24 Ιουλίου, 2011

ΔΡΙΜΥΤΑΤΟ ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΥ πρ. ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΝΥΝ ΕΛΟΥΣ κ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΓΚΑΝΤΖΙΡΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΘΙΜΟ (16 Ιουλίου 2011).



 

ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΒΑΡΥΤΑΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ

Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, λαλίστατος καί οργίλος, όταν σηκώνει λάβαρο μάχης, ενάντια στά άνομα καί παράνομα, που συμβαίνουν έκτος του χώρου της ελληνικής Έκκλησίας, μεταμορφώνεται καί μεταλλάσσεται σε σκυθρωπό καί άφωνο επισκέπτη μουσειακού ή νεκρικού χώρου, όταν τά σκάνδαλα των εκκλησιαστικών πριγκίπων βεβηλώνουν καί μολύνουν τό ιερό Θυσιαστήριο καί καταβρωμίζουν την κοινωνική ατμόσφαιρα. 

Εσχάτως, ξεπερνώντας τό διπολικό σχήμα της διαφημιστικής κραυγής καί της υπολογισμένης σιωπής, άπλωσε τό ώμοφόριό του στούς ανοιχτούς γεωπολιτικούς ορίζοντες καί επιχείρησε νά διατυπώσει άποψη γιά θέματα καί γιά συμπεριφορές, πού δέν προσφέρονται γιά λαϊκισμούς καί γιά αυτοδιαφήμιση. Άφησε κατά μέρος τή δυσλειτουργία του πατροπαράδοτου Συνοδικού σχήματος της Έκκλησίας μας. Προσπέρασε σιωπηλά και τήν κοινωνική και οικονομική κρίση, πού βασανίζει τό λαό μας. 

Καί εμφανίστηκε, θαρρετός καί μαχητικός, γιά νά καλύψει τίς εξευτελιστικές πομπές του πρώην Γενικού Διευθυντού του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρός Κάν. Λάβρος επιτέθηκε καί ενοχοποίησε τούς Αμερικανούς Δικαστές, πού κατά τή διαδικασία της προανάκρισης θεώρησαν υποχρέωσή τους νά διατάξουν τήν κράτηση - έστω καί εκτός φυλακής του κατηγορούμενου. Καί κατακεραύνωσε τούς εκπροσώπους του διεθνούς μηχανισμού πληροφόρησης, επειδή διατυμπάνισαν τήν αδιαντροπιά καί τά όργια του έκπεσόντος μέλους της υψηλής ηγετικής λέσχης.

Κατά τή Θεία Λειτουργία της Κυριακής της Σαμαρείτιδος, ό κύριος Άνθιμος πρόβαλε στήν Ωραία Πύλη του Ιερού Θυσιαστηρίου καί, αντί γιά κήρυγμα διδαχής καί εξαγιασμού, άρχισε ένα οξύ, καταγγελτικό λόγο. Υποστήριξε επίμονα, πώς ό ένοχος γιά βαρύτατες ηθικές εκτροπές μαέστρος της παγκόσμιας οικονομίας, αν καί αυτοδιασύρθηκε σέ οίκουμενικό forum, αν καί οί πομπές του ξετυλίχτηκαν, αποκρουστικές καί πνικτικές, κατά τήν προδικασία του φακέλλου των ανακρίσεων, εξακολουθεί νά διατηρεί, άθικτο καί πανίσχυρο, τό «τεκμήριο της αθωότητας».

Όλοι είναι υποχρεωμένοι νά σεβαστούν αυτό τό τεκμήριο. Καί κανένας - μά κανένας - δέν έχει τό δικαίωμα νά αποτολμήσει τόν περαιτέρω διασυρμό του, φέροντας στή δημοσιότητα αποκαλυπτικά στοιχεία, πού κυκλοφόρησαν στή δικαστική αίθουσα καί πέρασαν - άσχετο μέ ποιό τρόπο καί μέ ποιά πρόθεση στούς κράχτες της ενημέρωσης. Μεταφέρω, αυτούσιο, τό κομμάτι της ομιλίας του, πού τήν εκφώνησε μπροστά στό Πανάγιο θυσιαστήριο καί σέ ώρα, πού προσφερόταν ή αναίμακτη Ίερουργία.

«...Όφείλουμε νά δείχνουμε σεβασμό σέ κάθε άνθρωπο, μέχρι νά αποδειχθεί ή ένοχη του καί νά επιβληθούν οί ποινές πού προβλέπει ό νόμος καί όχι εκείνες πού θέλουμε νά επιβάλουμε έμείς. Εξετάζω τήν εικόνα ή όποία καταρράκωσε τά ευρωπαϊκά καί τά παγκόσμια αξιώματα μέσα στά μάτια όλων των λαών καί αυτό είναι ήττα της συγχρόνου κοινωνίας... Τόν κρατούν μέ τίς χειροπέδες, τοΰ πέφτει τό μισό σακάκι καί κυκλοφορεί όπως οί μεθυσμένοι στό δρόμο. Γιά νά τόν παν πού; Νά τόν κρίνει μιά γυναίκα τί θά γίνει καί τόν στέλνει στή βαριά φυλακή... Αυτό είναι εξόντωση της ανθρώπινης προσωπικότητας». 

Καί συμπληρώνει ό συντάκτης της ίστοσελίδας, πού έφερε σέ πανελλαδική ανάρτηση τόν ευτελισμό του κηρυκτικού λόγου καί τή βεβήλωση του Ιερού θυσιαστηρίου: «Αυτά είπε ό Μητροπολίτης Άνθιμος καί αναφέρθηκε στή στάση τού Ιησού Χριστού, όπως περιγράφεται στό Ευαγγέλιο τού Ιωάννη, όταν οί Γραμματείς, οί Φαρισαίοι καί τό φανατισμένο πλήθος θέλησε νά τιμωρήσει διά λιθοβολισμού μιά γυναίκα πού κατηγορούνταν γιά μοιχεία».

