Η γέννηση και ο θάνατος του ανθρώπου είναι τα δυο βασικά γεγονότα της ζωής. Από θρησκευτική και φιλοσοφική άποψη θάνατος είναι ο χωρισμός του φθαρτού σώματος από την αθάνατη ψυχή και αντίστροφα, καθώς λέει και ο Πλάτων: «Θάνατος ονομάζεται λύσις και χωρισμός ψυχής από σώματος» (Φαίδων 67d). Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Αγ. Γραφής ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας (προπατορικό αμάρτημα). «Τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. 6,23). Ο εγωϊσμός, η αμαρτία γενικά, διασπούν την ένωση και την κοινωνία Θεού και ανθρώπου. Η πίστη δε στην αθανασία της ψυχής είναι βασικό στοιχείο της χριστιανικής διδασκαλίας, αλλά ακόμη είναι και πανανθρώπινη. Ας έλθουμε στην ιστορία για να δούμε, τι πληροφορίες μας δίνει για το θέμα της καύσεως ή της ταφής των νεκρών. Έχουμε μαρτυρίες λαών, που έκαιγαν τους νεκρούς και μαρτυρίες, που τους έθαβαν.
Ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης της νεολιθικής εποχής (6000 – 7000 π.Χ.) μαρτυρούν, ότι υπήρχε η καύση των νεκρών. Αρχαιολόγοι βεβαιώνουν, ότι τέτοια ευρήματα βρέθηκαν στην Αφρική, σε χώρες του Ν. Ειρηνικού, στις Ινδίες, όπου μέχρι σήμερα συνεχίζεται η καύση. Η καύση του νεκρού γινόταν μαζί με τη σύζυγο και τα προσωπικά του αντικείμενα. Ο Κων. Γαλλής (Καύσεις νεκρών από τη Νεολιθική εποχή στη Θεσσαλία. Αθήναι 1982, εκδ. Ταμείου Αρχαιολογικών πόρων και απαλλοτριώσεων) αναφέρει στη μελέτη του, ότι μαρτυρίες καύσεως νεκρών βρέθηκαν στη Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία, Ρωσία και γενικά στην Ανατολική Ευρώπη. Στον ελληνικό χώρο βρέθηκαν ευρήματα στη Χαιρώνεια, Λαύριο, Μάνεση Ελατείας, στο Σουφλί, στη Λάρισα κ.α. Επίσης ενδείξεις καύσεως των νεκρών βρέθηκαν και στην προϊστορική Ιταλία, που συνεχίσθηκε μέχρι τους κλασικούς χρόνους. Το φαινόμενο εξηγείται από τους ιστορικούς με το νομαδικό βίο. Η προγονολατρεία είναι έντονη σ΄ όλους τους λαούς. Λόγω όμως των συχνών μετακινήσεων των αρχαιότατων λαών δυσκολεύονταν να μεταφέρουν τα οστά των προγόνων και διευκολύνονταν με την τέφρα τους. Στη Γεωμετρική εποχή (1000 – 700 π.Χ.) και στη Ομηρική εποχή επικρατούσε σχεδόν κατά αποκλειστικότητα η καύση των νεκρών. Στην Α΄ Ραψωδία της Ιλιάδας, στ. 52 αναφέρεται: «αεί δε πυραί νεκύων καίοντο θαμαιαί», δηλ. αδιάκοπα έκαιγαν πυρές με νεκρούς. Σχετικά με τον Πάτροκλο στην Ιλιάδα (Ραψ. Ψ, 75 -76) αναφέρεται: «Δεν θα ξαναγυρίσω πια από τον Άδη, όταν με κάψετε απάνω στην πυρά». Βλέπε και Ιλ. Ω, 785 κ.έ. και Οδ. Λ, 74 – 76.
Στους αρχαϊκούς και κλασσικούς χρόνους στην Ελλάδα έχουμε αυξομείωση της καύσεως των νεκρών. Στο νεκροταφείο του Κεραμεικού βρέθηκαν υπολείμματα με θαμμένες τεφροδόχους. Γνωστή είναι η καύση του Φιλίππου Β΄ της Μακεδονίας το 336 π.Χ. Βέβαια τότε δεν υπήρχαν κλίβανοι, που να αποτεφρώνουν τα οστά. Στις Ανατολικές θρησκείες δεν έχουμε ενδείξεις καύσεως νεκρών. Οι Ισραηλίτες δε δέχοταν την καύση. Επίσης και ο Ισλαμισμός απέρριψε την καύση των νεκρών.
Η Καινή Διαθήκη ομιλεί για ανάσταση σωμάτων. Το σώμα του Κυρίου ετάφη. Βέβαια στην Α΄ Κοριν. 13, 3 διαβάζουμε «Και εάν παραδώ το σώμα μου, ίνα καυθήσωμαι», αλλά μάλλον οι λόγοι αυτοί έχουν μεταφορικό και συμβολικό νόημα. Επίσης ως Ρωμαϊκό έθιμο ο Ρωμαίος Διοικητής της Σμύρνης έδωσε εντολή να καύσουν τον Επίσκοπο Πολύκαρπο «ως έθος αυτοίς», καθώς αναφέρεται στο «αρχαιότατο μαρτύριο του Αγ. Πολυκάρπου». Γεγονός όμως είναι, ότι στη Χριστιανική Εκκλησία δεν επικράτησε η καύση, μάλιστα δε υπό την ισχυρή επίδραση των γνωστών αντιλήψεων περί αναστάσεως των νεκρών και περί μελλούσης κρίσεως.
Βέβαια όπως αποφάνθηκαν επιφανείς θεολόγοι καθηγητές και ακαδημαϊκοί (Δημ. Μπαλάνος) και άλλοι, ότι δηλαδή το θέμα της καύσεως η μη δεν είναι δογματικό. Ο αείμνηστος πρωτ. Ευάγγελος Μαντζουνέας στη μελέτη του: «Καύσεις των νεκρών» επικαλείται κανόνες Συνόδων, οι οποίοι συνιστούν την αξία της Παραδόσεως. Η Τοπική Σύνοδος της Γάγγρας (καν. κα΄) ορίζει: «Τα παραδοθέντα υπό των Θείων Γραφών και Αποστολικών Παραδόσεων εν τη Εκκλησία γίγνεσθαι ευχόμενα». Ο δε Μέγας Βασίλειος αποφαίνεται, ότι «τα πεφυλαγμένα δόγματα τα μεν εν της εγγράφου διδασκαλίας έχομεν, τα δε εκ της των Αποστόλων Παραδόσεως». Καμμία όμως Σύνοδος δεν ασχολήθηκε συγκεκριμένα για την καύση ή ταφή των νεκρών. Ο ίδιος συγγραφέας Κληρικός δέχεται στενή συνάφεια και συγγένεια μεταξύ εθίμου και παραδόσεως. Ακριβώς δέχεται την αλήθεια μέσα στην τηρούμενη και ενεργούμενη παράδοση. Καταφαίνεται λοιπόν σαφώς, ότι οι υπέρμαχοι της ταφής των νεκρών, εκπρόσωποι κυρίως της Εκκλησίας, θέλουν να στηρίζονται σε μια μακραίωνη παράδοση.
Και αυτή η Παράδοση είναι και το ισχυρότερο επιχείρημα της Εκκλησίας. Εξ αρχής στην ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας δεν επεκράτησε η καύση των νεκρών. Πως τώρα να τολμήσει να μεταβάλει αυτή τη μακρότατη παράδοση; Βέβαια σε πολλές χώρες Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Σουηδία, Αμερική επεκράτησε η προαιρετική καύση του νεκρού. Προβάλλονται λόγοι υγιεινής. Δημιουργείται μόλυνση και ρύπανση του περιβάλλοντος. Μόλυνση και ρύπανση της ατμόσφαιρας, του εδάφους, υπεδάφους, και του υδροφόρου ορίζοντα. Ακόμη και σήμερα με την ταχύτατη επέκταση των αστικών κέντρων τα νεκροταφεία βρίσκονται ανάμεσα σε κατοικημένες περιοχές, η δυσοσμία το καλοκαίρι είναι έντονη στις γύρω κατοικίες. Και ασφαλώς δημιουργούνται ψυχολογικά προβλήματα στους περιοίκους από εκταφές πτωμάτων που δεν έλιωσαν και από θλιβερές περιπτώσεις ταφής. Αυτά είναι μερικά από τα επιχειρήματα των υπερμάχων καύσεως των νεκρών. Εδώ όμως προβάλλεται και μια ένσταση. Αν επικρατήσει η καύση, σε περιπτώσεις εγκληματικών ενεργειών, πως μπορεί να γίνει η εξακρίβωση από την ιατροδικαστική εξέταση, όταν το σώμα του νεκρού έχει καεί;
Οι υπέρμαχοι της καύσεως υποστηρίζουν, ότι σε τέτοιες περιπτώσεις υπονοιών εγκληματικής ενέργειας το πτώμα να μην καίεται, αλλά να θάπτεται. Μπορεί όμως πάντοτε να υπάρχει φερεγγυότητα σε όλες τις ύποπτες περιπτώσεις; Ή μήπως οι ενδιαφερόμενοι και ίσως και συγγενείς να σπεύδουν να κάψουν το σώμα του νεκρού; Οπωσδήποτε η ένσταση είναι βάσιμη. Δεν αμφισβητούμε, ότι υπάρχει σήμερα στις μεγάλες πόλεις πρόβλημα χώρου και ότι τα χωροταξικά προβλήματα είναι έντονα. Η πιθανή άρνηση της Διοικούσας Εκκλησίας στηρίζεται, όπως αναφέραμε, στη μακραίωνη παράδοσή της. Το θέμα ορίσθηκε για συζήτηση στη μελλοντική Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτό ανάγεται στο απώτατο μέλλον. Έχουμε πληροφορίες, ότι η Ρουμανική Εκκλησία, ως Τοπική Εκκλησία δέχθηκε την προαιρετική καύση. Πάντως για την ελληνική πραγματικότητα η πλειοψηφία του ελληνικού λαού όπως φάνηκε από δημοσκοπήσεις, δεν τολμά να αποδεχθεί επίσημα την καύση των νεκρών. Διστάζουν οι περισσότεροι. Υπάρχουν και ορισμένοι, που συγκατατίθενται μεν στη καύση, αλλά δεν θα δέχονταν να γίνει αυτό για τους εαυτούς τους ή τους οικείους τους. Αυτό φάνηκε από δημοσκοπήσεις. Αυτοί που δέχθηκαν την καύση ήταν μικρό ποσοστό. Επειδή όμως το πρόβλημα υπάρχει στα μεγάλα αστικά κέντρα, φρονούμε, ότι η Διοικούσα Εκκλησία, με συναίσθημα σεβασμού στην μακραίωνη παράδοσή της, θα μπορούσε να συζητήσει το θέμα υπεύθυνα με σοβαρούς εκπροσώπους του Θεολογικού κόσμου.
Η Εκκλησία δεν έχει να φοβηθεί από μια τέτοια υπεύθυνη συζήτηση. Θα βοηθηθεί να γνωρίσει καλύτερα και αμεσότερα το θέμα. Έπειτα αν μερικοί θέλουν την καύση του νεκρού σώματος, ας μη νομίζουμε, ότι αυτό προέρχεται από έλλειψη πίστεως ή μηδενιστικών αρχών. Πολλοί φίλοι της αποτεφρώσεως ομολογούν, ότι είναι πιστοί στη διδασκαλία της Εκκλησίας, αλλά δεν θεωρούν, ότι η αποτέφρωση προσκρούει στη δογματική διδασκαλία της.
Η Διοίκηση της Εκκλησίας ορθώς λοιπόν μέχρι τούδε σεβόμενη την παράδοσή της, αλλά και την ψυχολογία του ελληνικού λαού, δεν εδέχθη την καύση των νεκρών। Αν εις το μέλλον καταφανεί εκ των πραγμάτων και του διαλόγου, η ανάγκη της προαιρετικής καύσεως των νεκρών, ως αποφαίνεται ο Θεολόγος Σπυρίδων Μακρής (Θρησκ. Εγκυκλοπαίδεια, τομ. 9, σελ. 386). Τότε η Διοίκηση της Ελλαδικής Εκκλησίας (Ι.Σ.Ι), φρονώ σήμερα, ότι δεν θα έχει αντίρρηση περί της καύσεως, εφόσον διαπιστωθεί πως δεν προσκρούει στη δογματική της διδασκαλία! Διότι όπως φαίνεται ξεκάθαρα πλέον, πως ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, καθώς και το σύνολον της Ιεραρχίας, με τη Θεολογικήν κατάρτισην που έχουν, και την μακροχρόνιον θητείαν στον Ιερόν Κλήρον, θα λάβουν τη σωστή απόφαση, για το σοβαρό αυτό κοινωνικό θέμα.
____________________________________
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ
1) Οι ένδοξοι πρόγονοί μας ανέκαθεν έδειχναν μεγάλο σεβασμό προς τους νεκρούς τους και τους ενταφίαζαν με νεκρώσιμες τελετουργίες και ευχές σε ειδικούς χώρους. Τους χώρους αυτούς τους θεωρούσαν ιερούς και ιδιαίτερα προσφιλείς και τους φρόντιζαν για την πολυτελή τους διακόσμηση, ώστε να μοιάζουν με Μουσεία γλυπτών μνημείων, και μάλιστα υπήρχαν και ειδικοί ενταφιαστές (=νεκροθάπτες) για τον πολυτελή ενταφιασμό. Αυτούς τους χώρους οι πρόγονοί μας τους ονόμαζαν «ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΑ», όπως μας πληροφορεί ο πατέρας της παγκοσμίου ιστορίας Ηρόδοτος, ο οποίος ακόμη μας ενημερώνει και για τον τρόπο του ενταφιασμού των νεκρών και προς τούτο τον επιβεβαιώνει η αρχαιολογική σκαπάνη.
Ο έτερος ιστορικός μας Θουκυδίδης μας πληροφορεί για τις δημόσιες ταφές - κηδείες που γινόντουσαν στους νεκρούς που εφονεύοντο στις μάχες. Ότι δηλαδή υπήρχαν ειδικοί νόμοι που όριζαν γενικώς για τις ταφές των νεκρών, ακόμη δε και για την οικονομική δαπάνη, (Λεξικό Liddel - Scott, λήμμα «ταφή». Για τους αρχαίους προγόνους μας το να μείνει κάποιος άταφος ήταν η μεγαλύτερη ασέβεια σε νεκρό και η σκληρότερη ποινή - τιμωρία που θα του επεβάλλετο, (Σοφοκλής, «Αντιγόνη»).
Πολλά από τα προχριστιανικά αυτά νεκρικά έθιμα των προγόνων μας τα κράτησε η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, και τα οποία βέβαια προσάρμοσε στις νέες Χριστιανικές αντιλήψεις περί της αθανασίας της ψυχής, και άλλα τα ανέχεται εισέτι και τα προσπερνά απαρατήρητα. Τούτων δεδομένων, ένας ενσυνείδητος γνήσιος ΕΛΛΗΝΑΣ δεν είναι ποτέ δυνατόν να ζητήσει την καύση του ή να επιτρέψει την καύση των συγγενών του, γιατί μια τέτοια απολίτιστη και βάρβαρη συμπεριφορά απέναντι στους νεκρούς μας είναι άγνωστη στον Ελληνικό Πολιτισμό, και γενικά στην εν γένει Ελληνική κουλτούρα που είναι συνυφασμένη με τον ΕΛΛΗΝΑ και τον Ελληνoρθόδοξο Χριστιανικό Πολιτισμό, που όργωσε τον κόσμο και άλλαξε την ιστορία του.
Η ένδοξη ιστορία μας δεν αποδεικνύεται μόνον από τα γραπτά μνημεία που κατέχουμε, αλλά επαληθεύεται και από τα ευρήματα της Αρχαιολογικής σκαπάνης στους ασύλητους τάφους των προγόνων μας και αποτελούν το « όπερ έδει δείξαι » της μακραίωνης ιστορίας μας και του Πολιτισμού μας και που μας βγάζουν πολλές φορές από τεχνικά και ανιστόρητα αδιέξοδα τύπου «ΣΚΟΠΙΑ». Μπορεί να φανταστεί κανείς την ιστορική Εθνική συμφορά που θα υφιστάμεθα ως Ελληνική Φυλή, εάν πράγματι αποτεφρώνονταν οι νεκροί μας; Ομως η αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυψε τον τάφο του πατέρα του Μέγα Αλέξανδρου στην Πέλλα της Μακεδονίας μας και τούτο είναι ένα αποδεικτικό στοιχείο - ντοκουμέντο ότι, αφ' ενός μεν η Μακεδονία είναι Ελλάδα, και αφ' ετέρου ότι η βαρβαρότητα της καύσης τον νεκρών μας δεν έχει καμιάν απολύτως σχέση με τον ένδοξο Πολιτισμό μας,
2) Βεβαίως η καύση των νεκρών να εφαρμοστεί για τους ετεροδόξους και μόνον για τους ετεροδόξους, γιατί αν επεκταθεί και σε όποιον άλλον το επιθυμεί, τότε θα προκύψει κοινωνική αναταραχή και σοβαρά άλλα προβλήματα. Τα πολιτικά κόμματα για την καύση των νεκρών, ανεξαιρέτως, προβάλλουν ως επιχείρημα, ότι δεν υπάρχουν στις πόλεις χώροι για ενταφιασμό και ιδιαίτερα στο λεκανοπέδιο της Αττικής.
Γι' αυτό προτείνουν την καύση και σε όσους άλλους το επιθυμούν ανεξαιρέτως, οπότε ολίγον κατ' ολίγον, τελικά, η καύση των νεκρών θα καταστεί αναγκαστική(;) Το προβαλλόμενο επειχείρημα δεν είναι αληθές, αλλά αληθοφανές. Τα πολιτικά κόμματα και η Πολιτεία πολλές φορές παίρνουν αποφάσεις του ποδαριού. Τα βλέπουν όλα ίσιωμα, σαν τους επιτελικούς αξιωματικούς των πολεμικών επιχειρήσεων « επί χάρτου ». Δεν είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν χώροι για ενταφιασμό. Οι κάτοικοι του λεκανοπεδίου της Αττικής και οποιασδήποτε άλλης μεγαλούπολης δεν είναι όλοι γέννημα και θρέμμα της ίδιας πόλης.
Είναι και από άλλα μέρη της Χώρας. Ιδίως η πλειονότητα των κατοίκων του λεκανοπεδίου της Αττικής κατάγονται από την ύπαιθρο. Ως εκ τούτου μπορεί η Πολιτεία να λύσει το θέμα ταφής των νεκρών νομοθετικά και να μην υπάρξουν προβλήματα που θα ταλανίσουν την Ελληνική κοινωνία και θα προσβάλλουν τον Πολιτισμό μας, την ιστορία μας και τις Παραδόσεις μας.
Οι από άλλα μέρη της Χώρας εργαζόμενοι στο λεκανοπέδιο της Αττικής και στις μεγαλουπόλεις θα μπορούσαν να μεταφερθούν στην γενέτειρα τους και να ενταφιαστούν εκεί με τις παραδόσεις της ένδοξης φυλής μας με μια μόνο κίνηση της Πολιτείας, μια Νομοθετική ρύθμιση, ήτοι το Υπουργείο, ο Δήμος, οι διάφορες Επιχειρήσεις, όπου τέλος πάντων εργάζονται αυτοί οι ετεροδημότες, με ευθύνη αυτών των φορέων να μεταφέρονται στους τόπους καταγωγής τους για ενταφιασμό, όπου υπάρχουν Κοιμητήρια - Νεκροταφεία και έχουν ερημώσει. Και με αυτή την ρύθμιση θα έχει και πολιτιστική εξέλιξη η εγκαταλελειμμένη ερημωμένη Υπαιθρος, εύκολη λεία στους μετανάστες.
3) Από καθαρώς θρησκευτικής πλευράς θα υπάρξουν σοβαρά προβλήματα ως προς την τέλεση της Νεκρωσίμου Ακολουθίας. Δεν είναι ποτε δυνατόν να τελεστή Νεκρώσιμος Ακολουθία εν γνώσει ότι ο νεκρός θα αποτεφρωθεί. Η Ακολουθία για άλλα πράγματα κάνει σοβαρό Θεολογικό λόγο. Συνεπώς, τέλεση Νεκρώσιμου Ακολουθίας με σκοπό την αποτέφρωση δεν είναι δυνατόν να επιτραπεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού. Μπορεί όμως και να γίνει, αλλά με προϋποθέσεις που δε θα προσβάλλουν ποσώς την Χριστιανική Ορθόδοξη διδασκαλία.
Ενας Χριστιανός, λοιπόν, που θα ζητήσει, για το νεκρό του, να του γίνει Νεκρώσιμη Ακολουθία, θα πρέπει να αποδεχτεί, ότι η Εξώδιος αυτή Ακολουθία θα τελειώσει, όπως ακριβώς απαιτεί το τυπικό της, τον ενταφιασμό του νεκρού, γιατί εκεί είναι όλο το θεολογικό βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης: «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κάτοικουντες εν αυτή. Γη είσαι και εις γήν απελεύσει». Μόνον με αυτή τη συμφωνία είναι δυνατόν να τελεστεί από θρησκευτικής πλευράς η Νεκρώσιμος Ακολουθία.
4.) Λοιπόν, για να τελειώνουμε με όλες τις ανιστόρητες αυτές φωνές που ασυνείδητα υποστηρίζουν αυτή τη βαρβαρότητα της καύσης των προσφιλών νεκρών μας, τους λέμε ξεκάθαρα, ότι είναι εντελώς έξω και πέρα από τα Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη και ιδανικά και Παραδόσεις της ένδοξης Φυλής μας η καύση των νεκρών και το ολιγότερο που τους αρμόζει είναι αυτό το περιώνυμο των Αρχαίων Αθηναίων προς τους Αργείους «Αιδώς Αργείοι».
Με τέτοιες εντελώς ανιστόρητες και εκτός της Εθνικής μας Παραδόσεως συμπεριφορές ενίων βάρβαρων «προοδευτικών» και ανιστόρητων Νεοελλήνων θα καταντήσουν την ένδοξη Χώρα μας αγνώριστη. Ηδη κοιτάμε δεξιά μας και αριστερά μας και βλέπουμε ξένες σημαίες και σύμβολα. « Εχθρούς πολλούς να έχουν κάνει κατοχή στα χωράφια μας και να καταπατούν τα ιερά μας ».
Τι γίνεται λοιπόν; Τί συμβαίνει; Ποίοι νοθεύουν τους χυμούς του Ελληνοχριστιανικού μας Πολιτισμού και των Παραδόσεων μας; « Ποίοι αντί για πνεύμα μας δίνουν λάσπη και αντί για περιστέρια μας δίνουν φίδια;» Επιτακτική είναι η ανάγκη αγαπητέ επισκέπτη του blog, το συντομότερο δυνατόν να εντοπιστεί η ρίζα του κακού και να χτυπηθεί όπου και αν ευρίσκεται, « είτε μόλις τώρα φυτρώνει είτε καρποφορεί », γιατί περαιτέρω επίδειξη της αδιαφορίας μας « Εάλω η Χώρα ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου