Τέλος η Εκκλησία τών Ιεροσολύμων είναι ή μόνη αύτοφυής καί γηγενής είς τήν άγίαν Γην Εκκλησία, διατηρήσασα, καθότι Ορθόδοξος, τήν διά πολλών αίώνων τηρηθείσαν άναλλοίωτον Ορθόδοξον Πίστιν τών άγίων Αποστόλων καί Πατέρων. Αί λοιπαί χριστιανικαί όμολογίαι καί κοινότητες, έχουσαι τήν άπωτάτην αύτών άναφοράν είς τάς έθνικάς ή συγκεντρωτικάς, έξωθεν της άγίας Γης, έκκλησιαστικάς αύτών διοικήσεις, τάς όποίας έν τή άγία Γή άντιπροσωπεύουν, σαφώς ύπολείπονται τού σπουδαίου ρόλου, τόν όποίον διαδραματίζει ή Σιωνίτις Εκκλησία ύπό τήν καθοδήγησιν τού Τάγματος τών Σπουδαίων, της Άγιοταφιτικης Αδελφότητος.
Ό έλληνικός χαρακτήρ της Σιωνίτιδος Εκκλησίας, πέραν της άμέσου ιστορικής άναφοράς αύτού είς τήν καταγωγήν τών πρώτων έν Παλαιστίνη Χριστιανών, έπειδή έμπνέει το Πατριαρχείον τής αγίας Σιών διά τής οίκουμενικότητος του Όρθοδόξου Ρωμέηκου, πνευματικού καί χριστοκεντρικού πολιτισμού τών αγίων Πατέρων, ύπεραιρόμενος στενών έθνικών δεσμεύσεων, έξασφαλίζει κατά τούτο καί τήν οίκουμενικότητα καί τό είς άπαντας προσβατόν τών Πανσέπτων Προσκυνημάτων. Αι κατά τά τελευταία έτη πολεμικαί συρράξεις είς τήν περιοχήν τής Μέσης Ανατολής καί τά παρεπόμενα προβλήματα ώδήγησαν είς τήν, είσέτι συνεχιζομένην, άποψίλωσιν του χριστιανικού πληθυσμού έν τή αγία Γή.
Ή Σιωνίτις Έκκλησία έρχεται, παρά ταύτα, τής άποστολής αυτής έπί τής καθοδηγήσεως του ποιμνίου αυτής είς νομάς σωτηρίους καί τής διατηρήσεως του λειτουργικού χαρακτήρος τών Προσκυνημάτων, παρά τοίς όποίοις αι τήν Αλήθειαν αναζητούσαι ψυχαί, έντοπίων καί προσκυνητών, εύρίσκουσι τόν Καλόν αυτών Ποιμένα, έκεί όπου Ούτος διά του Σταυρού καί τής Αναστάσεως «σωτηρίαν είργάσατο έν μέσω τής γης» (Ψαλμ. 73, 12).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου