20 Δεκεμβρίου, 2010

Επίσκεψη του Μακαριωτάτου στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων και το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής (20.12.2010)

image

Την Ογκολογική Μονάδα Παίδων «Μ. Βαρδινογιάννη» και το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής στο Αιγάλεω επισκέφθηκε σήμερα με την ευκαιρία των εορτών των Χριστουγέννων ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.

Ευχήθηκε στους ασθενείς υγεία και ταχεία ανάρρωση και μοίρασε δώρα που είχε ετοιμάσει η Μ.Κ.Ο. «Αποστολή». Ο Μακαριώτατος συναντήθηκε με τον διοικητή του Νοσοκομείου Παίδων «Η Αγία Σοφία» κ. Εμ. Παπασάββα και έδωσε, όπως είπε, στα παιδιά που νοσηλεύονται στη Μονάδα, την «καλύτερη ευχή που θα μπορούσα να τους δώσω. Να τους χαρίσει ο Θεός υγεία».

Στη συνέχεια επισκέφθηκε το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής και είχε μια σύντομη συνάντηση με τον διοικητή του Νοσοκομείου κ. Γ. Παπαδόπουλο.

Ο Μακαριώτατος αναφέρθηκε στις προσπάθειες που έκανε ο ίδιος ως μητροπολίτης Θηβών για την αποασυλοποίηση των ψυχικά ασθενών. Επισήμανε πως με αφορμή ένα ρεπορτάζ που είχε το BBC τη δεκαετία του 80’ για τις συνθήκες διαβίωσης των ψυχικά ασθενών στη Λέρο, αποφάσισε και δημιούργησε το πρώτο κέντρο της Εκκλησίας για την αποασυλοποίηση και φροντίδα των ψυχικά ασθενών.

Απευθυνόμενος στο νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου ο Μακαριώτατος επισήμανε ότι ο χώρος στον οποίο υπηρετούν έχει τις δικές του ανάγκες και ιδιομορφίες και πρέπει όλοι οι εργαζόμενοι να είναι οπλισμένοι με πολλή υπομονή και κυρίως με αγάπη.

Ιστορία του εορτασμού των Χριστουγέννων (Α΄ΜΕΡΟΣ)

91_size_1280x960_snowy-wonderland-1920-1080-4725Τα Χριστούγεννα (σύνθετη λέξη της δημοτικής Χριστού + γέννα) δηλώνουν την ετήσια εορτή της γέννησης του Χριστού και κατ' επέκταση το σύνολο των εορτών από της Γεννήσεως μέχρι των Θεοφανίων ("Γιορτές των Χριστουγέννων"). Το χρονικό διάστημα που περικλείει τις γιορτές των Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς και Θεοφανίων, ονομάζεται στη λαογραφία[1] και Δωδεκαήμερο.

Ιστορία του εορτασμού των Χριστουγέννων

Οι ιστορικές πηγές υποδεικνύουν ότι ο εορτασμός των Χριστουγέννων άρχισε να τηρείται στη Ρώμη γύρω στο 335[2], αν και κάποιοι ερευνητές βασιζόμενοι σε αρχαίους ύμνους με χριστουγεννιάτικη θεματολογία[3] θεωρούν ότι τα πρώτα βήματα που οδήγησαν στον εορτασμό αυτό έγιναν μέσα στον 3ο αιώνα. Η παράδοση θεωρεί ότι η αρχαιότερη ομιλία για τη γιορτή των Χριστουγέννων εκφωνήθηκε από τον Μέγα Βασίλειο στην Καισαρεία της Καππαδοκίας το έτος 376 μ.Χ.[4].

Επί Πάπα Ιουλίου Α' (336-332) τα Χριστούγεννα σταμάτησαν να γιορτάζονται μαζί με τα Θεοφάνεια και θεσπίσθηκε ως επέτειος η 25 Δεκεμβρίου κατόπιν έρευνας των αρχείων της Ρώμης, όπως πιστεύεται, επί της απογραφής που έγινε επί αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου, σε συνδυασμό με υπολογισμό ρήσης του Ευαγγελίου (το οποίο και συνέτεινε) του Προδρόμου λεχθείσα περί τον Χριστόν: "Εκείνος δει αυξάνειν, εμέ δε ελατούσθαι" (Ιωάν. γ' 30). Με βάση αυτή την υποθετική πηγή, η Γέννηση του Χριστού ορίσθηκε κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο όπου και αρχίζει η αύξηση των ημερών.

Στον καθορισμό της 25ης Δεκεμβρίου ως ημερομηνίας εορτασμού συντέλεσαν προφανώς η μεγάλη εθνική εορτή του "ακατανίκητου" θεού Ήλιου (Dies Natalis Solis Invicti) και ο εορτασμός των γενεθλίων του Μίθρα που ήταν διαδεδομένα σε όλη την επικράτεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με την έννοια ότι η επιλογή αυτής της ημέρας ως ημέρας γέννησης του Χριστού είχε να κάνει με την προσπάθεια αντικατάστασης των παγανιστικών (μη χριστιανικών) γιορτών που τηρούνταν εκείνον τον καιρό, όπως τα Σατουρνάλια και τα Μπρουμάλια[5]

Συνεπώς, όταν ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας, προσπάθησε να απορροφήσει και να δώσει νέα διάσταση και νέα σημασία σε πανάρχαια λατρευτικά έθιμα και λατρευτικές συνήθειες αιώνων. Πάντως, παρά τις απαγορεύσεις της εκκλησίας για πολλές από τις εκδηλώσεις[6] που τελούνταν στην αντίστοιχη του Δωδεκαημέρου περίοδο ή τις νομοθεσίες[7], αυτές διατηρήθηκαν κυρίως στην ύπαιθρο[8] καθ' όλη την διάρκεια των ρωμαϊκών αυτοκρατορικών χρόνων, μέχρι τον 5ο μ.Χ. αιώνα.

Σε μεταγενέστερη εποχή πολλά από τα έθιμα τους (ανταλλαγή δώρων, γλέντια, χαρτοπαίγνια κ.ο.κ.) μεταβιβάστηκαν στον εορτασμό τής Πρωτοχρονιάς[9]. Στη Ρώμη το καλεντάρι των Φιλοκαλίων (354 μ.Χ.) περιλαμβάνει στην ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου, απέναντι από την παγανιστική Natalis invicti, δηλ. "γέννηση του ακατανίκητου (ήλιου)", την φράση "VIII kaalitan nattis Christus in Bethleem Iudea". Από τη Δύση ο εορτασμός της Γεννήσεως στις 25 Δεκεμβρίου πέρασε και στην Ανατολή γύρω στο 376. Το 386 ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρότρυνε την εκκλησία της Αντιόχειας να συμφωνήσει στην 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα εορτασμού της Γέννησης.

Τον καιρό του Αγ. Αυγουστίνου (354-430) η ημερομηνία της Γιορτής της Γέννησης είχε καθοριστεί, πάντως ο Αυγουστίνος την παραλείπει από τον κατάλογο του με τις σημαντικές χριστιανικές επετείους (PL 33.200). Με τον χρόνο επεκράτησε σε όλο τον χριστιανικό κόσμο εκτός της Αρμενικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που συνεχίζει τον συνεορτασμό με τα Θεοφάνια. Το 529 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός απαγόρευσε την εργασία και τα δημόσια έργα κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και τα ανακήρυξε δημόσια αργία.

Ως το 1100, καθώς είχε επεκταθεί η δράση των ιεραποστολών στις παγανιστικές ευρωπαϊκές φυλές, όλα τα έθνη της Ευρώπης γιόρταζαν τα Χριστούγεννα. Εντούτοις, αργότερα, εξαιτίας της Μεταρρύθμισης απαγορεύτηκε ή περιορίστηκε κατά περιόδους η τήρηση του εορτασμού τους σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική, καθώς θεωρούνταν ότι περιλάμβανε σε μεγάλο βαθμό ειδωλολατρικά στοιχεία[10].

Εορτολόγιο

Της εορτής των Χριστουγέννων προηγείται νηστεία "τεσσαράκοντα ημερών" που αρχίζει από την εορτή του αποστόλου Φιλίππου (14 Νοεμβρίου). Η Υμνολογία της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας περιλαμβάνει λαμπρούς ύμνους για τη μεγάλη αυτή εορτή των διασημότερων υμνογράφων της Εκκλησίας όπως του Ρωμανού του Μελωδού, Ιωάννου του Δαμασκηνού, Κοσμά επισκόπου Μαΐου μά κ.ά. Η ημέρα της εορτής του αποστόλου Φιλίππου, στις 14 Νοεμβρίου, στο λαϊκό καλαντάρι χαρακτηρίζεται ως Μικρή Αποκριά, γιατί από την επομένη αρχίζει η νηστεία των σαράντα ημερών για τα Χριστούγεννα, η οποία και λέγεται Μικρή Σαρακοστή.

Αυτή η ημερομηνία σε πολλές χώρες της Ευρώπης και Αμερικής θεωρείται ως έναρξη των εορτών των Χριστουγέννων. Το χρονικό διάστημα που περικλείει τις γιορτές των Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς και Θεοφανείων, ονομάζεται Δωδεκαήμερο. Η εορτή των Χριστουγέννων είναι η σημαντικότερη απο τις κινητές εορτές της Ορθοδόξου Εκκλησίας και γι' αυτό εχει προεόρτια και μεθέορτη περίοδο. Ολες τις σχετικές διατάξεις για τις ακολουθίες αυτές τις βρίσκει κανείς στο Τυπικό της Εκκλησίας. Στη Δύση η εορτή των Χριστουγέννων εορτάζεται λαμπρότερα από εκείνη της Ανάστασης, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει στην Ανατολή.

Βιβλική αφήγηση της γέννησης του Χριστού

Εκ των τεσσάρων Ευαγγελιστών μόνο ο Λουκάς και ο Ματθαίος αρχίζουν τις αφηγήσεις τους από τη Γέννηση του Ιησού. Οι δύο αυτές περιγραφές φέρονται να συμπληρώνουν η μία την άλλη. Ενώ πληρέστερη φέρεται του Λουκά. Από τον συνδυασμό των παραπάνω και άλλων πηγών, το ιστορικό έχει ως εξής: Επί Ρωμαίου Αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου και Ηγεμόνα Κυρήνιου της Συρίας,διατάχθηκε απογραφή πληθυσμού σε όλη την Αυτοκρατορία. (Λουκάς Β' 1-3). Άγγελος Κυρίου επισκέφθηκε τον Ιωσήφ και τον ενημέρωσε για την Θεία Γέννηση του Θεανθρώπου εκ της Παρθένου Μαρίας (Ματθαίος Α' 20).

Τότε ο Ιωσήφ παρέλαβε την Μαρία και από την Ναζαρέτ ήλθαν στη Βηθλεέμ (της Ιουδαίας) που Βασιλεύς της περιοχής ήταν ο Ηρώδης ο Μέγας όπου και γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός (Ματθ. Β' 1,-Λουκ. Β' 4-7). Άγγελος Κυρίου εμφανίζεται σε ποιμένες αγγέλλοντας το χαρμόσυνο γεγονός ενώ πλήθος αγγέλων ψάλλουν «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. Β' 8-14).

Ενώ συμβαίνουν αυτά άστρο φωτεινό εξ Ανατολής οδηγεί τρεις [11] Μάγους [12] προς τα Ιεροσόλυμα που μετά συνάντηση με τον Βασιλέα Ηρώδη συνεχίζουν και φθάνουν στη Βηθλεέμ όπου μαζί με τους βοσκούς προσκυνούν τον Θεάνθρωπο προσφέροντας Χρυσόν Λίβανο και Σμύρνα. (Ματθ. Β' 2-12). Οι χριστιανοί θεωρούν ότι η γέννηση του Χριστού εκπληρώνει τις προφητείες των Εβραϊκών Γραφών και ότι ως Μεσσίας ήλθε για να λυτρώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες τους.

Υμνογραφία Χριστουγέννων

Η Βυζαντινή υμνογραφία των εορτών των Χριστουγέννων χαρακτηρίζεται όχι μόνο πλούσια και πανηγυρική αλλά έχει και μεγάλη ποιητική αξία. Οι καταβασίες, τα μεγαλυνάρια, τα στιχηρά ιδιόμελα, τα κοντάκια των ύμνων, οι κανόνες εκφράζουν αισθήματα δέους και θάμβους, κατάνυξης και ευλάβειας. Οι μεγάλοι υμνογράφοι στους ύμνους τους συμπυκνώνουν σε απαράμιλλους στίχους όλη τη θεολογία της Εκκλησίας.

Απολυτίκιο Χριστουγέννων

«Ή Γέννησίς σου Χριστέ ό Θεός ημών ανέτειλε τω κόσμω το φως τό τής γνώσεως εν αυτή γαρ οι τοις άστροις Λατρεύοντες υπό αστέρος έδιδάσκοντο Σε προσκυνείν τον ήλιον τής δικαιοσύνης και Σέ γινώσκειν εξ ύψους άνατολήν Κύριε δόξα Σοι.»

Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός (8ος αι.) συνέθεσε τον «κανόνα εις την Χριστού γέννησιν»:

«Νύμφης πανάγνου τον πανόλβιον τόκον, ίδείν υπέρ νουν ήξιωμένος χορός, άγραυλος, έκλονείτο τω ξένω τρόπω τάξιν μελωδούσάν τε τών Ασωμάτων, Άνακτα Χριστόν, άσπόρως σαρκούμενον»

Ο Μέγιστος των Υμνογράφων Ρωμανός ο Μελωδός συνθέτει στιχηρά προεόρτια και τρία κοντάκια για τα Χριστούγεννα μεταξύ των οποίων το πλέον γνωστό:

«Ή Παρθένος σήμερον τον Ύπερούσιον τίκτει και ή Γή τό σπήλαιον τω άπροσίτω προσάγει Άγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι Μάγοι δέ μετά αστέρος όδοιπορούσι Δι' ημάς γάρ έγεννήθη παιδίον νέον ό προ αιώνων Θεός.»

Στιχηρά ιδιόμελα για την Γέννηση έχουν γράψει επίσης ο Μοναχός Κυπριανός (σύγχρονος του Αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού) που φέρεται και ως ο δημιουργός των σύντομων στιχηρών (όπως «Οίκος του Εφραθά, η πόλις η Αγία, των προφητών η δόξα, ευτρέπισον τον οίκον, εν ω το θείον τίκτεται»), ο Ανατόλιος ο Στουδίτης (ίδιας εποχής) στον οποίο αποδίδονται τα απόστιχα της κυριώνυμης ημέρας και το μεθεόρτιο δοξαστικό: «Αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού ...», ο Ανδρέας ο Πηρός ή Τυφλός (8ος αι.): «Χριστού τα γενέθλια πιστώς προεορτάσωμεν...», ο Βυζάντιος ή Βύζας : «Φάτνη δε υπεδέχου τον τω λόγω λύσαντα της αλόγου πράξεως ημάς τους γηγενείς ...» κ.ά.

Από τους υμνογράφους της εορτής γνωστοί είναι οι Ιωάννης ο Μοναχός, ο γνωστός Κοσμάς ο Μαϊουμά ο μελωδός: «Χριστός γεννάται δοξάσατε, Χριστόν εξ Ουρανού απαντήσατε ...», ο Ανδρέας Κρήτης, η Κασσία, ποιήτρια του δοξαστικού ιδιόμελου του Εσπερινού «Αυγούστου μοναρχήσαντος επί της γης ...» κ.ά.

Ακολουθεί η συνέχεια αύριο.

 

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 20 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

image_thumb244_thumb1_thumb1_thumb1_[1]

Σήμερα γιορτάζονται:

1) Ο άγιος ιερομάρτυρας Ιγνάτιος. Ήταν επίσκοπος στην Αντιόχειαν επί βασιλέως Τραϊανού. Λέγουν ότι όταν ήταν παιδί τον επήρε ο Χριστός εις τας χείρας του και τον ευλόγησε. Ήταν μαθητής του Ιωάννου και εχειροτονήθη ιερέας από τους αποστόλους και έπειτα δε εψηφίσθη επίσκοπος Αντιοχίας. Κατ' εκείνην την εποχήν ο βασιλεύς εκήρυξε διωγμόν κατά των Χριστιανών, τους οποίους εξηνάγκαζε να προσκυνήσουν τα είδωλα. Ο Ιγνάτιος εκήρυττε εις τους Χριστιανούς να μένουν πιστοί εις τον Χριστόν και να καταφρονούν τα είδωλα και τα προστάγματα του βασιλέως. Δια τούτο ο βασιλεύς, εκάλεσε τον άγιον να αρνηθή τον Χριστόν και να προσκύνηση τα είδωλα. Ο άγιος όμως με παρρησίαν ωμολόγησε τον Χριστόν και κατηγόρησε τον βασιλέα. Ο βασιλεύς αφού τον υπέβαλε εις διάφορα βασανιστήρια τον έστειλε εις Ρώμην δια να θα-νατωθή. Εκεί ερρίφθη εις πεινασμένους λέοντες οι οποίοι κατεσπάραξαν το άγιον σώμα του.

2) Ο άγιος νεομάρτυρας Ιωάννης ο ράπτης. Καταγόταν από την νήσον Θά-σον. Όταν έγινε 14 χρονών οι γονείς του τον έστειλαν στην Κων/πολιν όπου επήγαινε εις έναν ράπτην δια να γίνει κι αυτός ράπτης. Μίαν ημέραν επήγε στο κατάστημα ενός Εβραίου και εφιλονίκησεν με τον Εβραίον. Ο Εβραίος τότε κατηγόρησε τον άγιον στους Τούρκους ότι ύβρισε την πίστιν των. Οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και επειδή ηρνήθη να γίνη Τούρκος τον απεκεφάλισαν το έτος 1652.

3) Ο άγιος Φιλογόνιος Πατριάρχης Αντιοχείας.

Εθνικά γεγονότα. Σαν σήμερα το 1821 έγινε σφοδρή μάχη μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων έξω των Χανίων Κρήτης. Οι Έλληνες νικούν τους Τούρκους. Η ΑΈΘνική συνέλευσις ήρχισε τις εργασίες της.

Το 1912 ο ελληνικός στρατός πολιορκεί το φρούριο του Μπιζανίου και δρα δια πυροβολικού και περιπόλων εναντίον των Τούρκων. Εις Χίον κατόπιν μά­χης παραδίδεται ο Τούρκος διοικητής αυτής.

Το 1919 σε ολόκληρο το μέτωπο στη Μ. Ασία επικρατεί ηρεμία.

Το 1920 ο ελληνικός στρατός εξορμά δια την μεγάλην μάχην προς Εσκί-Σεχίρ.

Το 1921 σε ολόκληρο το μέτωπο επικρατεί ηρεμία.

Το 1940 εις το Αλβανικόν μέτωπον οι εμπόλεμοι Έλληνες και Ιταλοί περιο­ρίζονται εις δράσιν πυροβολικού και περιπόλων.