Κρατείστε στό αρχείο της μνήμης σας αυτή τή θεολογική καί τή Νομική θεμελίωση του τεκμηρίου της αθωότητας, όπως τήν ύφανε ό Μητροπολίτης της Όρθόδοξης 'Εκκλησίας μας Άνθιμος, γιά νά επενδύσει, φιλικά καί σωστικά, τό «φημισμένο» σκανδαλοποιό κύριο Ντομινίκ Στρός Κάν. Καί προσφέρετε λίγη προσοχή, (θά σας συνιστούσα καί λίγη περιέργεια) γιά νά αναδιφήσουμε μαζί κάποιες άλλες πρωτοβουλίες του ίδιου Μητροπολίτη καί κάποιες άλλες δυναμικές κινήσεις του, πού βρίσκονται καταχωρισμένες, αλλά καταχωνιασμένες, στό προσωπικό ημερολόγιο του κ. Άνθιμου καί πού αποτυπώνουν τό αρχιερατικό του ήθος, τό σεβασμό του - ή τήν περιφρόνησή του στό θεσπισμένο μέ Νόμο «τεκμήριο της αθωότητας» και - κάτι πλέον - τήν αμετακλήτως χρεωστική υποχρέωση αναγνώρισης του ήθους καί του κύρους των - κατά καιρούς - αναδειχθέντων λειτουργών της Όρθόδοξης Εκκλησίας μας καί αποφυγής πράξεων περιφρόνησης ή καταπλήγωσης της χαρισματικής προσωπικότητάς τους.

Γνωστό απ άκρη σέ άκρη της ελληνικής πατρίδας, ότι κατά τό έτος 1974 καί λίγο πρίν από τή μεταπολίτευση, ή έξαλλη εκκλησιαστική διοίκηση, ποδοπατώντας ασύστολα τούς Ίερούς Κανόνες καί σέ συνεργασία μέ τή δικτατορία του Ίωαννίδη, καταδίκασαν στήν έσχατη ποινή, στή στέρηση των ποιμαντικών τους αρμοδιοτήτων καί απομάκρυναν από τούς αρχιερατικούς τους θρόνους δώδεκα Μητροπολίτες. Δέ δρομολόγησαν διαδικασία ανακρίσεων, γιά νά εξακριβώσουν, αν ήταν ένοχοι ή όχι. Δέν τούς κάλεσαν νά απολογηθούν, μιά καί δέν είχαν μπροστά τους πιστοποιημένο κατηγορητήριο. Δέν κατάθεσαν φάκελλο επιβαρυντικό, συμπληρωμένο καί πλεγμένο, στό αρμόδιο γιά τούς Αρχιερείς 'Εκκλησιαστικό Δικαστήριο.

Όλες αυτές τίς διαδικασίες, πού τίς επιβάλλουν οί Ίεροί Κανόνες καί οί Νόμοι της ελληνικής επικράτειας, τίς περιφρόνησαν μέ προκλητικότητα. Καί, μέ μιά απόφαση του ποδαριού, τούς εξόρισαν. Αμέσως μετά, βιαστικά καί σπασμωδικά, άρχισε ή ένοχη Συνοδική παρέα νά παράγει Μητροπολίτες, γιά νά γεμίσει τά κενά καί γιά νά παρουσιάσει «τετελεσμένη καί αδιαμφισβήτητη» τήν καινούργια κατάσταση. Χρέος μου νά αποκαλύψω, ότι κατά τίς μέρες εκείνες της θυελλώδους ανατροπής καί της Κανονικότητας της Εκκλησίας καί της Νομιμότητας του «έν καταρρεύσει» δυναστικού πολιτεύματος, ό κύριος Άνθιμος (αρχιμανδρίτης τότε) μέ έτίμησε μέ τήν επίσκεψή του καί, που μου διεκτραγώδησε τίς ίντριγκες καί τά παζάρια, μέ ύφος βαρύ πρόσθεσε:

«Σ' αυτό τό κλίμα, πού βρισκόμαστε σήμερα, αν τύχη καί μου προτείνουν τήν προαγωγή μου σέ Μητροπολίτη, θά τό σκεφτώ πολύ αν πρέπει νά τό δεχτώ». Δέχτηκα τήν έπιφύλαξή του αυτή, ώς άρωμα ευαίσθητης συνείδησης καί δήλωσα συμπαραστάτης του. Ατυχώς, τό αρωμα, πολύ σύντομα, λειτούργησε ώς αναθυμίαση χωματερής προδωμένων ονείρων. Ένας από τούς δώδεκα Μητροπολίτες, πού καταδικάστηκαν δίχως νά απολογηθούν καί δίχως νά δικαστουν, ήταν ό ήρωϊκός καί σεβάσμιος Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Κωνστάντιος. Ξεχωριστή φυσιογνωμία. Όχι μόνο αποδεκτή, αλλά καί θρονιασμένη στίς καρδιές του εκκλησιαστικού πληρώματος όλης της ανατολικής Μακεδονίας.

Σ' όποια πυκνοκατοικημένη περιοχή καί σ' όποια άκρη έκανες αναφορά στό πρόσωπό του άκουγες πρόσθετες ευλαβικές εκτιμήσεις της αγιοσύνης του καί δεχόσουνα ένα νέο κύμα εύωδίας σεβαστικών θυμιαμάτων. Δεκαετίες όλόκληρες ό ακάματος λειτουργός Κωνστάντιος Χρόνης διακόνησε ώς ίεροκήρυκας στήν Ίερή Μητρόπολη Φιλίππων καί Νεαπόλεως (Καβάλας). Κήρυξε τόν Ευαγγελικό λόγο. Καί ποίμανε μέ αγάπη καί μέ ευαισθησία τό ώριμο σέ ήλικία πλήρωμα καί τίς στρατιές της νεότητας. Όταν οί Γερμανοί κατακτητές κατέλυσαν τήν παραμεθόρια άμυνα καί όρμησαν στήν καταματωμένη πατρίδα μας, παράδωσαν τή φρούρηση καί τή διοίκηση της ανατολικής Μακεδονίας στούς Βούλγαρους.

Καί αυτοί, σκληροί κατακτητές καί νοσταλγοί μιας έπέκτασής τους στό Αιγαίο, άρχισαν νά υλοποιούν τούς σχεδιασμούς τους. Έβαλαν, ώς μητρική γλώσσα, στά σχολειά μας τή Βουλγάρικη, έφεραν Βούλγαρους παπάδες νά ιερουργούν στίς Εκκλησίες μας καί νά προσαρμόζουν τό λαό μας στό δικό τους τυπικό. Έκαναν κάθε κίνησή τους καί κάθε σχεδιασμό τους, ώς κατακυρωμένοι κατακτητές, δίχως νά περνάει από τό μυαλό τους ένας ενδεχόμενος κίνδυνος ανατροπής τους. Τόν ιεροκήρυκα Κωνστάντιο Χρόνη, πού τόν έβλεπαν νά κινείται μέ τόλμη σ' όλη τήν έκταση της ανατολικής Μακεδονίας, τόν κήρυξαν ανεπιθύμητο καί τόν έβγαλαν βίαια έξω από τά όρια της δικής τους επιτήρησης. Διωγμένος, αλλά ακούραστος, κατέβηκε στή Μητρόπολη Καλαβρύτων καί Αιγιαλείας καί συνέχισε τή θυσιαστική προσφορά του. Ή σκοτεινιά καί ό τρόμος της Γερμανοϊταλικης κατοχής είχαν διεγείρει ισχυρές, μυστικές, αντιστάσεις, πού προκαλούσαν εμπόδια στίς διακινήσεις του κατακτητή, αλλά καί πλήρωναν μέ τό αίμα τους τόν κάθε σχεδιασμό σαμποτάζ, πού κατόρθωναν νά ενεργοποιήσουν.

Σέ πρώτη φάση, τό αντάρτικο κίνημα της περιοχής τών Καλαβρύτων, πού λειτουργούσε ύπό τήν αρχηγία του Άρη Βελουχιώτη, πήρε τήν απόφαση νά ανατινάξει τίς γραμμές του οδοντωτού σιδηροδρόμου, πού ήταν ή μοναδική δυνατότητα διασύνδεσης της ορεινής περιοχής τών Καλαβρύτων μέ τίς παράλιες πόλεις. Μέ τήν ανατίναξη αυτή θά έβαζαν σέ μεγάλο κίνδυνο τά φυλάκια τών κατακτητών, αλλά – παράλληλα - θά έκλειναν τή γραμμή επισιτιστικού εφοδιασμού γιά τούς κατοίκους τών Καλαβρύτων. Ό ήρωϊκός ιεροκήρυκας Κωνστάντιος, ανάλαβε νά μεσολαβήσει, γιά τήν επίλυση του προβλήματος. Δυό όλόκληρα μερόνυχτα πεζοπόρησε στά βράχια του Χελμού καί έφτασε στό κρυσφύγετο του αρχηγού Βελουχιώτη.

Τόν ενημέρωσε καί τόν ικέτεψε «Αρχηγέ μου, αυτό τό τρένο, πού σκαρφαλώνει στά Καλάβρυτα, δέν είναι συρμός μεγάλος. Ένα καί μόνο μικρό βαγονάκι μεταφέρει λίγους επιβάτες καί κάμποσα σακιά αλεύρι ή μερικά άλλα τρόφιμα. Άν καταστραφεί τό δίκτυο, οί άνθρωποι θά πεθάνουν από τήν πείνα. Ό αρχηγός Βελουχιώτης στάθηκε σκεφτικός. Κάλεσε τούς δικούς του καί πήρε πληροφορίες. Καί, όταν αυτοί έπαλήθευσαν, ότι τό τρενάκι ήταν μικρό καί ότι δέν υπήρχε άλλος τρόπος νά φτάσουν τρόφιμα στήν πόλη τών Καλαβρύτων καί στά γύρω χωριά, έδωσε διαταγή νά μήν ανατιναχτεί ή οδοντωτή σιδηροδρομική γραμμή.

Οί γραμμές του μικρού τρένου έμειναν άθικτες καί τό βαγονάκι εξακολούθησε νά έξυπηρετεί καί τούς κατακτητές καί τούς δουλωμένους Έλληνες. Άλλά ή φωτιά της μυστικής πολεμικής αντιπαράθεσης δέν έσβησε. Οί Καλαβρυτινοί, απόγονοι εκείνων, πού, τό 21 σήκωσαν τό λάβαρο της επανάστασης, εξακολούθησαν νά πλέκουν αλυσίδες δολιοφθορών καί νά φέρνουν σέ δύσκολη θέση τούς κατακτητές. Καί οί κατακτητές, χειριστές καί εκφραστές της έσχατης βαρβαρότητας, πήραν τήν απόφαση νά κάψουν τήν πόλη τών Καλαβρύτων καί νά σκοτώσουν όλους τούς άντρες, από δεκατεσσάρων χρόνων καί πάνω. Τό τί έγινε, δέν περιγράφεται. Σέ μηδενικό χρόνο ή ίστορική πόλη κατάντησε ερείπιο. Καί τό κάθε σπίτι, μιά έστία αφόρητου πένθους. Τά αποσπάσματα τών κατακτητών συγκέντρωσαν, σά νά ήταν κοπάδια αγρίων ζώων, τούς Καλαβρυτινούς καί τούς θανάτωσαν. Δέ διερεύνησαν αν ήταν ένοχοί για οποιαδήποτε εγκληματική πράξη.

Δέν τούς έστησαν στό έδώλιο του κατηγορούμενου. Μέ μιά αγρία έπίθεση, σκόρπισαν τό θάνατο. Άφησαν χήρες τίς μάνες καί ορφανά τά ανώριμα παιδιά. Ό ίεροκήρυκας Κωνστάντιος Χρόνης, ή ακοίμητη αυτή λαμπάδα της αγάπης καί της θυσίας, στάθηκε, αδελφός καί πατέρας γιά τίς ορφανεμένες οικογένειες καί μεταφορέας της θείας συμπαράστασης καί ευλογίας στήν κατακαμένη πολιτεία. Είκοσιτρία ολόκληρα χρόνια μετά τήν εφιαλτική νυχτιά της κατοχής, ό ίεροκήρυκας καί πατέρας τών πονεμένων Καλαβρυτινών κλήθηκε, χωρίς νά τό άποδείξει, νά ποιμάνει τή Μητροπολιτική περιφέρεια της Αλεξανδρούπολης. Χειροτονήθηκε από τόν Αρχιεπίσκοπο τών αποστολικών οραματισμών Ιερώνυμο Κοτσώνη καί, ταπεινά, αφιερώθηκε στήν αποστολή του.

Δίχως κωδωνοκρουσίες. Δίχως επιδείξεις χλιδής. Δίχως αύτοθαυμαστικά θυμιάματα. Λιτός καί ταπεινός, λειτουργός της σταυρικής Αγάπης καί θεραπευτής του ανθρωπίνου πόνου, άναβε καντήλι ελπίδας, εκεί, πού θέριευε τό σκοτάδι της απόγνωσης. Όταν στήν πατρίδα όρμησε ή δεύτερη δικτατορία, τά πρόσωπα της τρελής έξουσίας, της κοσμικής καί της έκκλησιαστικής, θεώρησαν πώς θά μπορούσαν νά αναβαθμίσουν τήν παρουσία τους, αν μέ μία στυγνή διαταγή εξόριζαν μία όλόκληρη δωδεκάδα Μητροπολιτών από τήν ποιμαντική τους έπαλξη. Ένας από τούς δώδεκα, πού αντιμετωπίστηκε σάν επικίνδυνος, ήταν ό πατέρας της Αλεξανδρούπολης, ό γέροντας Κωνστάντιος Χρόνης.

Ό ήρωας της Καβάλας καί τών Καλαβρύτων. Ό εξορισμένος από τούς Βούλγαρους καί αναγνωρισμένος, ώς γενναίος μαχητής, από τόν Άρη Βελουχιώτη. Ό εκρηκτικός, σήμερα, Μητροπολίτης Άνθιμος καί ανυποχώρητος στηλοβάτης του «τεκμηρίου της αθωότητας», δέν πρόβαλε τότε, (όταν άκουσε τήν εξορία του Μητροπολίτη της Αλεξανδρούπολης Κωνστάντιου) στό κάγκελο της εξορίας, για νά δώσει κουράγιο στόν καταπληγωμένο γέροντα εκκλησιαστικό λειτουργό καί για νά σημάνει συναγερμό ενάντια στήν ασύγγνωστη καταπάτηση τών Ίερών Κανόνων καί στήν αγοραία περιφρόνηση του «τεκμηρίου της αθωότητας».

Κάμποσες μέρες έμεινε στήν απόλυτη σιωπή. Σά νά μήν έγινε καμιά παραβίαση της Κανονικότητας καί της Νομιμότητας. Σά νά μήν έσβησαν στούς χώρους της Συνοδικότητας οί λαμπάδες του ήθους καί του χρέους. Καί σά νά μή συσπειρώθηκε τό έκκλησιαστικό πλήρωμα σέ εξέγερση καί σέ κατακραυγή ενάντια στούς ανατροπείς της καθιερωμένης από Οικουμενικές Συνόδους Κανονικής Τάξης καί δημιουργούς απαράδεκτης ανωμαλίας. Δέν πρόλαβε νά περάσει τό πρώτο κύμα της βαρείας σκοτεινιάς καί διασταυρώθηκε ή πληροφορία, δτι στό θρόνο του αδίκως εξορισμένου αγίου Ιεράρχη Κωνστάντιου, πρόκειται νά ενθρονιστεί, ποιός νομίζετε;

Ό αρχιμανδρίτης Άνθιμος Ρούσας. Ναί, ό κύριος Άνθιμος αποδέχτηκε τήν πρόταση, νά παρελάσει αγαλλομένω ποδί - πρός τό Μητροπολιτικό Μέγαρο της Αλεξανδρούπολης καί νά εγκατασταθεί στή θέση του διωγμένου αγίου Ιεράρχη. Δέν τόν έκαμψε ή πανελλήνια αντίδραση. Δέν τόν συντάραξε ό στεναγμός καί τό δάκρυ του πληγωμένου γέροντα. Δέν τόν φόβισαν οί χαρακτηρισμοί του «προδότη» καί του «μοιχεπιβάτη», πού του απονεμήθηκαν καί πού σφράγισαν τό επισκοπικό του πορτραίτο. Τά γεγονότα, πού ακολούθησαν, αντί νά μαλάξουν τόν πόνο του ασπίλου ιερού θύματος, τόν φόρτισαν περισσότερο καί τόν όξυναν.

Κάποια στιγμή, πού ό γέροντας Κωνστάντιος αντιμετώπισε σοβαρή κάμψη της υγείας του, αποφάσισε νά ταξιδέψει για λίγο στήν Αλεξανδρούπολη καί νά έπισκεφθεί ένα γιατρό, πού ήταν πνευματικό του παιδί καί τόν εμπιστευόταν απόλυτα. Φτάνοντας, απέφυγε κάθε άλλη επικοινωνία. Άλλά, κάποια μάτια, πού τόν είδαν καί τόν προσκύνησαν, δέν παράλειψαν νά μεταφέρουν τήν είδηση στούς διαδρόμους του κλεμμένου Μητροπολιτικού οικήματος. Καί ό κύριος Άνθιμος, αντί νά τρέξει νά του φιλήσει τό χέρι καί νά του προσφέρει τήν κάθε αναγκαία έξυπηρέτηση, κυριεύτηκε από φόβους. Καί λειτούργησε ώς μαινόμενος αντίπαλος. Έστειλε ομάδα δικών του ανθρώπων, νά διατάξουν τό γέροντα νά φύγει αμέσως, μέσα στά σκοτάδια της νύχτας, από τά όρια της Αλεξανδρούπολης. Καί νά μήν αποτολμήσει, άλλη φορά, νά διαταράξει τή γαλήνη του ποιμνίου μέ μία δεύτερη επίσκεψη. Ό αγνός καί άδολος γέροντας έσκυψε τό κεφάλι. Καί τά μάτια του έσταξαν.

Σηκώθηκε, στηρίχτηκε στό μπαστούνι του, προχώρησε πρός τό αυτοκίνητό του καί έφυγε. Γύρισε στήν Καβάλα, κρατώντας τό αλάβαστρο της θλίψης του καί τών δακρύων του. Δέ δικαιούμαι νά σιωπήσω ή νά προσπεράσω ασχολίαστη καί μία δεύτερη, ανέντιμη καί ασύμβατη μέ τό ώμόφορο της αρχιεροσύνης, επέμβαση του κ. Ανθίμου στή συνείδηση του αγνού γέροντα Κωνστάντιου. Σέ κάποια φάση της σκληρής δοκιμασίας του ό εξόριστος ιερομάρτυρας ένοιωσε τίς δυνάμεις του νά τόν εγκαταλείπουν. Τότε, ό «μοιχεπιβάτης» του Μητροπολιτικού του Θρόνου, ό κ. Άνθιμος, θεώρησε κατάλληλη τή στιγμή, νά εξασφαλίσει τήν επικάλυψη της επιορκίας του.

Πλαστογράφησε, έξ ονόματος - δήθεν - του γέροντα Ιεράρχη, μιά έπιστολή, μέ αποδέκτη τήν Ίερά Σύνοδο της Έκκλησίας της Ελλάδος, πού δήλωνε, δτι παραιτείται τών δικαιωμάτων του καί του αιτήματος επιστροφής του στή Μητρόπολη Αλεξανδρουπόλεως καί αποδέχεται ώς διάδοχό του καί ώς συνεχιστή του ποιμαντικού του έργου τόν Ίεράρχη Άνθιμο, πού τόν έξέλεξε ή Ίεραρχία κατά τό έτος 1974. Συνεπλήρωνε δέ τήν έπιστολή μέ ευχές, για τήν ευόδωση τών προσπαθειών του διαδόχου του(!!!) πρός δόξα Θεού καί πρός οικοδομή του ποιμνίου. Μέ τήν επιστολή αύτή στό χέρι, ό πλαστογράφος κ. Άνθιμος βρήκε τό θάρρος (κατ' ακρίβεια τό θράσος) νά έπισκεφθεί τόν γέροντα Κωνστάντιο, για νά τόν πειθαναγκάσει νά βάλει τήν υπογραφή του.

Φθάνοντας στό ασκητήριο, πού μετρούσε τίς τελευταίες μέρες του ό ιερομάρτυρας του αιώνα μας Κωνστάντιος, τόν βρήκε μόνο. Καί, μέ γλυκανάλατες σεβαστικές επικύψεις, προσπάθησε νά τόν κάμψει καί νά τόν πείσει νά βάλει τήν υπογραφή του στήν πλαστογραφημένη παραίτηση. Ό γέροντας τόν κοίταζε στά μάτια, αλλά δέν ανταποκρινόταν. Εκείνος πρόσθετε λόγια σεβαστικά καί ισχυριζόταν, ότι μοναδική του επιδίωξη ήταν αποκατάσταση της ενότητας στό σώμα της Ίεραρχίας καί ή ειρήνευση του λαού του Θεού. Κάμποση ώρα κράτησε ή θεατρική παράσταση του κ. Άνθιμου. Ώσπου τόν διέκοψε ό γέροντας μέ μία δυναμική απόκριση. «Δέν υπογράφω, Φύγε». Θόλωσε τό βλέμμα του κ. Ανθίμου. Μάζεψε τά χαρτιά του καί έφυγε. Όταν κυλήσει ό χρόνος, όταν όλοι μας, όσοι βάλαμε τό δάχτυλό μας καί τήν υπογραφή μας στό μουντό φάκελλο του 1974 θά έχουμε γείρει στή σιωπή του τάφου, ό ανεπηρέαστος καί ψυχρός μελετητής της ίστορίας, θά γράψει καί θά υπογραμμίσει, ότι ό Μητροπολίτης Άνθιμος Ρούσας μπήκε στήν αίθουσα του Μητροπολιτικού θρόνου της Αλεξανδρούπολης από τήν πίσω πόρτα.

Καταπάτησε τόν όρκο του, ότι θά σέβεται καί θά εφαρμόζει μέ πιστότητα καί μέ ακρίβεια τούς Ιερούς Κανόνες. Καί έσπρωξε βίαια στήν εξορία ένα γέροντα Ιεράρχη, πού όλόκληρη ή ζωή του ήταν ευωδία αγιότητας καί κατάθεση θυσιαστικού μόχθου στή βάση του Σταυρού του Άρχιποίμενα Ιησού Χριστού. Τούτη τήν ώρα, ό Μητροπολίτης Άνθιμος αυτοπροβάλλεται ώς «παναγιότατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης». Στήν Αλεξανδρούπολη πήγε όπως πήγε, αλλά ένοιωσε τό χώρο στενό. Δέ χωρούσε τό ανάπτυγμα της προσωπικότητάς του. Τά όνειρά του. Τή μαχητικότητά του. Τή ρητορική του ασυδοσία.

Έβαλε αζιμούθιο γιά τήν ελληνική πρωτεύουσα. Γιά τό θρόνο τών Άθηνών. Πάλεψε νά συγκεντρώσει ευνοϊκούς ψηφοφόρους. Άλλά δέν τά κατάφερε. Ό αντίπαλος του Χριστόδουλος είχε καταρτίσει μέ επιμέλεια τό σχεδιασμό του καί είχε πλέξει τήν αρμάθα τών ψηφοφόρων του. Ό Άνθιμος, θλιμμένος καί παγωμένος, γύρισε στήν Αλεξανδρούπολη, δίχως κουράγιο για δράση καί δίχως εμπιστοσύνη στούς φίλους του. Τή χρονιά 2004 πέθανε ό Μητροπολίτης, πού βρισκόταν θρονιασμένος στήν καθέδρα της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης. Καί τά όνειρα του κ. Ανθίμου ξαναζεστάθηκαν καί ξαναδραστηριοποιήθηκαν. Δέν μπόρεσε νά κατακτήσει τό θρόνο τών Άθηνών. Τουλάχιστο, νά αναβαθμιστεί σέ «Παναγιότατο» καί νά θρονιαστεί στή βόρεια πρωτεύουσα της ελληνικής επικράτειας.

Για τό πώς σταθεροποίησε τά βήματά του καί κατάφερε νά κερδίσει τό θρόνο της συμπρωτεύουσας, έχω μία έντελώς πρόσφατη κατάθεση, πού μου τήν έκανε ό (έπί τό αυτό κρίμα έμπεσών) Ίεράρχης Νικόλαος Χατζηνικολάου. Μέ διαβεβαίωσε, ότι σέ πρώτο σχεδιασμό ό Πατριάρχης Βαρθολομαίος είχε αποφασίσει νά υποστηρίξει, για τή Θεσσαλονίκη, τόν τότε αρχιμανδρίτη Χατζηνικολάου. Ό Άνθιμος, όμως, μέ παρακλήσεις καί μέ ίντριγκες πάλεψε νά εξασφαλίσει γιά τό πρόσωπό του τήν υποστήριξη καί του Πατριάρχη καί του Αρχιεπισκόπου. Έπειδή, όμως, οί προηγούμενες εκλογικές του περιπέτειες καί αποτυχίες άφηναν τίς σκιές τους στόν ορίζοντα, αποφάσισε νά κινηθεί δραστικότερα.

Λίγες μέρες πρίν από τήν εκλογή, πήγε στόν Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, κάθισε στό γραφείο του καί τόν υποχρέωσε νά τηλεφωνήσει, έκείνη τήν ώρα, σέ ένα σεβαστό αριθμό Μητροπολιτών καί ανάλογα μέ τήν περίπτωση, νά συστήσει επίμονα, ή νά παρακαλέσει αδελφικά, νά ζητήσει ώς προσωπική χάρη νά παρουσιάσει ώς γραμμή του Πατριαρχείου καί της πλειοψηφίας τών ποιμένων τών Νέων Χωρών, νά κατασταθεί Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ό κ. Άνθιμος. Καί γιά νά είναι εξασφαλισμένος, δτι τό τέχνασμα θά λειτουργήσει αποτελεσματικά ζήτησε από τό Χριστόδουλο νά προτείνει τό Χατζηνικολάου ώς υποψήφιο για τήν περιοχή τών Σπάτων.

Ή ανοιχτή καί κατενώπιον του Ανθίμου επέμβαση του Χριστόδουλου πέτυχε. Ό αριθμός τών ψήφων συμπληρώθηκε. Καί ό νοσταλγός του αρχιεπισκοπικοί θρόνου ικανοποιήθηκε - γιά τήν ώρα - μέ τήν προσφώνηση «παναγιότατε» καί μέ τήν ιδιοποίηση του θρόνου της Θεσσαλονίκης. Αργότερα, όταν ό Χριστόδουλος έκλεισε τά μάτια, ό Άνθιμος ετοίμασε τίς αποσκευές του γιά νά θρονιαστεί στήν Αθήνα. Άλλά καί πάλι αστόχησε. Εκείνοι, πού του έδωσαν υποσχέσεις, τόν μαύρισαν. Αναγκάστηκε νά παραμείνει στή συμπρωτεύουσα, νά εκτοξεύει λεκτικά βέλη ενάντια τών Σκοπιανών καί νά θωπεύει τό «τεκμήριο της αθωότητας» εκείνων, πού έχουν καταβουτηχτεί στό βούρκο της ανηθικότητας καί της αδιαντροπιάς. Ερώτημα καυτό ξανααναφλέγεται μπροστά μου.

Άπό τό 1974 ίσαμε τό 2004 ό Άνθιμος καθόταν ηγεμονικά καί επιδεικτικά στό θρόνο της Θρακικής Πρωτεύουσας καί δέν άρθρωσε λόγο, γιά νά στηρίξει τό «τεκμήριο της αθωότητας» του ιερομάρτυρα Κωνστάντιου. Καί από τό 2004 ίσαμε σήμερα, σέ χρονική διαδρομή επτά ολόκληρων χρόνων, δέν μπόρεσε, ή, μάλλον, δέν τόλμησε νά διατυπώσει ένα μικρό λογύδριο σεβαστικής αναφοράς στόν μακαριστό Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Λεωνίδα Παρασκευόπουλο, πού διακόνησε, έπί μιά όλόκληρη τεσσαρακονταετία, μέ πιστότητα, μέ αφοσίωση καί μέ δυναμική ποιμαντική φροντίδα, ώς ίεροκήρυκας καί ώς Μητροπολίτης, όλόκληρη τή Δυτική Μακεδονία. Πού εξορίστηκε, χωρίς νά του απαγγελθεί κατηγορία καί χωρίς νά δικαστεί. Καί πού αναδείχτηκε καταξιωμένος πνευματικός αθλητής καί νεομάρτυρας. Ό κ. Άνθιμος μπροστά στό Πανάγιο Θυσιαστήριο έτόνισε καί έτόνωσε τό «τεκμήριο της αθωότητας» του παγκόσμια κατεγνωσμένου πρώην Γενικού Διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Άλλά δέ βρήκε μια λέξη, γιά νά υπομνήσει τήν Πατερική λάμψη της προσωπικότητας του Μητροπολίτη Λεωνίδα, πού λάμπρυνε τήν Έκκλησία της Θεσσαλονίκης καί μέ τή μακρότατη, πιστή διακονία του καί μέ τή λιτανεία του σταυρού της εξορίας του. Ή έπί τριανταεπτά όλόκληρα χρόνια (1974-2011) αινιγματική αποσιώπηση, έκ μέρους του κ. Ανθίμου του «τεκμηρίου της αθωότητας», τό όποίο - προφανώς - κάλυπτε όλους έκείνους τούς Ίεράρχες, πού διώχτηκαν καί εξορίστηκαν αυθαίρετα, δίχως νά απολογηθούν καί δίχως νά δικαστούν, καί ή έπ' εσχάτων αφύπνισή του καί ή «λαλέουσα» στήριξη, έκ μέρους του, της αθωότητας προσώπου ή καί προσώπων, πού κολύμπησαν στούς ηθικούς βόθρους, προσημειώνει ένα προβληματισμό.

Γιατί αυτή ή διπρόσωπη ερμηνεία; Γιατί τό «τεκμήριο της αθωότητας» δέν κάλυψε τόν Άλεξανδρουπόλεως Κωνστάντιο καί τόν Θεσσαλονίκης Λεωνίδα καί όλα τά θύματα της βαρβαρικής εκκλησιαστικής ανατροπής του 1974; Πώς αυτοί καταδικάστηκαν καί εξορίστηκαν, δίχως νά γίνουν σεβαστές καί δίχως νά τηρηθούν μέ ακρίβεια οί θεσμοθετημένες διαδικασίες; Καί πώς, από τότε, ίσαμε σήμερα, ό κ. Άνθιμος καί οί συνεργοί του, δέ βγήκαν, ούτε τότε ούτε τώρα, στή δημόσια εξέδρα, για νά καταγγείλουν τήν εγκληματική καταπάτηση, από λειτουργούς της Έκκλησίας, αυτού του δικαιώματος;

Καί πώς ό κ. Άνθιμος, ό ναρκωμένος καί σιωπηλός έπί τριανταεπτά χρόνια, αφυπνίστηκε, έπ' εσχάτων καί πήρε πάνω του τό βάρος της υποστήριξης του «τεκμηρίου αθωότητας» του κ. Ντομινίκ Στρός Κάν; Ή πιθανή ερμηνεία, κατά τή δική μου άποψη, κυλάει σέ δυό ρεύματα.

1.Ό Άνθιμος δέν τολμάει νά αναφερθεί στά πρόσωπα τών εκκλησιαστικών θυμάτων του 1974, γιατί καί μόνη ή αναφορά φωτίζει τή δική του εγκληματική καταπάτηση τών Ίερών Κανόνων, τήν ασέβεια πρός πρόσωπα ιδιαίτερα σεβαστά καί τή σύνθλιψη, μέχρι πνιγμού, του παγκοσμίως αποδεκτού «τεκμηρίου της αθωότητας».

2. Ό Άνθιμος ή επικαλύπτει τίς ένοχές τών ποικίλων παραγόντων της διαφθοράς, τών ενταγμένων στήν κλίμακα της έκκλησιαστικής Ίεραρχίας καί της κοσμικής αριστοκρατίας ή υπενθυμίζει - ευκαίρως ακαίρως - τό «τεκμήριο της αθωότητάς τους», γιατί σ' αυτές τίς δεξαμενές της εξουσιαστικής δύναμης καί του αμφισβητήσιμου ήθους βρήκε παράγοντες, πού τόν κράτησαν από τό χέρι καί τόν συνόδεψαν στήν κλίμακα της προαγωγής του. Γνωστά τά γεγονότα, πού ξεδιπλώθηκαν τό 2005. Στήν έκτακτη Συνεδρίαση της Ιεραρχίας, πού πραγματοποιήθηκε στίς 18-19 Φεβρουαρίου, ό τότε προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος μακαριστός Χριστόδουλος, έβαλε τό δάχτυλο στή μεγάλη πληγή, επισημαίνοντας τίς ευθύνες όλου του ιερού Σώματος:

«Όπως αποδεικνύεται, υπάρχουν σέ όλες τίς βαθμίδες κάποιοι κληρικοί, πού έχουν προδώσει τήν Ιερή αποστολή των, ή έχουν συμπεριφερθεί κατ έπιταγήν τών επιλήψιμων αδυναμιών των. Δύο είναι τά βασικά αδικήματα τών κληρικών αυτών, ή φιληδονία καί ή φιλαργυρία. Καί θά πρέπει νά παραδεχθούμε πώς σέ κάποιο βαθμό είμαστε όλοι ένοχοι γιατί, από ό,τι φαίνεται, ανεχθήκαμε αυτές τίς καταστάσεις, όπου υπάρχουν, έφ όσον τίς γνωρίζαμε, πού έχουν διαβουκολήσει τίς συνειδήσεις καί έχουν εκθέσει πρόσωπα καί τόν ιερό θεσμό, πού υπηρετούμε...».

Ό μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος μίλησε τότε άνοιχτά καί θαρραλέα. Ό κ. Άνθιμος, όμως, δέν άρθρωσε λέξη. Άραγε, γιατί; θά καταθέσω μιά εκδοχή. Εννέα μήνες, πρίν από τίς αποκαλυπτικές δηλώσεις του Χριστόδουλου, τόν Απρίλιο του 2004, ό Άνθιμος μετακόμισε τίς μίτρες του καί τίς πατερίτσες του από τήν Αλεξανδρούπολη στή Θεσσαλονίκη. Κανένας δέν μπορεί νά αποκλείσει τό ενδεχόμενο, στόν κατάλογο τών Μητροπολιτών ψηφοφόρων, πού έδωσε ό κ. Άνθιμος στόν Αρχιεπίσκοπο καί αξίωσε, μέ ανοιχτή τηλεφωνική επικοινωνία, νά τούς εκβιάσει νά ψηφίσουν Άνθιμο για τή Θεσσαλονίκη, νά βρίσκονταν καί ονόματα «φιλήδονων» καί «φιλοχρήματων».

Πώς, μετά τήν επιτυχία του εγχειρήματος του, μετά τήν αναβάθμισή του σέ «παναγιότατο», νά διατυπώσει αίχμές κατά τών ευεργετών του; Ακόμα καί όταν ένας από τούς δα-δακτυλοδεικτούμενους Ιεράρχες κάθισε στό εδώλιο τών Ποινικών Δικαστηρίων καί καταδικάστηκε σέ πολυετή φυλάκιση καί, αργότερα, μετά από τήν έκδοση αμετάκλητης κρίσης του Αρείου Πάγου, καθαιρέθηκε από τήν Ανώτατη Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη καί υποβιβάστηκε στή θέση του μοναχού, ό τιμητής τών Σκοπιανών Άνθιμος δέν πρόφερε καί δέν έγραψε ούτε δυό λέξεις, γιά νά αναστηλώσει τό κύρος της 'Eκκλησίας καί για νά συνοδοιπορήσει μέ τούς εντίμους καί τολμηρούς αδελφούς του, πού δίκασαν μέ φόβο θεού καί μέ ανυποχώρητη αξιοπρέπεια.

Καθώς ίσαμε τώρα ό κ. Άνθιμος δέν έχει αποσβέσει τά υψηλότερα σκαλοπάτια τών οραμάτων του, μετράει τό ενδεχόμενο αύριο όλοι αύτοί, πού σήμερα απολαμβάνουν τή σιωπή του καί επικαλύπτονται μέ τίς κάρτες τών «τεκμηρίων της αθωότητάς τους», νά ανταποδώσουν τίς ευεργεσίες, ρίχνοντας στήν κάλπη μιας μελλοντικής αρχιεπισκοπικής εκλογής τό όνομα του ευεργέτη τους. Νά τόν κοσμήσουν μέ στεφάνια δόξας. Καί νά σκύψουν ταπεινά νά τόν προσκυνήσουν.

Ταλαίπωρε Άνθιμε...

Καί, πρό παντός, ταλαίπωρη ελληνική Εκκλησία. Οί στιγματισμένοι περπατούν στίς αυλές σου καί προσεγγίζουν τήν Ιερή Τράπεζα, με τήν κάρτα του «τεκμηρίου της αθωότητας», πού τούς τήν εξασφαλίζει καί τή διακοσμεί ό «παναγιότατος» Μητροπολίτης της Θεσσαλονίκης Άνθιμος.

Καί ό Μητροπολίτης Άνθιμος, φουσκώνοντας μέ έπαρση, τοξεύει τά βέλη της κριτικής του καί της επικριτικής του πρός τούς αλλοεθνείς γειτόνους, πού δέν τόν λογαριάζουν καί δέν τόν φοβούνται καί μοιράζει κάρτες αθωωτικές καί υποστηρικτικές τών «τεκμηρίων της αθωότητας» στούς αναμοχλευτές του παγκοσμίου ηθικού βούρκου.

Οί κινήσεις του αύτές, στό σύνολό τους, εγγράφουν τεκμήρια όχι της ιδικής του αθωότητας, αλλά της ιδικής του ένοχης.

______________________________

Το ως άνω κείμενο χρήζει άμεσης απαντήσεως από τον κ. Άνθιμο εάν βέβαια έχει……………..

Voiotosp.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια: