ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΟ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΜΙΝΗ

Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε,

Η αρχή της θητείας σας στο δημαρχιακό θώκο ανέτρεψε κάθε προσδοκία για την περίοδο χάριτος, που είθισται στα πολιτι­κά δρώμενα, και προκάλεσε εννοιολογι­κές ερμηνείες των ρήσεων «κάθε αρχή και δύσκολη» ή «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός» και «αρχή άνδρα δείκνυσι».

Οι παραιτήσεις των αντιδημάρχων σας ανέ­δειξαν πολύ σύντομα τα εγγενή προβλή­ματα του συνδυασμού σας, που εύχομαι να μην αποτελούν δυσοίωνη προοπτική για το μέλλον, ούτε να προαναγγέλλουν την αποτυχία στη διοίκηση του δήμου.

Με τη στάση σας, επιπλέ­ον, απογοητεύσατε εκείνους που σας υπέδειξαν, σας ανέδειξαν και σας υποστήριξαν για την εκλογική σας επιτυχία, ανατρέπο­ντας όλες τις προβλέψεις. Οι ενδοπαραταξιακές συγκρούσεις ικανοποίησαν ασφαλώς τους αντιπάλους σας, που έσπευσαν να διαρρεύσουν ότι ο συνδυασμός ήταν ευκαιριακός.

Για τους αυτο­διοικούμενους πολίτες η απογοήτευση πήρε τη θέση της ελπίδας που είχε δημιουργήσει η σύνθεση του συνδυασμού και οι χαρμό­συνες εξαγγελίες του, που με την πρώτη δυσκολία κινδυνεύει να μεταβληθεί σε μετεκλογικό ράκος.

Οι παραιτήσεις μπορεί από τη μια πλευρά να εκφράζουν τη θέληση των παραιτηθέντων να μην αποδέχονται την επιβολή της βουλήσεως και της γραμμής του αρχηγού ή ακόμη μπορεί και να κινούνται στη λογική ότι ο δήμος αποτελεί πεδίο λαμπρό για την ανάδειξη των ιδεολογικών διαφορών και την επιδίωξη ατομικού πολιτικού κέρδους, από την άλλη όμως γεννούν προ­βληματισμούς για το μέλλον στον πρώτο δήμο της χώρας.

Γιατί αποδεικνύουν είτε την απουσία προγράμματος και σύγκλισης σε μια αποδεκτή κοινή γραμμή βασικών κατευθύνσεων σε καίρια και ακανθώδη θέματα, που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες των καιρών και θα εγγυάται την απρόσκοπτη άσκηση της δημοτικής εξουσίας, είτε την αποτυχία των εξισορροπητικών δυνατοτήτων του δημάρχου στη συνοχή των διαφόρων ομάδων και προσώ­πων.

Σας λείπει, προφανώς, η εμπειρία πολιτικής διαχείρισης κρί­σεων, αλλά τουλάχιστον απέναντι σε «παλιές καραβάνες» της Αυτοδιοίκησης επιβάλλεται να είστε περισσότερο προσεκτικός και υποψιασμένος.

Μπορεί, βεβαίως, όλα αυτά να δικαιολογούνται από τα κενά και τις ασάφειες του νόμου ή την ανυπαρξία ενός ξεκάθαρου θεσμικού πλαισίου και μιας σταθερής εθνικής πολιτικής και ορ­γανωτικής υποδομής στο θέμα των μεταναστών, που δεν θα τους δημιουργούσε καθεστώς ανασφάλειας, αβεβαιότητας και φόβου και δεν θα άφηνε περιθώρια για υποκειμενικές πολιτικές.

Το ζη­τούμενο για την πορεία του δήμου και της Αυτοδιοίκησης δεν είναι μόνο το μεταναστευτικό, που απετέλεσε τη θρυαλλίδα των συγκρούσεων, αλλά τα μείζονα προβλήματα που οξύνονται στην παρούσα συγκυρία της οικονομικής ανέχειας κι έτσι το ερώτημα παραμένει μετά τα πρόσφατα περιστατικά: Μπορεί να υπάρξει συντονισμός και ενότητα δράσης ή μάταια ελπίζουμε στη σύν­θεση των ασυνθέτων;