ΠΟΙΟΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ
ΕΒΑΛΕ “ΠΩΛΗΤΗΡΙΟ”
ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ
Η ιταμή -σε ύφος και περιεχόμενο- συνέντευξη της 11/2/2011 των εκπροσώπων της τρόικας έθεσε το ερώτημα: Ποιος, επιτέλους, κυβερνά σήμερα τον τόπο; Και η πρωτοφανώς καθυστερημένη, δήθεν οργίλη, μεταμεσονύκτια απάντηση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου ανέδειξε το ζήτημα:
Ο πρωθυπουργός συνεχίζει απροκάλυπτα την επιχείρηση πολιτικής παραπλάνησης του ελληνικού λαού. Καλλιεργεί, άραγε, την ψευδαίσθηση ότι οι πολίτες δεν έχουν ακόμη βγάλει τα συμπεράσματα τους από το, πασοκικής επινόησης, colpo grosso των εκλογών της 4/10/2009; Ας σημειωθεί ότι το τελευταίο αυτό δείγμα πολιτικής παραπλάνησης του κ. Γ. Παπανδρέου και της κυβέρνησης του έχει δύο σκέλη. Το ένα αφορά το καθεστώς προστασίας της δημόσιας περιουσίας. Και το δεύτερο τους στόχους σε ό,τι αφορά την αξιοποίηση της περιουσίας αυτής.
I. Ως προς το πρώτο σκέλος, αξίζει να θυμηθεί κανείς ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου, αφού «κατακεραύνωσε» με μεγάλη καθυστέρηση τους εκπροσώπους της τρόικας -στους οποίους όμως αυτός και η κυβέρνηση του είχαν δώσει το δικαίωμα να συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρθηκαν-, έσπευσε να τονίσει ότι δεν τίθεται θέμα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας!
Πρόσθεσε, μάλιστα, εμφαντικά ότι πρόκειται να ληφθούν θεσμικά μέτρα, ακόμη και σε συνταγματικό επίπεδο, για ν' αποκλειστεί μελλοντικά οποιαδήποτε σκέψη τέτοιας εκποίησης! Πρόκειται για «έπεα πτερόεντα» -άκρως προσφιλή άλλωστε στον κ. Γ. Παπανδρέου-, τα οποία διαψεύδονται και αναιρούνται, πολιτικώς και θεσμικώς, π.χ., από τις εξής δεσμεύσεις, τις οποίες ανέλαβε σε βάρος της χώρας ο ίδιος ο πρωθυπουργός:
Α.Κατά πρώτο λόγο, η δημόσια περιουσία έχει υπονομευτεί, ευθέως και στον πυρήνα της, από τα Μνημόνια και τις συνακόλουθες δανειακές συμβάσεις που έχει υπογράψει η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου.
Συγκεκριμένα, αναφέρομαι στην από 8/5/2010 Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης (Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης μεταξύ αφενός της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δανειολήπτη και, αφετέρου, των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και του Kreditanstalt fur Wiederaufbau ως δανειστών -η οποία, μάλιστα, ουδέποτε κυρώθηκε διά νόμου κατά προφανή παράβαση του άρθρου 36 παρ. 2 του Συντάγματος, όπως καταγγέλθηκε στη Βουλή απ' όλες τις πτέρυγες της αντιπολίτευσης στις τότε συζητήσεις- και σύμφωνα με την οποία:
1. Στο άρθρο 14 παρ. 5 προβλέπεται ρητώς ότι «με την παρούσα ο Δανειολήπτης, αμετάκλητα και άνευ όρων, παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακά) στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύω αναγκαστικός νόμος».
2. Στο Παράρτημα 4, όπου παρατίθεται το «Υπόδειγμα Νομικής Γνωμοδότησης» η οποία υποβάλλεται πριν από τη χορήγηση και εκταμίευση του δανείου, προβλέπεται (σημ. 11) πως «ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας διαφορετικά λόγω της δικαιοδοσίας, κάτασχες -συντηρητικής ή αναγκαστικής- εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση».
Επισημαίνεται ότι οι ως άνω «Γνωμοδοτήσεις» είναι, κατ' ουσία προκατασκευασμένες τυπικές δηλώσεις βούλησης εκ μέρους των νομικών συμβούλων' υπουργείων Οικονομικών και Δικαιοσύνης, διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι οποίοι ως εκ τούτου ουδεμία πρόσθετη εγγύηση του Δημοσίου συνεισφέρουν.
