατότητα να κρατήσει και να διαφυλάξει αυτά τα παιδιά το 1948, προβλήθηκε από τους αποστόλους του μακεδονισμού ως η άσπλαχνη μητριά αυτών των παιδιών και αυριανών αρνησιπάτριδων της Ελλάδος.

Η τελευταία πράξη αφροσύνης από την πλευρά της ηγεσίας του ΚΚΕ, πριν από τη στρατιωτική ήττα των Ανταρτών και την αποχώρησή τους από τα ορεινά συγκροτήματα του Γράμμου και του Βιτσίου στην Αλβανία κυρίως, είχε σχέση με το Μακεδονικό. Με εισήγηση του Γενικού Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, η Κεντρική Επιτροπή αποφάσισε, προκειμένου να ικανοποιήσει τους Σλαβομακεδόνες Αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, να συμπεριλάβει ως βασικό στόχο του ΚΚΕ την υποχρέωση να εξασφαλίσει στους Σλαβομακεδόνες -μετά την αναμενόμενη «νικηφόρα» λήξη του πολέμου που διεξαγόταν στη βόρεια ελληνική Μακεδονία- το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως. 

Επρόκειτο για ένα ακόμη καιροσκοπικό colpo di mano του Γενικού Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος δεν έπαυσε - ως την τελική συντριβή των Κομμουνιστών ανταρτών αλλά και μετά από τη συντριβή - να εκπλήσσει με τέτοιες καιροσκοπικές αποφάσεις ακόμα και τους κόλακες που τον περιστοίχιζαν, προκειμένου να βρεθή στη «σωστή» πλευρά, δηλαδή στη σοβιετική πλευρά, στη σφοδρή διαμάχη που συγκλόνισε το στρατόπεδο των κομμουνιστικών καθεστώτων. Ήταν η τελευταία απονενοημένη απόφαση της κομμουνιστικής ηγεσίας της Ελλάδος επί ελληνικού εδάφους, πριν αποσυρθή στις χώρες του τότε υπαρκτού σοσιαλισμού.

____________________

Αύριο η συνέχεια