26 Φεβρουαρίου, 2011

ΛΙΒΥΗ: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΑΚΟΜΗ “πατριάρχη”

ΛΙΒΥΗ Όταν ο πλανόδιος οπωροπώλης Μοχαμάντ  Μπουαζίζι αυτοπυρπολήθηκε πριν από δύο μήνες στην Τύνιδα, ουδείς φανταζόταν ότι το τραγικό τέλος του απελπισμένου από τη φτώχεια ανθρώπου θα προκαλούσε τόση αναταραχή στον αραβικό κόσμο και το γνωστό ντόμινο με εκατοντάδες νεκρούς. Ήταν, δε, δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η λαϊκή οργή θα σάρωνε τα πάντα από την Τυνησία έως την Αίγυπτο, τη Λιβύη αλλά και πλούσια εμιράτα όπως το Μπαχρέιν.

Η κατάρρευση του καθεστώτος Μουμπάρακ, ενός εκ των πλέον μακρόβιων και ισχυρών ηγετών της Μέσης Ανατολής αλλά και ολόκληρου του αραβικού κόσμου, που συνομιλούσε συχνά με τη Ουάσιγκτον και επηρέαζε τις χώρες του Αραβικού Συνδέσμου, ήταν σαφές ότι θα προκαλούσε δραματικές αλλαγές από τη Λιβύη έως το Ιράν.

Το καθεστώς Καντάφι, ένα ιδιότυπο μείγμα Ισλάμ, σοσιαλισμού και αραβικού εθνικισμού, επίσης καταρρέει, θυμίζοντας τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, καθώς η εξέγερση είναι πολύ αιματηρή, όπως ακριβώς στη Ρουμανία του 1989. Οι εκατοντάδες νεκροί στη Βεγγάζη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Λιβύης, δεν ήταν αρκετοί για να σταματήσουν την οργή των επαναστατημένων στη χώρα όπου αργοσβήνει η 42χρονη εξουσία του συνταγματάρχη που πήρε τα ηνία της χώρας το 1969 ανατρέποντας το βασιλιά Ιντρίς.

Η σφαγή του περασμένου Σαββατοκύριακου μάλλον είναι το κύκνειο άσμα της κανταφικής εξουσίας, που έχει δομήσει όλο το σύστημα γύρω από την οικογενειοκρατία. Σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν τη μετάδοση των πληροφοριών και της εξέγερσης μέσω των κοινωνικών δικτύων - όπως συνέβη στην Αίγυπτο - οι λιβυκές Αρχές επέβαλαν περιορισμούς στα μέσα ενημέρωσης και στη λειτουργία του Διαδικτύου, ελεύθεροι σκοπευτές πυροβολούσαν ανθρώπους έξω από τα σπίτια τους, ενώ η κυβέρνηση Καντάφι έχει στρατολογήσει μισθοφόρους από την Υποσαχάρια Αφρική για την καταστολή του κινήματος.

Ο Σάϊφ αλ-Ισλάμ Καντάφι, γιος του ηγέτη, προειδοποίησε ότι η χώρα βυθίζεται σε εμφύλιο πόλεμο, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν θα διστάσει να προχωρήσει σε διαταγές που «θα χύσουν ποταμούς αίματος».

Η Μέση Ανατολή γυρίζει σελίδα...

Ολόκληρη η περιοχή του Μαγκρέμπ και της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, από τον Ατλαντικό έως τον Περσικό Κόλπο, είναι έτοιμη να κυοφορήσει κάτι καινούριο και μόνο οι μακρόβιοι ηγέτες μοιάζει να το αντιλήφθηκαν τόσο αργοπορημένα. Νέοι άνθρωποι, μορφωμένοι, ενημερωμένοι, ξεσηκώθηκαν, επιθυμώντας να ανατρέψουν τα προσωποπαγή πατερναλιστικά και αυταρχικά καθεστώτα, που έμειναν κολλημένα σε παλαιότερες εποχές.

Είτε είναι βασιλείς-Μαρόκο, Ιορδανία, Μπαχρέιν, Σαουδική Αραβία- είτε είναι ηγέτες με «σοσιαλι-στικο-εθνικιστικές» αρχές -Αίγυπτος, Λιβύη - είτε είναι θεοκρατικές ηγεσίες -Ιράν-, βασίζονται σε ένα πρόσωπο που επιθυμεί να επιβάλει απολυταρχική, ελέω Θεού ή οικογένειας, εξουσία και σε πολλές περιπτώσεις να την εκχωρήσει στους απογόνους του.

Όπως φαίνεται, αυτή η εποχή τελειώνει, καθώς μεταβλήθηκαν οι συνθήκες στον κόσμο τόσο δραματικά, που τα κλειστά αυτά αραβικά καθεστώτα δεν το αντιλήφθηκαν ή δεν θέλησαν να το αντιληφθούν. Έφτασε, λοιπόν, το «Φθινόπωρο των Πατριαρχών» - όπως εύστοχα παρατηρεί ο Economist.

Σε μια τελευταία προσπάθεια να ελέγξουν την κατάσταση, οι Αρχές των χωρών προσπάθησαν να εμποδίσουν τη μετάδοση της πληροφορίας και της οργάνωσης εξεγέρσεων μέσω του Διαδικτύου. Στη Λιβύη, η Δύση έμαθε με μεγάλη καθυστέρηση το μέγεθος της επανάστασης και το μεγάλο αριθμό των νεκρών, ενώ στη Συρία καταδικάστηκε σε φυλάκιση πέντε ετών 19χρονη μπλόγκερ.

Η κατάρρευση των καθεστώτων στην Τυνησία και στην Αίγυπτο ήταν το προϊόν του συνεχώς αυξανόμενου χάσματος μεταξύ των πεπαλαιωμένων απόψεων των «πατριαρχικών» αραβικών καθεστώτων και της νέας αντίληψης για τον κόσμο του 21 ου αιώνα που είχαν αποκτήσει οι νέοι των χωρών αυτών με τη μόρφωση και την ενημέρωση.

Ο σκληρός πυρήνας των εξεγερθέντων της Πλατείας Ταχρίρ στο Κάιρο αλλά και στην Τύνιδα ήταν 30 με 35 ετών, μορφωμένοι, που έβλεπαν να δημιουργείται τεράστια απόσταση ανάμεσα σ' εκείνους και στη γηρασμένη ολιγαρχία που διοικούσε.

Η αντίδραση της Δύσης

Η αντίδραση της Δύσης στα αιματηρά γεγονότα της Λιβύης ήταν σχεδόν ίδια με των υπολοίπων χωρών του Μαγκρέμπ. Αμήχανη και προβληματισμένη, η Δύση περίμενε την εξέλιξη των γεγονότων περιοριζόμενη στις εκκλήσεις για αποφυγή της χρήσης βίας εναντίον διαδηλωτών.

«Εξαιρετικά ανήσυχη» δήλωνε η Γαλλία για άλλη μια φορά μαζί με ολόκληρη η EE, ενώ η Ουάσιγκτον ακολούθησε την τακτική της αναμονής και της αρχής «εμείς δεν είμαστε η κυβέρνηση Μπους».Όπως και στην περίπτωση Μουμπάρακ, η κυβέρνηση Ομπάμα έμεινε θεατής στη Λιβύη, φροντίζοντας, πάντως, να μην εκδίδονται αντιφατικά μηνύματα από τον Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Σύμφωνα με κάποιους αναλυτές, ο Ομπάμα πράττει έξυπνα, μένοντας μακριά από γεγονότα που, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορεί να ελέγξει - κι ας δέχεται κριτική από τους πιο συντηρητικούς ότι «χάνει έδαφος επιρροής». Η Λιβύη τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί στο σύγχρονο Ελντοράντο για μεγάλες πολυεθνικές, όπως η βρετανική BP, η αμερικανική Exxon και η ιταλική ΕΝΙ.