Από τα ανωτέρω και μόνο συνάγεται σαφώς την εξόφληση των δανειακών μας υποχρεώσεων η δημόσια περιουσία -χωρίς, μάλιστα οποιαδήποτε ρητή εξαίρεση ως προς την έκταση των λεοντείων βαρών- έχει ουσιαστικά αποδυναμωθεί. Για τούτο μόνο θλιβερές σκέψεις ως το κύρος του τόπου και την εθνική μας κυριαρχία προκαλούν οι, δήθεν, διευκρινίσεις των μελών τρόικας, π.χ., πως τα βάρη αυτά δεν αφορούν αρχαιολογικούς μας χώρους!
Β. Δυστυχώς για τον κ. Γ. Παπανδρέου και την κυβέρνηση του -κυρίως όμως δυστυχώς για τη χώρα-, η δρομολόγηση της ευθείας εκποίησης της δημόσιας περιουσίας έχει επέλθει πάντα με δική τους αποκλειστικώς ευθύνη.
1. Από τα Μνημόνια, με τα οποία δεσμεύουν την οικονομική τύχη του τόπου και συγκεκριμένα.
α) Από το Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής, στον Πίνακα 3 (Διαρθρωτικά μέτρα για το 2010), του οποίου προβλέπεται ρητώς και η «προετοιμασία ενός προγράμματος αποκρατικοποιήσεων για την πώληση περιουσιακών στοιχείων και επιχειρήσεων που ανήκουν στο κράτος με στόχο την είσπραξη 1 δις ευρώ ανά έτος την περίοδο 2011-2013» και
β. Από το Μνημόνιο Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής, στην παράγραφο 3 του οποίου προβλέπεται ότι «η κυβέρνηση θα προετοιμάσει ένα σχέδιο αποκρατικοποιήσεων για την πώληση περιουσιακών στοιχείων και δημόσιων επιχειρήσεων με σκοπό την είσπραξη τουλάχιστον 1 δις ευρώ ανά έτος την περίοδο 2011-2013».
2. Από την εντελώς πρόσφατη απόφαση της 20/12/2010 του Συμβουλίου Υπουργών -με την οποία τροποποιήθηκε η αρχική απόφαση 2010/320-, η οποία ρητώς προβλέπει στο άρθρο 1 παρ. 4 για, «καλύτερη διαχείριση των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, με σκοπό την αύξηση τουλάχιστον 7 δις ευρώ κατά την περίοδο 2011-2013, εκ των οποίων τουλάχιστον 1 δις ευρώ το 2011 και έσοδα από την πώληση περιουσιακών στοιχείων (ακίνητης περιουσίας και χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων) θα χρησιμοποιηθούν για την εξόφληση χρέους...».
II. Ως προς το δεύτερο σκέλος, ο κ. Γ. Παπανδρέου ισχυρίζεται ότι ο νέος στόχος αποκρατικοποιήσεων ύψους 50 δις ευρώ που εξήγγειλαν οι εκπρόσωποι της τρόικας συνιστά απόφαση της κυβέρνησης του και όχι απόφαση επιβεβλημένη από την τρόικα. Εδώ όμως τίθενται τα εξής ερωτήματα:
Α. Πότε και υπό ποιες συνθήκες ο κ. Γ. Παπανδρέου μετέβαλε τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει σύμφωνα με τα Μνημόνια και οι οποίες, όπως ήδη προεκτέθηκε, προέβλεπαν ότι το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων για την περίοδο 2011 -2013 θα είχε ως οδηγό την είσπραξη 1 δις ευρώ ανά έτος; Και με ποια επιχειρήματα ισχυρίζεται, μάλιστα, σήμερα ότι ένας τέτοιος στόχος θα γίνει χωρίς πώληση περιουσιακών στοιχείων, όταν τούτο ρητώς προβλέπεται, κατά τα ανωτέρω, από τα Μνημόνια και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Υπουργών της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Β. Τι είδους σοβαρότητα ως προς τη χάραξη της οικονομικής μας πολιτικής, υπό τέτοιες μάλιστα κρίσιμες συνθήκες, προβάλλει ο κ. Γ. Παπανδρέου, όταν στον προϋπολογισμό του 2011, που ψηφίστηκε πριν από δύο μόλις μήνες, προβλέπονταν για το έτος αυτό αποκρατικοποιήσεις ύψους 1 δις ευρώ, ενώ με το «νέο» τελικό στόχο των 50 δις ως προς το 2011 προβλέπονται επιπλέον 7 δις ευρώ;
III.Οι προαναφερόμενες παλινωδίες και ανακολουθίες της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και η πλήρης έλλειψη πολιτικής σοβαρότητας για την αντιμετώπιση της οδυνηρής κρίσης, στην οποία η ίδια μας έχει οδηγήσει, δίνουν, δυστυχώς, εξίσου επώδυνες απαντήσεις ως προς τα ερωτήματα που τέθηκαν στην αρχή. Συγκεκριμένα:
Α. Ως προς το ποιος κυβερνά τον τόπο, είναι φανερό ότι, ελέω Μνημονίου και καταστρατήγησης του Συντάγματος που προβλέπει (άρθρο 82 παρ. 1) «όπου η κυβέρνηση καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της χώρας», είναι η τρόικα που καθορίζει το σκληρό πυρήνα τουλάχιστον της οικονομικής μας πολιτικής.
Β. Η συνέντευξη της τρόικας απέδειξε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι θέμα χρέους και όχι ελλείμματος. Και τούτο διότι η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, με την ολιγωρία της και τις αστοχίες της, μετέτρεψε ένα απολύτως διαχειρίσιμο ζήτημα ελλείμματος σε δυσβάσταχτο πρόβλημα δανεισμού. Και μόνο αυτό το γεγονός αρκεί, λοιπόν, για να εξαλείψει και τα τελευταία ίχνη της σκευωρίας του κ. Γ. Παπανδρέου ως προς δήθεν «ευθύνες» της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή για τη σημερινή τραγική κατάσταση της οικονομίας μας.
Όλως αντιθέτως επιβεβαιώνεται εκείνο που όλοι σήμερα αναγνωρίζουν, ήτο το ότι η ευθύνη για την κατάσταση αυτή ανήκει, και μάλιστα αποκλειστικώς, στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου. Γ. Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και η τρόικα, όπως σωστά είχε προβλέψει ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Α. Σαμαράς, έχουν αποτύχει οικτρά στην πολιτική που ακολουθούν, οδηγώντας τη χώρα σ' ένα αδιέξοδο σπιράλ δανεισμού και, συνακόλουθα, σε μια χωρίς προηγούμενο αλλά και χωρίς διέξοδο ύφεση.
Ύφεση η οποία, όπως δυστυχώς όλα δείχνουν, ήδη έχει καταλυτικές επιπτώσεις στην κοινωνική συνοχή και, κυρίως, στο κοινωνικό κράτος δικαίου που χρόνια τώρα είχε οικοδομηθεί και σήμερα αποδομείται ανελέητα.
Υπό τα προαναφερόμενα δεδομένα, η σημερινή κατάσταση της οικονομίας μας παραπέμπει στον Πιτυοκάμπτη και στον Προκρούστη που είχαν στήσει, κατά τη μυθολογία, τις παγίδες τους στο δρόμο από τα Μέγαρα προς την Αθήνα. Όπου Πιτυοκάμπτης είναι η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου. Μια κυβέρνηση η οποία έχει δέσει τα σκέλη της οικονομίας από τις δύο κορυφές της πολιτικής αβελτηρίας της και της πολιτικής ανευθυνότητας της και αφήνει το σώμα της να σχίζεται έως την τελική του εξόντωση.
Και Προκρούστης είναι η τρόικα, η οποία έχει «ξαπλώσει» την οικονομία μας πάνω στην κλίνη των Μνημονίων, κόβοντας χωρίς κανένα πρόσχημα τα κομμάτια της εκείνα που «περισσεύουν» από τα όρια της κλίνης, όπως τα όρια αυτά καθορίζει κάθε φορά η αδηφαγία των «αγορών».
Και, πρωτίστως, η καταστροφική νεοφιλελεύθερη πολιτική της Σχολής του Σικάγο, την οποία μας επιβάλλουν -φυσικά με την ανοχή της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου- πειραματιζόμενοι επικίνδυνα σε βάρος της χώρας, οι επίδοξοι και κατ' ευφημισμόν οικονομικοί μας «σωτήρες».
ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου