«Αντάρτες» στην Αθήνα, «πάρ' τα όλα» στις Βρυξέλλες.

Νύχτα Παρασκευής προς Σάββατο, 11 προς 12 Φεβρουαρίου του 2011, ήταν, όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώρ­γος Πεταλωτής... ζώστηκε τα φυσεκλίκια και γύρω στις δύο μετά τα μεσάνυχτα βγήκε στο... «πολιτικό αντάρτικο» εναντίον των εκπρο­σώπων της EE, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, οι οποίοι σε συνέντευξη τους είχαν αποκαλύψει ότι η κυβέρ­νηση Παπανδρέου είχε συμφωνήσει μαζί τους να εκποιήσει κρατική ακίνητη περιουσία, με στόχο να συγκεντρώσει 50 δισεκατομμύρια ευρώ για να τα δώσει στους ξένους δανειστές.

«Τα όρια της αξιοπρέπειας μας δεν τα διαπραγματευό­μαστε με κανέναν!» είχε διακηρύξει αγέρωχα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κατ' εντολήν του πρωθυπουργού. Ήταν και πάλι νύχτα Παρασκευής προς Σάβ­βατο, ένα μήνα αργότερα, 11 προς 12 Μαρτίου 2011 αυτή τη φορά, πάλι γύρω στις δύο μετά τα μεσάνυχτα, όταν ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου συμφωνούσε στην κατάρτιση του τελικού κειμέ­νου της απόφασης των ηγετών της Ευρωζώνης, κατά τη Σύνοδο Κορυφής τους στις Βρυξέλες.

«Πλήρως και ταχέως» τα 50 δις

Στην τρίτη κιόλας παράγραφο της απόφασης αυτής αναφέρεται ρητά ότι «οι αρχηγοί κρατών ή κυβερνήσεων της Ευρωζώνης καλωσορίζουν... τις ισχυρές δεσμεύσεις εκ μέρους της Ελλάδας... να εκπληρώσει πλήρως και ταχέως το πρόγραμ­μα ιδιωτικοποιήσεων και ανάπτυξης της ακίνη­της περιουσίας των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ που έχει ανακοινώσει»! «Πλήρως και ταχέως» ανέλαβε ο ίδιος ο Γ. Παπαν­δρέου να εφαρμόσει το πρόγραμμα για το οποίο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε υψώσει νυχτιάτι­κα το... λάβαρο της «αντίστασης» κατά της «απα­ράδεκτης» συμπεριφοράς των εκπροσώπων της τρόικας, προκαλώντας από τότε τη θυμηδία της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού!

Απίστευτα κακόγουστο θέατρο πολιτικής εξα-πάτησης των ιθαγενών. Απομένει, όμως, να δούμε αν ο πρωθυπουργός προτίθεται να εξαπατήσει κατά τον ίδιο τρόπο και τους ηγέτες της Ευρωζώ­νης ή αν θα επιχειρήσει να πουλήσει κρατικά ακί­νητα και κρατική γη για να τηρήσει τη δέσμευση του, γιατί μόνο με εκποίηση δημόσιας ακίνητης περιουσίας υπάρχει θεωρητικά η δυνατότητα να προσπαθήσει να μαζέψει τα 50 δις ευρώ. Οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί του περασμένου μήνα περί δήθεν συγκέντρωσης του ποσού αυτού από ιδιωτικοποιήσεις πρωτίστως και όχι από τα δημόσια ακίνητα είναι παντελώς ανεδαφικοί.

Η γλώσσα των αριθμών

Οι αριθμοί είναι καταλυτικοί. Όπως τονίζουν οι ειδικοί, στο σχεδόν ασήμαντο, σε σχέση με τα 50 δις ευρώ, συνολικό ποσό των μό­λις 6,5 δισεκατομμυρίων ευρώ ανέρχεται η αξία όλων των μετοχών που κατέχει το Δημό­σιο σε όλες τις εισηγμένες στο χρηματιστή­ριο εταιρείες, με βάση τις σημερινές τιμές.Επιπροσθέτως, ακόμη και με τους πιο γενναιό­δωρους υπολογισμούς, ζήτημα είναι αν φτάνει τη συνολική αξία των 3 δις ευρώ το μερίδιο του Δημοσίου σε μη εισηγμένες επιχειρήσεις.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε, δηλαδή, ότι η κυβέρ­νηση θα έβρισκε αγοραστές να αγοράσουν όλες τις μετοχές της, ακόμη κι αν παραβλέψουμε το γεγονός πως οι σημερινές χρηματιστηριακές τιμές είναι τόσο χαμηλές που η πώληση τους σε αυτά τα επίπεδα θα θεωρηθεί δικαίως από πολι­τική σκοπιά πράξη εσχάτης οικονομικής αθλιό­τητας, πάλι η κυβέρνηση Παπανδρέου χρειάζε­ται να βγάλει πάνω από... 40 δις ευρώ από την ακίνητη περιουσία του Δημοσίου! Θα τα βρει χωρίς να πουλήσει; Πρακτικά, αδύ­νατον. Ιδωμεν...

Αναβολή χρεοκοπίας

Οι ηγέτες της Ευρωζώνης αποφάσισαν να επε­κταθεί στα 7,5 χρόνια «η ωρίμανση όλων των δα­νείων του προγράμματος προς την Ελλάδα». Βάσει των διευκρινίσεων του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών, αυτό σημαίνει ότι αναφορικά με τα 80 δις ευρώ του μεριδίου της EE από το δάνειο των 110 δις ευρώ του Μνημονίου -τα υπόλοιπα 30 δις τα δίνει το ΔΝΤ- έχουμε τις εξής αλλαγές: Από 3 χρόνια περίοδο χάριτος και 2 χρόνια απο­πληρωμής του δανείου που είχαμε μέχρι τώρα (σύνολο 5 χρόνια), με την επιμήκυνση η Ελλάδα θα έχει 4,5 χρόνια περίοδο χάριτος και 5,5 χρόνια αποπληρωμής, άρα 10 χρόνια συνολικά.

Όπως είναι αυτονόητο, αυτή η διπλάσια διάρ­κεια του δανείου σημαίνει πρώτα απ' όλα ότι η Ελλάδα θα πληρώσει στο τέλος, χοντρικά, διπλά­σιους τόκους για το δάνειο αυτό. Στην πραγματι­κότητα, ο υπολογισμός είναι σαφώς πιο περίπλο­κος, γιατί το επιτόκιο είναι κυμαινόμενο, αλλά αυτό που γράφουμε ισχύει ως γενική αρχή