Στη Βρετανία, ο Ντέιβιντ Κάμερον έσπευσε να καταδικάσει τα γεγονότα προκειμένου να μην κατηγορηθούν στη βρετανική κυβέρνηση ότι κάνουν τα «στραβά μάτια» σε μια δικτατορία, όπως έγινε με τη Γαλλία και την Τυνησία. Ιδιαίτερες επικρίσεις δέχεται ακόμη ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία για τις στενές σχέσεις που είχε αναπτύξει από το 2008 με το συνταγματάρχη Καντάφι.

Η εξέγερση των λαών

Στην Υεμένη οι διαδηλώσεις συνεχίζονται αλλά και τα επεισόδια. Στην πρωτεύουσα Σαναά υποστηρικτές του προέδρου Αλί Σαλέχ συγκρούονταν τις προηγούμενες ημέρες με τους διαδηλωτές. Η κυβέρνηση τώρα κάνει λόγο για «ξένο δάκτυλο» πίσω από τις κινητοποιήσεις. Στην Αλγερία και την Τυνησία η επανάσταση δεν τελείωσε, ενώ τη σκυτάλη πήραν οι Μαροκινοί, ζητώντας για πρώτη φορά συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και περιορισμό της εξουσίας της βασιλικής οικογένειας που κυβερνά τη χώρα εδώ και 350 χρόνια.

Στο Μπαχρέιν, η ένταση δείχνει να έχει εκτονωθεί, αφού ο σείχης Σαλμάν μπιν Χαμάντ αλ Καλίφα έτεινε χείρα συμφιλίωσης στους διαδηλωτές και απέσυρε τα στρατεύματα από την πρωτεύουσα Μανάμα, για να ξεκινήσει ο διάλογος με όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η Σαουδική Αραβία, που παρακολουθεί με αγωνία τις εξελίξεις, εξακολουθεί να αποτελεί το μεγάλο ερώτημα για πολλούς αναλυτές της Δύσης.

Θα μεταφερθεί και εκεί η εξέγερση του αραβικού κόσμου, διερωτώνται πολλοί, την ώρα που άλλα μοναρχικά καθεστώτα της περιοχής κλυδωνίζονται. Η Σαουδική Αραβία είναι μια ιδιότυπη περίπτωση όχι μόνο ως η πιο πλούσια πετρελαιοπαραγωγός χώρα, αλλά και γιατί αποτελείτο λίκνο του Ισλάμ. Στη γειτονιά της, ωστόσο, συμβαίνουν κοσμοϊστορικές αλλαγές, την εξέλιξη των οποίων δεν μπορεί να προβλέψει ούτε ο πιο έμπειρος αναλυτής.

Η αραβική εξέγερση δεν άφησε ανεπηρέαστο το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν - όπου ξύπνησε πάλι το Πράσινο Κίνημα των αντιφρονούντων - ούτε και τους διχασμένους Παλαιστίνιους - ο πρόεδρος Αμπάς προκήρυξε άμεσα εκλογές-, αλλά ούτε και τη λαοφιλή βασιλική οικογένεια της Ιορδανίας - η αντίδραση εκεί έχει στραφεί προς το παρόν κατά της βασίλισσας και της κυβέρνησης.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΗΣ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΤΟ ΣΑΜΠΕΖΥ ΤΗΣ ΓΕΝΕΥΗΣ. 26/2/2011

image

Συνήλθεν εις το εν Σαμπεζύ Γενεύης Ορθόδοξον Κέντρον του Οικουμενικού Πατριαρχείου, από 22ας έως 26ης Φεβρουαρίου 2011, η Διορθόδοξος Προπαρασκευαστική Επιτροπή της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Των εργασιών της Επιτροπής προήδρευσεν ο Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης, εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Γραμματεύς δ᾽ αυτής ήτο ο Σεβ. Μητροπολίτης Ελβετίας κ. Ιερεμίας, Γραμματεύς επί της προπαρασκευής της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Η Διορθόδοξος Επιτροπή είχεν ως έργον την ολοκλήρωσιν της μελέτης του θέματος του Αυτοκεφάλου και του τρόπου ανακηρύξεως αυτού ως και την εξέτασιν του θέματος των Ορθοδόξων Διπτύχων.

1. Η Επιτροπή, μετά την εναρκτήριον ομιλίαν του Σεβ. Προέδρου και την εναρκτήριον εισήγησιν του Γραμματέως αυτής συνέχισε την εξέτασιν του θέματος της υπογραφής του Τόμου Αυτοκεφαλίας το οποίον είχε παραμείνει εκκρεμές από την προηγουμένην συνάντησιν αυτής.

Γενομένης μακράς συζητήσεως επί του θέματος τούτου δεν επετεύχθη ομόφωνος επ᾽ αυτού απόφασις. Δοθέντος ότι κατά τον ισχύοντα Κανονισμόν αι αποφάσεις της Επιτροπής δέον να λαμβάνωνται εν ομοφωνία, δεν επετεύχθη συμφωνία επί του θέματος του Αυτοκεφάλου και του τρόπου ανακηρύξεως αυτού το οποίον τελεί εισέτι εν εκκρεμότητι.

2. Η Επιτροπή συνεζήτησε και το θέμα των Ορθοδόξων Διπτύχων και εξήτασε τας διαφόρους κανονικάς και εκκλησιολογικάς πτυχάς αυτού, περιέγραψε την σύγχρονον πράξιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις το ζήτημα αυτό και ομοφώνως διετύπωσε την άποψιν ότι τυγχάνει επιβεβλημένον να καταρτισθούν εις το μέλλον ενιαία Δίπτυχα εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία, ως απτή έκφρασις της ενότητος αυτής.

Η Επιτροπή περιέγραψε και τα κριτήρια δια την αναγραφήν και κατάταξιν Εκκλησίας τινός εν τοις Ιεροίς Διπτύχοις ως αυτά εφαρμόζονται μέχρι σήμερον. Η Επιτροπή εξήτασε το αίτημα των Εκκλησιών  Πολωνίας και Αλβανίας περί ενιαίας κατατάξεως αυτών εις τα Ιερά Δίπτυχα απασών των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, προηγουμένης της Εκκλησίας Πολωνίας, και προέτεινε την ανάλογον προσαρμογήν των Διπτύχων των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Η Επιτροπή εξήτασε τα αιτήματα:

α) της αγιωτάτης Εκκλησίας της Γεωργίας περί ανυψώσεως αυτής εις τα Ιερά Δίπτυχα πασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών εις την έκτην θέσιν,

β) της αγιωτάτης Εκκλησίας της Κύπρου περί ανυψώσεως αυτής εις ανωτέραν θέσιν εν τοις Ιεροίς Διπτύχοις,

γ) καθώς και την παρατηρουμένην διαφοροποιήσιν εν τοις Ιεροίς Διπτύχοις Εκκλησιών τινων την αφορώσαν εις την συμπερίληψιν Εκκλησιών μη πανορθοδόξως ανεγνωρισμένων ως Αυτοκεφάλων.

Η Επιτροπή διεπίστωσε την αδυναμίαν εξευρέσεως ομοφώνως αποδεκτής προτάσεως ως προς τα θέματα ταύτα.

† Ο Περγάμου Ιωάννης, Πρόεδρος

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ: (ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ)

ΔΙΣΚΟΙ ΚΟΛΛΥΒΩΝ

 «εάν τε ουν ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν 

του Κυρίου εσμέν…ου γαρ έχομεν ώδε

μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν

επιζητούμεν». (Ρωμ. 14,8 - Εβρ. 13,14).

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ Εκκλησία, η Ταμειούχος της Θείας Χάριτος και ο μοναδικός σωτήριος Οδηγός των πιστών «εις την αιώνιον ζωήν», αυτό το Θείον Καθίδρυμα του Απολυτρωτικού έργου του Θεάνθρωπου σωτήρα μας Ιησού Χριστού, που είναι «ο Θεός των πνευμάτων και πάσης σαρκός, και ο κριτής ζώντων και νεκρών», έχει ορίσει όλα τα Σάββατα του έτους στη μνήμη των νεκρών αδελφών μας.

Ιδιαιτέρως δε, η Εκκλησία έχει ορίσει τα δύο ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΑ, προ της Απόκρεω, και προ της Θείας Πεντηκοστής, να τελούνται, από το Ιερατείο της Εκκλησίας, μνημόσυνα «υπέρ πάντων των απ' αιώνος και επ' ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου κεκοιμημένων αδελφών μας», με την βεβαιότητα ότι οι νεκροί αδελφοί μας, με τις ευχές και τις προσευχές τα μνημόσυνα, και τις δεήσεις της Εκκλησίας, αλλά και με τις Φιλανθρωπίες των ζώντων υπέρ των κεκοιμημένων αδελφών μας, οι νεκροί αισθάνονται «όνησίν τινα» (=ωφέλεια, κέρδος ).

Με όλες αυτές τις ενέργειες και πράξεις η Εκκλησία δεν έρχεται, ουδόλως, σε αντίδραση με την Αγία Γραφή, όταν διδάσκει, ότι στον Άδη δεν υπάρχει μετάνοια, «εν δε τω Άδη τις εξομολογήσεταί σοι; ... ουχ οι νεκροί αινέσουσί σε, Κύριε, ουδέ πάντες οι καταβαίνοντες εις Άδου», όπως μας πληροφορεί ο ιερός Ψαλμωδός (Ψαλ. 6,5 & 113,25), αλλά με τις καλές πράξεις ευποιίας (= ευεργεσία, αγαθοεργία) των ζώντων, με τις προσευχές τους και τις ευχές της Εκκλησίας, διά του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας που προσφέρεται πάντοτε «υπέρ των ζώντων και των νεκρών», οι νεκροί αδελφοί μας, και ιδίως οι αμαρτωλοί, αισθάνονται, «όνησιν τινα» (= κάποια ωφέλεια), στη δύσκολη θέση που βρίσκονται.

Και αισθάνονται αυτή την κάποιαν ωφέλεια, όχι βέβαια από δική τους μετάνοια, όπως μας πληροφορούν οι Πατέρες της Εκκλησίας, (Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος ο Θεολόγος, ιερός Χρυσόστομος, Θεοφύλακτος), άλλά από τις προσευχές και τις δεήσεις των επιζώντων γι' αυτούς. Έχουν μεγάλη δύναμη οι προσευχές και οι ελεημοσύνες των επιζώντων για τους νεκρούς, όπως μας βεβαιώνει η Αγία Γραφή, και ανεβαίνουν στον ουρανό «εις μνημόσυνον (= προσφορά ευπρόδεκτο) ενώπιον του Θεού» (Πράξ. 10,4).

Και για έναν άλλο ακόμη σοβαρό λόγο η Εκκλησία, κινούμενη από Φιλανθρωπία, εύχεται και προσεύχεται «υπέρ αναπαύσεως και συγχωρήσεως των ψυχών των κεκοιμημένων», επειδή πολλοί έχασαν την ζωή τους στη Θάλασσα, σε κριμνούς, σε πολέμους, από αρρώστιες, πείνα, πυρκαγιές, θηρία, ατυχήματα, και αυτοκτονίες ακόμη, και δεν έτυχαν των επικήδειων Ακολουθιών και μνημοσύνών. Και αναφέρεται καί η περίπτωση της αυτοκτονίας, γιατί δεν γνωρίζουμε εμείς, αλλά μόνον ο Παντογνώστης Θεός γνωρίζει, το τί ακριβώς μπορεί να έχει συμβεί στο μεσοδιάστημα μιάς αυτοκτονίας.

Σε στήριξη των όσων αναφέρθηκαν παραπάνω, μας αναφέρει η Αγία Γραφή το εξής γεγονός. Ότι ο Στρατηγός Ιούδας των Ιουδαίων, επειδή του έκανε εντύπωση το γεγονός, ότι σε κάποια μάχη, που δεν δικαιολογούσε μεγάλες απώλειες, έχασε πολλούς από τους στρατιώτες του, διέταξε να ερευνηθεί το γεγονός, και διαπιστώθηκε τελικά, ότι οι όλοι οι νεκροί στρατιώτες του, είχαν πέσει θύματα ειδωλολατρίας. Βρέθηκαν να έχουν, για προστασία τους κάτω από τον στρατιωτικό τους μανδύα, αντικείμενα (=αγαλματίδια αφιερωμένα στα είδωλα), «τοίς δε πάσι σαφές εγένετο δια τήνδε την αιτίαν τούσδε πεπτωκέναι». (Μακκβ. 12,40).

Όμως διότι πίστευε, ο Στρατηγός ακράδαντα, στην ανάσταση των νεκρών, κάλεσε όλο το στράτευμα, και «πάντες ευλογήσαντες τα του δικαιοκρίτου Κυρίου του τα κεκριμμένα φανερά ποιούνται, εις ικεσίαν ετράπησαν αξιώσαντες το γεγονός αμάρτημα τελείως εξαλειφθήναι», και αφού συγκέντρωσαν «κατασκευάσματα εξ αργυρίου δραχμάς τρισχιλίας απέστειλαν εις Ιεροσόλυμα προσαγαγείν περί αμαρτίας θυσίαν πάνυ καλώς πράττων υπέρ αναστάσεως διαλογιζόμένος» υπέρ των τεθνηκότων τον εξιλασμόν εποιήσαντο της αμαρτίας απολυθήναι».

Και συμπληρώνει ο ιερός συγγραφέας πολύ χαρακτηριστικά και με κατηγορηματικότητα, αν δεν πίστευε ο Στρατηγός, ότι οι φονευθέντες στρατιώτες του στη μάχη θα αναστηθούν, θα ήταν ανώφελο και ανόητο να προσεύχονται υπέρ των νεκρών, «ει γαρ μη τους προπεπτωκότας αναστήναι προσεδόκα, περισσόν αν ην και λυρώδες υπέρ νεκρών προσεύχεσθαι» (Β' Μακκαβ. 12,38-45).

Επομένως, οι περί αφέσεως των αμαρτιών προσευχές και οι επιμνημόσυνες δεήσεις, δεν είναι νεοφανές γεγονός του Χριστιανισμού, αλλά παλαιόθεν, και επ' αυτού στηριζόμενος ο Απόστολος των εθνών Παύλος εύχεται για τον αποθανόντα Ονήσιμο, όταν λέγει, «δώη αυτώ ο Κύριος ευρείν έλεος παρά Κυρίου εν εκείνη τη ημέρα» (Β' Τιμ. 1,18).

Δικαίως λοιπόν η Ορθόδοξη Εκκλησία ανέκαθεν είχε στηρίξει και στηρίζει την χρησιμότητα των επιμνημόσυνων ευχών και δεήσεων για τους νεκρούς. Τί το καλύτερο μπορούμε να ζητήσουμε από το Θεό, είτε για τον εαυτό μας, είτε για τους συγγενείς και φίλους μας, ζώντας και νεκρούς, για την «ημέραν εκείνην του Κυρίου την Μεγάλην και επιφανή;» (Πράξ.1,20). Τότε, όταν θα πρόκειται να μεταπηδήσουμε από το χρόνο στην αιωνιότητα, και θα ανταλλάξουμε τον παρόντα κόσμο της φθοράς με τον άλλον της αφθαρσίας, διότι «ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν».

Μακάρι ο Χριστός τότε, την ημέρα εκείνη την μεγάλη και επιφανή, να δείξει πλούσιο το έλεος Του σε όλους μας, ζώντας και νεκρούς, γιατί τίποτε άλλο δεν μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους, παρά το να τύχουμε του ελέους του Θεού. Είτε το καλό κάνουμε είτε το κακό, στο έλεος του προσφεύγουμε.

Γι’ αυτό όσο ζούμε, να μείνουμε κοντά στους νεκρούς μας, όπως ακριβώς μας προστάζει η Μητέρα Εκκλησία, με Ευχές, προσευχές και με επιμνημόσυνες δεήσεις «άδοντες και ψάλλοντες, τω Κυρίω, ψαλμούς και ύμνους και ωδαίς πνευματικαίς».

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

image_thumb1

Σήμερα γιορτάζονται:

1) Ο άγιος πατέρας Πορφύριος. Καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και είχε γονείς ευγενείς και πλουσίους. Έφυγεν από την πατρίδα του και πήγε στην Αίγυπτον όπου έγινε μοναχός σε σκήτην. Μετά 5 χρόνια πήγε εις Ιεροσόλυμα και εχειροτονήθη διάκονος, πρεσβύτερος και επίσκοπος Γάζης. Εκεί έκαμε πολλά θαύματα επί 25 χρόνια. Εξεδήμησεν εις Κύριον ειρηνικά.

2) Η αγία Φωτεινή. Είναι η Σαμαρείτις, η οποία ωνομάσθη από τον Χρι­στόν Φωτεινή. Αύτην συνάντησε στην πόλη Σιχάρ της Σαμάρειας και συνωμί-λησαν. Η Αγία Φωτεινή συλληφθείσα επί Νέρωνος βασανίσθηκε μαζί με άλ­λους μάρτυρες. Παρ' όλα τα βασανιστήρια υπέμεινεν και με προσευχή εθερά-πευσε δούλον τυφλωθέντα. Επειδή ήτο απτόητος σε βασανισμούς εξεδάρη ζώ­σα. Κατά την εκδοράν της έψαλλε εις Κύριον.

3) Αι αδελφαί της αγίας Φωτεινής Ανατολή, Φωτώ, Φωτίς, Παρασκευή και Κυριακή και τα τέκνα της Φωτεινός και Ιωσης. Εφονεύθησαν με ξίφος.

4) Οι άγιοι μάρτυρες Σεβαστιανός δούκας, Βίκτωρ και Χριστόδουλος. Εφο­νεύθησαν με ξίφος.

Ο άγιος νεομάρτυρας Ιωάννης. Καταγόταν από τον Γαλατά και ήταν οαν λειτουργός κάλφας εις το παλάτιον του σουλτάνου. Επειδή επίστευεν στον Χρι­στόν απεκεφαλίσθη.

Εθνικά γεγονότα: Σαν σήμερα το 1821 στον ναό των αγίων Ταξιαρχών του Ια­σίου γίνεται δοξολογία ενώπιον του αρχιστρατήγου Υψηλάντου και δίδεται όρ­κος δια τον υπέρ της ελευθερίας αγώνα.

Το 1822 γίνεται σφοδρή μάχη μεταξύ των Ελλήνων υπό τους I. Κολοκοτρώ­νη, Δημ. Πλαπούταν και Πετμεζάν και Τούρκων έξω του χωρίου Χαλανδρίτσα Πατρών. Αποτέλεσμα της μάχης υπήρξεν η νίκη των Ελλήνων.

Το 1826 οι Τουρκοαιγύπτιοι κυριεύσαντες το Βασιλάδι του Μεσολογγίου εφόνευσαν ολόκληρον την φρουράν των Ελλήνων μεταξύ των οποίων ήσαν και οι Πεταλούδας, Ζορμάς, Παπαλουκάς, Ραζής.

Το 1888 ο θάνατος του Α. Κουμουνδούρου. Επιφανής πολιτικός.

Το 1919 το ελληνικόν εκστρατευτικόν σώμα εις Ρωσίαν κάνει μάχην με Ρώ­σους.

Το 1920 σε ολόκληρο το μέτωπο Μ. Ασίας γίνεται δράση περιπόλων.

Το 1922 η ελληνική στρατιά στη Μ. Ασία μάχεται με περιπόλους και πυρο­βολικό ενάντια των Τούρκων.

Το 1941 στο αλβανικό μέτωπο σημειούται δράση πυροβολικού και περιπό­λων μεταξύ εμπολέμων Ελληνοϊταλών.

Ενισχυσε Και συ Το Εργο

Της Ιερας Αρχιεπισκοπης Αθηνων

Μεσω Της -Ate Bank -

clip_image00143333333333

Η ως άνω διαφήμιση της Ι.Α.Α.

αναρτάται δωρεάν από το Ιστολόγιό μας.